คืนข้ามปี ที่จอซิเดอใต้

                ตะวันคล้อยต่ำลับขอบฟ้าไปในเพี่ยงชั่วครู่ ความมืดมิดเริ่มเข้ามาปกคลุม ในคืนวันเพ็ญของคืนสุดท้ายในปี ๒๕๕๒ เพียงแค่ช่วงหัวค่ำของคืนนี้ในหมู่บ้านแห่งหุบเขาตะวันตกแห่งหนึ่ง เงียบงัน ไม่มีแสงสว่างจากหลอดนีออน ไม่มีเสียงนักร้องดนตรี ไม่มีเวทีเตรียม Count down สำหรับการต้อนรับปีใหม่ที่จะมาถึงอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

                ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๒ วันที่ ๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๒

                พระจันทร์เริ่มสาดแสงขึ้นขอบฟ้าอย่างสว่างไสว ราวกับว่าเป็นเวลากลางวัน แต่คืนข้ามปี ณ ที่แห่งนี้ ก็เหมือนคืนธรรมดาของทุก ๆ วันแห่งปี ไม่มีการเฉลิมฉลองใด ๆ และทุกคนต่างหลับไหลด้วยมนต์สะกดแห่งขุนเขาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ

                เสียงลำธารไหลก้องสะท้อนได้ยินไปทั่วหุบเขา แทนเสียงดนตรีที่บรรเลงอย่างร้อนแรง สนั่นหวั่นไหวทั่วบริเวณ

                แสงแห่งจันทราเริ่มทอแสงสาดส่องพ้นยอดเขา สะท้อนผืนป่าด้านหลัง แทนแสงนีออน สปอตไลท์ ส่องสว่างทั่วเมือง กวัดไกว ระยิบระยับ ตามอาคาร หรือท้องถนน

                อากาศเริ่มเย็นลงอย่างมาก จนอยากจะซุกผืนกายอยู่ใต้ผ้าห่มอันอบอุ่น บนลานกว้างของโรงเรียนจอซิเดอใต้ ว่างเปล่า สงบ

                อีกฟากฝั่งของขุนเขา ในเมืองศิวิไล กลุ่มชนที่อยู่ในเมืองที่เจริญกว่า บางกลุ่มอาจจะได้เฉลิมฉลองในค่ำคืนแห่งนี้

                เสียงเฮฮา เสียงแก้วกระทบกัน เสียงเพลงอันเร้าใจ ชวนให้โยกย้ายไปตามจังหวะ

                กลุ่มผู้ที่เฝ้าจับจ้องเวลาที่จะเปลี่ยนไป เฝ้านับถอยหลัง (Count Down) เพื่อจะได้พบปีใหม่

                หรืออาจจะจบลงด้วย การควบคุมสติได้น้อย และหลับไหลไปกับความบกพร่องของการบังคับร่างกาย

                แสงแห่งราตรีแผ่ขยายบริเวณมากขึ้น ตามองศาของพระจันทร์ที่ลิ่วลอยขึ้นสู่นภาอันกว้างใหญ่ แม้หุบเขาที่ถูกบดบังด้วยภูเขาใหญ่น้อย และต้นไม้ที่แน่นหนา แสงจันทราก็ยังพยายามสาดส่องเข้ามาทุกพื้นที่

                ไม่มีใครมานั่งนับเวลาถอยหลัง (Count Down) บนลานกว้างของโรงเรียนจอซิเดอใต้แห่งนี้

                แม้ควรจะเป็นที่ “นับดาว” (Count ดาว) บนท้องฟ้า ที่เร่งเปล่งแสงทอแข่งกับพระจันทร์ จะมากน้อยก็ถือว่าได้ทำหน้าที่ของหมู่ดาวเหล่านั้นแล้ว

                แต่ว่าค่ำคืนนี้ คงต้องยกให้กับพระจันทร์เจ้า ที่ส่องสว่างในคืนเพ็ญเช่นนี้

                ผู้คนต่างได้พักผ่อนหลับไหลไปกับค่ำคืนอันสวยงามแห่งพระจันทร์เจ้า

ช่วงเวลาเดียวกันของปฏิทินแห่งโลกมนุษย์ แต่ช่างแตกต่างกันทั้งความหมาย ความรู้สึก วิถีและความเป็นไป

ชีวิตอีกฟากฝั่งหนึ่ง หากจะมีชีวิตอยู่ด้วยความเรียบง่าย และมั่นคงกับการมีชีวิตอยู่ ซึ่งจะดำรงไปอย่างมีคุณค่า

หากว่า วันเวลาที่ตื่นฟื้นขึ้นมาเป็นปีใหม่อีกครั้ง หลากหลายชีวิตต่างยังคนดิ้นรนเพื่อตัวเอง เพื่อความอยู่รอด

หรือ... ยังมีผู้คนอีกจำนวนไม่น้อย ที่หาได้รู้ถึงจุดหมายแห่งการดำเนินชีวิตของตัวเองไม่

แล้วคืนข้ามปี ที่ต่างเฉลิมฉลอง หรือ ได้รับความบันเทิงอย่างมากมายนั้น จะส่งผลให้ชีวิตมนุษย์รุ่งโรจน์โสติผลก็หาได้มั่นหมายให้เป็นเช่นนั้นไม่

เพราะคืนข้ามปีที่จอซิเดอใต้แห่งนี้ นอกจากมิได้ใช้พลังงานใด ๆ ให้สูญเปล่าไปแล้ว ยังได้กำลังที่อุ้มชู พลังแห่งการดำเนินชีวิต ความเข้าใจของชีวิตที่เป็นธรรมชาติเกินกว่าจะบรรยาย

อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า การมีชีวิตอยู่ สิ่งไหนคือความจำเป็น หรือไม่จำเป็นของชีวิต

สำคัญหรือไม่สำคัญ

ปล. ภาพทั้งหมดนี้ ถ่ายในเวลากลางคืน ภาพที่ได้อาจจะไม่เหมือนจริง เนื่องจากใช้เทคนิคการถ่ายภาพกลางคืน แต่ไม่มีการตกแต่งภาพแต่อย่างใด  ภาพแต่ละภาพจะมีข้อมูลที่กล้องบันทึกรายละเอียดไว้ ซึ่งเรียกว่า ข้อมูล Exif

บทความที่เกี่ยวข้อง