เห็นนักการศึกษาหลายท่าน

ได้กล่าวถึง Active Learning

ว่ามันดี มันเหมาะ กับวิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21

ที่เชื่อว่าการที่ผู้เรียนสร้างองค์ความรู้ด้วยตัวเอง

ก่อเกิดความคิดในมุมมองแบบองค์รวม (Holistic Thinking)

เมื่อคิดแบบองค์รวมได้

แสดงว่าเมื่อเจอกับสถานการณ์ใหม่ ๆ

ผู้เรียนก็สามารถประยุกต์ใช้องค์ความรู้

และแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้

ไม่ใช่นั่งนิ่ง อึ้ง เพราะโจทย์เปลี่ยนไม่เหมือนที่ท่อง

ก็ทำอะไรต่อไม่เป็น

แต่การสอนในแบบ Active Learning

เราจะรู้ได้อย่างไรว่าผู้เรียนสร้างองค์ความรู้ได้ด้วยตนเอง

และความรู้ที่สร้างขึ้น มันถูกต้อง

เพราะครูไม่ได้เป็นผู้ป้อนความรู้ ที่คอยบอกทุกเรื่อง

แต่ครูเป็นผู้สร้างกิจกรรมการเรียนรู้ เพื่อให้ผู้เรียนได้เรียนรู้

แล้วสกัดออกมา สร้างเป็นความรู้ในบริบทของตัวผู้เรียนเอง

ซึ่งผมได้เคยเขียนถึงเรื่อง นั่งกลางใจผู้เรียน ด้วย Journal (สนใจอ่าน คลิกที่นี่) 

จากที่ได้ทดลองให้ผู้เรียนได้สกัดองค์ความรู้ของการสอนแต่ละครั้ง

เพื่อหาเครื่องมือในการประเมินเพื่อพัฒนาผู้เรียน

ว่าในแต่ละคาบเรียน พวกเขาได้สร้างองค์ความรู้

ตรงตามเป้าหมายของเราหรือไม่

รวมถึงเป็นการประเมินผลระหว่างเรียน (Formative Assessment)

ที่กระทำในขณะที่จัดการเรียนการสอนได้อีกด้วย

เมื่อได้เครื่องมือประเมินผลเพื่อพัฒนาผู้เรียนในแต่ละครั้งแล้ว

ผมก็หาเครื่องมือที่ประเมินผู้เรียนในระดับรายวิชา

ว่าลูกศิษย์ของผมสร้างองค์ความรู้ในระดับรายวิชา

ตรงตามวัตถุประสงค์ของวิชาที่สอนหรือไม่

จึงได้เครื่องมือที่เรียกว่า หนังสือทำมือ

ที่เป็นเรื่องเล่าจากห้องเรียนครูแก้ว (สนใจอ่าน คลิกที่นี่) 

และเทอมที่ผ่านมา (2/2558)

นักศึกษาที่เรียนกับผม

สร้างหนังสือ โดยวาดเป็นเรื่องราวในรูปแบบการ์ตูน

จึงขอนำตัวอย่างแห่งความพยายามของนักศึกษา มานำเสนอ

เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้กับเพื่อนครู

ว่า Active Learning สามารถทำได้จริง

และลูกศิษย์ที่เรียนในคณะครุศาสตร์อุตสาหกรรมและเทคโนโลยี

ม.เทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี

ก็นำไปประยุกต์ใช้ในการฝึกสอน

กลายเป็นอัตลักษณ์ของทีมครูช่างบางมด ไปเป็นที่เรียบร้อย

ปล.ผลงานของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ฯ (เครื่องกล)
ไม่ได้เรียนโดยตรงทางศิลปะ
แม้ภาพจะไม่สวยเหมือนมืออาชีพ
แต่ความตั้งใจและการสกัดเนื้อหามาสร้างเป็นการ์ตูน
ไม่ธรรมดาเลยครับ