ชีวิตในการทำงานที่ยาวนานของผมนับจากปี พ.ศ.2521 ราวๆกลางปี(เรียนจบปีนั้น)

เร่ร่อนเป็นคนพเนจร(จากจ.ตาก)...มาหางานทำและได้ทำงานต่างๆที่หลากหลาย

สู้กับชีวิตจาก...อดจนแทบจะไม่มีจะกิน...อาบเหงื่อต่างน้ำทำงานแลกข้าวกิน

ตกงาน...ด้วยข้อกล่าวหา  กระทำการอันร้ายแรงร่วมกันไล่ผู้จัดการโรงงาน

ตกต่ำที่สุดถึงต้องไปเป็นกุลีแบกกระสอบข้าวสาร...และบางช่วงไม่มีเงินแม้บาทเดียว

มาถึงวันนี้ยาวนานพอสมควรที่พอจะบอกได้ว่า...มาถึงจวนปลายชีวิตการทำงานแล้ว

มองย้อนไปในอดีตที่ผ่านมา...คืนและวันเก่าๆในการทำงาน(ที่ทำอยู่ทุกวันนี้)

นึกไปถึง...ต้องคุมลูกน้องหลายสิบคนไปนอนกลางดินกินกลางทรายที่สวนอัมพร

เมื่อก่อนงานกาชาดจะต้องไปตั้งเต็นท์นิทรรศการ...อยู่กันเป็นหลายเดือนกว่าจะเสร็จ

ไม่ใช่หัวหน้าทีมที่คอยนั่งสั่งการให้คนอื่นเขาทำ...ลุยทุกอย่างทำเหมือนที่ลูกน้องทำ

กินด้วยกัน...นอนด้วยกัน(ก็งานหนักหมดแรงก็นอนมันที่พื้นเพื่อพักเอาแรง)

ลุยแบบนี้...ได้ใจลูกน้องมามากๆ ลูกน้องผมนี่หัวแข็งมากใครมาอยู่ก็ไปไม่รอดสักคน

มีเรานี่แหละ...ที่อยู่แล้วทำงานกับเขารอด   จนก้าวหน้ามาได้ทุกวันนี้

บางทีคนพอมีอำนาจเป็นใหญ่ขึ้นนิด...จะเอาแต่สั่งการ  ไม่เคยรู้ถึงความยากลำบาก

อำนาจ...ที่ใครได้ดื่มกินผลแห่งอำนาจนั้น   มักลืมกำพืดแห่งตัวตนในกาลที่ผ่านมา

ไม่ทำงานกวาดพื้น  ถูพื้นห้อง  จะรู้ได้อย่างไรว่าคนทำความสะอาดเขาเป็นยังไง

จบมาใหม่ๆสมัยนี้...คิดฝันอย่างเดียวว่า  ต้องยิ่งใหญ่เป็นเจ้าคนนายคน

คนอื่นที่ทำงานด้วยโดยเฉพาะที่ทำงานด้วย...ไม่รู้จิตใจและการทำงานของเขา

“คนที่ปกครองคน...ควรรู้ถึงใจและความเหนื่อยยากของลูกน้องจึงจะบริหารงานได้ดี“

นึกไปถึง...สมัยเริ่มทำงานได้ไม่นาน   ก็จะเป็นไอ้ขี้เมานอกเวลาทำงาน

เมากลับมานอนที่บ้านพัก...ลูกน้องเคยมาตามให้ไปช่วยเช็คระบบออดเรียกพยาบาล

ไปทั้งที่เมาๆ...เจอออดกดหัวเตียงไปแช่ในแก้วน้ำ   ใช้ลูกน้องเช็ครีเซตระบบใหม่

พอใช้งานได้ก็กลับไปนอนต่อ...ขากลับแวะอ๊อกนั่งขู่ดินสองโอ๊กที่สนามข้างตึก

เช้าโดนสอบสวนว่ามีช่างเมาไปซ่อมระบบออด...กว่าจะหลุดข้อหาว่าเป็นงานช่วย

เพราะที่ไปช่วยไม่มีช่างเวรซ่อมได้...ก็แทบจะโดนตัดเงินเดือนในครั้งนั้น

นึกไปถึง...เคยไปซ่อมระบบปั้มที่ถังอัดอากาศ   ที่ช่วยหายใจของคนไข้เด็กเล็ก

รับแจ้งตอนสามทุ่ม...มีลูกน้องมาตาม  ลมเก็บในถังไม่ได้รั่วออกทางวาล์วนิรภัยหมด

เจ้าหน้าที่พยาบาลบอก...ลมไม่มีต้องใช้ถุงบีบลมให้คนไข้เด็กสิบกว่าคนทุกเตียง

คงยืนบีบลมช่วยคนไข้เด็กหายใจไปตลอดเวลาทั้งคืน...จนกระทั่งไปถึงเช้าได้

ตอนนั้นเข้างานใหม่ๆ  ไม่ค่อยได้มีความรู้อะไรนอกเหนือจากที่เรียนมามากนัก

ตามพี่ๆที่เขาชำนาญงานมาซ่อมก็ไม่ได้เลยสักคน...ตัดสินใจลุยเดี่ยวเองเลย

ทั้งๆที่เกิดมาก็ไม่เคยซ่อมเลย...กับระบบถังอัดอากาศช่วยหายใจแบบนี้

ซ่อมชั่วคราวให้อัดลมเข้าถังได้ช่วยคนไข้ก่อน...แก้ปัญหาวาล์วนิรภัยที่เสีย

ถอดออกมาทุกชิ้นแล้วประกอบกลับที่เดิม...นั่งทำอยู่ประมาณเกือบสิบกว่าเที่ยว

นั่งทำงานอยู่คนเดียวบนกันสาดตึกจากห้าทุ่ม...ถึงประมาณเกือบตีสี่

รอบสุดท้ายประกอบกลับถังลมทำงานได้ปรกติ...นั่งพักหันไปมองรอบๆตัว

กันสาดตึกนี่อยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ล้อมรอบ...ดึกสงัดนี่ใบไม้ตกยังได้ยินเสียงเลย

ดันเสือกกลัวผีซะอย่างงั้น...นั่งมาห้าหกชั่วโมงไม่กลัว   ดันมากลัวตอนนั้น

เผ่นลงมาอย่างเร็วขนาดเครื่องมือยังทิ้งไว้บนกันสาดเลย…มาเก็บเอากลับตอนเช้า

ความกลัว...ไม่เลือกเวลาที่จะเกิด   นี่คือเรื่องแน่นอนในจิตของผู้ที่อ่อนแอ

นึกไปถึง...ครั้งหนึ่งเดินตามทางเดินในโรงพยาบาลมาตอนเกือบเที่ยงคืน

เดินมามุมตึกพยาบาลหลังหนึ่ง...มีรถเข็นคนไข้เข็นมาพร้อมเจ้าหน้าพยาบาล

ถึงมุมตึกเตรียมเลี้ยว...คนไข้บนรถเข็นไอรุนแรงมากพร้อมยกตัวจะขึ้นนั่ง

พยาบาลที่มาด้วยก็เข้าไปประคองตัวคนไข้...เราก็เข้าไปช่วยจับรถเข็น

คนไข้ไอออกมาเป็นเลือดสดๆออกทั้งปากและจมูก...จำนวนมาก

เลือดสดๆนี่ไหลเปรอะชุดสีขาวของพยาบาลที่กอดประคองตัวคนไข้อยู่...เต็มไปหมด

แทนจะถอยหนีกลับประคองให้คนไข้นอนลง...ไม่ได้ห่วงชุดสีขาวที่เปรอะเปื้อนเลย

ถ้าเราก็คงต้องมีเอียงตัวหนีไม่ให้เลือดเปรอะชุดที่ใส่...(เลอะแบบนี้ซักคงไม่ขาวแน่)

ใจที่งดงามของพยาบาลคนนั้น...ทำให้เราคิดถึงการทำงานเพื่อคนอื่นมาจนทุกวันนี้

...

การอุทิศตนเพื่อการทำงาน...อาจมีความดีทั้งที่ปรากฏ  และไม่เป็นที่ปรากฏ

...

ชีวิตในทุกวันนี้...ก็สุขสบายตามสมควรพอแก่การดำรงชีวิตที่เรียบง่าย

การทำงานในหน้าที่...เคยเป็นที่ปรากฏและได้รับยกย่องก็เมื่อตอนที่ได้รางวัลดีเด่น

ได้รางวัลเป็นผู้เสียสละ อุทิศเวลา กำลังกายฯ...ในโอกาสครบ84ปีที่ตั้งโรงพยาบาล

ปลายชีวิตการทำงาน...รับรางวัลประกาศเกียรติคุณดีเด่น(2558)อีกรอบเมื่อวันก่อน

น่าจะเป็นคนเดียวนะตั้งแต่มีรางวัลแบบนี้  คนเดียวรับรางวัลเจ้าหน้าที่ดีเด่นสองรอบ

นั่นก็คือ...การทำความดีแล้วเป็นที่ปรากฏ   ผลแห่งการกระทำก็ได้รับการยกย่อง

ความดีที่ทำแล้วไม่เป็นที่ปรากฏ...ก็จะถูกลืม   จนผู้คนไม่อยากที่จะกระทำความดี

"พระพุทธรูปงดงาม...ปิดทองข้างหน้า ข้างหลัง ไม่พอต้องปิดไปที่ใต้ก้นของพระด้วย"

ใต้ฐานพระนี่เขามองกันไม่เห็นหรอก...มองกันที่ข้างนอกทั้งข้างหน้าและหลังเท่านั้น

ถ้าทุกคนในองค์กร...คิดเพียงแต่จะทำความดีให้เป็นที่ปรากฏอย่างเดียว

ความเสื่อมในการก้าวไปข้างหน้าขององค์กร...ก็จะมีขึ้นในไม่ช้าก็เร็ววัน

ผลแห่งรางวัลที่รับ...ตอนขึ้นรับนี่เรายังขำที่มีคนเฮ...ปรบมือกันดังลั่นทั้งห้องประชุม

คนอื่นเขารับ...แค่ปรบมือกันเฉยๆพอถึงเราเสียงดังจนคนนอกห้องเข้ามาดูว่ามีอะไร

ผู้บริหารโรงพยาบาลหลายคน...ขอถ่ายรูปแสดงความยินดีเพียงแต่เราที่มากที่สุด

คิดต่อมาหลังจากออกมาจากห้องแล้ว...ขอบคุณทุกท่านครับที่ให้รางวัลครั้งนี้

กลับมาก็มาทบทวนตัวเอง...ที่ได้รางวัลครบรอบ84 ปีคราวที่แล้ว...ครั้งนี้รอบ 101 ปี

ครั้งที่แล้ว...ได้รางวัลเจ้าหน้าที่ดีเด่น

สองขั้นก็ไม่ได้...ได้พระเลี่ยมทองมาองค์หนึ่ง   รอต่อมาอีกเจ็ด-แปดปีถึงได้สองขั้น

ตอนนั้นที่ได้ก็เพราะมองไปรอบๆว่าเขาได้กันไปหมดแล้ว...ให้ไอ้คนนี้มันบ้างแล้วกัน

รับรางวัลครั้งนี้...สองขั้นไม่รู้ได้หรือเปล่า   ปีหน้าก็เกษียณอายุราชการแล้ว

ได้โล่ห์มาอันหนึ่ง...เอาไว้กินตอนเกษียณไม่ได้...  

ถ้าได้สองขั้นปีนี้...ท่านประยุทธ์ปรับเงินเดือนใหม่...เกษียณราชการได้สองขั้นอีกที

เงินบำนาญ...บำเหน็จตกทอด ทั้งเงินก้อนและเงินบำนาญรายเดือนตอนเกษียณ

คงได้อีกหลายสตังค์.....เสียดายมากๆเลยแล้วยังโกรธไม่หายกับท่านประยุทธ์

ประกาศกฎอัยการศึกแค่เกือบปีเดียว...น่าจะประกาศต่ออีกสักปีสองปี

ผม...จะได้อายุราชการทวีคูณเพิ่มขึ้น   บำนาญนี่จะได้เพิ่มอีกหลายพันเลยละ

ดันไปแขวะท่านนายกประยุทธ์ซะงั้น   ไม่รู้ว่าจะมีใครมาหิ้วไปปรับทัศนคติหรือเปล่า

ไม่เอา...ขอไปแล้วดื้อๆตามแบบผมดีกว่า...ลาแล้วครับเอนทรี่นี้ 

ปัจฉิมลิขิต   ขอน้อมมอบรางวัลที่ได้ให้ทุกท่านที่กระทำแต่ความดี   แต่ยังไม่เป็นที่ปรากฏครับ