แวดวงการศึกษาช่วงนี้ดูจะคึกคัก

หลังจากที่ท่าน พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา

ดูจริงจังกับการแก้ไขปัญหาด้านการศึกษา

จนเป็นที่มาของการทบทวนหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานใหม่

แม้จะพึ่งปรับปรุงหลักสูตรไปเมื่อ พ.ศ.2551 ที่ผ่านมา

การยกเครื่องใหม่ในระบบการศึกษาครั้งนี้

จึงเป็นที่คาดหวังของประชาชนชาวไทย

ว่าจะทำให้คุณภาพการศึกษาไทยดีขึ้นกว่าเดิม

และจะส่งผลให้คุณภาพของประชากรสูงขึ้นได้

ผมได้เคยเขียนประเด็นเรื่อง “การศึกษาไทย” ในมุมมองของ นศ. (สนใจอ่าน คลิกที่นี่) 

ทีคนเป็นครูต้องตระหนักว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาการศึกษาด้วยหรือไม่

เพราะไม่ว่าผมจะนำกิจกรรมนี้ไปใช้กับลูกศิษย์กี่รุ่น

ผลที่ออกจะเป็นไปในทิศทางเดียวกัน

คือ “ครู” ไม่สามารถสร้างแรงบันดาลใจให้กับลูกศิษย์ได้

หากลองมาวิเคราะห์ตัวเราเองกับครูแอนและครูสอง

จากภาพยนตร์เรื่อง “คิดถึงวิทยา” (Teacher’s Diary) ของค่าย GTH 

เพื่อเรียนรู้อย่างเข้าใจในคำว่า ผู้เรียนเป็นสำคัญ หรือ Student centered

ที่เราต้องดูแลและใส่ใจลูกศิษย์ในทุกด้าน ไม่ใช่แต่เฉพาะในห้องเรียนเท่านั้น

อย่างที่ครูสองก็ไม่ได้อยากเป็นครู แต่เมื่อต้องได้มาเป็นครูแล้ว

จึงตัวปรับตัวเองเสมือนเป็นพ่อแม่ของเด็ก ๆ ไปด้วย

ที่ต่างรับรู้มันด้วยใจ  เราไม่ต่างกัน

ความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน ระหว่างครูกับศิษย์

ทำให้นึกถึงบทกลอนเรื่อง "ลูกศิษย์"

ของหม่อมหลวงปิ่น มาลากุล ที่ว่า

เรียกผู้มาศึกษาว่าลูกศิษย์

เออผู้ใดเคยคิดบ้างหรือไม่

ว่าเป็นศัพท์พิเศษของเทศไทย

ยกศิษย์ให้เป็นลูกถูกทำนอง

เพราะมนุษย์น้อยใหญ่ในโลกนี้

ย่อมรักลูกไม่มีเสมอสอง

เห็นว่าลูกมีคุณค่ากว่าเงินทอง

ลูกศิษย์ของครูก็เป็นเช่นนั้นเอย

          -------------- 

จากบทกลอนทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า

หากเรามีทัศนคติว่าเด็กที่เราสอนอยู่ตรงหน้า คือลูก ๆ ของเรา

เราก็ต้องจัดหาสิ่งของต่าง ๆ เพื่อให้พวกเขาได้เรียนรู้อย่างดีที่สุด

ขอเป็นกำลังใจและฝากความหวังให้กับผู้ใหญ่ในบ้านเมือง 

ที่กำลังช่วยกันคิดวิธีแก้ไขปัญหาสารพัดในวงการศึกษาบ้านเรา

ให้คิดอย่างรอบด้าน และวิเคราะห์หารากเหง้าของปัญหาด้านการศึกษาได้อย่างตรงจุด

ซึ่งผมเชื่อว่า ครู คือหัวใจสำคัญของการปฏิรูปการศึกษา

ที่ต้องสอน "ลูกศิษย์" ให้เรียนรู้แบบ ลองดู (We can try)

ID Line : dr.kaewkmutt