ทำไมผมต้องไป “บวช เพื่อปฏิบัติธรรม”

                ความปรารถนาทางใจของคนเราหาได้เหมือนกันไม่ ความสุขที่ทุกคนยึดถือก็หาได้ใช่ความมั่นคงถาวรไม่ ในครั้งนี้ ผมรู้สึกว่า ในใจโหยหาที่จะไปปฏิบัติธรรมที่ไหนก็ได้สักแห่ง ที่คิดว่าจะนำพาจิตใจเราให้สงบ แจ่มแจ้ง และเข้าใจชีวิตมากขึ้น

                เออ แล้วทุกวันนี้มันมีอะไรที่ไม่เข้าใจเหรอ “ชีวิต” น่ะ

...ก็นั่นนะสิครับ ทุกคนคิดว่า อืม..มันไม่มีอะไร มันก็ปกติ มันก็ธรรมดา อยากมีความสุขตามใจที่อยากก็ทำไป อยากสนุก ก็ไปหาแหล่งบันเทิง ฉันก็ได้ความสุข ฉันก็สมหวัง ส่วนใหญ่ทุกคนได้ความสุขจากการฉาบฉวยเอาจากสิ่งเหล่านี้ แล้วก็บอกใจให้เคยชินกับสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นเป็นความสุขที่ต้องการ มันเป็นความพอใจที่สนองความอยาก แต่ความจริงมันคือความสุขที่สมมุติ ความสุขที่เรากำหนดขึ้นหลอกตัวเราเอง เพราะกลับมาเราก็เหงาอีก อยากเจอมันอีกความสุขแบบนั้น แล้วมันคงที่เหรอ...มันอยู่กับเราตลอดไหม

                เออ..แล้วมีปัญหาอะไรในชีวิตหรือจึงต้องไปปฏบัติธรรม มันหนักหนาขนาดนั้นเลยหรือ...

                ...เปล่า คนเราจำเป็นด้วยเหรอที่จะต้องรอให้มีปัญหา รอให้เกิดความวิบัติแล้วค่อยมาหาทางแก้ เพียงแต่นึกอยากที่จะเดินทางไปตามทางที่พระพุทธองค์ได้แนะไว้ ได้สำเร็จซึ่งการปฏิบัติสู่นิพพาน แต่เราไม่ได้มุ่งหวังถึงขนาดนั้น เอาแค่เข้าใจ...

                ทุกวันนี้ก็เข้าใจอยู่แล้วนี้แก่นแท้....

                ...แน่ใจแล้วหรือว่าเข้าใจ ถ้าเข้าใจแล้ว ทำไมจิตใจถึงแกว่งไกว ความอยากเข้ามาเยือนเสมอ ทำไมจึงห้ามความโกรธไม่ได้ ทำไมจึงมีความยินดีในความสุขอยู่บทโลกสมมุติอย่างนั้น ถ้าทางที่เราเดินนั้นถูกต้องแล้ว เข้าในถึงแก่นแท้แล้ว ทำไมพระพุทธเจ้าไม่แนะนำ

                ทุกวันนี้เราก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่

                ...ใช่..แต่เราไม่รู้สึกเบื่อกับความซ้ำซากของชีวิตจากสิ่งที่เราพบ หรือสิ่งที่เราได้กระทำ หรือถูกกระทำ ซึ่งเราอาจจะยินดีหรือไม่ยินดีกับมันก็ได้ นั่นหรือความสุข การได้สมหวังในสิ่งที่เราอยาก การได้เสพสิ่งที่เราต้องการ การอยู่กับคนรัก การอยู่กับคนที่เราอยากให้อยู่ มันมา ๆ ไป ๆ แล้วเราก็ยึดกันไปว่าดีแล้ว ...ใช่หรือ

                พระมหา ว. ท่านกล่าวไว้ในเฟสบุ๊คว่า

“เราควรตรวจสอบงบดุลชีวิตว่าปีที่ผ่านมาเราได้กำไรหรือขาดทุน หากชีวิตมีความดีมาก มีความสุขมาก แสดงว่าปีที่ผ่านมาคุณได้กำไร แต่ถ้าชีวิตเต็มไปด้วยความผิดพลาด เศร้าหมองและทุกข์แสดงว่า งบดุลชีวิตประจำปีที่ผ่านมาของคุณขาดทุน จำไว้ว่าขาดทุนเรื่องไหนให้เริ่มต้นใหม่ในเรื่องนั้น กำไรเรื่องไหน ต้องรักษาสิ่งนั้นไว้ให้ดีที่สุด งบดุลชีวิตจำไว้ง่ายๆ สุขคือกำไร ทุกข์คือขาดทุน”

ใช่แล้วครับ หลังจากที่ผมตรวจสอบแล้ว ปรากฎว่าผลประกอบการของผม “ขาดทุน” ชีวิตไม่ได้ผิดพลาด ชีวิตไม่ได้เศร้าหมอง แต่กำลังใจและสิ่งที่ทำมันมีน้อยกว่าปีที่ผ่านมา ขาดทุนเรื่องกำลังใจชีวิต ขาดทุนเรื่องการสร้างกุศลกรรมดี นั่นแหละครับ ที่ทำให้ผมต้องระหกระเหินหาที่สร้างกุศลอันจะเป็นผลดลใจต่อสู้ชีวิตในโลกของวันข้างหน้า ในปีใหม่นี้

ในช่วงปีใหม่ ใคร ๆ ก็อยากจะพบกับสิ่งใหม่ ๆ พบแต่สิ่งดี ๆ แต่ผมคิดว่า แต่ละคนก็หวังเช่นนี้ทุกปี มันก็คือเรื่องเดิม ๆ และปีหนึ่ง ๆ ก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน เร็วจนสิ่งที่เราคิดว่าเราได้พบ ได้รับ มันเก่าแล้ว มันเชย มันไม่มีรสชาติ มันไม่คงที่ นั่นนะสิ ก็คือ “มันไม่แน่นอน” หรือ “มันไม่คงที่” แล้วอะไรละ ที่มันแน่นอน มันคงที่ หรือจะเป็น “พระธรรม” คำสอนของพระพุทธองค์ อยากได้รู้ถึง “รสพระธรรม” เสียบ้าง ไม่ใช่ “รถพระทำ” นะครับ

ก็เป็นต้นเหตุแห่งการแสวงหา สิ่งสำคัญของชีวิต อย่างนี้ ก็ได้รู้กับประโยคนี้  การเกิดทำให้เป็นทุกข์

อย่างน้อย ก็ได้รู้จัก “บทปลงสังขาร” แล้วจะเล่าให้ฟังในคราวต่อไปครับ

“ผมได้พบอะไรไหม...?”

“ผมสำเร็จในการปฏิบัติในครั้งนี้หรือเปล่า”

“ด้วยอำนาจแห่งพระพุทธ พระธรรมคำสั่งสอนของพระศาสดา พระสงฆ์ที่ควรน้อบน้อม และบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้ปฏิบัติ ขอเผื่อแผ่ไปยังเพื่อนมนุษย์ที่รักทั้งหลาย ขอจงมีแต่ความสุข ความเจริญ ความรุ่งเรืองในชีวิตการงาน ความสุขสงบแห่งจิตใจ มีความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวังและตั้งใจ ขอได้พบกับความดีงามในชีวิตและหนทางการดำเนินที่ถูกต้องและงดงามตามหลักศีลธรรมจรรยา ขอให้พ้นทุกข์โศกโรคภัยและอันตรายใด ๆ ด้วยกันทุกท่านเทอญ”

มัชฌิมาปกร