ร้องเพลงของพี่เบริ์ดซะหน่อย เพลงนี้คอยจะฮัมอยู่ในใจตลอดเลย

...ก็เพราะเวลาฉันรักรักจริง
มันมาไม่นิ่งเอาตอนเธอมาทิ้งไป
คนมันรักมากมันก็เลยเสียดาย
มันปวดใจจะบอกใครก็ไม่ช่วย
เพราะรักเองเจ็บเอง
ก็อยู่อย่างคนไม่มีแฟน
จะหาใครมาแทน ก็กลัวว่าเขาจะมาซ้ำ
ก็เดี๋ยวนี้คนน่ะใจดำ
เลยคบกันเที่ยวแบบขำขำ
ก็เจ็บประจำ ก็เลยต้องอยู่คนเดียว...

หรือเพราะอากาศหนาวพัดพาอารมณ์ที่ยังตั้งชื่อไม่ได้มาสู่ใจเรา พักนี้ไม่รู้เป็นไง รู้สึกใจมันว่างเปล่า แต่เป็นความว่างเปล่าที่ส่งเสียงกังวานได้ในใจเรา และอารมณ์นี้มีเพียงตัวเราเท่านั้นที่รู้สึกเข้าถึง และมีเพียงเวลาที่จะพัดพาอารมณ์นี้ให้ผ่านพ้นไป

แต่ที่แสบกว่านั้น สิ่งที่อารมณ์แบบนี้พามาด้วยก็คือ ความฟุ้งซ่าน คือคิดถึงอะไรเก่า ๆ อะไรเก่า ๆ ที่ว่าเนี่ย คือใครต่อใครที่เคยพบเจอ ใครต่อใครที่เคยรู้สึกดี ใครต่อใครที่เราเคยบอกไปว่า "เราเดินออกมาจากชีวิตเธอนานแล้ว" ความฟุ้งซ่านนี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ

อารมณ์ไร้สาระ เรียกอย่างนี้ได้ไหม มันไม่ได้รู้สึกทรมานอะไรหรอก แค่ไม่รู้ว่า อะไรคือคำตอบตรงโจทย์ ชนิดที่ทำแล้ว หรือหามาแล้วจะมารักษาอาการนี้ได้ ช่วงอารมณ์แบบนี้ ความฟุ้งซ่านมันพาไปให้เรารู้ว่า "ใครคือคนที่เรานึกถึง"

ไม่ต้องหาคำตอบจะดีกว่า อารมณ์และความคิดของคนตามธรรมชาติ มีเกิด คงอยู่ และดับไป เปลี่ยนแปลงได้ทุกวินาที

เราควรอยู่ในที่ของเรา ชีวิตของเราดีอยู่แล้ว พอใจแล้ว จงหักห้ามและระวังความรู้สึกที่แว๊บวาบเข้ามา ไม่ทำอะไรด้วยความประมาท ไม่ใช้ความรู้สึกอย่างมักง่าย เพียงเพราะคำสั้น ๆ ง่าย ๆ คือ... "ความเหงา"

Just the way I am. หนาวได้ก็อุ่นได้