ที่ถนนสามเสนฝั่งตรงข้ามกับประตูทางเข้าธนาคารแห่งประเทศไทยหรือแบงก์ชาติทุกวันนี้ มีถนนซอยเล็ก ๆ พอให้เดินเท้ากันได้สบาย ๆ ตัว ชื่อเรียกซอยนี้ว่าซอยวงศ์ภักดี เป็นซอยสั้น ๆ ความยาวไม่น่าจะถึง 100 เมตร ไปตัดเชื่อมต่อกับซอยวัดอินทรวิหาร ที่ถ้าเดินเลี้ยวไปทางขวามือก็ไปทะลุเข้าวัดอินทรวิหาร แต่ถ้าเดินเลี้ยวไปทางซ้ายก็จะไปทะลุออกถนนกรุงเกษมริมคลองผดุงกรุงเกษมใกล้สี่แยกไฟแดงเทเวศร์ ปากซอยตรงนั้นจะมีร้านข้าวต้มเก่าแก่ชื่อเชี่ยวชาญพานิชอยู่ ในซอยวงศ์ภักดีต่อเชื่อมกับซอยวัดอินทรวิหารที่เดินเลี้ยวซ้ายนี้ แต่ก่อนเป็นซอยทางเดินหลังโรงหนังเทเวศร์หรือเฉลิมเทเวศร์ซึ่งปิดกิจการไปนานโขแล้ว แต่เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นซอยที่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นถนนร้านกินได้อยู่เหมือนกัน เพราะวันทำงานช่วงมื้อกลางวันจะเป็นย่านร้านกินของคนทำงานในละแวกย่านนั้น

แค่ช่วงระยะทางเดินไม่ถึง 200 เมตรก็มีร้านกินมาเปิดขายกันอยู่หลากหลายหน้าตาของกิน ทั้งร้านข้าวแกงหลายร้าน อาหารปักษ์ใต้ อาหารตามสั่ง ส้มตำ อาหารอีสาน ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลา ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหมู ก๋วยเตี๋ยวเป็ดพะโล้ ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ก๋วยเตี๋ยวไก่ ก๋วยเตี๋ยวราดหน้า ข้าวและก๋วยเตี๋ยวหมูแดง หมูกรอบ เป็ดย่าง ก๋วยจั๊บ สเต๊ก ต้มเครื่องใน ขนมหวาน เรียกได้ว่ามาแล้วก็น่าจะเลือกร้านกินแก้หิวได้สักร้าน ซึ่งหลายร้านก็เปิดขายกันตั้งแต่มื้อเช้า แต่วันทำงานตกบ่ายกับวันหยุดราชการถ้าเข้าไปเดินในซอยที่ว่านี้ก็จะดูว่าง ๆ เงียบ ๆ ไม่มีอะไรเร้าตาเรียกน้ำย่อยให้คึกคัก

ในถนนซอยวงศ์ภักดีที่ว่านี้แหละ ถ้าเดินเข้าจากปากซอยทางถนนสามเสนที่ขนาบข้างด้วยตึกร้านแว่นท้อปเจริญกับตึกร้านขายเครื่องเขียนพิจิตรพาณิชย์ เข้าไปได้สักสิบกว่าเมตรก็จะเจอร้านขายก๋วยเตี๋ยวผัดไทยอยู่ร้านหนึ่ง กินกันมายาวนานแต่ดูเหมือนจะไม่เคยเห็นป้ายชื่อร้าน มีชื่อเรียกกันติดปากว่าร้านผัดไทยเจ๊น้อย และชื่อซอยก็ไม่ค่อยจะได้เรียกกันว่าซอยวงศ์ภักดีแล้ว แต่เรียกกันจนติดปากแล้วว่า “ซอยผัดไทย” แบบที่นัดเจอกันก็รู้ว่าเป็นซอยไหน

ร้านเจ๊น้อยไม่ได้เป็นที่พึ่งยามหิวเฉพาะก๋วยเตี๋ยวผัดไทย แต่ยังมีหอยทอด ขนมผักกาด ข้าวผัด ข้าวราดผัดกะเพรา ข้าวราดหมูกระเทียม และอีกหลายอย่าง ราคาขายก็ตั้งไว้ให้คนทำงานกินเงินเดือนมานั่งกินกันได้จนเต็มร้านขนาดตึกแถวสองคูหา เลยทะลักออกมาจนถึงที่ว่างข้าง ๆ ร้าน เปิดขายเฉพาะวันทำงานเพราะลูกค้าส่วนใหญ่คือคนที่มีที่ทำงานอยู่ในละแวกย่านนี้ ขายกันตั้งแต่เช้าสักประมาณเจ็ดโมงเรื่อยไปจนถึงบ่ายสองกว่า ๆ นั่น

มาหาอะไรกินแถวนี้ขึ้นรถเมล์ก็สะดวกดี เพราะป้ายรถเมล์ก็อยู่กันใกล้ ๆ นี้ห่างปากซอยไปไม่กี่เมตร เอารถมาเองคงจะหาที่จอดยาก เดินถึงร้านผัดไทยเจ๊น้อยเลือกโต๊ะนั่งได้แล้ว ระหว่างรอก๋วยเตี๋ยวผัดไทยที่สั่งก็เรียกหาหมูสะเต๊ะมากินก่อน แรกเริ่มเดิมทีนั้นก็ยังไม่ได้ทำหมูสะเต๊ะขายหรอก เพิ่งจะมาทำขายเพิ่มได้ไม่นานสักเท่าไร ตามประสาคนขยันก็ต้องคิดหาของกินมาเพิ่มอยู่เรื่อย ๆ คงเกรงว่าลูกค้าเห็นแต่ของกินเดิม ๆ แล้วจะเบื่อ ก็เลยมีของกินเติมขึ้นเรื่อย ๆ จากผัดไทย หอยทอด ข้าวผัด ข้าวราดกะเพรา ก็เริ่มเพิ่มจากก๋วยเตี๋ยวไก่มะระก่อน แล้วก็เป็นก๋วยเตี๋ยวราดหน้า ตอนหลังมีหมูสะเต๊ะอีก กลิ่นหมูสะเต๊ะเวลาที่ปิ้งอยู่บนเตานั้นหอมเตะจมูกเรียกน้ำลายได้ไม่น้อย ทนไม่ไหวก็ต้องสั่งมากินแบบแก้อยากสักสิบไม้

เนื้อหมูนุ่ม ๆ หอมกลิ่นผงกะหรี่และกะทิย่างไฟ เดี๋ยวนี้จะทำขายแบบย่อม ๆ หรือทำกินเองก็ง่ายเพราะมีเตาไฟฟ้าให้ใช้ปิ้ง ย่าง บางร้านใช้เตาย่างแบบที่ใช้แก๊ส บางร้านใช้หม้ออบลมร้อนก็เคยเห็นอยู่ แต่ถ้าเป็นร้านเก่า ๆ ขายเยอะ ๆ ก็ยังนิยมใช้เตาถ่านเพราะเนื้อหมูจะหอมกลิ่นไฟถ่าน น้ำจิ้มได้รสชาติของเครื่องพริกแกงมัสมั่นออกหวานนำ มีความข้นมันด้วยกะทิและถั่วลิสงคั่วป่น เสียดายไม่มีขนมปังปิ้งขายให้กินด้วย ตอนเด็ก ๆ ชอบกินขนมปังกะโหลกปิ้งให้กรอบ ๆ หน่อย แล้วราดทาแผ่นขนมปังด้วยน้ำจิ้มหมูสะเต๊ะนี่แหละ กัดกินขนมปังทั้งแผ่น ๆ เลย อร่อยได้แบบไม่ต้องมีหมูสะเต๊ะ สมัยนั้นร้านเจ้าประจำจะเอาหม้อใส่น้ำจิ้มตั้งอุ่นร้อนอยู่บนเตาถ่านยาว ๆ ที่ใช้ปิ้งหมูสะเต๊ะนี่แหละ

มาร้านผัดไทยเจ๊น้อยก็ต้องสั่งกินผัดไทยกันเป็นธรรมเนียม ช่วงมื้อกินเห็นยืนผัดอยู่แบบไม่ว่างกระทะ เป็นก๋วยเตี๋ยวผัดไทยใส่ไข่ที่ใส่จานมาให้กินกันแบบเต็มอิ่ม คือกินแค่จานเดียวก็อิ่มท้องได้แล้ว ยกเว้นยังเหลือความอยากจะกินนู่นกินนี่ต่ออีก ผัดไทยร้านนี้มีให้เลือกกินทั้งแบบผัดก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กและแบบผัดวุ้นเส้น โดยส่วนตัวชอบกินเส้นเล็กแบบออริจินัลดั้งเดิมมากกว่า

ผัดไทยของร้านเจ๊น้อยเป็นก๋วยเตี๋ยวแบบครบเครื่องคือใส่เครื่องผัดไทยมาครบทั้ง กุ้งแห้ง เต้าหู้เหลือง ไชโป๊สับ ถั่วลิสงป่น ถั่วงอก และใบกุยช่าย ผัดใส่ไข่แต่งรสมาให้กินได้แบบไม่ต้องปรุงเติมอะไรเพิ่ม เส้นเหนียวนุ่มไม่ชุ่มน้ำมัน กินหมดแล้วไม่มีน้ำมันนองติดก้นจานให้เห็น

สั่งแบบใส่กุ้งสดก็เอาช้อนตักซุยเส้นก๋วยเตี๋ยวแหวกเปิดขึ้นหน่อย ก็จะเจอกุ้งสดสองตัวที่หมกคลุกซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเครื่องผัดไทยและเส้นก๋วยเตี๋ยว

หมดผัดไทยไปจานแล้วก็ต้องต่อด้วยของกินที่ดูเหมือนจะขายอยู่คู่กันตามร้านผัดไทยหลาย ๆ ร้าน เป็นของกินที่เป็นของคาวแต่มีชื่อเรียกว่าเป็นขนม นั่นก็คือขนมผักกาดที่เดี๋ยวนี้เริ่มจะหากินได้น้อยร้านลงทุกที ที่มีชื่อเรียกว่าขนมผักกาดก็เพราะแป้งนึ่งสุกที่เอามาใช้ทำนั้นมีส่วนผสมของผักกาดหัว หรือหัวไชเท้าอยู่ คนจีนแต่จิ๋วเรียกขนมแบบนี้ว่าไชเท้าก้วย ซึ่งในการทำแป้งขนมผักกาดนี้จะใส่เครื่องอะไรลงไปอีกด้วยก็ได้อย่างเช่นพวกกุ้งแห้ง ถั่วลิสงเม็ด เห็ดหอม แป้งที่นึ่งสุกแล้วก็เป็นของกินอีกอย่างหนึ่ง หรือจะเอามาหั่นให้เป็นชิ้นพอคำแล้วเอามาผัดใส่ไข่ ถั่วลิสงป่น ถั่วงอก และใบกุยช่าย แต่เดี๋ยวนี้แป้งที่เอาใช้ผัดขนมผักกาดขายมักจะเป็นแป้งเปล่า ๆ ส่วนผสมของหัวไชเท้าในแป้งก็น้อยหรือไม่มีเลย ทำให้ขาดรสชาติของขนมผักกาดดั้งเดิมไป

ของกินอีกอย่างที่มักจะขายอยู่ตามร้านคู่กันกับผัดไทยนั่นก็คือหอยทอด ซึ่งหอยทอดของร้านเจ๊น้อยจะเป็นแบบแป้งกรอบและใช้หอยแมลงภู่ ความกรอบนอกนุ่มในของแป้งบวกกับความสดของหอยแมลงภู่ กินหมดจานแล้วก็มักจะอดใจไม่ให้เบิ้ลต่ออีกจานไม่ค่อยได้

แป้ง ไข่ และหอย ทอดให้เหลืองกรอบเกรียมนิด ๆ ดูน่ากิน โรยหน้าด้วยต้นและใบหอม ข้างใต้ซุกถั่วงอกผัดเอาไว้ กินกับน้ำจิ้มหอยทอดรสออกหวานนำตามด้วยเปรี้ยวหน่อย ๆ ถ้าทำกินเองที่บ้านก็จะเอาซอสพริกมาคนผสมกับน้ำจิ้มไก่ รู้สึกว่าได้รสชาติดีเหมาะจะกินกับแป้งทอดกรอบ ๆ แบบหอยทอด แต่ถ้าเป็นหอยทอดแบบแป้งนิ่มกินกับซอสพริกอย่างเดียวดูจะเวิร์กกว่า

มื้อนี้ไม่ได้เบิ้ลต่อหอยทอดอีกจาน แต่สั่งหอยทอดแบบที่เรียกว่าทะเลทอด ของกินที่ประยุกต์ยกระดับจากหอยทอดธรรมดาขึ้นมาอีกสเตปหนึ่ง คือใช้แป้งหอยทอดเดียวกัน แต่ไม่ได้ใส่หอยแมลงภู่อย่างเดียว มีกุ้งสดและปลาหมึกสดใส่เพิ่มมาด้วย

แป้งถึงจะกรอบนอกแต่ต้องนุ่มเนื้อแป้งใน ไม่งั้นก็ไม่น่าจะเป็นทะเลทอด แต่จะกลายเป็นทะเลชุบแป้งทอดไปแทน แป้งบาง ๆ ไม่หนามากทอดแล้วไม่ชุ่มหรืออมน้ำมัน กินกับน้ำจิ้มหอยทอดและถั่วงอกผัดเป็นอะไรที่เพลินปาก

ก่อนจบมื้อไม่ต้องมองหาผลไม้กินล้างปากที่ไหน มีรถเข็นขายผลไม้จอดอยู่หน้าร้านนี้เลย ที่ฟินปากสุด ๆ ไม่ได้อยู่ที่ตัวผลไม้เปรี้ยว แต่จี๊ดโดนใจกลับเป็นพริกเกลือกะปิแบบแห้ง ๆ นั่นเลย !!!

ชาร
5 กุมภาพันธ์ 2560