พวกเราสองคนใช้เวลาอยู่บนจุดชมวิวนานกว่าครึ่งชั่วโมง หลังจากพักเติมพลังชีวิตเสร็จแล้ว ฉันกับลูคัสจึงเดินกลับลงไปและสวนผ่านกับ แม่ลูกสองคู่ที่เดินทางมาด้วยกัน ฉันอาสาแบกสิ่งของที่ไม่จำเป็นเพื่อลดภาระให้กับคุณแม่ทั้งสอง และลงไปรอพวกเขาอยู่ที่หมู่บ้าน

          “นี่เดินขึ้นมากันหรือ”  เจ้าของร้านขายของชำเดินเข้ามาทัก ขณะที่พวกเรากำลังนั่งรอเพื่อนร่วมทางอยู่ในร้าน

         “ใช่ครับ/ค่ะ......”

         “นึกว่าขี่ม้าขึ้นมา อ้วนแบบนี้เดินไหวหรอ”

         “อ้าวลุง...ความอ้วนไม่ใช่ปัญหาสำหรับหนู มันไม่ได้หมายความว่าหนูจะอ่อนแอเดินไม่ไหวนะ”

          “แล้วนี่มากับสามีหรอ”  เฮ้ย....ฉิบหาย...ดันเข้าใจว่าฉันเป็นภรรยาไอ้ตี๋บึกนี่ได้ไง เสียๆๆๆ

         “ ไม่ใช่ค่ะ/ครับ”

         “งั้นเป็นน้องสาวกับพี่ชายใช่ไหม”

         “ฮ่าๆๆๆ ใช่ค่ะหนูเป็นน้องสาว”

         “ผิดแล้วลุง ผู้หญิงคนนี้อายุมากกว่าผมอีก ใช่ไหมเจ่เจ๊”  ลูคัสแย้งแก้ต่างขึ้นมาทันใด

         “โอ๊ะ พอดีที่ฉันหน้าอ่อนกว่า ” ได้ทีข้าบ้างล่ะ

         “แล้วสรุปเธอเป็นพี่สาวแล้วเขาเป็นน้องชายเธอหรอ”

         “โอ๊ย ไม่ใช่เลยลุง หนูไม่มีน้องชาย(แบบนี้) พวกเราเพิ่งรู้จักกันนี่แหละ”

         “พอดีว่าเราไปเจอกันที่แชงกริล่า จึงชักชวนกันมา” ลูคัสช่วยแจกแจง

         “แล้วที่นี่ยังไม่เตรียมจัดงานปีใหม่หรือค่ะ”

         “ข้างบนนี้ไม่มีหรอก หมู่บ้านจริงๆอยู่ด้านล่าง เดี๋ยวปีใหม่ลุงก็ลงไปข้างล่างแล้ว”

                  ฉันนั่งคุยกับลุงเจ้าของร้านอยู่นาน งัดภาษาทิเบตเท่าที่มีอยู่ในหัวออกมาพูด วนไป วนมากับชาวบ้านละแวกนั้นจนอึ้งกิมกี่ เนื่องจากฟังฉันไม่รู้เรื่อง คุยไปคุยมาถึงทราบว่า ภาษาทิเบตเองก็มีสำเนียงเฉพาะเหมือน ภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคอีสานแบบบ้านเรา อย่างคำว่า กาเล่ บางที่ออกเสียงเป็น กัตเตะ (ขอบคุณ) / หนองเสะ กับ หนองสิ๊ (สบายดีไหม) / จาชิเต๋อเลอ กับ จาชิเต๋เละ( สวัสดี ) เป็นต้น สามคำนี้แหละตัวหากินของฉันเลย ไปไหนไม่อดตาย พูดผิดถูกบ้างแต่อย่างน้อยทำให้คนฟังยิ้มสดใสขึ้นเป็นกอง

                ไม่นานแม่ลูกสองคู่ก็เดินทางมาถึงร้านค้าที่พวกเรานั่งพักอยู่ และแล้วคงถึงเวลาที่พวกเราทั้งหกคนต้องจากภูเขาอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้  ลาก่อนบันไดทดสอบใจ ลาก่อนก้อนหินพะเนินเทินทึกกับธงมนต์ตรา ลาก่อนสายธารน้ำแข็งซึ่งฉันหวังลึกๆว่าความงามนี้จะยังคงอยู่คู่กับเหมยลี่เซวซาน<梅里雪山> ตราบนานเท่านาน และลาก่อนสามชั่วโมงแห่งความเหนื่อยยาก แต่จะเป็นอีกหลายชั่วโมงที่อยู่ในความทรงจำดีๆของฉัน  “ออตเตะ เตโมโช (รบกวนคุณแล้วล่ะ ไว้พบกันใหม่นะ)”

                  ขณะที่กำลังเดินผ่านเจดีย์หินลงมาตามทาง ลูคัสผลักให้ฉันเดินอ้อมชิดขวาเจดีย์ลงไป เขาให้เหตุผลว่าตามหลักความเชื่อแล้วชาวทิเบตหรือแม้แต่ชาวจีนต้องเดินอ้อมขึ้นด้านซ้าย และเดินอ้อมลงด้านขวา ฉันไม่ยักรู้ว่ามีความเชื่อเรื่องนี้อยู่ด้วย นอกจากวันนี้ได้มาเดินขึ้นเขาชมธารน้ำแข็งแล้ว ฉันยังได้ความรู้เรื่องความเชื่อ และวัฒนธรรมหลายอย่าง จากลูคัสขี้โอ่ มาประดับติดหัวพอสมควรเลยทีเดียว 

                  ช่วงขาลงไปไวกว่าตอนขึ้นนัก เจ้าเด็กทั้งสองคนวิ่งเล่นแทบโบยบิน ฉันกับลูคัสเห็นพ้องตรงกันว่า การเดินขึ้นมันไม่เป็นปัญหาเท่ากับตอนขาลงซึ่งไม่รู้ว่าจะก้าวลงเดินกันอย่างไร หนึ่งชั่วโมงถัดมาฉันกับเพื่อนร่วมทางทั้งห้าได้เดินขาอ่อนสั่นยวบยาบจนมาถึงตีนเขา  และรอรถคันเดิมขับมารับกลับเฟยไหลซื่อ<飞来寺>

                  เมฆก้อนใหญ่ลอยล่องต่ำลง พระอาทิตย์ฉายแสงโดดเดี่ยวอยู่เหนือเขา ส่องสว่างผ่านร่องเมฆเป็นเส้นทอแสงสีทอง หนึ่งวันแห่งความสุขผ่านพ้นไปอีกครา ฉันชักเริ่มคิดถึงบ้านขึ้นมาหน่อยแล้วสิ หนึ่งปีในเมืองจีนยังไม่เคยมีสักครั้งที่มีอารมณ์เรียกร้องอยากกลับบ้าน แต่ ณ เวลานี้เริ่มรู้สึกอิ่มตัวกับการเที่ยวขึ้นมาทีละน้อย นับวันเริ่มโหยหาชีวิตในเมืองไทยเมื่อรู้ว่าใกล้เข้ามาทุกที คล้ายอารมณ์คนปวดขี้ที่พอเห็นห้องน้ำแล้วยิ่งมีอาการหนัก ความรู้สึกถึงบ้านคงไม่ต่างกันเท่าไร

                 สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ตอนนี้คือ การท่องเที่ยวมากเกินไป มันทำให้รู้สึกเอียนได้เหมือนกัน น่าแปลกใจตัวเองจะมีความรู้สึกเช่นนี้ หรืออาจเป็นเพราะฉันตะบี้ตะบันเดินทางมาหลายวันความสุขที่มีจึงเริ่มคงที่ ถ้าหากว่าได้อยู่เฉยๆรอนับวันเวลาปลดแอกจากวันที่เหนื่อยล้า ฉันคงรู้สึกตื่นเต้นกว่านี้ คล้ายกับว่าได้รดน้ำให้ชีวิต ไม่มากจนเน่า ไม่น้อยจนเหี่ยวเฉา พอขลุกขลิกนิดๆให้ชีวิตมีความสุข

                  วันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2553 เริ่มโหยหาบ้านอันเป็นที่รักแล้ววุ้ยยยยย