ภาพความทรงจำดีๆในวัยเรียนกำลังย้อนฉายภาพอีกครั้ง

หลังจากการพบปะสังสรรค์ในงานเลี้ยงหาทุนเพื่อการศึกษาให้รุ่นน้องๆผ่านไป

ท่ามกลางการมาร่วมงานมากมายเต็มร้าน ร่วม 30-40 กว่าคนได้

ร้านอาหารที่ว่าเล็กๆ ไม่น่าเชื่อสามารถจุคนได้มากมายขนาดนี่

ภาพขนาดเล็กๆของร้านออกสื่อไปไม่เป็นอุปสรรคของความโหยหาของเพื่อนๆที่จะถือโอกาสในกิจกรรมดีๆได้พบปะกัน

เพื่อนร่วมห้อง เพื่อนต่างห้อง เพื่อนร่วมรุ่น เพื่อนรุ่นน้อง บ้างจำกันได้หมด ไม่ได้หมดบ้าง ได้มีโอกาสทักทายกันทั่วบ้าง ไม่ทั่วบ้าง

แต่ภาพโดยรวมที่ทุกๆเห็นถึงการแสดงออกต่อโรงเรียนที่เราเรียนจบมา ทั้งเพื่อนที่มาร่วมงาน

และเพื่อนๆที่สมทบทุนแต่ไม่สามารถมาร่วมงานได้นั้นแสดงถึง..ความรัก ความผูกพันธ์ต่อสถานศึกษาที่เราได้ร่ำเรียนกันมา..

 ปี 2527

ผมย้ายจาก ม.สัมมากร สุขาภิบาล 3 บางกะปิ มาอยู่แถวๆวัดเสมียนนารี-จตุจักร ช่วงเทอม 2 ของ ป.6

 แต่โรงเรียนประถมศึกษาผมยังเรียนที่เดิมคือ รร.พิชัยพัฒนา ถ.สุขาภิบาล 2 บางกะปิ

ดังนั้นตลอดเทอม2 ผมยังเที่ยวมาเทียวไปจนจบ ป.6

ปี 2528

เป็นความตื่นเต้นของเด็กๆที่จบ ป.6 ต้องหาที่เรียนต่อ บ้างสอบเข้าโรงเรียนที่ตนเองและผู้ปกครองตั้งความหวังได้

ผมไปสอบ ร.ร. เตรียมรามคำแหง ไม่ติด

ไปสอบ ร.ร.บางกะปิ ก็ไม่ติด

เกือบจะได้เข้าโรงเรียนเอกชนซะแล้ว สอบไหนก็ไม่ติด

มีเพื่อนบ้านแนะนำให้ไปสอบโรงเรียนดอนเมืองจาตุรจินดา รอบ 2

เอ๊ะ..มันอยู่ตรงไหน..เราก็พึ่งย้ายมาอยู่ใหม่ๆๆแถวนี้ไม่คุ้นเคยละแวกนี้เลย

เพื่อนบ้าน (เก่ง-สามารถ นุชนารถ) เขาไปสอบรอบแรกติดไปแล้วแนะนำไปก็ไป..

(ทั้งๆติดต่อโรงเรียนเอกชนไว้แล้ว)

.

ช่วงประมาณต้นปี ประมาณเดือน เม.ย. ซึ่งใกล้เปิดเรียนการศึกษาแรกแล้ว แต่ผมยังไม่มีที่เรียนเลย

ภาพแรกที่มาโรงเรียนแห่งนี้ ตั้งอยู่ละแวกสนามบินดอนเมืองในวันมาสมัครเรียน

(ภาพยังติดตาเสมอที่นั้งรถไฟเข้า กทม. จะมองเห็นเครื่องบินลำโตๆ เด็กๆตื่นเต้นมากทีเดียว)

จากถนนใหญ่ (ถ.วิภาวดีรังสิต) เข้ามาตามถนนในซอยค่อนข้างลึก มีสะพานสูงๆขวางหน้า

ต้องบอกว่าสูงมาก  สูงจนไม่สามารถมองเห็นฝั่งตรงข้ามได้เลย

นอกจากขับรถขึ้นมาบน(กลาง)สะพานหรือเดินขึ้นมานั้นแหละถึงจะเห็นวิวอีกฝั่งหนึ่งเป็นอย่างไง?

.

พอข้ามสะพาน เข้าสู่รั้วโรงเรียน ซ้ายมือเป็นสนามฟุตบอลที่มีน้ำท่วมเต็มสนาม

(เริ่มต้นก็ช่างเป็นภาพความประทับใจยิ่ง)

ขวามือที่เป็นรั้วหนามของโรงเรียนเป็นทุ่งหญ้า ทุ่งนา..ผมกำลังเข้าสู่ลูกทุ่งๆอีกครั้งหลังเข้ากรุงมาตั้งแต่ ป.3

.

ด้วยโชคชะตาที่สร้างบุญกันมา ผมสอบติดโรงเรียนแห่งนี้

จากทั้งหมดมี 14 ห้อง ผมได้อยู่ห้อง ม.1/6 ซึ่งเป็นห้องสุดท้ายของสายคณิต

และได้อยู่ห้องเดียวกับ เก่ง-สามารถ เพื่อนบ้านที่สอบติดรอบแรกซะด้วย

รวมทั้งเพื่อนบ้านละแวกนั้นด้วย คือ ต้น -รณชัย ก็ห้องเดียวกัน ม.1/6

งานนี้ผมไม่เหงาแน่ๆ..มีเพื่อนบ้านอยู่ห้องเดียวกันซะด้วย..

.

(ภาพประกอบ  ภาพปัจจุบัน จาก http://www.dmj.ac.th/map.php)

ปิดเทอมวันแรก ห้องเรียนของเราเป็นอาคารชั่วคราวที่เดินมาทางเข้า ผ่านสนามฟุตบอล

ผ่านโรงอาหาร(ตอนหลังเป็นสนามบาส) แล้วก็เป็นอาคารชั่วคราว

เดินเข้าไปลึกๆถึงจะเป็นอาคารเรียนตึก 1 ตึก 2 ส่วนตึก 3 กำลังก่อสร้าง..(มั้ง)

ที่แน่ๆอาคารหอประชุมกำลังก่อสร้างริมๆสระน้ำ

.

พูดถึงอาคารชั่วคราว

ทำให้ผมรู้สึกว่ากลับไปอยู่บ้านนอกอีกครั้ง หรือได้ดูหนังเรื่อง"ครูบ้านนอก"ทีไรก็ต้องนึกถึงอาคารชัวคราวนี้

เป็นอาคารยาวๆ ชั้นเดียว หลังคาสังกะสี ไม่มีฝาผนังกันด้านข้าง

มีฝากั้นเฉพาะแบ่งเป็นห้องๆ..เวลาฝนตก ฝนสาดด้านไหน นักเรียนก็ย้ายโต๊ะ เก้าอี้หนีฝนไปอีกฝั่ง

มีประมาณ 6 ห้อง ซึ่งผมห้อง 6 อยู่ห้องสุดท้าย (คือติดศาลพระภูมินั้นแหละ)

อาจารย์ประจำชั้นคือ อ.ทองคำ

จำได้แม่นเพราะมีเพื่อนในห้องชื่อ ทองหนัก จันทรคุณ

.

โรงอาหาร

ยิ่งทำให้ภาพลูกทุ่งชัดเจนขึ้น เป็นหลังคามุงจาก

ผมจำพี่อ้วนที่ขายก๋วยเตี๋ยวเรือได้  แกจะโบกไม้โบกมือเรียกลูกค้า ยิ้มหวานตลอดน่ารักมาก ผมจึงเป็นลูกค้าประจำแกไปเลย

.

ทั้งอาคารชั่วคราว และโรงอาหารมุงจาก จะเป็นตำนานของคนรุ่นแรกๆ โดยเฉพาะรุ่น 1-7

เพราะพวกผมเข้าเทอม2 ของ ม.1 ก็ย้ายไปเรียนบนอาคารเรียนแล้ว

(ม.1/1-1/6 ที่อยู่อาคารชั่วคราว ถูกย้ายไปบนอาคารทั้งหมด)

และโรงอาหารก็ย้ายมาที่อาคารหอประชุมที่สร้างเสร็จ...

(ทำบุญฉลองหอประชุมด้วยการนิมนต์พระพยอม  ซึ่งกำลังมีชื่อมากในยุคนั้น มาเทศนาด้วย)

..ดังนั้นหากคุยกับรุ่นเหล่านี้  สิ่งที่จะพูดถึง และประทับใจที่สุดคือ อาคารชั่วคราว

.

พวกผมเป็น ดมจ.รุ่น 7

ซึ่งหมายถึงโรงเรียนพึ่งเริ่มมี 6ปี 6 รุ่นมาแล้ว จนมาถึงรุ่นใหม่ๆอย่างพวกเรารุ่น 7

.

ฟังเรื่องเล่าจากรุ่นแรกๆฟังผ่านๆมาว่า..รุ่นบุกเบิกนี้แสนประทับใจมาก เรียกว่าสร้างโรงเรียนกันทีเดียว

สัตว์ต่างๆก็ชุกชุมไปหมด เช่น งู นี่เต็มเลย..

รุ่น 7จึงถือว่ามาช่วงที่เขาก่อร้างสร้างตัวเป็นรูปร่างแล้ว เราจึงเป็นคุณหนูรุ่นแรกๆ ที่ไม่ลำบากมากมายเหมือนรุ่นพี่ๆ

.

อีกสถานที่หากพูดถึงโรงเรียน ทุกๆคนต้องเอยถึง ถามหา คือ แปลงเกษตร

แปลงเกษตร อยู่ท้ายโรงเรียนสุด 

ทุกๆคนต้องผ่านการถือจอบถือเสียม สู้กับหญ้าคาที่สูงมาก

ถากถางปลูกต้นตะไคร้รอบๆบ่อน้ำท้ายโรงเรียน

แต่ละห้อง แต้ละชั้นจะได้พื้นที่คนละแปลงไปดูแล ปลูกถั่ว ปลูกผัก

เห็นภาพเพื่อนๆช่วยกันตักน้ำ รดน้ำกัน ช่างเป็นภาพเดียวกับสมัยเรียน ป.1 ที่บ้านนอก

.

ทังหมดทั้งมวลจะพูดกล่าวถึงสถาบันอันที่รักคงไม่หมด

ตลอด 6 ปี (ม.1-6) ปี 2528-2534 มีความผูกพันธ์อย่างยิ่ง

แม้ตั้งแต่จบมา มี.ค.2534 (เทอม2)

ก็มีโอกาสกลับไปโรงเรียนประมาณปี 2540 ที่เพื่อนร่วมรุ่นจัดงานแต่งงานที่อาคารหอประชุมของโรงเรียน

แต่ก็เป็นช่วงกลางคืน ไม่ได้ยลโฉมโรงเรียนอะไร

.

ร่วม 20 ปี

เห็นท่านอาจารย์แต่ละท่านบอกว่า โรงเรียนสวยมาก

ได้ชมตามเน็ตในกลูเกิ้ลก็เห็นการเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก

จ.17 ธ.ค.2555นี้ ผมและเพื่อนๆจะไปเยือนโรงเรียนที่รักอีกครั้ง

คงจะมีภาพบรรยากาศทุกๆมุมมาฝากกัน

.

สรุปจะไปมอบทุน จ. 17 ธ.ค.2555
เวลา 07.30 น.
หน้าเสาธงโรงเรียน

มีผู้จะไปมอบทุน (ตัวยืน) 3 ท่าน คือ
1.ติ๊ก วิรัตน์
2.สง่า
3.รวย-ณรงค์ฤทธิ์(ความทรงจำเก่าๆ)
ท่านอื่นๆสามารถมาสมทบร่วมกันได้ ณ วันเวลาดังกล่าว

ยอดทุนที่จะมอบ

- ทุนช้างเผือก(เรียนดี) ทุน ละ 1,000 บาท จำนวน 40 ทุน = 40,000 บาท

- ทุนการศึกษา (ทุนยากจน) ทุนละ 2,300 บาท จำนวน 27 ทุน = 62,100 บาท

รวมยอดเงิน 102,100 บาท

(ปล.ยอดที่เพิ่ม 526 บาท อ.ธนัตถาจะสมทบเพิ่มในยอดนี้)

แจ้งให้ทราบทั่วกัน

18.10 น.
ส.8 ธ.ค.2555
รวย-ณรงค์ฤทธิ์ (ความทรงจำเก่าๆ)

เพื่อนๆๆคนไหนจะไปร่วมมอบทุน และเป็นโอกาสดีทีจะได้ไปเยี่ยมเยือนโรงเรียนหลังจบมาร่วม 20 ปี

(ไม่ได้เข้าไปในโรงเรียนอีกเลย)

อ.ธนัตถา จะอาสาพาทัวร์รอบโรงเรียน

(เห็นบอกว่าเปลี่ยนแปลงไปเยอะ และสวยงามมาก)

ใครจะไปบ้าง ยกมือ แจ้งข้อมูลกันหน่อยก็ดีนะครับ..

..................................................

อ้างอิงข้อมูลก่อนหน้านี้..

- 

อัพเดตข้อมูล...รวมพลศิษย์เก่า ดมจ. หาทุนเพื่อการศึกษาแด่รุ่นน้อง

http://www.oknation.net/blog/kontummadha/2012/11/18/entry-1

.

บรรยากาศ รวมพลศิษย์เก่า ดมจ. หาทุนเพื่อการศึกษาแด่รุ่นน้อง

http://www.oknation.net/blog/kontummadha/2012/12/04/entry-1

^_^

*