เมื่อฉันเดินก้าวเข้าไปในร้านหนังสือแห่งหนึ่ง แล้วกวาดสายตาไปตามชั้นวางหนังสือ สายตาของฉันก็พลันสะดุดเข้ากับหนังสือเล่มหนึ่ง ไม่ใช่รูปแบบปกที่ออกแบบสะดุดตา หรือสีสันสะดุดใจ แต่เป็นชื่อของหนังสือที่สะดุดต่อมสงสัยให้เกิดขึ้นทันที

"นวนิยาย มีมือ"

"ทำไมต้องมีมือ" ฉันคิด

และด้วยความสงสัยนั่นแหละ จึงทำให้นวนิยายมีมือ ของนิ้วกลม เล่มนี้มาอยู่ในมือของฉัน

"นวนิยายจริงตนาการ ที่เขียนเพื่อความสนุกสถานเดียว อ่านแล้วระวังถูกจับ"

{ตัวเล็กๆสีขาว เขียนไว้อย่างนี้ค่ะ}

      หนังสือเล่มนี้เล่าเรื่องราวของผู้ชายคนหนึ่งที่ติดอยู่กับความรักที่มีต่อหญิงสาวซึ่งหายไปในเหตุการณ์ซึนามิ เมื่อเขาได้อ่านหนังสือของ ฮารูกิ มูราคามิ ก็ได้มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นกับเขา ทำให้เขาต้องไขปริศนาเหล่านั้น สิ่งนี้แหละ ที่ทำให้ฉันอ่านอย่างวางไม่ลง สนุกไปกับการเรื่องราวที่เกิดขึ้น และขอเข้าไปร่วมไขปริศนากับเขาด้วย

      "คิดได้ยังไง"  คือ คำที่ฉันหลุดพูดออกมาขณะที่อ่านหนังสือเล่มนี้

       เมื่อฉันอ่านเรื่องนี้จนจบ ฉันก็ได้คำตอบของข้อสงสัยแล้วว่า "ทำไมนวนิยายเรื่องนี้ต้องมีมือ" เพราะฉันได้พบกับมือนั้น มือที่ดึงฉันให้ติดกับตัวหนังสือตั้งแต่ละบรรทัดจนกระทั่งบรรทัดสุดท้าย  สำหรับฉันแล้ว จึงขอยกนิ้วที่มีให้นิ้วกลมคนนี้อย่างหมดมือเลย

      แต่เมื่อฉันไขปริศนาในใจข้อแรกได้แล้ว ฉันก็เกิดปริศนาอีกข้อตามมา

      "นวนิยายมีมือ เป็นนวนิยายตรงไหน"

      ที่ฉันสงสัย เพราะเรื่องนี้แหวกแนวจากนวนิยายที่ฉันเคยอ่านตามปกติทั่วไป 

       คำตอบของข้อสงสัยนี้ คงมีได้หลากหลาย ขึ้นอยู่กับว่าคนอ่านนั้นให้นิยามคำว่า นวนิยาย ไว้อย่างไร และวางเขตแดนไว้ตรงไหน แต่บางทีการข้ามเส้นแบ่งเขตออกมาบ้าง ก็จะทำให้เราได้พบสิ่งใหม่ที่แตกต่าง ที่ทำให้เรารู้สึกชื่นชมและชื่นชอบได้ เหมือนอย่างที่ฉันรู้สึกกับหนังสือเล่มนี้  หนังสือที่ฉันชื่นชมในวิธีคิดและจินตนาการของผู้เขียนที่ชื่อนิ้วกลม ผู้นี้จริงๆ

      แล้วจะมีนวนิยายสักกี่เรื่อง ที่ทำให้ผู้อ่านรู้ถึงวิธีคิดในการเขียนเรื่องที่เรากำลังอ่านอยู่ นวนิยายมีมือเล่มนี้แหละ ที่เปิดโอกาสนั้นให้แก่ผู้อ่าน

        คนที่ชอบอ่านหนังสือคนหนึ่งที่ไม่ใช่เซียนหนังสือหรือหนอนหนังสือ  เมื่ออยากบอกเล่าถึงหนังสือเล่มหนึ่ง คนๆนั้นจึงไม่กล้าที่จะวิพากย์วิจารณ์ให้เห็นข้อดีและข้อด้อยของหนังสือเล่มที่ได้อ่าน เขาทำเพียงแค่เป็นผู้แบ่งปันหนังสือที่เขาคิดว่าอ่านแล้วดีให้คนอื่นได้ลองอ่านบ้าง ก็เท่านั้น และเขาจะยิ่งดีใจมาก ถ้าหากมีผู้ร่วมแบ่งปันหนังสือสักเล่มให้เขาได้ลองอ่านบ้าง เพราะเขาคิดอยู่เสมอว่า "โลกใบนี้ นี้มีหนังสือดีที่น่าอ่านอีกมากนัก" หากแต่เขาไม่มีตาที่มากพอที่ติดตามได้ทั้งหมด

        ที่นี้คุณคงรู้ถึงวิธีคิดของฉันในการเขียนถึงหนังสือเล่มนี้แล้วสิคะ