สะพานสายรุ้ง (สองวัย)

ขอบฟ้าทิ้งโค้งไกล ไกล สีสวยสดใส ทาบทา

เจ็ดสีไล่เรียงเคียงไป เส้นโค้ง เส้นใหญ่ ทาบมา

เมื่อยามตะวันรอนรอน แสงแดดซอกซอนเมฆบน

ถูกฝนละอองปลิวว่อน โอนอ่อนสวยนวลชวนยล

ม่วงครามน้ำเงินชวนมอง เขียวเหลืองเรืองรองแสดแดง
ทอดโค้งโยกฟากฟ้าทอง อ้อมโอบประคองไว้ภายใน
      
ให้สายรุ้งนั้นคือสะพาน ข้ามลำธารผ่านภูผา
ผ่านเมืองแมนแดนศิวิไล ผ่านป่าดงพงไพนพนา
ข้ามมหาสมุทร...ไกลสุดตา
      
ทอดต่อโยงทั่วทุกแดน เชื่อมทุกแคว้นให้ถึงกัน
ก้าวเดินไปบนสะพาน มือประสานกระชับมั่น
ไม่กีดกันแบ่งผิวพันธุ์

===================

เมื่อคืนวันเสาร์ดูรายการ ดนตรี กวีศิลป์ ทาง ทีวีไทย ทีวีสาธารณะ เป็นบันทึกการแสดงสด คอนเสิร์ต ดนตรีไม่มีพรมแดน (ขออภัยถ้าจำผิด) ที่จัดโดยคุณ ศุ บุญเลี้ยง (ขออภัยถ้าจำผิด) มีเพลงที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานหลายเพลงถูกนำมาร้อง มี 3 เพลง เป็นของวงสองวัย

หนึ่งในนั้นคือเพลง สะพานสายรุ้ง คุณปิยนุช บุญประคอง หรือ น้องนุช สองวัย พูดถึงเพลงนี้ว่า “น้าต้อมแต่งเพลงนี้ให้นุช...” เสียงของเธอสั่นพร่า คล้ายน้ำตาจะไหล ผมฟังเพลงสะพานสายรุ้งไปพลาง ความคิดก็หวนคืนสู่อดีต...

มีบางช่วงบางตอนที่เกี่ยวข้องกับวงสองวัย

สองวัย เป็นเทปเพลงที่มักอยู่เป็นเพื่อนเราเสมอๆ ในยามดึกดื่นที่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งวาดรูปส่งอาจารย์ในช่วงที่เรียนอยู่ เสียงใสๆ ของน้องนุช (ในวันนั้น) กับพี่ๆ ชวนให้หายง่วงและสร้างความเพลิดเพลินในการทำงานยามดึกเป็นยิ่งนัก ผมสามารถจดจำเนื้อเพลงชุดนี้ของวงสองวัยได้ครบทุกเพลง และสามารถร้องตามได้จนถึงทุกวันนี้

ถามว่า เป็นแฟนพันธุ์แท้ของวงสองวัยหรือเปล่า...คำตอบคงไม่ใช่ เพราะเมื่อเข้าไปถามอาจารย์กู (google) ถึงวงสองวัย ก็มีคนนำเรื่องและภาพมาโพสไว้มากมาย ผมก็คงเป็นแค่แฟนพันธุ์ทางที่นิยมชมชอบเพลงของสองวัยและติดตรึงใจอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเท่านั้น...

เว๊ปไซต์หลายแห่งระบุไว้ว่า สองวัยออกแสดงครั้งแรกในงานวันเด็ก เมื่อ พ.ศ. 2522 ที่หอประชุมมหาวิทยาลัยศิลปากร...หมายความว่าเป็น ต้นเดือนมกราคม ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.ศ.3 ที่โรงเรียนหอวัง...30 ปีแล้ว...

ผมไม่ได้ฟังสองวัยมานาน...น่าจะนานพอๆ กับการเปลี่ยนระบบเครื่องเล่นเพลงจากเทปคาสเส็ทมาเป็นซีดี สิบกว่าปีแล้วสินะ...พอได้ยินเพลงนี้อีกครั้ง ภาพอดีตก็ผุดขึ้นในความทรงจำมากมาย...

อดีตที่ไม่นานนักก็คือช่วงปี 2544 ผมได้มีโอกาสไปเรียนแต่งเพลงกับพี่จิก(ประภาส ชลศรานนท์) ก่อนเรียนจบต้องทำทีสีด คือแต่งเพลงกันคนละ 1 เพลง พวกเราลงทุนเข้าห้องอัดกันเป็นเรื่องเป็นราว แต่เพราะทุนน้อยและเป็นนักแต่งเพลงสมัครเล่น ผมได้ปรึกษาเพื่อน (คุณอนุสรณ์ สายนภา -> แกละ ใต้ดิน) เรื่องห้องอัดที่ราคาไม่แพง คุณอนุสรณ์แนะนำให้มาหา น้าต้อม กิตติพงษ์ ขันธกาญจน์ โอกาสนั้นทำให้ผมได้สัมผัส น้าต้อม แบบตัวเป็นๆ เป็นครั้งแรก

น้าต้อมมีห้องอัดเล็กๆ ที่ใช้งานได้อย่างจริงจัง อยู่แถวๆ ริมคลองประปาบางซื่อ พวกเราวนเวียนเข้าออกอยู่ที่ห้องอัดน้าต้อมหลายวันกว่างานจะเสร็จ โดยมีคุณนาวิน ผู้ช่วยน้าต้อมช่วยเหลือพวกเราในห้องอัดอีกแรง (คุณนาวิน กลายเป็นนักดนตรีวงสองวัยในคอนเสิร์ต ดนตรีไม่มีพรมแดน)

เพราะผมเรียนศิลปะมา และน้าต้อมก็เช่นกัน ช่วงเวลานั้นเราจึงมีเรื่องคุยกันมากมาย น้าต้อมขนเอางานวาดภาพประกอบและการ์ตูนฝีมือของน้าต้อมออกมาให้ผมดู มันสวย น่ารัก และดุลึกลับอยู่ในที นอกจากเรื่องรูปวาดแล้ว น้าต้อมยังเล่าถึงโครงการสะพานสายรุ้ง (ถ้าจำไม่ผิด) คือการแต่งเพลง และทำอัลบั้มให้เด็กๆ ที่ติดเชื้อ HIV ได้มีโอกาสร้องเพลง ผมจำได้ว่าได้จัดกิจกรรมประมูลภาพพวาดและประมุลของกับเพื่อนๆ ในบอร์ดลานไทยมุง ได้เงินไปร่วมโครงการนี้จำนวนหนึ่ง

แต่โครงการยังไปไม่ถึงไหน น้าต้อมก็จากไปเสียก่อน

ผมยังจำได้อีกว่า ตอนนั้นไปรับปากพี่จิกไว้ว่าจะดูแลหนังสือนิทาน “ปลาดาวจอมคัน” ให้ และมีหน้าที่หาคนวาดภาพประกอบให้ด้วย ผมเคยเปรยๆ กับพี่จิกเรื่องชวนน้าต้อมมาวาดรูปให้ หลังจากนั้นงานก็เปลี่ยนไปอยู่ในมือของน้องอีกคนหนึ่ง...ไม่อย่างนั้น ภาพประกอบชุดนี้ อาจเป็นผลงานจิตรกรรมชิ้นสุดท้ายของน้าต้อมให้เราเก็บไว้เป็นอนุสรณ์ก็ได้...

เพลง...เพลงเดียว...ทำให้เราบ่นอะไรได้ยืดยาวขนาดนี้...

ไปฟังเพลงกันเถอะครับ

^_^

=========================

<=น้าต้อม สองวัย

ขอบคุณข้อมูลบางส่วนจาก

http://www.oknation.net/blog/rhythm/2009/06/05/entry-2

และ

http://bentale.exteen.com/20070316/entry-1

=========================

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA