ปลายเท้าของผมสะดุดกับก้อนหินลูกรัง

      โชคดีที่วันนี้ผมสวมรองเท้าผ้าใบหนังกลับ จึงมีเพียงแค่เสียอาการตอนสะดุด แต่เหลี่ยมคมของลูกรังบนถนนมิอาจกล้ำกรายระคายผิวหัวแม่เท้าอันอ่อนนุ่ม (อุ๊บส์)

      ถนนลูกรังที่ว่าคือถนนที่ทอดไล่ระดับลงต่ำไปสู่สนามหน้าโรงเรียนบ้านองสิต โรงเรียนที่พวกเราดั้นด้นมาถึงเอาเมื่อตอนฟ้าเกือบค่ำ....

 เลือนรางแต่ยังไม่จางหาย กับความทรงจำวันแรกที่แม่และพี่สาวคนโตฉุดกระชากลากดึงแบบบังคับขืนใจให้ลูกชายหัวดื้ออีกคน ต้องก้าวเดินพ้นจากคันนา คอกควาย ลานดินหน้าบ้านไปสู่อีกเส้นทาง นั่นคือถนนลูกรังที่เลื้อยทอดยาวไปสู่อาคาร ไม้เก่า ๆ ที่คลุ้งฉุนไปด้วยกลิ่นเยี่ยวเก่าและฝุ่นชอล์ค

ไม่มีกลิ่นใหม่ของเครื่องแบบนักเรียน มีแต่คราบดำที่ปกคอเสื้อสีขาวขุ่น และกางเกงสีกากีหลวมโพรก จนต้องร้อยเชือกปอ โอบเอาขอบเอวมารวมมัดจุกขยุ้มอยู่ข้างหน้า

      เป็นชุดมรดกตกทอดมาจากพี่ชาย...

      นอกเหนือจากกลิ่นหอมแปลกของดินสอ ยางลบ และสมุดแจกเล่มใหม่ที่เป็นความทรงจำติดชนิดขนาดนึกย้อนไปก็ได้กลิ่นแล้ว อีกความทรงจำที่มิอาจลืมเลือนไปได้เลย ของวันแรกแห่งการเดินไปสู่โรงเรียน คือบาดแผลที่หัวแม่เท้าซ้าย ของนักเรียนชายที่ไร้รองเท้าสวมใส่....

      ลองนึกภาพย้อนไปสู่เหลี่ยมคมของถนนลูกรังเมื่อ 30 กว่าปีก่อน จินตนาการวิถีชีวิตของก้อนลูกรังขนาดย่อมกลางถนนก้อนหนึ่งที่มีความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ไปวัน ๆ เพียงเพื่อชะเง้อคมคอยว่าเมื่อใดหนาจะมีเนื้อนิ่มหนังเท้าเปล่าเปลือย ของคนเซ่อซ่าแต่หน้าตาดี มาสะดุด เฉี่ยวเฉียด เบียดเหลี่ยมให้ลับคมก้อนและพอเป็นผลงานได้บ้าง

       แล้ววันหนึ่งเด็กชายหัวดื้อ ก็ผ่านมารับสัมผัสคมของเหลี่ยมก้อนลูกรัง

บาดแผลจากลูกรังทำให้งานดึงถูลู่ถูกังของแม่กับพี่สาวเบาลงไปพอสมควร

      บาดแผลแค่เล็กน้อย อย่าสำออยจนเกินอาการ....แม่ผมมองออก และบอกขู่

       แม้วันนี้ไม่มีบาดแผลให้มองเห็นแล้ว แต่ผมกลับจดจำความรู้สึกที่สะดุด และเจ็บแปลบบาดแผลจากเหลี่ยมคมของก้อนลูกรังในเช้าวันนั้นได้

      แม้ในอีกหลายวัน เดือนปี ต่อมา ผมยังคงมีบาดแผลและรู้สึกเจ็บแปลบจากคมเหลี่ยมของลูกรังที่เผอเรอเจออีกจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมกลับยังจดจำความเจ็บแปลบของเช้าวันนั้นได้มากกว่าวันอื่น ๆ

      และห่างจากช่วงเช้าของวันนั้นต่อมาอีกหกปี วันที่เริ่มต้นวันมอบตัวเข้าเรียนที่โรงเรียนระดับชั้นมัธยม ที่อยู่ห่างจากบ้านไปหลายสิบกิโล

 ยังจำความแตกต่างระหว่างช่วงเช้าตรู่ของวัน วันที่ผมตื่นมาสูบลมล้อรถจักรยาน ขณะที่ตัวเองเอี่ยมเรี่ยมอยู่ในชุดนักเรียนชุดใหม่ก่อนตะวันจะโผล่พ้นฟ้าซะอีก พร้อมกับลั่นคำเร่งรบเร้าให้แม่รีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อมุ่งไปสู่โรงเรียนมัธยมในวันมอบตัวพร้อม ๆ กัน

อาการประมาณว่าไก่จะบิน จนน่าหมั่นไส้ ของเช้าวันนั้น มันน่าจะมีก้อนลูกรังขนาดย่อม ๆ สักก้อน นอนผึ่งคมรออยู่ที่ระหว่างทางเดินตรงไหนสักแห่งก็ได้

      ไม่ต้องให้ถึงกับเลือดตกยางออกหรอก ขอแค่ให้สะดุดจนใจหายเล่น ๆ ก็พอแล้ว

      นึกย้อนกลับไปแล้วหมั่นไส้ตัวเองจริง ๆ พับผ่าสิ

       หลังเสร็จสิ้นการร่วมกิจกรรมวันเด็กกับกลุ่มพู่กันสัญจร กลุ่มเพื่อนแชมป์ และกลุ่มชาวโอเคเนชั่น ที่ ร.ร.บ้านองสิต อ.ศรีสวัสดิ์ จ.กาญจนบุรี

      ช่วงสายของวันต่อมา ผมเดินกะโผลก กะเผลกลงมาจากชั้นเจ็ดของน้ำตกห้วยแม่ขมิ้น จังหวะก้าวเหยียบพลาดบนก้อนหินก้อนหนึ่งทำให้เท้าข้างขวาของผมแพลง และปวดบวมในเวลาต่อมา

 วันวัยที่กำลังไต่วิ่งบนถนนหลักกิโลเมตรที่สี่สิบสอง ชีวิตยังคงเซ่อซ่าไม่แตกต่างไปจากตอนแรกเข้าชั้นประถมสักเท่าไร....