อัญมณีที่มีชีวิต

..

.

ทุกกลีบ ดอกไม้บาน ... มีตำนาน แห่งชีวิต

ดุจใจ มีดวงจิต ... แนบสนิท กับกายา

.

.

วารวัน ที่เวียนไป ... อาทิตย์ใหม่ และจันทรา

ลอยลับ แล้วกลับมา ... คู่เวลา เสมอกัน

.

.

กลีบดอก ที่เบิกบาน ... ดังวิญญาณ แห่งคืนวัน

สดสี ส่งสารพลัน ... เพื่อสร้างสรรค์ โลกสดใส

.

.

.

คือดวง อัญมณี ... ชุบชีวี ที่ก้าวไป

เวลา พาฟ้าใหม่ ... หลอมดวงใจ ให้ยาวยืน

.

.

.

มีแสง จึงมีสี ... และจึงมี วันและคืน

มีหลับ จึงมีตื่น ... เมื่อผ่านคืน คืออุษา

.

.

.

ใบไม้ ร่วงโรยไป ...  ถึงวันใหม่ จะผลิมา

เบิกบาน แล้วอำลา ... ดังชีวา ที่เวียนวน

.

.

งามกลีบ ในแสงเช้า ...  งามแม้เงา ในม่านหม่น

ดั่งงาม น้ำใจชน ... พาจิตพ้น...อนธการ

.

.

หนึ่ง... สอง.. สาม สี่ห้า ... ลมปราณพา เพียรพิจารณ์

โลกสวย ด้วยเราสาน ... และโลกลาญ ก็ล้วนเรา 

.

.

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน 

ทักทายด้วยกาพย์ยานี ๑๑ ประกอบภาพดอกไม้ในหุบเขา พอเพลิดเพลินนะคะ

ใบไม้ผลิแห่งยูนนาน มีมนตราไม่เสื่อมคลาย

แต่หลากหลายความคิดมักซ่อนอยู่เงียบๆ ในกลีบดอกไม้ ในสายลม ในแสงแดด.....

ดินหินถึงท้องฟ้า ก็ล้วนส่งสารนานา

.

.

ขออนุญาตบอกกล่าวว่า ...ชาวจีนส่วนใหญ่ เมื่อเห็นดอกไม้สวย ก็เด็ดมาชม

การที่ใครบางคน จะหักกิ่งดอกไม้สักกิ่งสองกิ่ง

แกว่งเล่นไปมา แล้วโยนทิ้งแถวๆ นั้น เป็นเรื่องที่ไม่มีใครใส่ใจ

พ่อแม่ล้วนเด็ดดอกไม้ให้ลูกเล่น 

.

.

.

เราคงไม่อาจตำหนิผู้คนที่ทำตามแบบของเขา ในโลกของเขา

จึงได้แต่สอนลูกศิษย์ว่า การทำเช่นนี้ในโลกนอกประเทศจีน

นอกจากเขาจะไม่ยอมรับแล้ว ยังจะกล่าวโทษถึงประเทศชาติ  มิใช่เฉพาะรายบุคคล

.

.

.

ห่างจากเมืองคุนหมิง มณฑลยูนนาน ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ

ใช้เวลานั่งรถไฟประมาณ ๑ ชั่วโมงครึ่ง ก็จะถึงเมืองฉวี่จิ้ง 

เมืองสงบ ไม่มีชื่อเสียงในด้านการท่องเที่ยวใดๆ จึงหาชาวต่างชาติได้ยากมาก

ห่างจากตัวเมืองออกไปประมาณ ๒๐ นาที มีมหาวิทยาลัยเล็กๆ ที่มีนักศึกษาหนึ่งหมื่นคนเศษ

ทุกฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้เหล่านี้ จะบานไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัยแห่งนี้

.

.

.

มีนักดูนกชาวอังกฤษ ชื่อ Gordon Ramel มาเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษที่นี่ บันทึกไว้ว่า

เขาเห็นนกที่อยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ รวม ๕๓ ชนิดแล้ว...

แต่ทุกวันนี้ นกเริ่มหายไป เพราะสวนป่าในมหาวิทยาลัยถูกปรับปรุงเป็นอาคารจนเกือบหมดพื้นที่

.

.

.

สวนลูกท้อ สวนผักของชาวบ้านรอบๆ มหาวิทยาลัย ถูกไถราบ เพื่อสร้างศูนย์การค้า  โรงภาพยนตร์

บ้านดินที่มีมนต์เสน่ห์ กลายเป็นคอนโดฯ ๒๐-๓๐ ชั้น

นกกาพากันไปหารังใหม่ ในป่าเขาไกลออกไปอีก...

.

.

หรือโลกนี้ จะแปรผัน เหมือนกันหมด

กลีบดอกไม้ ที่สวยสด จะถดถอย

.

.

กลีบซีเมนต์ กิ่งเหล็กกล้า มารอคอย

เบียดบังรอย อัญมณี  แห่งชีวิต

.

.

.

 ณ ใจกลาง  มาลี  มีเกสร

เพื่อภมร  ชื่นชม  ได้สมจิต

.

.

 ณ กลางใจ  มวลมนุษย์  สุดหยั่งคิด

มียาพิษ ซ่อนไหม ลองใคร่ครวญ...

.

.

.

ดอกไม้ในสวน เบิกบานในฤดูใบไม้ผลิ ...

ดอกไม้ในใจเราสิ  เบิกบานได้ทุกวัน

.

.

.

ดอกไม้ในสวน เบิกบานไม่นานก็จะร่วง  ... 

ดอกไม้ในใจสิไม่ต้องห่วง  เบิกบานได้จนนิรันดร์

.

.

.

จะได้ไหม... ถ้าจะให้ดอกไม้เหล่านี้ บานในดวงใจของเรา  แทนที่ความอับเฉาที่เคยครอบคลุม

.

.

.

จะได้ไหม... ถ้าเราจะขอคืนพื้นที่จากความมืดหม่น  ให้แสงสดใสสาดส่อง สร้างสีสันให้ใจดวงน้อยๆ นี้

.

.

.

จะดีไหม... หากวันใด ในชีวิต

ได้ถอนพิษ จากใจตน พ้นทุกข์ถม

.

.

.

จะดีไหม หากวันวาน ผ่านระทม

ได้ชื่นชม สุขสดใส ในวันนี้

.

.

.

 เอาอย่างนั้น เถอะหนา เธอว่าไง

จะดีไหม ว่ามา อย่าเงียบฉี่

ตอบสักคำ เถิดหนา ช่วยพาที

เอาอย่างนี้ ดีไหม ให้ช่วยคิด...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ฉาฮัวสีขาว เกสรเหลือง ร่วงแล้วคล้ายไข่ดาว ...

.

.

.

.

.

.

.

.

เมื่อพายุลูกเห็บกระหน่ำ ดอกไม้ร่วงช้ำ แต่ยังคงงดงามอยู่เช่นนั้น...

.

.

.

เหตุใดกัน... ความรุนแรง แฝงเย็นเยือก ทำลายล้าง กลับส่งผลให้กลีบอ่อนบางยิ่งสวยงาม

ความทุกข์ยาก เหนื่อยล้า โศกระทม  ก็คงส่งผลให้ชีวิตมากคุณค่า เช่นเดียวกันนั้น...

.

.

.

๐ กลีบบางหว่างยอดหญ้า .... รานร่อย

หนาวเหน็บเหนือแนวดอย .... ทั่วหน้า

กลีบเอนอ่อนอิงคอย ... ฟ้าใหม่ มาเอย

จะกี่ช้ำน้ำฟ้า .... ย่อมฟื้นพลังหวังฯ

.

..

.

๐ เกี่ยวเก็บกอดทุกข์ไว้ ....  เสริมแรง

ทุกข์หนึ่งสองสำแดง  ...... ฤทธิ์บ้า

ทุกข์สามสี่อาจแปลง ... กลายกลับ

สงบเมื่อพบทุกข์ห้า .... หกนั้นธรรมดาฯ

.

.

.

๐ เซ่นวายุพร่างพื้น ... ปฐพี

รานกลีบยังย้ำสี .... สดกล้า

จงเป็นดั่งมาลี .... ยืนหยัด

กี่ทุกข์โถมถั่งท้า .... อย่าสิ้นแรงใจ

.

.

.

. 

...

มีสุขทุกท่านค่ะ

ป้าอิม

ฉวี่จิ้ง, ยูนนาน.

๑๙ มีนาคม ๒๕๖๐

.