เมื่อวันก่อน (อาทิตย์ที่ 22กพ.58) ผมได้มีโอกาสไปเที่ยวตลาดน้ำวัดดอนหวาย ซึ่งครั้งสุดท้ายผมมาเมื่อ 6-7 ปีที่แล้ว นับว่าห่างหายไปนานมากทีเดียว เนื่องจากช่วงหลังๆ ตลาดน้ำดอนหวาย มีนักท่องเที่ยวชอบมาที่นี่กันมากเหลือเกิน ผมจึงไม่อยากไปเดินเบียดเสียดกับผู้คนจำนวนมากๆ เลยย้ายไปเที่ยวตลาดน้ำอื่นแทน

แต่วันนี้ ผมจำเป็นต้องไป รพ.เมตตาประชารักษ์ ตามที่คุณหมอตา นัดไว้เมื่อเดือนที่แล้ว (อ่านเรื่องเก่า คลิกที่นี่) ผลการตรวจก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ คุณหมอตาเลยนัดผมใหม่ปีหน้า(กพ.59) เสร็จจากการพบหมอแล้ว ก็จะเดินทางกลับบ้านที่ปทุมฯ แต่เส้นทางการเดินทางต้องผ่านตลาดน้ำวัดดอนหวาย เลยบอกเด็กๆ ว่าวันนี้ลองเข้าไปเดินเที่ยวตลาดน้ำดูกันสักหน่อยว่ามีการเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเพียงใด

โดยปกติ คนที่ไปตลาดแห่งนี้ มักจะนำรูปของกินมาโพสต์กัน แต่ใน Entryนี้ ผมขอพาเพื่อนๆ เดินทางไปเยี่ยมชมตลาดน้ำดอนหวาย(ดั้งเดิม) อีกพื้นที่หนึ่ง ซึ่งผู้คนมักไม่เดินกัน นอกจากนี้ผมขอพาเพื่อนๆ ไปชมผักตบชวาที่ลอยเต็มไปหมด บดบังทัศนียภาพของการมาเที่ยวตลาดน้ำ ดูแล้วไม่น่าเชื่อว่า ทำไม? มันมีมากมายขนาดนี้ 

เอาล่ะ.. ขอเชิญเพื่อนๆ ไปเดินเที่ยวตลาดน้ำวัดดอนหวาย ในวันที่บางพื้นที่ของตลาดกำลังหมดลมหายใจ แถม

มีผักตบชวาลอยกันเต็มหน้าวัดกันได้เลยครับ

ที่จอดรถมีอยู่หลายจุด ทั้งจอดฟรี(ที่ดินของวัด)และเก็บเงิน(ที่ดินของชาวบ้าน)

ส่วนผมจอดรถบนลานจอดรถของวัดไม่เสียเงินค่าจอดรถ

เดินมาเข้าตรงป้าย "ทางเข้าตลาดน้ำดอนหวาย" ตรงนี้มีพ่อค้ามาถ่ายรปแล้วไปพิมพ์บนจานกระเบื้องเล็กๆ ด้วย

หมายเหตุ ต้องการทราบเรื่องราวการเดินทางและอื่นๆ ทางตลาดน้ำดอนหวาย เขาทำ FaceBook คลิกที่นี่

 เดินไปอ่านประวัติตลาดน้ำแห่งนี้กันก่อน เลยทำให้ทราบว่าตลาดแห่งนี้มีมากันตั้งแต่รัชกาลที่ 6

ตลาดตั้งอยู่ริมแม่น้ำนครชัยศรี (หรือแม่น้ำท่าจีน) แต่มาซบเซาตอนที่ตัดถนนไปวัดไร่ขิง

คนเลยหันไปใช้ถนนแทนการเดินทางทางแม่น้ำ ร้านค้าเหลือไม่ถึง 10 ร้าน และมาเฟื่องฟูอีกครั้ง

เพราะมีสื่อเข้ามาถ่ายหนังและมีนักหนังสือพิมพ์เขียนเชียร์เมื่อ 10 กว่าปีก่อน (ในป้ายน่าจะเขียนผิด : ผู้เขียน)

เลยทำให้ตลาดฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง จนต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน

ตัวผมเองจะเป็นคนรุ่นแรกๆ ที่ได้เดินตลาดแห่งนี้ เคยมาตลาดแห่งนี้ครั้งแรกเมื่อประมาณ พ.ศ.2542 ณ

เวลานั้นตลาดยังไม่ใหญ่ และผู้คนยังมีไม่มาก นักท่องเที่ยวจะเดินจากหลังวัด (ติดริมแม่น้ำ)

เข้ามาถึงร้านเป็ดพะโล้นายหนับ และถ้าเดินต่อไปจะมีร้านค้าขายของอยู่อีกไม่กี่ร้าน

อาทิ ร้านขนมตาลป้าไข่ และร้านขายของชำ ร้านขายกับข้าว จากนั้นคนก็จะเดินย้อนกลับเส้นทางเดิม

การมาตลาดในช่วงหลังๆ ต่อมา ก็จะเห็นการพัฒนาตลาดที่มีพื้นที่มากขึ้น จำนวนมากขึ้น

ผู้คนมากขึ้น เดินกันเบียดเสียดยัดเยียด โดยเฉพาะช่วงวันหยุด-เสาร์อาทิตย์

เลยทำให้ผมเปลี่ยนใจ ไปเดินตลาดน้ำอื่นแทน (โดยเฉพาะตลาดน้ำลำพญา) 

วันนี้พอดีมาหาคุณหมอตาแถววัดไร่ขิง ก็เลยขอกลับมาเยี่ยมตลาดดอนหวายในรอบ 6-7 ปี อีกครั้ง ดูบ้าง

วัดดอนหวายกับตลาดน้ำดอนหวายนั้นอยู่ติดกัน เลยขอเดินเที่ยวรอบวัด และไหว้พระวิสาหาร ซึ่งเป็นพระประธาน

และเป็นที่นับถือของชาวบ้านละแวกนี้กันก่อนนะครับ

ทางวัดได้จัดพระประธาน(จำลอง) ให้นักท่องเที่ยวได้กราบไหว้กันถึง 5 องค์

โดยเรียงจากใกล้ไปไกล เริ่มจาก...หลวงพ่อวิสาหาร วัดดอนหวาย(จ.นครปฐม) หลวงพ่อทอง

วัดเขาตะเครา(จ.เพชรบุรี) หลวงพ่อบ้านแหลม วัดเพชรสมุทรวรวิหาร(จ.สมุทรสงคราม) หลวงพ่อพระพุทธโสธร

วัดโสธรวรารามวรวิหาร(จ.ฉะเชิงเทรา) หลวงพ่อโตวัดบางพลีใหญ่ใน(จ.สมุทรปราการ)

 ใกล้ๆ กับภาพที่แล้ว ก็มีโบสถ์หลังใหม่ (ประตูที่เห็นเป็นด้านหลัง ประตูปิดอยู่เลยต้องเดินไปเข้าด้านหน้า)

ได้เข้าไปไหว้พระวิสาหาร (องค์จำลอง) อีกครั้ง แล้วองค์จริงอยู่ไหนละครับเนี่ย?

เลยเดินเข้าไปถามพระสงฆ์องค์หนึ่ง ท่านบอกว่า อยู่โบสถ์หลังเก่า 

 เดินไปโบสถ์หลังเก่า ซึ่งอยู่ติดกับโบสถ์หลังใหม่ (ด้านนี้เป็นประตูด้านหลัง)

ได้ไหว้พระวิสาหารอีกครั้ง แต่คราวนี้มีองค์ใหญ่และองค์เล็ก ยิ่งทำให้อยากรู้ องค์ไหนเป็นองค์จริง

เลยเดินไปถามพระองค์เดิม ท่านบอกว่า "องค์เล็ก ที่อยู่ด้านหน้าองค์ใหญ่" 

ตอนนี้เพื่อนๆ คงทราบแล้วนะครับว่าพระวิสาหาร องค์ไหนเป็นองค์จริง และองค์ไหนเป็นองค์จำลองกันแล้วนะครับ

ตอนนี้ ขอเดินไปหลังวัด ที่ติดกับแม่น้ำนครชัยศรี(ท่าจีน) เพื่อชมบรรยากาศริมน้ำกันบ้างดีกว่า 

 แต่เมื่อมองไปที่ริมแม่น้ำ ปรากฎว่าเห็นผักตบชวาเต็มไปหมดเลย จะมองไปทางขวา หรือ...

จะมองไปทางซ้าย ก็มีผักตบชวาลอยเต็มพื้นที่ไปหมดเลย 

 นักท่องเที่ยวที่มารับประทานอาหารในร้านริมน้ำ ก็จะกินอาหารไป ดูผักตบชวากันไป เพลินตากันเสียจริงๆ 

 แต่แปลกใจ มีแม่ค้าคนหนึ่งพายเรือเข้ามาขายของริมแพร้านอาหาร

เอ้..คุณป้าแหวกผักตบฯ เข้ามาได้อย่างไรละเนี่ย?  

 ผักตบชวาจะมีให้เห็นตลอดของการมาเที่ยวตลาดน้ำดอนหวายในวันนี้ 

สงสัยว่า ไม่มีหน่วยงานที่รับผิดชอบบ้างเลยหรือครับ หรือจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ? 

ตอนนี้ ไปเดินเที่ยวซื้อของในตลาดน้ำดอนหวายกันบ้างดีกว่า ....

ตลาดแห่งนี้จะมีพื้นที่ขายของอยู่ริมน้ำ แต่มีหลังคาคลุมยาวไปตลอดทาง (~300-400 ม.) 

ของที่ขายก็จะคละกันไป ไม่ได้จัดเป็นโซน ดังนั้นสินค้าอาจจะมีซ้ำกันไปซ้ำกันมาตลอดทาง

โดยเฉพาะ ผักสด และผลไม้จะมีให้เลือกซื้อในราคาย่อมเยาว์ตลอดเส้นทางการเดิน

หลดบัว เป็นอีกผักหนึ่งที่ผมชอบทาน และหาได้ไม่ยากเมื่อมาตลาดแห่งนี้

ชมจันทร์ ดอกเหมือนแท่งเทียนก็ดูน่าทาน

ซื้อชมพู่เขียวสัก 2 กก.กลับบ้าน นานๆ จะได้ทานชมพู่ท้องถิ่นของสามพราน (แต่ไม่รู้จักชื่อพันธุ์ครับ)

เพื่อนๆ เคยเห็นชมพู่น้ำดอกไม้ กันบ้างหรือเปล่าครับ?  

มะเขือเทศสีแดงสวยดี มะเขือเทศเหล่านี้เดินทางมาจาก อ.บางเลน นฐ. ที่นั่นปลูกกันมากครับ  

 เห็นตะลิงปลิงแล้วเข็ดฟัน เพราะรสชาติที่เปรี้ยวของผลไม้ประเภทนี้

ผลไม้ดองเจ้านี้ มีคนอุดหนุนกันเต็มหน้าร้านเลย

 มะม่วงอกร่องทอง หาทานยากนะครับมะม่วงพันธุ์นี้ ได้ข้าวเหนียวมูลเข้ามาทานร่วมกัน อร่อยมากๆ ครับ  

 ลูกชุบเป็ดน้อย คนปั้นก็ช่างคิด แถมปั้นได้เหมือนเป็ดจริงๆ 

ขาหมูทอด ตรงที่เรียกว่า "คากิ" กองขายกันเป็นภูเขาเลย 

 ใกล้ๆ หมูก็มีปลาช่อนทอด และปลาอื่นๆ ทอด นอนรอให้นักท่องเที่ยวซื้อไปทานกัน

ปลาตะเพียนไร้กางก็ดูน่าทาน กระดูกสามารถเคี้ยวได้หมดทั้งตัวเลย

 ปลาสลิดซื้อไปฝากคุณยายสัก 1 กก. เอาไปทำยำปลาสลิดดีกว่า (อ่านเรื่อง ยำปลาสลิด คลิกอ่านที่นี่)

 มีกุ้งต้มตัวกำลังน่าทาน เขาขายขีดละ 50 บ.เลยอุดหนุนไป 1 ขีด เตรียมเอาไปสมทบเป็นอาหารกลางวัน

ร้านนี้ขายของที่เน้นจำพวก สะเดาและปลาดุกย่าง แต่ไม่เห็นน้ำปลาหวานเลย

 ส้มโอย่านสามพรานต้องเป็นพันธุ์ขาวน้ำผึ้ง และทองดี แต่ร้านนี้ไม่เห็นมีพันธุ์ทองดี

 ร้านนี้ขายวุ้นเส้นคุณภาพดีจากเมืองกาญจน์ คือยี่ห้อ..วุ้นเส้นท่าเรือ ของเขาทำมาจากถั่วเขียวล้วนๆ

เพื่อนๆ เคยทานไข่เน่ากันบ้างไหมครับ ส่วนผมเคยทานตอนเด็กๆ

เดินมาถึงตลาดเก่า สังเกตุจากหลังคาตลาดจะเป็นกระเบื้องลอน

และมีพัดลมหมุนปรับอากาศติดไว้ตลอดทางเดิน เพื่อให้แสงและอากาศจะได้ระบายให้ดีขึ้น 

ทางเดินช่วงนี้จะแคบ ผู้คนเลยดูเบียดเสียดยัดเยียดกัน

แต่ก็เป็นเสน่ห์ของตลาดน้ำวัดดอนหวาย ที่ดูเก่า และคลาสสิคไปอีกแบบนะครับ

 เจอร้านขายมะพร้าวกะทิ ซึ่งหาซื้อทานยาก คุณภรรยาเลยอุดหนุนมา 1 ใบ

 ตลาดน้ำแห่งนี้ มีร้านขายเป็ดพะโล้อยู่ 3-4 เจ้า แต่เดินผ่านเจ้านี้เป็นเจ้าแรก

เลยบันทึกภาพ เป็ดอาบน้ำในคลอง เอ๊ย ! ในหม้อ มาให้ชมกัน  

 เมื่อต้มเสร็จก็นำมาเรียงขายกันหน้าร้าน มีหลายราคาให้เลือกซื้อ

 เดินไปเห็นพ่อค้ากำลังทำฮอยจ้อ ด้วยการเอาเชือกป่านมามัดฮอยจ้อเป็นปล้องๆ ก่อนนำไปทอด 

ขนมตาลมี 2-3 เจ้า (เจ้าดังก็ต้อง ป้าไข่) แต่..อร่อยเหมือนกันทุกเจ้าแหละครับ

 ขนมเปี๊ยะมีของขายอยู่เต็มหน้าร้าน มีหลายขนาด หลายแบบให้ลูกค้าเลือกซื้อกัน

 เดินมาถึง ร้านเป็ดพะโล้ชื่อดังแห่งตลาดน้ำดอนหวาย เป็นเจ้าบุกเบิกที่ทำให้คนรู้จักตลาดแห่งนี้

เห็นเป็ดพะโล้วางเรียงราย ขายกันมากกว่าร้านแรกซะอีก 

พอดีเจอเฮียทุย เจ้าของร้านรุ่นลูก ต่อจากรุ่นพ่อ(นายหนับ) ซึ่งขายกันมาตั้งแต่ตัวละ 6 บ. ตอนนี้ตัวละ 400 บ.เข้าไปแล้ว

ไปออกโทรทัศน์รายการชื่อดังในการทำเป็ดพะโล้ (คลิกชมที่นี่) และก๋วยเตี๋ยวเป็ด (คลิกชมที่นี่)

ฝั่งตรงข้ามหน้าร้านนายหนับ มีโต๊ะเก้าอี้และของเซ่นไหว้เจ้า 

 ถัดจากร้านนายหนับเดินมาไม่กี่ก้าว ก็เดินถึงอีกส่วนหนึ่งของตลาดที่มีสภาพรกรุงรังอย่างที่เห็นละครับ

สงสัยเพราะอาจมีสายไฟรกๆ และมีหยากไย่แบบนี้ จึงทำให้เป็นเสน่ห์ของตลาดแห่งนี้ ก็เป็นไปได้ 

ตรงช่วงนี้ คานไม้ต่ำกว่าช่วงอื่นๆ ในตลาด จึงต้องเขียนป้าย "ระวังศีรษะ" (มีป้ายแบบนี้ 3-4 จุด) 

เพื่อนๆ เคยเห็นตลาดน้ำที่อื่น มีเขียนป้ายแบบนี้กันบ้างไหมครับ?

ถึงแม้จะมีคานไม้ต่ำ แต่ร้านค้าก็ยังขายของกันได้ตามปกติ

ร้านนี้มีขนมไทยๆ ขายอยู่หลายประเภท อาทิ ทองเอก ลืมกลืน ฯ   

 เค้กส้ม เอาผลส้มมาฝานแปะด้านบนซะเลย

 น้ำพริกในกระปุกมีพริกขี้หนูและใบมะกรูด(ฝานบางๆ) มาวางไว้ด้านหน้า ดูสวยงาม น่าทานดี

 บางร้านยังคงเอกลักษณ์ตลาดแบบเดิมๆ เช่น ร้านขายกับข้าว ร้านขายยา ร้านขายของชำ

 บัวลอยเผือก หม้อใหญ่ๆ ดูน่าทาน (แต่ต้องระวังตัวเลขคลอเรสเตอรอลขึ้นสูงกันหน่อยนะครับ)

 น้ำผลไม้ก็มีให้ชิมกันอยู่หลายร้าน

 ร้านนี้ขายเสื้อผ้า ใช้ไม้แขวนเสื้อแขวนกับสายไฟที่ห้อยลงมาซะเลย (ไฟจะดูดไหมครับ?)

 ปิ่นโตฟรุ้งฟริ้ง สีสันหวานแหวว เห็นมีขายกันแทบทุกตลาด

สลิ่มและทับทิมกรอบ สีสันสวยงามน่าทานดี

คุณป้ากำลังตั้งใจปอกกล้วยปิ้ง 

 ตลาดน้ำดอนหวายมีร้านขายทองอยู่ 2 ร้าน (อยู่ห่างกันสัก 20-30 ม.)

ร้านนี้เป็นร้านขายของเด็กเล่น ที่ผมคิดว่าใหญ่ที่สุดในตลาดแห่งนี้ 

 ร้านขายต้นไม้มงคล และนำลูกตีนเป็ดมาติดไว้ตรงกระถาง เพิ่มความสวยงาม แต่ก็เพิ่มราคามากขึ้น

 กะหรี่ปั๊บหลากหลายไส้ เห็นแล้วคิดว่าพอจะสู้ทางสระบุรีได้ไหมครับ?

 บริเวณนี้จะเป็นท้ายตลาด สินค้าที่ขายเริ่มน้อยลง ผู้คนเดินน้อยกว่าเส้นทางที่ผ่านมาแล้ว

ร้านกาแฟร้านนี้ห่างจากภาพที่แล้ว แค่เดินไม่ถึง 10 ก้าว เด็กๆ เดินเข้าไปสั่งชาเย็น

เลยได้คุยกับคุณลุงเจ้าของร้าน ถึงประวัติของคุณลุง และบางเรื่องของตลาดแห่งนี้

คุณลุงบอกว่าตอนนี้อายุ 70 กว่าปีแล้ว ขายกาแฟมา 10 กว่าปี ตรงนี้เป็นบ้านเช่าไว้ขายของ 

แต่บ้านของตัวเองอยู่อีกด้านหนึ่งของตลาดน้ำ ไม่มีนักท่องเที่ยวเดินเข้าไปถึง

ซึ่งในอดีตเคยเป็นสถานที่ที่มีการซื้อขายกันอย่างคับคั่ง แต่เดี๋ยวนี้นักท่องเที่ยวเปลี่ยนเส้นทางจากเดิมไป

มาเป็นเส้นทางที่พ่อค้าแม่ค้าขายของกันจนถึงทุกวันนี้ มองออกไปจากหน้าร้าน(10-20ม.) ก็ไปเห็น..

ศาลเจ้าแม่เซ่งเนี้ย (เพ็คเล่งตึ้ง) คุณลุงก็เล่าถึงศาลเจ้านี้ว่า

ในอดีต เป็นแค่ศาลเจ้าเล็กๆ และไม่ได้อยู่ตรงนี้ ย้ายไปย้ายมา จนกระทั่งเจ้าของที่ดินบริจาคที่ให้

เลยได้สร้างศาลเจ้าตรงนี้ และชาวตลาดน้ำดอนหวายร่วมกันบริจาคสร้างอาคารให้ถาวรจนถึงทุกวันนี้

ติดๆ กับศาลเจ้าแม่เซ่งเนี้ย (เพ็คเล่งตึ้ง) ก็มีป้ายเก่าๆ เขียนว่า ตลาดน้ำดอนหวาย

คุณลุงเลยแนะนำให้ผมลองเข้าไปเดินเข้าไปเที่ยวในตลาดน้ำดอนหวาย(ดั้งเดิม)

ซึ่งจุดนี้ในอดีต เคยเป็นจุดที่มีผู้คนเคยค้าขายกันอย่างคับคั่ง แต่..

 ปัจจุบันสภาพตลาดดูทรุดโทรมมาก มีของวางระเกะระกะหน้าบ้าน

มองดูแล้วไม่เหมือนตลาดที่เคยรุ่งเรืองเลย แล้วที่นี่เขายังมีร้านขายของบ้างไหมเนี่ย? 

 เห็นมีแต่ร้านเสริมสวย ชื่อร้าน"อารมณ์" ยังเปิดอยู่ มองไปด้านใน มีลูกค้าอยู่ 5-6 คน 

 ร้านแต่ละร้านจะใช้ประตูไม้เปิดปิดบ้าน 

เพิ่งผ่านวันตรุษจีนมา 2-3 วัน บ้านหลังนี้จึงมีป้ายกระดาษภาษาจีน ที่เพิ่งติดมาไม่นาน (ร้านอื่นไม่เห็นติดกันเลย)

 เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ มีของวางระเกะระกะบนทางเดิน เลยไม่กล้าเดินต่อไป แต่มองไปก็พอจะจินตนาการได้ว่า

ตลาดน้ำดอนหวายช่วงบริเวณนี้ ในอดีตคงเป็นสถานที่ค้าขายกันอย่างคึกคัก

แต่คงมีปัจจัยบางอย่าง(ที่ยากจะหาคำตอบได้) เลยทำให้ตลาดดอนหวายบริเวณนี้เงียบเหงามาก

แต่สักวันหนึ่ง ถ้ามีการวางแผนกลยุทธ์ด้านการท่องเที่ยวที่ดี

บริเวณนี้นักท่องเที่ยวอาจจะเห็นความสำคัญ และอยากกลับมาเดินชมตลาดเก่าดอนหวาย(ดั้งเดิม) กันอีก 

เหมือนเช่นผมกำลังเดินหาร่องรอยอดีตของตลาดแห่งนี้อยู่

ใกล้ๆ กับภาพืั้แล้ว ไม่น่าเชื่อว่า ตลาดตรงจุดนี้จะไม่มีคนเดิน แต่ห่างออกไปแค่ 30 ม. ผู้คนกับเดินกันมากมาย

วันนี้เดินไปทางไหน ก็เห็นผักตบชวาลอยเต็มตลาดดอนหวายไปหมด 

ตอนนี้เวลาก็เที่ยงกว่าแล้ว ขอเดินไปเติมพลังกันก่อน

 วันนี้ขอเข้าไปอุดหนุนร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดนายหนับ เพราะเคยอุดหนุนกกันครั้งสุดท้ายเมื่อ 6-7 ปีที่แล้ว

ลืมรสชาติไปหมดแล้ว มื้อนี้ได้สั่ง... เกาเหลาเป็ด ข้าวหน้าเป็ด เป็ดตุ๋นมะนาวดอง และทอดมันปลากราย 

อิ่มแล้ว ก็เดินกลับไปเส้นทางเดิมที่เดินผ่านมาแล้ว เดินไปจนถึง ..

 ศาลเจ้าแป๊ะกง แต่..ทำไม? ดูเก่า ดูไม่ใหม่เหมือนศาลเจ้าแม่เซ่งเนี้ย (เพ็คเล่งตึ้ง) เลย?

 ก่อนกลับบ้าน ขอบันทึกภาพเรือนำเที่ยว ที่กำลังแล่นจะเข้าฝั่ง

ในสภาพที่มีผักตบชวา ลอยอยู่ด้านหน้าตลาดน้ำดอนหวาย เต็มแม่น้ำนครชัยศรี(ท่าจีน) ไปหมดเลย 

 ***********************************************************************

ผมไม่ได้มาตลาดน้ำดอนหวายกว่า 6-7 ปีแล้ว แต่หลังจากที่เดินเที่ยวตลาด 3 ชั่วโมงกว่า พอสรุปได้ว่า

ตลาดน้ำแห่งนี้ได้มีความพยายามพัฒนาปรับปรุงภูมิทัศน์ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ

ให้กับนักท่องเที่ยวมากขึ้นกว่าเดิม อาทิ ที่จอดรถกว้างขวางขึ้น จำนวนร้านค้าที่มากขึ้น  ฯ

วันนี้ผมได้ไปเห็น ตลาดน้ำดอนหวาย(ดั้งเดิม) ซึ่งมีสภาพที่ทรุดโทรม แถมไม่มีนักท่องเที่ยวเดินเข้าไปกันเลย

นอกจากนี้ยังไปเห็น "ผักตบชวา" จำนวนมากที่ลอยอยู่ในแม่น้ำนครชัยศรี(ท่าจีน)

ผมคิดว่าตลาดน้ำดอนหวาย(ดั้งเดิม) ถ้ามีการสร้างกลยุทธ์ด้านการท่องเที่ยวที่ดี คนน่าจะเข้าไปเดินกันมากขึ้น 

ส่วนปัญหาผักตบชวาน่าจะมีหน่วยงานที่รับผิดชอบ มาจัดการอย่างเร่งด่วน

มิฉะนั้นอาจทำให้เกิดภาพลักษณ์ที่ไม่ดีต่อตลาดในระยะยาวได้ 

เพื่อนๆ เคยไปเที่ยวตลาดน้ำดอนหวายกันบ้างไหมครับ?

ถ้าเคยไปแล้ว ประทับใจ / ไม่ประทับใจ อะไรบ้าง? เขียนมาเล่าให้ฟังกันบ้างซิครับ 

-1414-