จะไปภูกระดึง.2 ถ้าเจ้ามีปัญญา ก็ไปเถิด

                ความวัวยังไม่ทันหาย ความกระบือก็จะเข้ามาแทนที่ คราวที่แล้วที่ผมไปเที่ยวชัยภูมิ มอหินขาว แล้วทำกุญแจรถหาย คราวนี้หนักยิ่งกว่านั้นครับ

                วันนี้ (25 พ.ย. 2553) เตรียมตัวเตรียมใจมาแต่หัววี่หัววัน อาบน้ำแต่งตัว ขนของขึ้นรถ เรียบร้อย ขับรถมุ่งหน้าอยุธยามาทำงานปกติ กะว่าค่ำ ๆ เย็น ทำงานไปเรื่อย ๆ แล้วค่อยดักขึ้นรถที่แถว ๆ ทางเชื่อมระหว่างวงแหวนตะวันออก กับสายมิตรภาพ

                วันนี้ทำงานเรื่อย ๆ วุ่นวายไปตามปกติ จนเวลาเลยมาย่ำค่ำ 6 โมงเย็นแล้ว นึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปเอาที่ชาร์ทแบท ซึ่งใส่ไว้ใสกระเป๋าเสื้อผ้าในรถ

                เมื่อตอนเย็น ผมตั้งใจว่าจะให้หลานขับรถกลับบ้าน กะจะขนสัมภาระลงเสร็จแล้วให้เอารถเปล่ากลับ แต่หลานมันตัดสินใจว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเอากลับ จอดทิ้งไว้ที่นี่ก่อน ผมก็คิดว่าไม่เป็นไร ผมเอากุญแจเสียบคาไว้ที่รถ เพราะอยู่ในบริเวณบริษัท ปลอดภัยแน่

                เรื่องราวมาแดงเอาตอนที่ผมจะไปเปิดรถเอาของนี่สิครับ รถยังอยู่ แต่กุญแจหายไป โอ้ พระเจ้า นั่นหมายความว่า หลานผมมันคว้ากุญแจไป แล้ววิ่งขึ้นรถรับส่งพนักงานกลับบ้านสบายใจเฉิบไปแล้ว

                เอาละสิทีนี้ จะทำไงดี บ้านอยู่สะพานใหม่ รถอยู่อยุธยา ทดสอบปัญญากันแต่ยังไม่เริ่มเดินทางเลยหรือนี่ บ๊ะ ๆๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น คิดก่อน เมื่อตอนเย็นซัดไก่ทอดไปหลายปีก หลายน่อง เอาละวะ ถ้าเปิดรถไม่ได้ ไอ้เรื่องที่โพสต์ไว้วันนี้ ก็ถือว่า “สละสิทธิ์” ต้องหน้าจ๋อยกลับไปที่บ้าน แล้วแม่บ้านก็จะสมน้ำหน้าเอาว่า บอกให้ไปเลย ๆ จะกลับมาทำไม จ๊าก...ถ้าไม่มีข้าวของ โดยเฉพาะกางเกงใน จะไปได้อย่างไรละคร๊าบพี่น้อง

                ว่าแล้วก็คิด ๆ ๆ ด้วยพลังงานไก่ทอดที่เริ่มย่อยบ้างแล้ว ผมโทรหาเจ้าตัวก่อน ไอ้หลานตัวดี อยากจะด่ามันนัก แต่ไม่เป็นไร อดทนไว้ก่อน โทรไปเสือกไม่รับอีก โทรหาผู้ที่เกี่ยวข้อง ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเอิ้น โทรไปให้หมด พี่ป้าน้าอา...ส่วนเพื่อนตุ้ยกับเพื่อนจุ๋มนั้น วันนี้เห็นทีจะพึ่งพาไม่ได้ เพราะโทรมาบอกว่าเมาตั้งแต่บ่าย ๆ แล้ว พ่อมหาจำเริญทั้งหลาย

                โทรไปหาภรรยา ภรรยาก็ไม่รับสาย โทรเข้าบ้าน ลูกชายวัย 4 ขวบ รับสายคุยกันไปคุยกันมา ประมาณว่าสบายดี กินข้าวเย็นแล้ว แม่ผมเลยคว้าโทรศัพท์มาคุย คุยกันจนจบแล้ว แม่ถามว่า ใครโทรมา  ป๊าด จบข่าว อย่างว่า วัยย่าง 80 จะเอาฮากันไปถึงไหน แต่ผมไม่ได้บอกที่บ้านว่า เปิดรถไม่ได้ เอาเก็บไว้ก่อน

                โทรไปหา คนขับรถตู้ที่เดินทางไปข้างนอกกำลังจะกลับมา โทรไปช้านิดหนึ่ง รถตู้วิ่งจากชลบุรี ผ่านด่านธัญบุรีมาเรียบร้อยแล้ว เข้าเขตอยุธยา เลยบ้านผมมาอย่างไม่แชเชือน อ้าวทำไงได้ ก็คนเขาไม่รู้นี่  กะจะให้เขากลับไปเอากุญแจสำรอง ก็เกรงใจ เพราะมีผู้โดยสาร (พนักงานที่ไปทำงานนอกสถานที่) นั่งมาด้วย

                หมดหนทางไปเยอะ แต่ยังไม่สิ้นหนทางครับ และยังมีสติ มีกำลังใจ

                ขณะนี้เวลา 19.00 น. คือเกือบ ๆ จะทุ่มแล้ว โทรหาทั่วสารทิศ แต่ที่ยังไม่ได้โทรคือ สวพ. 91 ไปเกี่ยวอะไรกับเขาเนี่ยะ ถามคนขับรถผู้บริหารว่าใครเปิดรถได้บ้าง เขาบอกว่ามีแท๊กซี่อยู่คนหนึ่งชื่อสมหวัง หรือสมหมายอะไรนี่แหละ แต่เขาไม่ได้อยู่แถวนี้  อ้าวแล้วจะพูดทำไมเนี่ยะ

                ผมเลยโทรหาพี่เต็งพ้ง เพื่อตรวจสอบเวลารถออก แต่ เทวดาฟ้าฝนช่างไม่อำนวย พี่เต็งพ้งไม่รับสาย

                อันดับต่อไป โทรหาพี่มะอึก สอบถามไปคำแรกเลยว่า

                “สวัสดีครับพี่มะอึก รถออกกี่ทุ่มครับ”

                “รถออก 3 ทุ่ม แต่พี่ยังไปไม่ถึงเลย หนุ่ยจะขึ้นที่ไหน ติดต่อใครไว้”

                “อ๋อ ครับ บอกพี่เต็งพ้งไว้ แต่แกไม่รับสายผม ผมจะขึ้นตรง ทางเชื่อมระหว่างสุดทางวงแหวนตะวันออก เชื่อมถนนมิตรภาพนะครบ ตรงโรงเบียร์”

                “อ๋อ ๆ แล้วจะประสานงานให้อีกทีหนึ่ง”

                “ครับ ขอบคุณครับ” ผมไม่ได้บอกพี่มะอึกว่ามีปัญหาอะไร กลัวจะยาว.. ตอนนี้เอาตัวรอดก่อน

                ทันใดนั้น ผมก็นึกถึง “ช่างหนุ่ย” ขึ้นมาในทันใด ความจริง ผมคิดถึงช่างหนุ่ยอยู่หลายวัน เพราะมีอะไหล่รถเก่าว่าจะสอบถามว่า ช่างหนุ่ยต้องการหรือไม่ แต่ยังไม่ได้ติดต่อไป

                ช่างหนุ่ยเป็นใคร ช่างหนุ่ยคือช่างที่บังเอิญไปเจอกันที่ร้านอะไหล่รถยนต์ แล้วเกิดทำธุรกิจเล็ก ๆ กันครั้งนั้น ครั้งเดียว แต่ผมได้บันทึกเบอร์ช่างหนุ่ยไว้ในเครื่อง เอาละสิทีนี้ ความหวังสุดท้ายของไอ้หนุ่ย ดูสิว่า ช่างหนุ่ยจะช่วยได้ไหม

                ผมจึงกดโทรศัพท์ไปหา ช่างหนุ่ย ซึ่งไม่เคยคุ้นเคยกันเลย หลังจากครั้งนั้น แต่เขาก็ยังจำได้ และบอกว่า จะลองถามเพื่อนที่สามารถเปิดประตูรถยนต์ให้ “

                สักพักหนึ่ง ไอ้บี “คนต้นเรื่อง” ก็โทรมา แต่ไม่รู้จะด่ามันว่าอะไร เลยบอกเหตุการณ์มันไป และพร้อมกันนั้น เบอร์แปลก ๆ ก็เป็นสายซ้อนเข้ามา เอ๊ะ หรือพวกขายประกันหรือเปล่านะ จะมาขายอะไรกันตอนที่ผมตกทุกข์ได้ยาก ลำบากใจเช่นนี้  แต่ก็รับหน่อยเถอะ

                พอรับสาย ก็กลายเป็น ช่างที่ ช่างหนุ่ยติดต่อให้มาเปิดประตู เขาบอกว่าเปิดได้ เอ้อ ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ก็ถามไถ่เรื่องสถานที่กันเรียบร้อย แล้วก็วางสายไป

                ระหว่างรอช่างอยู่นี่ ก็ยังไม่มีใครรับรู้เรื่องราวของผมอย่างแพร่หลาย เพราะว่าคนที่ผมติดต่อไปหานั้น ไม่มีใครรับสายเลย ก็เลยมานั่งพิมพ์ต้นฉบับเล่นไปเรื่อย ๆ

                คนเราชีวิต บางทีไม่รู้ว่ามันจะไปเจอกับอะไรบ้าง บางทีก็ดูราบรื่นดี บางทีก็มีปัญหา บางทีก็แก้ได้ บางทีก็แก้ไม่ได้ในตอนนั้น ก็ว่ากันไป แต่คนเราที่เขาบอกให้สร้างกุศลผลบุญไว้ให้มาก ๆ นั้น ก็ด้วยว่า เราไม่รู้ว่ากรรมดีหรือกรรมร้าย อันไหนจะแวะเวียนมาหาเราก่อน  ถ้ากรรมดีที่เราทำไว้มาก ก็จะส่งผลให้ชีวิตของเรามีความสุข พบแต่สิ่งดี ๆ และส่งเสริมให้เราสมบูรณ์พูนผล ประสบความสำเร็จในชีวิตในทุก ๆ ด้าน แต่ถ้าวันใด กรรมเก่าที่เราทำ มันแซงขึ้นมาก่อน เป็นสิ่งร้าย ๆ คอยทำให้เราติด ๆ ขัด ๆ ไม่ราบรื่น ก็เป็นด้วยประการละฉะนี้กระมัง สงสัยผมต้องตั้งใจทำความดีให้มากกว่านี้

                จะไปภูกระดึง ไปสิ...ถ้า (มึง) มีปัญญา เออนั่นนะสิครับ ผมจะได้ไปกับเขาไหม ตอนนี้กำลังรอ ช่างที่เปิดประตูรถอยู่ จะเปิดได้ไหม จะทันรถไหม จะได้ไปไหม

                สำหรับภรรยาผมนั้น เธอเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่ง สมัยที่ยังเป็น “สาวน้อย” ภาษาเหนือ เรียกว่า “สาวจี๋” นึกภาพดอกไม้ตูม ๆ กำลังจะเบ่งบานสิครับ นั่นแหละ เขาเรียกว่า “จี๋” ก็คือ ดอกตูม สาวน้อยแรกรุ่น ทางเหนือเลยเรียกว่า “สาวจี๋” เธอบอกอย่างภาคภูมิใจว่า “เคยไปมาแล้ว” ตอนแรกผมเองก็แบ่งรับแบ่งสู้ เพราะเธอติดภารกิจเรื่องลูกที่ต้องไปสอบในวันเสาร์นี้พอดี แต่ก็อนุญาตให้ผมไปได้ อย่างเต็มอกเต็มใจ หากว่าตอนนี้ถ้าผมโผล่หน้าไปที่บ้าน เธอคงตกใจไม่น้อย “ไปสิ ถ้ามีปัญญา”

                เพื่อนตุ้ยกับเพื่อนจุ๋ม สองคนนี้มันถามด้วยความฉงนใจว่า “เมีย—ให้ไปได้ไงวะ” เฮ้อ พวกไม่มีเมียทั้งหลาย ไม่เข้าใจหรอก ว่าเมียผมใจดี

                ตอนนี้มีเพียงฝากความหวังไว้ที่ช่างเปิดประตูอย่างเดียว เขาจะมีฝีมือขนาดไหน จะเป็นอย่างไรบ้าง ผมก็ต้องยอมรับความจริง

                หากอีก 3 วัน ไม่มีเรื่องราวเกี่ยวกับภูกระดึงของผม นั่นหมายความว่า ผม “ไม่มีปัญญา” ที่จะไปถึงภูกระดึงเสียแล้ว ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจ คิดถึง ดง ถึงภู อะไรทั้งนั้น

                จะไปภูกระดึง...ไปไม่ได้ ไม่มีปัญญา....(หรือเปล่านะ)