..

ปิดเทอม หนีหนาวกลับเมืองไทย แต่ไม่ได้ไปไหน  เพราะแม่ผ่าเข่า เลยเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลกับที่บ้าน กินๆ นอนๆ จนถึงวันกลับ 

เครื่องถึงกวางโจวช้าไปประมาณครึ่งชั่วโมง ที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองมีผู้คนมหาศาล เคลมกระเป๋าอีกนาน เสร็จสรรพ ประมาณ 1 ชั่วโมงที่ต้องเสียเวลาไปตรงนั้น  ผลคือ ป้าอิมตกไฟลท์ที่จะไปหลิ่วโจว เครื่องยังไม่ออก แต่เขาบอกว่า... ประตูขึ้นเครื่องปิดแล้ว ต้องเปลิ่ยนตั๋วเป็นพรุ่งนี้ แถมว่าเราเลทอีก

..เออ เลทก็เลท

..

เออ.. เอาไงกะชีวิตดี  โทรศัพท์ขัดข้อง มีแบต แต่เปิดไม่ได้  วิ่งหาตำรวจท่องเที่ยว ตำรวจกวางโจวไม่พูดฝรั่ง ภาษาจีนป้าอ่อนแอ...!!!  เจอตำรวจพูดฝรั่งได้ เพิ่งตื่นมา ตาแดง ป้าก็หาเบอร์คนมารอรับที่หลิ่วโจวไม่เจอ... จ๊ากๆๆๆ

..

สรุปว่าป้าต้องค้างเติ่งอยู่กวางโจว จนถึงคืนพรุ่งนี้ พระเจ้า...  แถมตำรวจพูดฝรั่งคนนั้น ไล่ให้ไปหาถามเรื่องโรงแรมที่พักเอาเอง 

เข็นกระเป๋าขึ้นลิฟต์ไปมา เจอคนไทยกลุ่มใหญ่ จำได้ว่ามาเที่ยวบินเดียวกัน  แวะเข้าไปถาม เผื่อเขาจะรู้จักโรงแรมที่พัก  แต่ป้าคนนึงในกลุ่มนั้น บอกว่า ไม่รู้ กำลังจะกลับเมืองไทย..  จ๊าก !!! ... ก็เรามาเที่ยวบินเดียวกันแท้ๆ  เขาไม่ได้สังเกตเรา แต่เขากลุ่มใหญ่และเสียงดัง  เราจำเขาได้  ยัง... ยังไม่พอ  ...นอนที่นี่แหละ เมื่อคืนพวกพี่ก็นอนกันที่นี่   ...เขาไม่มาไล่หรอก เนี่ย ใกล้ห้องน้ำ สะดวกดีด้วย มีร้านขายของ...

......

ขอบคุณค่าาาาาา...  เฮ้ออออ...!!! ในพื้นที่แบบนี้ ไม่มีใครไว้ใจใครใช่มั้ยคะ 

......

สุดท้ายป้าอิมก็ว่าจะนอนตรงชั้น 2 ที่คณะคนไทยกลุ่มนั้นบอกให้นอน  แต่ยิ่งดึกก็ยิ่งเงียบ สนามบินปิดไฟทีละดวงสองดวง... เริ่มรู้ซึ้งถึงใจคนที่ถูกภัยพิบัติ ไม่มีบ้านจะนอน อากาศ 3-4 องศา มีแค่เจ็คเก็ตเดินทางบางๆ  

เห็นผู้ชายแต่งตัวสกปรก เดินเข้าหาคนนั้นคนนี้ พูดอะไรก็มีแต่คนส่ายหน้า  วาดภาพไปถึงตอนตี 2 ตี 3  เกิดเหตุอะไร ใครจะมาสนใจใครหรือเปล่านี่...

..

ป้าเป็นพวกไม่เคยออกนอกชายคาหลังจากค่ำแล้ว วันนี้ไม่รู้จะเอายังไงกะชีวิตค่ะพี่น้อง

..

ประมาณเที่ยงคืน ชั้น 2 มันมืดและเงียบเกินไป เลยเข็นรถขึ้นมาชั้น 3 เจอผู้หญิง พูดฝรั่งไม่ได้ มาชวนไปพักที่โรงแรม แต่ก็ไม่กล้าไป เข็นรถไปมาอีก เจอผู้ชายแต่งตัวเหมือนเจ้าหน้าที่สนามบิน ถือวิทยุสื่อสารเข้ามาถาม  เห็นเราไม่ตอบเลยพูดฝรั่ง ทำนองข่มขู่ว่า สนามบินต้องปิด นอนที่นี่ไม่ได้  มีเงินหยวนอยู่เท่าไหร่  ป้าบอกว่า มี 200   เขาว่ามีแค่นี้เองเหรอ แล้วมีดอลล่าร์แลกได้มั้ย ป้าบอกไม่มี เขาเลยบอกว่า จะถามให้ว่ามีห้องราคา 200 หยวนมั้ย เดี๋ยวเดียวเขาก็บอกให้ไปขึ้นรถ

รถตู้นั่นโทรมมาก เขาบอกว่า ปลอดภัย เป็นรถสนามบิน ไม่เสียเงิน พรุ่งนี้จะกลับมาส่งที่นี่ 

ป้าว่าไม่ใช่รถสนามบิน แต่ก็ต้องแบกกระเป๋าขึ้นรถไป  มันยืนประกบอยู่ ต้องขึ้นไป

..พระเจ้าช่วย ไม่รู้รถจะพาไปไหน มืด ไม่รู้จักทาง มันห้อตะบึงไปปรื๊ดๆๆๆ ...

แล้วรถก็ไปส่งที่โรงแรมในภาพ ตอนนั้นเที่ยงคืนกว่าแล้ว

โรงแรมอยู่ใกล้ด่านเก็บเงิน ด้านข้างมีร้านอาหาร นี่เก็บภาพตอนเช้าแล้วค่ะ

ตอนไปถึง เข้าไปที่เคาน์เตอร์ เขาบอกให้ไปห้อง 202 หลังจากจ่าย 200 หยวนแล้ว แอบเห็นคนอื่นจ่ายแค่ 130 ห้องคู่เหมือนกัน

..

เปิดห้องเข้าไป กลิ่นแรงมาก ป้าเป็นพวกไม่เคยมีปากเสียง ไม่เคยต่อรองอะไร เพิ่งมานั่งคิดทีหลังว่า เรานอนไปทำไม เสียตั้ง 200 (ประมาณ 1000 บาทค่ะ) ทำไมไม่ขอเปลี่ยนห้อง โธ่เอ๊ยยย...

โถส้วมแตก กลิ่นกระจาย ต้องปิดห้องน้ำไว้ตลอดเวลา เข้าไม่ได้ ไม่กล้าเข้าค่ะ  ไม่กล้าอาบน้ำ ไม่มีน้ำอุ่น 

ไม่มีฮีทเตอร์  ที่นอนจัดเรียบร้อยแต่ไม่แน่ใจความสะอาด มีเส้นผมคนอื่นค้างอยู่ ไม่กล้าหลับ มีโทรศัพท์แต่ใช้ไม่ได้  ไม่มีสียงสัญญาณอะไรเลย...

....

6 โมงเช้า มีผู้ชายมาเคาะประตูโครมๆ บอกว่ารถจะไปสนามบินแล้ว ป้ายังไม่ได้นอนตลอดคืน รีบแบกกระเป๋าเดินทาง 20 กิโลลงบันไดมา ไม่มีลิฟต์ค่ะ ยังมีเป้หนังสือ และกระเป๋าโน้ตบุคอีก  ลงมารอพักใหญ่ มีคนตามลงมาอีก 5-6  คน คงโดนหลอกมานอนเหมือนกัน  แต่คงไม่ได้ห้องส้วมแตกแบบป้าอิมหรอก เหอๆๆๆ

นั่งตาแดงเพราะอดนอน แถมอากาศเย็นหนาวสั่น อยู่ที่สนามบินกวางโจวอีกตลอดวันนั้น จนได้ขึ้นเครื่องไปหลิ่วโจวตอน 2 ทุ่มครึ่ง โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ ขอคนอื่นโทรฯ แจ้งเปลี่ยนเวลาคนที่มารอรับ ญาติมิตรเมืองไทยติดต่อไม่ได้ วุ่นวายกันระเบิดเถิดเทิงไปเลยค่ะ 

โชคดีที่พระคุ้มครอง อยู่รอดปลอดภัย ได้มานั่งเล่าเรื่องวันนี้ค่ะ อ่านสนุกๆ เป็นข้อคิดสำหรับเด็กๆ 
ลูกหลานท่านๆ ที่จำเป็นต้องเดินทางต่อเครื่อง  จะได้เผื่อเวลา ไม่ต้องสยองหัวตั้งแบบป้าอิมนะคะ

นี่เล่าแบบสรุปที่สุดเลย ถ้าเล่าละเอียด จะสยองมากค่ะ เอิ๊กๆ...

....

เพิ่งได้อัพบล็อกค่ะ ไม่กล้าอัพไปหลายวันเพราะวันก่อนเข้ามาแก้ไขชื่อเรื่องเอ็นทรี่เก่า คลิกเผยแพร่ทีเดียว เรื่องกลายเป็นโค้ดไปหมด กลอนและภาพหายวับไปกับตา เอาคืนไม่ได้ด้วยซีคะ  แหะๆ ... พอจะมีใครใจดีช่วยป้า
ได้มั้ยคะนี่  ขอขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้ค่ะ เป็นเรื่องดอกศรีตรัง สวยๆ ซะด้วย ตอนนี้เลยเก็บไปแล้วค่ะ ไม่ได้เผยแพร่

มีสุขทุกท่านค่ะ