ทุเรียนไทย...ว่ากันว่าคือสุดยอดแห่งผลไม้ไทย

มังคุด...ก็คือยอดผลไม้ของไทยที่คู่กันมากับทุเรียน

สองอย่างนี่เขาต้องคู่กันนะ  กินทุเรียนแล้วร้อนใน  ก็ต้องกินมังคุดแก้ให้เย็นลดร้อนใน

หน้าผลไม้ทีไรต้องมีพระเอกและนางเอกแห่งผลไม้มาให้กล่าวถึงทุกฤดูปี

พูดถึงทุเรียน...ผมกินมาเยอะเหมือนกัน   หลากหลายตั้งแต่ภาคใต้ยันภาคเหนือ

ทุเรียนใต้...ต้นสูงมากมองไม่เห็นยอด(สมัยผมเด็กๆ)   ยากที่จะปีนไปเก็บผลลงมากิน

ต้องรอให้สุกเอง   หล่นตุ๊บลงมาให้เด็กและผู้ใหญ่ได้เก็บกิน

แย่งหมาไม่ค่อยทัน...ทุเรียนหล่นตุ๊บหมามันรู้นำไปก่อนคาบหนีไปทุกที

สมัยนั้นเด็กๆมักแย่งหมาไม่ทัน...แพ้หมาตรงที่หมามันแทะทุเรียนกินเนื้อได้เก่งกว่า

เกมส์แย่งทุเรียนกับหมานี่เป็นสิ่งที่สนุกสนานสำหรับเด็กบ้านไร่เมืองคอน

รสชาติหวานอร่อย   กลิ่นแรง  เนื้อน้อยเมล็ดโต  ได้แค่เอาลิ้นดุนๆให้หลุดจากเม็ด

ที่อร่อยสำหรับทุเรียนใต้(นครฯที่เคยอยู่)  คือน้ำทิ...เรียน  ก็น้ำกะทิทุเรียนนั่นแหละ

เคยกินทุเรียนเกาะช้าง  จ.ตราด  หน้าตาเหมือนทุเรียนผสมระหว่างหมอนทองกับชะนี

เนื้อมากขึ้นนิดกว่าทางใต้    รสชาติก็หวานอร่อยกว่าหน่อย  กลิ่นไม่ค่อยแรง

ทุเรียนเมืองนนทบุรี  เคยกินเหมือนกันหลายหน    มีน้องที่ทำงานเคยเอามาฝาก

ทั้งหมอนทอง   ก้านยาว   สมัยก่อนยังพอหากินได้(ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว)

ทุเรียนนนทฯ รสชาติหวาน  หอม มันอร่อย  กว่าทุเรียนทางระยอง จันทร์

แต่ตอนนี้คงได้แต่มอง...ทุเรียนนนทบุรีเขาขายเป็นลูกหลักหลายพันไปยันหมื่น

ซื้อเองคงไม่มีทางหรอก...แพงขนาดนั้นคงให้ผู้มีอันจะเหลือกินเขาได้กินจะดีกว่า

ทุเรียน...สมัยก่อนตอนอยู่เกาะสีชัง   พอลุงกินเสร็จยกที่เหลือๆมาให้แม่

เราก็จะได้แทะกินแต่เฉพาะเนื้อนิดๆที่ติดเปลือก   แม่ได้มาก็จะทำน้ำกะทิทุเรียน

เนื้อน้อยก็ต้องทำให้หนักปริมาณ   ลูกๆหลายคนที่ล้วนยากจักกินได้ทั่วถึง

เปลือกที่เลาะเนื้อหมดแล้วก็ไม่ทิ้ง    แยกออกเป็นชิ้นๆวางไว้ทั่วบ้านใต้เตียง

ไม่ใช่อะไรหรอก...ไล่ตัวเรือดที่ซ่อนตัวในร่องกระดาน  หรือแมลงต่างๆ

แต่มันก็ได้ผลดีนะ   ทั้งเรือดและแมลงหายไปยาวนานนับหลายเดือน

บ่นเรื่องทุเรียนมาก็ยาวมากแล้ว    มาเข้าเรื่องสักที

วันก่อนมีคนให้ทุเรียนมาสองลูก...เขาว่ามันคือ

ทุเรียนพันธุ์ หลงลับแลและหลินลับแล

ไปนั่งค้นว่าทุเรียน พันธุ์ หลงลับแล กับหลินลับแล มันเป็นอย่างไร

มาบางอ้อ...ที่กระดานที่มีรายละเอียดผมตัดมาให้อ่านกัน   ได้รู้เรื่องทุเรียนมาอีกนิด

ย้อนตุ๊บมาที่ทุเรียนที่เขาให้มา...สองลูกเล็กๆคะเนว่าลูกละน่าจะประมาณ6-7ขีด

ว่ากันว่าตอนนี้กิโลกรัมละหลายร้อย   สองลูกนี่มูลค่าคงนับพันบาท

มองอยู่พักนึง...ข้าจะแกะยังไงดี   ส่วนใหญ่ก็ซื้อกินให้แม่ค้าพ่อค้าเขาแกะให้เท่านั้น

เจอแกะเองนี่ต้องวางแผนให้ดีกระดาษหนังสือพิมพ์รองเก้าอี้ทุเรียนวาง…

ปล้ำให้เป็นเมีย...ไม่ใช่เตรียมปลุกปล้ำเอาเนื้อออกมาโซ้ยให้ได้

หมามันยังแกะแทะเอาเนื้อทุเรียนออกมากินได้...เราจะเอาออกมากินให้ได้เหมือนกัน

ไม่งั้นอายหมาแน่ๆถ้าแกะออกมากินไม่ได้

ปลุก...ปล้ำ   (เอาทำเมียไม่ได้เพราะหนามแหลม)จนได้เนื้อทุเรียนสุดสวยออกมา

ทุเรียนหลงลับแล กับหลินลับแล เอกลักษณ์อย่างที่คนไม่ค่อยพูดถึง

หนามของทุเรียนสองพันธุ์นี่มันแหลมคมมาก...ผมว่ามากกว่าทุเรียนพันธุ์อื่น

การแกะโดยใช้มีดเสียบจากใต้ผลแล้วกรีดแยกเป็นพูๆ...ทำได้ง่ายดี

แต่ของอร่อย...ก็ต้องแลกกับการได้มาของแผลที่มือแบบนี้

มาดูสองลูก(น่าจะราคาพันกว่าบาท)ได้เนื้อมาเท่านี้

หยิบทุเรียนมา...หลับตา(ข้าจะกินให้หายแค้นที่ฝากรอยรักเอาไว้)ยัดใส่ปาก

กลิ่น...แทบจะไม่มีกลิ่นเลย   หวานมันนิ่มจนแทบละลายในปากที่เคี้ยว

รสชาติอร่อยสมคำร่ำลือ...ข้ารู้...ข้าเห็น...ข้าลอง(กิน)แล้ว

แพงแบบนี้...วาสนาก็คงได้กินทุเรียน หลงลับแล...หลินลับแล ก็แค่สองลูกนี้

ฤดูกาลนี้ก็คงกินทุเรียนได้น้อยลง    หมอนทองที่ตลาดวัดตะก่ำใกล้บ้านยังโลละร้อย

ทั้งที่ปีที่แล้วโลละสามสี่สิบบาทเท่านั้น

จินตนาการผมไปต่อเนื่องจากเรื่องทุเรียน

ยังดีนะที่ทุเรียนปีนี้น่าจะออกมาล่าช้าไปนิดละคร สุดแค้นแสนรัก  เพิ่งจบอวสานไป

นังแย้มตัวเอกที่ชาวบ้านกล่าวถึง   คนสร้างเขาให้รีบตายจบไปก่อนหน้าทุเรียนเยอะๆ

ชาวตลาดที่เกลียดนังแย้มเตรียมทุเรียนไว้ให้...เจิมกับหน้าถ้ามาตลาด

ถ้าเป็นหมอนหรือชะนี...หนามมันแหลมน้อย

เจอทุเรียน หลงลับแล...หลินลับแล  ที่หนามแหลมคมกว่า...ผลมันจะเป็นอย่างไร

บ่นเปะปะไปเรื่อย...เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เขียนให้เป็นเรื่องได้...ลาแล้วครับเอนทรี่นี้

ปัจฉิมลิขิต   ทุเรียนเขามีไว้กินเนื้อ  มิใช่เอาเปลือกมาทำร้ายกันยามเกลียดชัง

ขอขอบคุณ  

ภาพและเรื่องจากไทยรัฐออนไลน์ “ทุเรียนหลงลับแล...หลินลับแล” เนื้ออร่อยราคาดี

http://www.thairath.co.th/content/425249