ฉันเองก็เป็นอีกคนที่มักจะให้ฤดูกาลเข้ามาเป็นข้ออ้างในการหาเรื่องเที่ยว...  หนาวนี้จะไปไหนดี?... ทั้งๆ ที่ฤดูหนาวบ้านเราได้เข้ามาและผ่านไปแล้วอย่างรวดเร็ว ...ภายในสี่วันเมื่อต้นเดือนก่อน (อย่างที่รายการข่าวพยากรณ์อากาศทางทีวีเขาแจ้งไว้) แหะๆ...ยังไม่ทันได้เตรียมเสื้อหนาวออกมาจากลังที่เก็บไว้จากปีก่อนเลย (หลังจากใส่ไปแค่สองครั้ง) ก็เริ่มร้อนซะแล้ว...

พอนึกถึงหน้าหนาว...ภาคเหนือมักจะผุดขึ้นในสมองฉันทันที แน่หละสิ...นั่นคือพื้นที่เดียวที่หลายคนจะขนแฟชั่นหนาวๆ ไปใส่กันได้ ...ปีนี้ฉันก็เดาไว้เหมือนเดิมเลยว่า สามจังหวัดขายดีก็ยังคงเป็น--เชียงใหม่-เชียงราย-แม่ฮ่องสอน แถมปีนี้พวกเรา (ขาเที่ยว) ยิ่งโชคช่วยเข้าไปใหญ่ ที่เวลาหลบหนีการงานเพื่อไปเที่ยวแล้วจะไม่รู้สึกผิดต่อผู้ใด เพราะนั่นเป็นปฏิบัติการช่วยประเทศไทยทางหลัก เที่ยวไทยครึ้กครื้น...เศรษฐกิจไทยคึกคัก ยังไงๆ ชาติก็มาก่อน...แม้ว่าเศรษฐกิจพวกเราอาจแอบเคืองๆ ไปนิด แต่เอ้า! ยอมค่ะยอม...

เดือนนี้ฉันได้ไปแหล่งหนาวๆ ถึงสองครั้ง-- ช่วงต้นเดือนไปเที่ยวแถบเมืองเชียงคาน (หากว่ามีโอกาสขอภาพสวยๆ จากพี่ๆ ที่ไปด้วยมาประกอบได้...จะกลับมาเล่าให้ฟังค่ะ) และช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาได้พาลิงๆ ไปหนาวกันที่เมืองปัว จังหวัดน่าน ใช่ค่ะ...น่านไง! 

แค่มีจุดเริ่มต้นมาจากความคิดว่า อยากไปเที่ยวที่ๆ มีอากาศดีๆ ใกล้ธรรมชาติมากๆ แต่ห่างไกลจากการแย่งกันกินและห้องน้ำ (เพราะฉันไม่ปรารถนาการเข้าคิวแต่ก็ไม่นิยมการแซงคิวเช่นกัน) ฉันจึงเริ่มหาข้อมูลเพลินๆ (ประมาณสองวัน) เรียกว่าถ้าเจอ...ก็ได้ไป

และแล้วสวรรค์ก็ส่งมา... จากการท่องโลกไซเบอร์ไปเรื่อยเปื่อย ฉันก็คลิกไปเจอเว็บไซด์ของจังหวัดน่านซึ่งมีข่าวประชาสัมพันธ์เล็กๆ เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษณ์แบบโฮมสเตย์ของ --โฮมสเตย์ตานงค์-- ไม่รีรอเลยค่ะ การสนทนาเพื่อข้อมูลเพิ่มเติมก็เริ่มขึ้น (ระหว่างฉันกับคุณนุ้ย--เจ้าของที่พัก) และตามมาด้วยการระดมพลพี่น้องของฉันสำหรับทริปนี้ เมื่อทุกอย่างถูกจัดการให้ลงตัว พวกเราก็เริ่มเดินทาง...

เราเดินทางด้วยรถบขส. กรุงเทพฯ-ทุ่งช้าง ออกเดินทางเย็นๆ ของวันศุกร์เพื่อไปให้ถึงตลาดเมืองปัวในตอนเช้าของวันถัดมา ความอดทนเพิ่มขึ้นตลอดการเดินทางเกือบเจ็ดร้อยกิโลเมตรเพราะความไม่สบายตัวจากการได้ที่นั่งแถวสุดท้าย ช่วยไม่ได้จริงๆ ค่ะ จองตั๋วเอาช่วงเฉียดเทศกาลแบบนี้ จะมีอะไรเหลือให้พวกเรา... ที่ได้ตั๋วมาแล้วนั้นก็นับว่าเป็นบุญโขของพวกเราจริงๆ

ก่อนเดินทาง คุณนุ้ยแนะนำให้พวกเราโทรไปแจ้งเวลารถออกเพื่อการประมาณเวลานัดพบเมื่อพวกเราไปถึงที่ปัว ...ปกติแล้วมีสองสิ่งที่ฉันหวั่นใจมากๆ เวลาเดินทางไปในที่ใดก็แล้วแต่เป็นครั้งแรก นั่นคือ 'หลงกับเลย' คราวนี้ฉันก็กะอย่างดีเลยว่ามันไม่น่าจะไม่เกิดขึ้นทั้งสองอย่าง... ฉันย้ำกับเจ้าหน้าที่รถว่าถึงแล้วบอกพวกเราด้วย และดูเหมือนว่า...หายห่วง เพราะพี่เจ้าหน้าที่รถท่านนี้คอยตรวจตราเสมอว่าใครจะลงที่ไหน... แต่สุดท้าย... 'มันก็เลยจนได้' ด้วยความผิดหลาดทางเทคนิค (พลาดกันคนละ 50%) เลยทำให้พวกเราต้องนั่งรถเลยไปถึงสองอำเภอ...คือ อ.เชียงกลาง และ อ.ทุ่งช้าง  (ฮ่าๆ ของแถมช่วงเทศกาล) ก่อนได้รับการฝากฝังให้เดินทางกลับมาที่ตลาดปัวด้วยรถกรุงเทพฯ-ตราด งานนี้ต้องขอบคุณพี่เจ้าหน้าที่ท่านนี้อย่างจริงใจค่ะ เพราะแกอยู่กับเราตลอดการเดินทางจริงๆ

ในที่สุด พวกเราก็มาถึงตลาดปัว ประมาณแปดโมงเช้าได้--ซึ่งจริงๆ ควรถึงตั้งแต่หกโมงกว่าๆ และประมาณสิบนาทีจากนั้น คุณตานงค์กับคุณนุ่ย (น้องสาวคุณนุ้ย) ก็มารับพวกเราไปยังที่พัก --บ้านกลางนา (ของจริง)--  ซึ่งจะน่ารักแค่ไหนให้ภาพมาฟ้องเองดีกว่าค่ะ...

[สองข้างทางก่อนถึงบ้านกลางนาของโฮมสเตย์ตานงค์]

[บรรยากาศภายใน... น่ารักเหลือเชื่อ]

[ความสะดวกสบายที่เตรียมไว้รอพวกเรา]

[ห้องน้ำ - มุมกาแฟ - ทีวี]

[รอบๆ บ้าน]

[บานกันทุกหน้า... ประทับใจตั้งแต่มาถึง]

นี่ยังไม่เริ่มกิจกรรมของวันแรกเลยค่ะ แต่บรรยากาศของธรรมชาติแท้ๆ ก็พาให้พวกเราหายเหนื่อยจากการเดินทางได้แล้ว

คราวหน้าฉันจะมาเล่าต่อว่าที่เหลือของวันแรกนั้น พวกเราไปไหนกันมาบ้าง? และกิจกรรมในวันต่อๆ มาจะเป็นอย่างไร? ...แต่เอาเข้าจริงๆ แค่บ้านกลางนา ก็ทำให้ไม่อยากจะไปไหนซะแล้วสิคะ ::