ขอออกตัวก่อนว่า เอ็นทรี่นี้ไม่ใช่การอวดยอดคลิก

แต่เป็นข้อคิดที่สะกิดใจ อันเนื่องมาจากตัวเลขที่ไม่เคยติดตามดูค่ะ

เหตุเกิดจากป้าอิมคลิกหางานไปมา เจองานเก่าๆ ของตัวเองเข้า

เห็นยอดผู้ชมเลยชักสงสัย ไล่ดูไปจึงได้คิดบางอย่าง   

.

ทุกคนที่เขียนบล็อก มีเหตุผลหลายแบบ แรกๆ ป้าอิมแค่อยากลองเพราะเพื่อนร่วมงานคือ 

"บล็อกเกอร์ยายตุ๊ก" แนะนำ 

tuktuk หลากหลาย..สไตล์คนแก่ 

Permalink : http://www.oknation.net/blog/tuktuk

 

ตอนหลังคุณยายสายเดี่ยวของป้าอิมงานนุงนังแถมเข้าโรงพยาบาล

 

จนผู้คนคิดว่าจะไม่ได้กลับออกมาแล้ว จึงดองบล็อกจนเกลือหมดตลาดไปแล้ว  

 

 

"บล็อกเกอร์ยายตุ๊ก"  เปิดบล็อกตัวเองให้ดู ป้าอิมเลยอยากลองมีบล็อกมั่ง

 

เพราะเขียนกลอนทิ้งๆ ขว้างๆ มานานนับสิบปี ไม่มีเหลือ  

 

เห็นว่า บล็อกแบบนี้น่าจะรวบรวมงานเราไว้เป็นที่เป็นทางได้ดี  

 

 

2007-08-07 เป็นวันเปิดบล็อก ด้วยความรู้เรื่องการเขียนบล็อกเป็นศูนย์

แต่ป้าอิมก็ทดลองโพสต์กลอนเกษียณที่เขียนไว้เมื่อปลายเดือนกันยายนปีนั้น ในวันต่อมา

(เอ็นทรี่นี้เก็บไปไว้ดูเองแล้ว เพราะทำตัวหนังสือในโพสต์ได้เละมาก อ่านเองยังตาลายตาเหล่

แถมปรับแก้แบบตัวอักษรก็ดื้อ ไม่ไปยอมไหนด้วยค่ะ  เหอๆๆๆ)

แล้วตามด้วยกลอนวันแม่ประจำปี ที่เขียนให้เด็กอ่านง่ายๆ  "หอมกลิ่นใจแม่" 

http://www.oknation.net/blog/im/2007/08/09/entry-2  ในวันต่อมา  ตัวหนังสือดูดีขึ้น

 

ช่วงแรกก็มั่วเอาเอง อัพผิดๆ ถูกๆ  ไม่รู้จักใคร  ไม่กล้าถามใคร

เข้าเว็บนั้นเว็บนี้หาความรู้เรื่องการใส่ภาพ  ใส่เสียงในบล็อกไปเรื่อยเปื่อย

ในโอเคฯ นี่ก็ได้ความรู้จากที่นี่

 http://www.oknation.net/blog/more_news2012.php?news_group=1 ,  

จากบล็อก NaNaฮาเฮ "รู้ทันภัยพิบัติ" กับ ปิรันญ่า 

Permalink : http://www.oknation.net/blog/nanahahe 

และ จากบล็อกคุณหมอเฟิงสุ่ย Through the Grapevine:นินทาแต่ไม่ว่าร้าย 

Permalink : http://www.oknation.net/blog/buzz  เป็นหลักๆ ในช่วงหัดเขียนบล็อก  

ขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ค่ะ

 

 

มาถึงเรื่องที่โพสต์ ป้าอิมเปิดบล็อกในหน้าวรรณกรรม  ตั้งใจจะเก็บบทกวีที่เขียนไว้  

เพื่อไม่ให้กระจายทิ้งแบบที่ผ่านๆ มา ไม่ได้หวังเรื่องยอดผู้ชม

(แต่วันไหนมีผู้ชมมาทักทายเยอะก็ดีใจ ..คิกๆๆๆ)

ต่อมาชีวิตเร่ร่อน บวกกับเป็นคนชอบถ่ายรูปมาแต่เดิม ก็อยากเก็บเหตุการณ์ขึ้นมาอีก

จึงโผล่เรื่องอะไรๆ มาอีกสารพัด โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน เริ่มผลุบๆ โผล่ๆ  

จนคิดเปิดบ้านเล็กๆ ไว้ให้เรื่องเล่าอยู่กัน จึงเปิด "บ้านสารภาพ" อีกหลัง

 

สารภาพ

สารและภาพ ชีวิตและการแบ่งปัน 
Permalink : http://www.oknation.net/blog/canvas

 

มี "บ้านเฌอเอม" เป็นห้องแห่งความลับ เปิดนานแล้ว แต่เอาไว้เก็บข้อมูลเฉยๆ ไม่ได้เผยแพร่อะไร

ไม่ต้องเสียเวลาคลิกดูเพราะป้าอิมล็อคประตูไว้ค่ะ อิอิ

 

เรื่องที่เล่าๆ ไป บางเรื่องยอดผู้ชมล้นหลามวันแรกนับพันคลิก

แต่เรื่องทั้งหมดนั้นฮือๆ เหมือนไฟลามทุ่งเท่านั้น  

ที่พบว่ายิ่งนาน ยิ่งคลิก จากวันแรกแค่ร้อย

นานๆ ไปเป็นหลายพัน  จนหลายหมื่น ถึงแสนคลิก  กลับไม่ใช่เรื่องเหล่านั้น

.

ลองชมแล้วกันนะคะ ท่านผู้ชม  ไล่จากน้อยๆ ไปก่อน

 

วันอังคาร ที่ 27 พฤศจิกายน 2550

นิทานร้อยบรรทัด

Posted by อิมกุดั่น , ผู้อ่าน : 6621 , 17:17:50 น.   
หมวด : วรรณกรรม/กาพย์กลอน

http://www.oknation.net/blog/im/2007/11/27/entry-2 

 

วันพฤหัสบดี ที่ 2 เมษายน 2552

กลอนหก : ผลิพรรณพราวพิไล

Posted by อิมกุดั่น , ผู้อ่าน : 7024 , 18:10:23 น.   
หมวด : วรรณกรรม/กาพย์กลอน 

http://www.oknation.net/blog/im/2009/04/02/entry-1 

Posted by อิมกุดั่น , ผู้อ่าน : 8307 , 21:13:18 น.   
หมวด : วรรณกรรม/กาพย์กลอน 

วันเสาร์ ที่ 28 กุมภาพันธ์ 2552

กลอนหก : น้ำค้าง

Posted by อิมกุดั่น , ผู้อ่าน : 16787 , 21:02:12 น.   

หมวด : วรรณกรรม/กาพย์กลอน  

http://www.oknation.net/blog/im/2009/02/28/entry-1 

Posted by อิมกุดั่น , ผู้อ่าน : 74977 , 22:25:57 น.   
หมวด : วรรณกรรม/กาพย์กลอน

http://www.oknation.net/blog/im/2009/02/23/entry-1 

และนี่ค่ะ แสนกว่าคลิก "สุภาษิตสอนหญิง" ของบรมครูกลอน "สุนทรภู่"

เอ็นทรี่ที่ป้าอิมขอเก็บไว้ให้เด็กๆ อ่านกัน  ข้อมูล ณ วันนี้ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๕

Posted by อิมกุดั่น , ผู้อ่าน : 110679 , 15:33:03 น.   
หมวด : วรรณกรรม/กาพย์กลอน  

http://www.oknation.net/blog/im/2009/05/12/entry-1

งานของครูสุนทรภู่ ขอยกไว้เหนือหัว

แต่ตัวเลขงานของกวีไม่มีอันดับอย่างอิมกุดั่น คนคลิกเฉียดแสนไปทำไมกัน

และงานที่ยอดคลิกมากๆ ก็แค่งานเขียนเล่นๆ  ไม่ใช่งานที่เราภาคภูมิใจมากมายอะไร

 อาจเพราะไปติดอยู่ที่หน้าแรกๆ ของกูเกิล ที่คนคลิกหาเท่านั้นเอง

อาจไม่ได้มากมายเมื่อเทียบกับเอ็นทรี่เรื่องเทคโนโลยี หรือข่าวสารบ้านเมือง อื่นๆ  แต่อย่างน้อย ตัวเลขนี้ทำให้ได้ข้อคิดว่า คนไทยยังไม่ลืมโคลงกลอนและบทกวีไทยๆ   แต่ที่น่าคิดคือ "ไม่มีคนเขียน" ใช่หรือไม่ 

มีประกาศตามหน้าอินเทอร์เน็ตบ่อยๆ ว่า... "ใครก็ได้ช่วยเขียนกลอนเรื่อง......."  ให้หน่อย เหล่านั้นคือการบ้าน เด็กนักเรียนประกาศให้คนอื่นเขียน เขียนแล้วเอาไปส่งครู  ครูก็ให้คะแนนผ่านๆ ไป  งานเกษียณอายุ  งานในโอกาสวันสำคัญ  ล้วนต้องการใช้บทกวี  แต่ในองค์กรหาคนเขียนบทกวีไม่ได้แม้แต่คนเดียว  ในสถานศึกษาบางแห่งทุกวันนี้  แม้แต่ "ครูภาษาไทย" เองก็ยังเขียนกลอนง่ายๆ ไม่เป็น  ต้องควานหาในโลกออนไลน์  

เว็บไซต์คือที่มาของบทกวีในโอกาสต่างๆ  แต่ต้องขอโทษผู้ที่คลิกมาเก็บบทกวีงานเกษียณของอิมกุดั่นที่โอเคเนชั่น อาจผิดหวังไปทั้งหมด (เฉพาะบทที่ยกตัวอย่างมาแปะไว้ในเอ็นทรี่นี้ก็หลายหมื่นคนอยู่ เชื่อว่าส่วนใหญ่ ไม่ใช่แค่คลิกมาเพราะอยากอ่านเฉยๆ ) ต้องขอโทษที่ท่านคงนำกลอนเกษียณของอิมกุดั่นไปใช้ไม่ได้ เพราะมีระบุนามผู้เกษียณอายุไว้ทุกระยะกลอน ทุกบททุกตอน จะเอาไปกล่าวเชิดชูคนอื่นก็ไม่ได้  แปะชื่อคนอื่นแทนลงไป มันก็ไม่ลงตัวกันอีกเพราะมันหลายจุดเกินไป ไม่ได้หวงห้ามประการใด แต่ด้วยตั้งใจเขียนให้เฉพาะบุคคลเป็นปีๆ ไป จึงเป็นงานออกมาเช่นนั้น ส่วนชิ้นอื่นๆ ก็มิได้หวงห้ามประการใดเช่นกันค่ะ  ตรงกันข้าม กลับยินดีที่งานชิ้นเล็กๆ ของเราเป็นประโยชน์และได้ต่อลมหายใจงานกวีนิพนธ์ของไทยเราได้บ้างแม้จะเล็กน้อยก็ยังดี 

เอ็นทรี่เดียวหนึ่งแสนคลิก คลิกน้อยๆ แต่คลิกนานๆ  ทำให้ได้คิดและร่ายยาวมาในวันนี้  

สั่งสอนลูกหลานให้รู้เรื่องโคลงกลอนกันไว้สักหน่อย เพราะต้องได้ใช้งานแน่นอน 

ร่ายจบแล้วป้าอิมก็จะไปหามุมใต้ต้นหลิวที่ป่าหลังบ้าน เขียนโคลงกลอนตามประสาป้าต่อ

"หมั่นเขียนอ่าน  ชีวิตจะไม่พบพานความเหงา" 

ว่างๆ ก็พาลูกหลานไปหามุมอ่านเขียนอะไรๆ กันดีกว่าค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาทักทายกัน  มีสุขทุกท่านค่ะ

ป้าอิมกุดั่น 

หลิ่วโจว,  ตุลาคม ๒๕๕๕

**** วันนี้ ฟ้อนท์ตัวหนังสือดื้อโหดมากค่ะ ตัวใหญ่ๆ เล็กๆ หนาๆ บางๆ ปรับไม่ไปอีกแล้ว...

 โชคดีครับ