กราบสวัดดีครับ

เป็นครั้งแรกที่..พบกันนะครับ

ผมครูภูเขา.....ครับ......วันนี้อาสารับหน้าที่

ผู้ส่งสารจากดอยไกล....สบเมย...แม่ฮ่องสอนครับ

โรงเรียนล่องแพวิทยา..ครับ

ยินดีที่รู้จักทุกท่านนะครับ

......เพื่อน น้อง พี่ ชาวโอเคเนชั่น….

โรงเรียนน้อย ๆ บนภูเขาและทุรกันดาร....ไกลปืนเที่ยงครับ..ยิ่งหน้าฝนนะครับต้องลุยกันสนุกสนานกันใหญ่เลยครับ....ฝ่าน้ำป่าและถนนที่มีแต่โคลน....เลยหละครับ

ครูภูเขา....ครูน้อย...ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

ครับ.....ทำไมต้องภูเขา

ภูเขา......คุณเคยมองภูเขาไหม

มองแล้วรู้สึกอย่างไรครับ

ตอนแรกผมเป็นคนที่ไม่ชอบภูเขา….มากเลยครับ

เพราะเมื่อมองแล้ว.....ทำให้ครูคนหนึ่ง........คิดถึงบ้านครับ

ว่าเราเมื่อนับภูเขาแล้ว...กว่าจะถึงบ้านนั้นกี่ลูกนะ

มันช่างอยากนัก

คิดถึงสิ่งที่อยู่หลังภูเขา....ดอย..หลังภูเขานั้น

คิดถึงพ่อ..คิดถึงแม่...คิดถึงคนที่รัก...

เมื่อไหร่หนอที่จะได้กลับไปหา

ภูเขานะช่างใจร้ายเหลือเกิน

ช่างทำร้ายจิตใจตคนคนหนี่งซะ.... เหลือเกิน

....ทำไม...

ในใจเฝ้าคิดและทบทวน

อาจเป็นเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ

น้อยใจตัวเอง..เป็นธรรมดา....หละครับ

ครูดอย..คงเหมือนกันทุกคน....ครับ

แต่แล้ว......

ความรู้สึกเหล่านี้ก็หมดไป

คงเป็นเพราะ.......ได้แนวคิด..การแนะในการทำงาน

นำจากผู้ใหญ่.....หลาย ๆ ท่านครับ

( ท่านผู้อำนวยการโรงเรียนล่องแพ..ท่านธงดำ..และพี่ชาย..

พี่สาวหลาย ๆ ท่าน)

คือ

การที่เราทำนั้น....... ขอให้มีความสุขที่จะทำ...โดยไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนั้นก็ขอให้ทำ

โดยเฉพราะกับเด็กนั้น

เด็กบนดอย.....นั้นเมื่อเราสัมผัสกับเขาแล้ว

ที่นี้เขามี..ทุกอย่างเหมือนกันแต่คงมีบางสิ่งเท่านั้นหละครับที่ทำให้แตกต่าง

การดำเนินชีวิต........ภาษา.....การแต่งกาย....และโอกาส

...สิ่งของอำนวยความสะดวกหละครับ....

....ในฐานะครูครับ.....

บางครั้งเมื่อเรามีโอกาส.....ที่จะทำให้เขามีโอกาสได้

เราก็ควรที่จะทำ.....บางครั้งจะอยากลำบากยากเย็น

ถึงไม่ได้มากก็น้อย....

แล้วเมื่อเราทำความสุขที่ได้ทำนั้น.... มันบอกไม่ถูกครับ

ต้องขอขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ

ที่ทำให้มี..ครูภูเขา...คนนี้..ครับ

ความเป็นครู..จิตวิญาณ...

ตั้งแต่มาเป็นครูนั้น.......ทำให้รู้อะไรขึ้นมากกว่าเดิม

ทำให้รู้ว่า.....ที่เราทำไปนั้นไม่ใช่เราเพื่อใคร

แต่ทำเพื่อ....ใคร....นึก..นึก..นึก

ครับ..เพื่อเด็ก..เราเป็นครูเราต้องทำเพื่อเด็ก

...ทำให้ความทรงจำและจิตสำนึกของเรากลับมา…

ครั้งหนึ่งเราเคยพูดว่า.....จะทำเพื่อเด็ก...ตอนที่ยังเล่าเรียนหนังสืออยู่ครับ

จึงทำให้ทุกวันนี้......รักภูเขา..มากครับ...

เมื่อ...ย้อนมองกลับไปแล้ว

ถึงแม้วันนี้ไม่มีคนที่รัก......คนรักเรานั้นบางครั้ง

ไม่สำคัญว่าเขาจะใช้ชีวิตกับเราได้เสมอไปไม่

ผมครูภูเขา...ครูป่า..ครูดอย.....สักวันหนึ่งครับ

ผมสัญญาว่า.....ผมจะยิ่งใหญ่ให้ได้...โดยไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน

(สัญญากับตัวเองครับ.........ไม่รู้จะทำได้เมื่อไหร่นะครับ...คงซักวันครับ)

โดยที่กำลังใจของผมคือ...เด็ก เด็ก ของผมเอง

พ่อและแม่ครับ

ทุกวันนี้เช่นกัน

เมื่อมองดูภูเขา...ทำให้นึกถึง....สิ่งที่ผ่านมาในชีวิตมากมาย

นี้เราเดินมาไกลแค่ไหนนะ

ถามตัวเอง..ทุกวันนี้เราทำอะไรบ้างแล้วนะ

ไม่นะ..เราเพิ่งเริ่มนะ...สู้นะเสียงจากข้างในบอกออกมา

ให้สู้..และใกล้ ๆ นั้นเสียงที่ไม่เคยขาดครับ

เสียงด็กออกมาวิ่งเล่นกันตอยเย็น

นะเราคือครู.....ครูไทย

ข้าราชการ..ข้าของแผ่นดิน.......ในหลวงของเรานะเนื่อยทุกวัน

เราจะทำยังไงให้...ในหลวงเราได้หายเหนื่อยนะ

ถามตัวเอง...นะครับ

มีอยู่ครั้งหนึ่งครับ....

เคยเห็นรูป..ในหลวงทำงานจนเหงื่อไหลออกมาครับ

เห็นแล้ว..ทุกวันทำงานแล้วหายเหนื่อยครับ

สู้ครับ......ครูภูเขาคนนี้

ภูเขา...ป่าดงพงไพร...คงเป็นสิ่งหนึ่งหละครับ

ที่มีสิ่งมีชีวิต

ที่ยังมีการดำเนินและทำตามหน้าที่ของตัวเองต่อไป

รวมไปถึง

เด็กน้อยบนดอย...ที่ต้องเล่าเรียนฝึกฝน..ด้านการศึกษา..ต่อไป

ครู..ก็เช่นกันครับ...ก็คงต้องค้นคว้าหาความรู้ต่อไป

เพื่อเด็กน้อยของตนเองจะได้มีความรู้..สู้เด็กคนอื่น ๆ ได้

การเป็นนครูดอยนั้นบางคน......บอกว่าครูดอย

ต้องแต่งตัว...... ให้เหมือนครูดอย....มีผ้าโพกหัว...เพื่อชีวิต

สำหรับผมคิดว่า

การที่เป็นครูดอยนั้น...... ครับ การแต่งตัวมักจะขึ้นอยู่กับ

สถานการณ์.....ครับแต่การแต่งการให้เรียบร้อย

น่าจะดีกว่าใช่ไหมครับ......... เพราะครูแบบอย่างที่ดีของเด็กใช่ไหมครับ

และที่สำคัญ........ เราอยู่บนดอยแล้วเราสอนเด็ก..ไหมครับ

วันหนึ่งเราเต็มที่หรือยัง......ตรงนี้คงเป็นจุดสำคัญมากใช่ไหมครับ
ทำดี ..... ได้ดี ............ 

อุดมการณ์ ........... มี

แต่ไม่..................ทำ

สู้ไม่มี.........อุดมการณ์

แต่................ทำอย่างมีแบบแผน.....

( ข้อคิดจากท่านผู้อำนายการโรเเรียนล่องแพวิทยาครับ....ขอบพระคุณครับ )

วันนี้ขอนำเสนอ.......โรงเรียน้อยๆ..บนดอยอีกโรงเรียนหนึ่งนะครับ

ฝากไว้ในอ้อมอก...อ้อมแขน

ของเพื่อน...น้อง...พี่

ชาวโอเคเนชั่น….ด้วยนะครับ

ขอบพระคุณครับ

..

.

.

.

สุดท้ายขอขอบคุณ  

ชาวบ้านบ้านล่องแพ

ขอขอบคุณ

นักเรียนชั้นอนุบาล1 และ 2 

นักเรียนชั้นประถมศึกษาที่ 1 - 6 นักเรียนชั้น ม 1 – ม.6 ครับ

ขอขอบคุณอีกครั้ง

ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านล่องแพ

ที่ไว้วางใจและให้การสนับสนุนการสร้างบล็อกนำเสนอนี้ขึ้นมาเพื่อเผยแพร่มุมหนึ่ง

ในหลาย ๆ มุม ของสังคม และชุมชน และกิจกรรมของโ รงเรียน 

 ( ท่านผอ. สยาม เรืองสุกใสย์ )

และ

ท่านธงดำ ........ ครับ

ขอขอบคุณ

ขอขอบคุณคณะครูสายดอย....

ทุกท่านที่เป็นเหมือนพี่ ๆ ที่คอยดูแล แนะนำ

ในสิ่งดี ๆ ให้กับ ...ครูภูเขา

สุดท้ายที่ลืมไม่ได้ จริง ๆ ครับ 

..........เพื่อน น้อง พี่ ป้า น้า อา คุณลุง คุณยาย คุณพ่อ คุณแม่ คุณครู อาจารย์ ……

....ครูภูเขา....

ขอขอบคุณพระคุณ..ครับ

20/03/52