หนังสือเรื่อง 'เหตุใดต่อต้านด้วยสันติวิธีจึงได้ผล: ตรรกะเชิงยุทธศาสตร์ของความขัดแย้งแบบไม่ใช้ความรุนแรง'

(ชุดคบไฟวิจัย)

บทสนทนาในวงวิชาการที่ศึกษาศาสตร์แห่งสงครามมักแฝงไปด้วยสมมุติฐานที่ว่าความรุนแรงเป็นเครื่องมือที่ทรงประสิทธิภาพที่สุด เมื่อใช้คะคานอำนาจคู่กรณีในความขัดแย้ง ขณะที่นักรัฐศาสตร์ก็เห็นว่าขบวนการต่อต้านรัฐติดอาวุธมีแนวโน้มบรรลุเป้าหมายทางการเมืองมากกว่าแบบที่ไม่ใช้อาวุธ ท่ามกลางข้อสมมุติฐาน เหล่านี้ในช่วงปี ค.ศ. 2000 ถึง 2006 ปรากฎหลักฐานว่าขบวนการภาคประชาชนใช้ปฏิบัติการไร้ความรุนแรง เช่น การคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจ การประท้วงหยุดงาน การชุมนุมบนท้องถนน และมาตรการไม่ให้ความร่วมมือต่าง ๆ ในประเทศเซอร์เนีย มาดาร์กัสการ์ จอร์เจีย และ ยูเครน รวมถึงเลบานอน และเนปาล กลุ่มเหล่านี้สามารถท้าทายอำนาจชนชั้นนำ ตลอดจนบรรลุเป้าหมายทางการเมืองที่ตั้งไว้ได้ ในห้วงเวลาที่สงครามจรยุทธ์ด้วยกำลังอาวุธกำลังระบาดในบางสังคม ความสำเร็จของกรณีข้างต้นเรียกร้องให้เราต้องสำรวจว่าเหตุใดผู้คนจึงเลือกใช้ปฏิบัติการไร้ความรุนแรงในการต่อสู้คะคานทางอำนาจ และเหตุใดปฏิบัติการดังกล่าวจึงช่วยให้ผู้ใช้บรรลุเป้าหมายทางการเมืองได้