BGFC    VS    BG Fan Club ด้วยรักและผูกพัน

17  เมษายน 2554

   ในช่วงวันหยุดสงกรานต์นี้ ผมไม่ได้กลับบ้านทางเหนือ ก็เลยมีเวลาไปโน่นไปนี่ รวมแล้วไปมา 3 ที่ และวันนี้ วันอาทิตย์ก็เลยจองคิวไว้สำหรับการผักผ่อนอีกรูปบแบบหนึ่งคือการเชียร์บอลนั่นเอง

                ในวันนี้ก็เลยจัดเวลาพาครอบครัวไปดู Animation เรื่อง Rio รอบแรกของเช้าวันหยุดสุดท้ายหลังสงกรานต์ สนุกสนานกันไปสำหรับเด็ก หนังจบกลับมาที่บ้าน ได้มีเวลาพักบ้างนิดหน่อย

                เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อหยิบโทรศัพท์มาดู ก็มีหลายสายที่ไม่ได้รับ และหลายข้อความ เพราะปิดเสียงไว้ตั้งแต่อยู่ในโรงหนัง  ต้นสายนั้นก็จะเป็นใครไปไม่ได้ ขาประจำ ฝากซื้อตั๋วบอล

                เงยหน้ามองดูนาฬิกา อ้อ บ่าย 2 โมงพอดี ได้เวลาที่เขาขายตั๋ว ว่าแล้วก็บึ่งรถออกไปที่สนาม จับจองไปได้สมใจหมาย ใครที่นิ่งนอนใจว่าจะไม่มีคนดูคงจะพลาดโอกาสนี้ไปแน่นอน เพราะมีคนมารอซื้อตั๋วเข้าชม ฟุตบอล นัดบางกอกกล๊าส กับ ราชนาวีสโมสร อยู่ไม่น้อย

                ก่อนถึงสนามผมแวะซื้อน้ำอ้อยมาหลายขวด อากาศร้อนแบบนี้ ดื่มน้ำอ้อยเย็น ๆ แล้วคงจะสดชื่นไม่น้อย ตอนขับรถวนไป เห็นเจ้าเอก เดินอยู่แถว ๆ นั้น เลยหยิบน้ำอ้อยไปฝากขวดหนึ่ง

ที่จำหน่ายตั๋วเปลี่ยนมาเป็นออฟฟิสที่ดัดแปลงใหม่ในส่วนของอาคารด้านหน้า ซึ่งผมไม่ค่อยได้มาซื้อ ส่วนใหญ่ก็ฝากเขามาเช่นกัน การปรับปรุงสถานที่ขายตั๋วยังไม่เสร็จสมบูรณ์ จึงยังเป็น “ชั่วคราว” ที่ใช้การได้  มีเต้นท์กางไว้ แต่อากาศร้อนมากวันนี้ เมื่อซื้อตั๋วเสร็จก็กลับบ้าน

พอได้เวลา ก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ขับรถมาถึงถนนในหมู่บ้าน มีหนุ่มรุ่น ๆ 2 คน โบกรถผม  และผมก็ดันจอด คือเข้าใจว่า เห็นผมใส่เสื้อ บีจี น้องเขาคงจะคิดว่าผมไปเชียร์บอล และก็เป็นเช่นนั้น ผมเลยรับมาที่สนามด้วย เพราะน้องเขารอรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แต่เป็นช่วงหยุดสงกรานต์ คงไม่มีบริการ น้อง ๆ เขายังไม่มีตั๋ว พอไปถึงสนามเลยกุลีกุจอวิ่งไปหาที่ขายตั๋ว ไม่รู้ได้กันหรือเปล่า  แต่งานนี้ไม่เห็นเงาเพื่อนตุ้ย ไม่รู้ไปมุดอยู่ที่ไหน โทรไปก็ไม่รับสาย

วันนี้ผมสบาย ๆ ไม่ต้องทำภารกิจอะไร เหมือนนัดก่อน ที่ต้องมาขายแอปเปิ้ล ตะโกนจนคอแห้งไปเลยวันนั้น จะมีใครจำได้ไหมว่า หมวกแดงผู้นี้ คือ หนุ่ย มัชฌิมาปกร แต่ผมว่า เขาคงรู้กันหมดแล้วละครับ แต่เต็มใจและดีใจครับ ที่ทีมงานทุก ๆ คน มาช่วยกันทำกิจกรรมอย่างหน้าชื่นตาบาน และก็ต้องขออนุโมทนาบุญกับผู้บริจาคทุก ๆ ท่านด้วย ส่วนใหญ่จะบริจาคเงิน ไม่ค่อยจะรับแอปเปิ้ล ผมก็เลยลำบากหน่อย มันขายไม่หมดสักที แค่ 400 ลูก แต่สุดท้ายก็ได้บุญกันถ้วนหน้า และได้เงินที่บริจาคมาเป็นจำนวนถึง 25,000 บาท เหนือความคาดหมายจริง ๆ ครับ

ผมเดินขึ้นอัฒจรรย์ R1 ไปนั่งรอไอ้น้องเปรียว ที่มันถ่อสังขารมาจากบางมด กว่าจะมาถึง ชีวิตนี้ไม่ต้องทำอะไร เสียเวลาเดินทางไปเดินทางมา แล้วก็แปลกคน พ่อก็มาด้วย แต่ดูกันคนละที่ พ่อดู L ลูกอยู่ R1 กว่าจะมาถึงก็บอลเริ่มแข่งพอดี มีผู้ชมมานั่งรอกันตั้งแต่แดดยังแรงอยู่ แต่ไม่มีใครย่อท้อ ยังคงอดทนเฝ้ารอเฝ้าเชียร์ทีมที่ตนชอบและศรัทธา

นัดนี้เป็นนัดที่ 9 แล้ว กองเชียร์มากันเต็มสนามเช่นเคย ไม่ว่าจะช่วงไหนเวลาไหน แฟนคลับของบีจียังคงตั้งใจมาเชียร์มาชมอย่างไม่ย่อท้อ และผลการแข่งขันก็ไม่ได้ทำให้แฟนคลับของบีจีต้องผิดหวัง  สนุกสนานกันไป ผมยืนอยู่ตรงธงบีจีพอดี ต้องได้สาวกันถึง 4 ครั้ง

แต่ที่ผมรู้สึกได้ในความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ของสโมสร ก็คือสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เห็นตั้งกระทู้กันในเวปบอร์ดของสโมสรเอง ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้ จะได้รับความสนใจจากทางสโมสร อย่างจริงจัง เช่นเรื่องของการตั้งร้านจำหน่ายของที่ทางเท้าด้านหน้า ก็มีการนำป้ายมาตั้งว่าห้ามขายของ แต่ก็มีบ้าง ผมอยากแนะนำให้จัดที่ไว้ให้เขาก็ดีนะครับ ยังไงก็หากินเหมือนกัน ปีหนึ่งคงจะมาตั้งแค่ 17 ครั้งเท่านั้นเอง ทำเป็นล๊อก ๆ ให้พวกเขาด้านในก็ได้ครับ แต่อย่ามาเกะกะด้านหน้า เห็นใจครับ

เรื่องต่อมาคือการจัดการสำหรับคนที่เกาะรั้วยืนดู ทำให้บังคนที่นั่ง ก็มีการจัดระเบียบกันไป อย่างน้อยก็ทำ ไม่ใช่ไม่ได้ทำ แต่ผลจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์นะครับ อันนี้เข้าใจ

เรื่องอื่น ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็มีการตอบสนองความต้องการของแฟนคลับ เช่นขอให้เปิดเพลงในสนาม ก็จัดให้ จึงทำให้รู้สึกได้ว่า สโมสร “แคร์” แฟนคลับมาก ๆ อะไรที่เห็นว่าเป็นเรื่องที่สมควร และสามารถดำเนินการได้ ก็จัดการอย่างไม่รีรอ

นี่ไม่รวมไปถึง การให้นักฟุตบอล มีหน้าเฟสบุ๊คของตัวเอง (อาจจะไม่ได้บังคับ) แต่การเล่นเฟสบุ๊คก็เป็นการรักษาแฟนคลับส่วนตัวของใครของมัน ในภาพรวมนั้น ก็คือการพยายามให้เห็นถึงการเข้าใจกัน การใกล้ชิดกัน เป็นกันเอง และรู้สึกอบอุ่น ผมจึงคิดว่า สโมสรบางกอกกล๊าส มีแฟนบอลที่เหนียวแน่น เพราะเหตุนี้ เหมือนกับว่าเราห่วงใยกัน เป็นพี่น้องกัน และเป็นครอบครัวเดียวกัน

ส่วนการแข่งขันนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทั้งทีมงาน ผู้จัดการทีม ผู้ฝึกสอน ประธานสโมสร ต่างก็ทำงานอย่างหนัก ในการวางแผน การทุ่มเทกำลังกายและความคิด เพื่อหาทางเอาชนะคู่แข่งให้ได้ ด้วยเกมการแข่งขัน นักฟุตบอลก็มีระเบียบวินัย ส่วนใหญ่จะมีนิสัยดี และมีอัธยาศัยไมตรี เป็นมิตรกับแฟนบอลกันทุกคน ในเกมก็เล่นอย่างเต็มที่ สู้สุดฝีมือ แพ้ก็เป็นเรื่องของเกมกีฬา แม้ว่า บางครั้งเราจะสังเกตุเห็นความผิดหวังในตัวพวกเขา ที่ไม่สามารถเอาชัยชนะมาเป็นที่ชื่นชมให้กับแฟนบอลได้ ชัยชนะจากผู้เล่นเพียง 11 คน หมายถึงความยินดีของแฟนคลับเป็นหมื่น ๆ ใครจะไม่ยินดี ใครจะไม่อยากได้ และใครจะไม่อยากทำ

ผมมีความรู้สึกว่า ทั้งฝ่ายสโมสรและแฟนคลับ ต่างก็มีความจริงใจต่อกัน มีความเอื้อเฟื้อต่อกันอย่างเหมาะสม ทำให้เกิดความผูกพัน เกิดพลังในการที่จะทำกิจกรรมอย่างภาคภูมิใจ สิ่งนี้เองที่ทำให้รู้สึกว่า “บอลแพ้ก็ไม่เสียใจ” เพราะรามีกำลังใจจากทั้งสองฝ่ายคอยค้ำชูซึ่งกันและกัน ผมอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป ความสมานสามัคคีของคนในชาติก็ควรจะเป็นอย่างนี้ สังเกตุได้จากเวลาที่บอลแพ้ ในกระทู้ก็จะมาโพสต์ให้กำลังใจทีมงานและนักเตะ หรือาจจะมีข้อติชมกันบ้างเพื่อแก้ไขปรับปรุง บอลชนะก็มาชื่นชมให้กำลังใจกันตามสมควร

อาจจะเป็นความโชคดีของผม ที่มีสนามฟุตบอลอยู่ใกล้บ้าน ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยประสีประสากับการกีฬาชนิดนี้ แต่เมื่อได้สมัครใจเข้ามาร่วมหัวจมท้ายกันแล้ว อย่างน้อย ก็อยากจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน และคิดว่าคงจะทำประโยชน์ได้บ้างตามแต่ที่ตนถนัด

คงจะหาได้ยากนักสำหรับความรู้สึกดี ๆ ระหว่างกันเหล่านี้ แต่มันเกิดขึ้นที่นี่ครับ ที่สโมสรฟุตบอลบางกอกกล๊าส และ บางกอกกล๊าสแฟนคลับ

ขอบคุณนักกีฬา ทีมผู้ฝึกสอน ทีมเทคนิค ทีมผู้จัดการ ทีมผู้บริหารสโมสร

ขอบคุณ ฝ่ายกองเชียร์ ทีมนำเชียร์ ทีมกลอง

ขอบคุณผู้ชมและแฟนคลับบางกอกกล๊าสทุก ๆ ท่าน ที่มาให้กำลังใจทีมอยูเสมอ

ขอบคุณภาพจาก ห้องภาพบีจี