เช้าตรู่ของวันอาทิตย์ที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 เป็นช่วงเวลาที่ฉันตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะว่าจะได้ไปเข้าค่ายคณิตศาสตร์ของนักเรียนโครงการพัฒนาควาสามารถพิเศษด้านคณิตศาสตร์ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา หรือเรียกสั้น ๆ ว่า “กิ๊ฟเลข” ซึ่งค่ายนี้ได้จัดมาเป็นครั้งที่ 4 แล้ว โดยรุ่นพี่กิ๊ฟเลขม. 5 เป็นคนจัดค่ายให้รุ่นน้องกิ๊ฟเลขม.4 เข้า  แต่ด้วยความที่ฉันออกจะตื่นเต้นมากไปสักนิดหนึ่ง ทำให้ฉันตื่นสาย เมื่อลุกขึ้นมาเห็นนาฬิกาบอกเวลา 06.15 น. ฉันก็รืบจัดการธุระส่วนตัวด้วยความเร็วสูง  โชคก็ช่วยด้วยที่รถไม่ติดเลย ฉันจึงไปถึงโรงเรียนได้ทันเวลานัด 07.00 น. พอดี

                ค่ายครั้งนี้จัดที่ บานิโต้ รีสอร์ท ตำบลบ้านกรูด อำเภอบางสะพาน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์  ซึ่งขณะนี้ตำบลบ้านกรูดกำลังเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยว เนื่องจากมีหาดทรายสวย หาดใหม่และสะอาด คนยังไม่มากและค่าครองชีพถูก  ทว่า ช่วงนี้ ซึ่งเป็นปลายมรสุมของที่นั่น ทะเลบ้านกรูดค่อนข้างอันตราย เพราะมีแมงกะพรุนไฟ รวมทั้งลักษณะหาดแบบตัด ๆ พื้นทะเลมีแอ่งกระทะ ที่อาจทำให้มีน้ำวนดูดคนลงไปได้  คุณแม่ของฉันซึ่งมีภูมิลำเนาอยู่แถวนั้นเลยกำชับห้ามฉันลงเล่นน้ำทะเล และในฐานะหัวหน้าห้องก็ได้กำชับเพื่อน ๆ ด้วย เราออกจากโรงเรียนกันเมื่อเวลาเกือบ 08.00 น.  รถที่นั่งกันไปค่อนข้างเก่าและสภาพไม่ค่อยดี บวกกับระยะทางระหว่างประจวบฯ กับกรุงเทพฯ ที่ไกลอยู่แล้ว เวลาที่เราใช้ในการเดินทางจึงกินเวลาถึง 7 ชั่วโมง (รวมเวลาที่พักรับประทานอาหารกลางวันด้วย 1 ชั่วโมง) เราถึงที่หมายกันเวลา 15.00 น. พอดี พี่ ๆ ให้เราต่างแยกย้ายกันเข้าที่พัก และนัดรวมได้เวลา 15.30 น.

                บานิโต้ รีสอร์ทนี้อยู่ติดทะเลมีบ้านพักเป็นหลัง ๆ ทาสีสันสดใสสวยงามเช่นสีฟ้า สีชมพู ซึ่งแต่ละหลังจะมี 2 – 3 ห้องนอน บ้านพักเหล่านี้รุ่นพี่และอาจารย์พัก ส่วนรุ่นน้องนั้นพักอยู่บนเรือนเหมือนโรงแรม มีอยู่ 10 ห้องด้วยกัน โดยห้องหนึ่งจะอยู่กัน 4 คน ห้องของฉันเป็นห้องพิเศษที่มีอาจารย์หัวหน้าหมวดคณิตศาสตร์อยู่ด้วย เมื่อต่างคนต่างเก็บข้าวของกันเรียบร้อยแล้ว ก็ทยอยกันไปรวมที่ห้องประชุม โดยพี่ ๆ ให้พวกเรานั่งแยกเป็นกลุ่มสีมีทั้งหมด 6 กลุ่มด้วยกันคือ Verdant  (สีเขียว)   Azure (สีฟ้า)   Fuchsia (สีชมพู)   Citrine (สีเหลือง)          Scarlet  (แดง)   Lilac(สีม่วง)  ซึ่งความหมายของชื่อกลุ่มก็คือสีประจำกลุ่มนั่นเอง ตัวฉันเองอยู่กลุ่ม Verdant พิธีเปิดค่ายเริ่มขึ้นเมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้า แล้วพอเปิดเสร็จก็เป็นการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ทันทีสมกับเป็นค่ายคณิตศาสต์  ชั่วโมงแรกเรียนเรื่องการหาอนุพันธ์  ผู้สอนคือพี่พชรพล  ตัวแทนโอลิมปิกคณิตศาสตร์ประจำปี 2550 ส่วนชั่วโมงที่สองเรียนเรื่องการอินทเกรต สอนโดยพี่ตั้ว จบสองชั่วโมงกลายเป็นว่าเราเรียนเนื้อหาวิชาแคลคูลัสของระดับชั้นม.ปลายจบแล้ว  ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่คนที่ไม่เคยเรียนมาก่อนจะรู้เรื่อง (ฉันเป็นหนึ่งในผู้ที่เคยเรียนมาก่อนจึงไม่เดือดร้อน) แถมวันสุดท้ายยังมีการทดสอบด้วย พาให้เพื่อน ๆ หลายคนเครียดไปตาม ๆ กัน โดยส่วนตัวแล้วฉันคิดว่า การที่พี่ ๆ เขาสอนเนื้อหาที่ชาวบ้านเขาเรียนกัน 2 เดือนให้เราเรียนกันภายใน 2 ชั่วโมงนั้น ไม่ใช่ว่าเขาเห็นเราเป็นเด็กที่มีความสามารถพิเศษแล้วจะเข้าใจสิ่งที่ให้ทันที แต่เขาอยากให้เราเห็นเนื้อหาวิชาในภาพรวม จุดประกายให้เราไปศึกษา ค้นคว้า และฝึกฝนเพิ่มเติม เพราะมันเป็นเรื่องที่ทำความเข้าใจเองได้ไม่ยากนัก เพื่อเตรียมความพร้อมใหพวกเราก่อนที่จะไปเรียนจริง ๆ ในห้องเรียน

                หลังจากจบช่วงเวลาอันเคร่งเครียดไปแล้ว ก่อนที่จะไปรับประทานอาหารเย็นพี่ ๆ ได้แจ้งให้พวกเราทราบว่าพวกเราต้องเตรียมการแสดงละครในคืนวันที่ 2  แต่ทว่าในละครของพวกเรานั้น จะต้องมีการพูดคำที่พี่เขาบังคับด้วย โดยเมื่อพี่ ๆ ให้เราแบ่งเป็น 3 กลุ่ม (ใน 1 กลุ่มคือ 2 สีรวมกัน) เสร็จ ก็ให้แต่ละกลุ่มจับฉลากคำที่จะได้ กลุ่มของฉันได้คำว่า จุตูปปาตญาณ เด็กแว้น เรียนกับครูตู้ เทเลทับบีส์ ทฤษฎีโมเมชัน ดำเกิง อาร์โธรพอด ชีวิตแค่โดนทำร้าย ติดสตัน โฮเซ่เมอร์นินโย และใบวิ่ง แค่ความของคำแต่ละคำกว่าจะหาได้ก็แทบแย่แล้ว  แล้วยังจะต้องผูกขึ้นมาเป็นเรื่องอีก !  สีเขียวกับสีม่วงต่างก็เหงื่อตก ต่างคนก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เลยลงไปรับประทานอาหารเย็นกัน  เผื่อว่าท้องอิ่ม ๆ จะช่วยให้สมองแล่นบ้าง