โอ้เมืองตรัง...ความหลังความรักที่ไม่รู้ลืม  ภาค 2

     ภาคแรกตัดฉับหมดตอนพระอาทิตย์ขึ้นที่เกาะลิบง อ.สิเกา จ.ตรัง

ตามผมไปเที่ยวต่อที่.สะพานหลีกภัย.ทอดยาวจากเกาะลิบงไปในทะเลทิศตะวันออก

ทางเดินไม่บรรยายเส้นทางเพราะเดี๋ยวมีละเอียดท้ายเรื่อง...ยาวน่าจะหลายร้อยเมตร

เดินบ้าง.ไต่บ้าง.เสียวบ้าง.เสียวขนาดปวดท้องฉี่นิดๆ...กินน้ำมากอาหารเช้าเป็นเรื่อง

มีที่พักบันไดลงเรือหลบไปดูว่าจะทิ้งตรงไหนดี...กลัวปลากับพะยูนกัดอั้นไว้ดีกว่า

     ปลายสะพานที่มีหอชมวิว 5 ชั้นสูงลิบ...ชมพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้าอากาศเย็นสบาย

พระอาทิตย์ที่ลิบงนี่ดวงเล็กกว่าพระอาทิตย์ที่สวนหลวง ร.9บ้านผมนะ...แต่สวยกว่า

ชื่นชมพระอาทิตย์เก็บภาพสวยๆกับเพื่อนๆน้องๆโอเคเนชั่น...เสียดายที่ไม่เห็นพะยูน

พะยูนเกาะลิบงนี่มีราวๆ 70-80 ตัว...สงสัยจะกลัวพะยูนตัวผู้(หุ่นเหมือน)อย่างผมนะ

ชมตะวันให้แดดเลียผิวจนหนังเริ่มร้อน...กลับดีกว่าคิววันนี้ต้องไปที่ รร.บาตูปูเต๊ะ

คณะมาที่ รร.บาตูปูเต๊ะ...แถวนักเรียนที่น่ารักรอรับอยู่ส่วนใหญชุมชนที่นี่เป็นมุสลิม

ต้อนรับแล้วเข้าห้องประชุม...พิธีการการต้อนรับและการแสดงต่างๆก็เริ่มขึ้นตามลำดับ

ประทับใจมากกับนักเรียนรุ่นกลาง...จัดการแสดงฟ้อนรำประกอบเพลงคิดถึงพ่อ

ชมการแสดงแล้วเคืองตามาก...น้ำตาไหลต้องหลบออกมาข้างนอกล้างหน้านิด

เพราะมีซ้ำอีกกับเพลงของเด็กเล็กๆที่มากับคณะ...ร่วมกันร้องเพลงถึงพ่อต่ออีกเพลง

คิดถึงพ่อของแผ่นดินครับ

     มอบของเสร็จร่ำรากันด้วยของฝากจากคณะกทม....เด็กชอบเพราะเป็นนมอัดเม็ด

โถ...อย่าว่าแต่เด็กเลยผู้ใหญ่ก็ชอบนม   ห้ามเถียงตรรกะแห่งความเป็นจริงข้อนี้นะ

จากลิบงด้วยความรักความอาลัย...ชื่นใจในการมอบสิ่งต่างๆให้หลายคณะบนเกาะลิบง

ล่องวารีกลับสู่แผ่นดินใหญ่เมืองตรัง...ที่หมาย บ่อหินฟาร์มสเตย์ ของน้องบรรจง

อาหารอร่อยสดจากทะเล.กระชังริมคลองข้างที่พัก...เผ็ดสามบ้านยันเช้าเข้าห้องน้ำ

อบรมกันหน่อยก็เตรียมตัวลงเรือใส่ชูชีพทุกคน...ผมคว้ามาใส่สี่รอบเจอแต่เสื้อเด็ก

     วิ่งเรือไปพักใหญ่ๆ...ที่หมายอ่าวบุญคงปลูกหญ้าให้พะยูน(เขาว่ามีฝูงนึงราวๆ5-6ตัว)

ฝูงนี้เขาเป็นเจ้าถิ่นแถวนี้...ข้ามทะเลไปเกาะลิบงไม่ได้เพราะฝูงใหญ่มันจะสกรัมเอา

หญ้าน้อยก็ต้องปลูกเพิ่ม...ไปดูรอยเขาเข้ามากินเหมือนกับรถเกี่ยวข้าวแถกเป็นทาง

ดูเหมือนง่ายนะปลูกหญ้าเก็บเม็ดมาแยกจากฝักแล้วเพาะ...เอากลับไปปลูกอ่าวบุญคง

น้ำที่เม็ดแช่น้ำเพาะต้องใส่ออกซิเจนตลอด...คุมความเค็มแสงต้องเหมาะไม่งั้นตาย

     รายละเอียดเรื่องเพาะเรื่องปลูกคงมีคนว่าไว้แล้ว...มาหลังเขานี่เขียนอะไรก็ไปซ้ำอีก

เอาว่ามาถึงโดดโครมลงทะเล...ลุยไปขึ้นหาดแล้วก็ขุดหลุมปลูกหญ้าทะเลกัน

ตีตารางสี่เหลี่ยมปลูกช่องเว้นช่อง.ท่อกดโยก.เอาต้นหญ้าใส่มิดรากดึงท่อออกเสร็จ

ยากตรงต้องให้รากตั้งตรงมิดในดิน...ไม่ใช่เอาต้นลงรากชี้ฟ้าแบบปลูกตะไคร้ห้ามฝน

ก้มๆเงยๆน่าจะได้สักร้อยกว่าต้นได้มั้งปวดบั้นเอว...แก่แล้วก้มได้แต่ทำอย่างอื่น

ไปยืนดูหลานๆน้องๆเขาปลูกกันสนุกสนานทุกคน...เสร็จก็มาแชะรูปร้องว่าขี้พร้อมกัน

     ลาแล้วอ่าวบุญคง...โอกาสหน้าพี่จะมาหาใหม่  ไม่รู้ว่ามีคนชื่อวิไลที่นั่นหรือเปล่า

ที่หมายต่อไปเกาะพักชายหาดเล่นน้ำทะเล...แล้วไปต่อที่บ่อน้ำพุร้อนป่าชายเลน

ผมไปถึงก่อนเพื่อนเลยรีบลุยลงไป...โคลนน่ะไม่ร้อนแต่น้ำร้อนแตะแล้วเผ่นไม่ทัน

เขาว่าโคลนจากบ่อน้ำร้อนเอามาพอกแล้วผิวจะขาว...เอากับเขาสักหน่อยป้ายที่หน้า

ผิวดำเขาว่าเป็นเพราะโดนแดด...ผมเถียงเลย...มันอยู่ในร่มตั้งแต่เกิดมันยังดำเลย

ใจอยากนึกเอาโคลนมาทาให้ขาว...อย่าเลยให้มันดำอย่างนั้นดีกว่า

     ลุยโคลนแล้วก็ไปหาดเก็บตะวัน...ล้างที่ดำๆออกให้ขาวกันดีกว่าชมอาทิตย์ลับฟ้า

สมใจมาครั้งที่สามแล้วแม้พระอาทิตย์ตกไม่ชัด...แต่แสงสีหาดทรายสายลมสุดยอด

เขาเล่นน้ำเราไปเดินรอบๆ...มาครั้งที่แล้วมีดอกบานไม่รู้โรยขึ้นอยู่วันนี้หายไปหมด

ไปเจอปูน่าจะเป็นปูลม...แถวเกาะสีชังหรือบางแสนตัวเท่าหัวแม่มือที่นั่นเท่าปูแสม

แช่น้ำปลาสักครึ่งวัน.เอาเข้าแช่แข็ง.แกะกระดองน้ำจิ้มราดยำซะ...ขี้แตกเสียทุกที

ก็ว่าไปตามท้องเรื่อง...เอาจริงแล้วคงกินไม่ลงเพราะปูลมที่นั่นสวยมาก(มีรูปฝาก)

     ชมพระอาทิตย์ตกยามสนธยา...ที่นั่นดวงก็ยังเล็กกว่าพระอาทิตย์ที่บ้านผมเหมือนเดิม

หิวข้าวแล้วสิบ่อหินฟาร์มสเตย์มีของอร่อยๆรออยู่...อาบน้ำอาบท่าก็ได้เวลากินข้าวเย็น

บทสนทนาที่สนุกสนานผู้คนมาเพิ่มอย่างน้องพาจร...ข้อตกลงกับขาโซ้ยกับน้องจั๊กเด๋

สัญญากันว่า...ถ้ามีปลาทอดน้องเด๋จะกินส่วนหางแต่พี่ใหญ่คนนี้จะกินท่อนหัวเอง

กินไม่เท่าไรหรอก...ผมเมาเสียก่อนเพราะมาเที่ยวนี้ขาชมชอบน้ำมังสะวิรัติไม่มีเลย

มีแต่คอแป๊บเดียวอย่างเรา...มีมือวางอันดับอย่างน้องอนาคาริกาคนเดียว.คอจิบๆเยอะ

ราตรีนี้คือราตรีแห่งมิตรภาพ...อาหารแสนอร่อยโดยเฉพาะของฝากจากน้องชบาตานี

น้องลดาวัลย์ที่ปรุงอาหารข้าวยำแสนอร่อย...สะตอทั้งสดและดองของแท้เมืองตานี

     ราตรีที่สิ้นสุดก็มาวันใหม่แห่งอรุณที่เริ่มจับขอบฟ้า...คุยเมื่อคืนมาต่อตอนเช้าอีกรอบ

อาหารเช้าจบสิ้น...ก็ลาแล้วบ่อหินฟาร์มสเตย์ ของน้องบรรจง ผู้คนและแม่ครัวที่น่ารัก

ที่หมายต่อไปวันนั้น... "ศูนย์การศึกษาธรรมชาติและสัตว์ป่าเขาช่อง"...น้ำตกกะช่อง

เรื่องราวการตามรอยพระบาท...ในการเสด็จฯของพระมหากษัตริย์หลายพระองค์

ตามไปอ่านได้ที่รวมเอนทรี่นี้...บล็อกเกอร์จั๊กเด๋ ได้รวมไว้ให้อ่านกัน

http://oknation.nationtv.tv/blog/jarkde/2016/12/22/entry-1

     มีภาพที่นำมาฝากกันสุดทางที่ทางขึ้น...ไม่ได้ขึ้นไปถึงช่วงบนที่ชันจากขาไม่อำนวย

สิ้นสุดการเที่ยวธรรมชาติ...กับอาหารเที่ยงที่ชั้นล่างทางขึ้นน้ำตกกะช่องก่อนกลับ

มีภาพนึงที่ไม่อยากเห็นเลยคือนกยูงที่มาเดินหากินเชื่องมาก...เสียที่มันคือนกยูงอินเดีย

ซึ่งถ้าในที่ๆเขาอนุรักษ์แล้วน่าจะเป็นนกยูงไทยมากกว่า(หงอนแผ่เป็นพัดนกยูงอินเดีย

นกยูงไทยหงอนจะเป็นจุกกลม)ผิดพันธุ์ที่อยู่...นี่มันน่าเอาไปทำปุ๋ยมากกว่า

บทส่งท้ายทริปนี้...มีหลายอย่างที่อยากเอ่ยถึงและเก็บไว้ในความทรงจำ

     สถานที่...บ้านเมืองเราสถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่งที่ก้ำกึ่งในความรับผิดชอบ

เกาะลิบง...บนเกาะนี่ที่น่าชมคือ...ถนนเชื่อมไปยังที่ต่างๆทั้งเกาะจะทำเหมือนกัน

ก่อคันด้านข้าง   บนถนนจะใช้อิฐตัวหนอน ลายคดกริช จะความหนาเกิน10ซม.ขึ้นไป

ถนนพังหรือน้ำหลากถนนเสียหาย   แก้ไขแค่ทำคันกั้นข้างใหม่เอาตัวหนอนปูเท่านั้น

ถนนแบบนี้ไม่เคยเจอใครเขาทำแบบนี้มาก่อนเลยในทางสาธารณะ...ไอเดียดีมาก

     ถนนที่ทอดยาวที่สะพานหลีกภัยเกาะลิบง...นี่มันน่าจับคนออกแบบมาสะกิดกระปุกนัก

ยาวเป็นร้อยๆเมตร...เขาเทปูนผืนเดียวเป็นแผ่นไม่มีตัดรอยต่อให้ถนนได้ขยับขยายตัว

สิ่งที่ตามมาคือการแตกของพื้นสะพาน...ทำใหม่ช่วงที่ใกล้หอก็ไม่มีการตัดรอยต่อ

ไม่รู้ว่าวิศวกรเขาคิดยังไง...หรือให้พื้นมันแตกจะได้มีการซ่อมอีกจะได้มีงานทำบ่อยๆ

เอวังครับ

     สถานที่ท่องเที่ยว...โดยเฉพาะตามสวนหรือน้ำตกที่ชมธรรมชาติต่างๆ

ขาดก็คือห้องน้ำห้องท่าให้คนไปใช้บริการได้ใช้...ผู้ชายไม่เท่าไรไปแอ่นตรงไหนก็ได้

ไปแอ่นตรงที่ศักดิ์สิทธิ์ก็แค่ไอ้นั่นก็จะบวม...แก้ขอขมาก็หาย  ลำบากมากกับผู้หญิง

ที่ไม่ได้ง่ายนั่งก็จะโดนหญ้าตำ   กลับมาบอกได้เลยฉี่อักเสบทุกคนเพราะต้องอั้นไว้

ไม่ว่าที่ไหนในเมืองไทยจะเป็นอย่างนี้...ห้องน้ำนี่เป็นเรื่องแสลงของนักท่องเที่ยวไทย

ทริปนี้แม้ลำบากแต่ประทับใจในผู้คนทั้งที่ร่วมคณะ...กับผู้คนเมืองตรังที่สัมผัส

     ในคณะมีเด็กเล็กๆหลายคน...แต่ละคนเก่งน่ารักมากช่วยตัวเองได้ปีนเขาเก่งกว่าเรา

ไม่เท่านั้นร้องเพลงถึงพ่อ...ทำเอาเรานี้ถึงกับเคืองตาน้ำตาไหลจนเสียอาการเลย

อาหารอร่อย...(แต่ไม่มีดนตรีเพราะ)เผ็ดก็รสชาติชาวบ้านใต้แท้ๆ   ไม่จืดหรือหวาน

นั่งกินไป  น้ำหูน้ำตาไหล  วางจานวางช้อนไม่ลงจนต้องขยับเข็มขัดออกอีกสองรู

อาหารเสริมข้าวยำ...ผัก ที่บล็อกเกอร์ปลายขวานครูชบาตานีครูลดาวัลย์เอามาเสริม

อย่างบล็อเกอร์พาจรเอาทอดมันกุ้งใส่ใบเล็บครฑ...สุดยอดความอร่อย

หลากเหตุการณ์   ความสนุกสนาน  มิตรไมตรีที่มีให้กันในทริปนี้ประทับใจมาก

กอดกันก่อนจากยกมือไหว้อวยพรให้กัน...เราสัญญาว่าจะมาตรังอีกแน่นอนครับ

ผู้คนมากที่เอ่ยถึงอาจจะมีบอกไม่หมด...ก็ต้องขออภัยให้คนแก่คนนี้นะครับ

คนเมืองตรังครับ...ผมทิ้งหัวใจไว้ที่นั่นแล้วผมจะมาเอาคืนนะครับ

ลาดื้อๆแบบไม่ค่อยได้สาระกับเอนทรี่นี้แล้วครับ

ปัจฉิมลิขิต...มีหลายภาพที่แอบจิ๊กมาจากน้องๆที่น่ารักมาใช้โดยไม่ได้ขออนุญาต

นิดๆหน่อยๆคิดว่า สร้างโบสถ์ วิหาร  ถานพระ ก็แล้วกันนะครับ

ตามไปอ่านภาคแรก ที่นี่ครับ ...โอ้เมืองตรัง...ความหลังความรักที่ไม่รู้ลืม ภาค1

http://oknation.nationtv.tv/blog/jaopad/2016/12/25/entry-1