มุมหนึ่งในความสงบ

                                                            27 มิถุนายน 57

โลกที่รัก...

         มันนานเกินไปอีกแล้วใช่ไหม ที่เราไม่ได้ทักทายกัน จนรู้สึกว่าห่างเหิน  หนทางชีวิตมันยังไม่เคยราบรื่น  แต่มีคนเคยกล่าวว่า นั่นคือหนทางของลมหายใจ ซึ่งฉันเองเข้าใจดี ว่าในโลกนี้เราคงไม่จำเป็นต้องไปเข้าใจอะไรทุกอย่าง 

         ฉันยังคงอยู่แบบโสดๆแต่ความเหงาก็แทบไม่เคยมาเยือน  เวลาที่โปรดปรานที่สุดของฉัน คือ การที่ฉันเป็นอิสระจากผู้คนทั้งโลก แม้ในช่วงเวลาสั้นๆกลับเป็นเวลาที่ฉันเฝ้ามองตนเอง ตั้งคำถามให้ตนเอง ซึ่งฉันเองเกือบลืมไปว่า ในวันที่ยุ่งๆเหนื่อยบ้างนั้น บางคำถามฉันก็ยังไม่ได้ตอบตัวเองเลย 

         เธอล่ะ...เหงามั๊ย  เหนื่อยมั๊ยกับความเป็นไปของตัวเอง   เธอเคยรู้สึกมั๊ยว่า บางวันเธอหมุนรอบตัวเองอย่างเชื่องช้า...หรือบางวัน หมุนเร็วกว่าปกติ ลองสังเกตตัวเองบ้างสิ แล้วเธอจะเข้าใจฉัน  ฉันเข้าใจเธอ...แต่ละวันๆมีเรื่องราวเกิดขึ้นกับเธอมากมาย จนฉันอาจติดตามไม่หมด แม้มันจะเป็นพื้นที่ที่ไร้พรมแดนก็ตาม...

         หลายวันผ่านมา...ฝนฟ้าตกกระหน่ำ หรือไม่ก็หยุดบ้างตกบ้างทั้งวันทั้งคืน  แต่คืนนี้ฟ้าใสกลางฤดูฝน ดาวบนฟ้าก็สวยงามไม่แพ้ฟ้าของฤดูหนาว...ฉันพอจะเข้าใจนะว่า จดหมายทุกฉบับของฉันเธอไม่เคยตอบ แต่ฉันเชื่อว่า เธอยังเฝ้ามองฉันอยู่  คืนนี้ฉันมีบทกวีมาฝาก...

"คืนนี้ดาวพราวพร่าง

ฟ้ากระจ่างกลางฤดูฝน

เมฆปลุกดาวซุกซน

ความสุขล้นอยู่บนฟ้า

เปล่งแสงด้วยแรงรัก

ชนชมจักตระหนักค่า

สิเน่หา ณ ดวงตา

กระพริบจ้า ณ ดวงใด

คนดี...หลับฝันเถิด

ฟ้าจะเปิดสว่างไสว

อ้อมกอดจากแดนไกล

ให้อุ่นใจไปทุกคืน

หากหาดวงตาฉัน

ยังปลอบขวัญทั้งหลับตื่น

ชีวิตต้องหยัดยืน

เถิดยิ้มชื่นไปด้วยกัน"

          อาจไม่เสนาะนักแต่ฉันมั่นใจว่าเธอชอบบทกวีของฉัน และพอใจกับการที่ฉันกลับมาเยี่ยมบ้านนี้ในคืนฟ้าใสกลางฤดูฝน...หลับฝันดีนะ@_^

                                                                        ระลึกถึงเสมอ...

                                                                                 กานต์