หนังขายยา ความสุขในวัยเด็ก  **

                           " สวัสดีค๊าฟฟฟ พ่อแม่พี่น้อง เสียงนี้เป็นเสียงจาก ยาหอมกันลมตราฤษีทรงม้า นะค๊าฟฟ  คืนนี้เราจะมาฉายหนังให้ดูกัน ที่โรงเรียนนะค๊าฟฟ  ได้ยินเสียงนี้แล้วช่วยบอกต่อๆกันด้วยนะค๊าฟฟฟ.. "  เสียงประกาศจากรถโฆษณาหนังขายยาดังมาแต่ไกล  นานๆจะมีหนังขายยากลางแปลงมาให้ได้ดู เราดีใจกันเนื้อเต้น

                            กำลังทำอะไรในบ้านไม่รู้ พอได้ยินเสียงประกาศแว่วมา เรารีบวิ่งออกมายืนกลางถนนหน้าบ้านแบบไม่มีเบรค มองไปสุดถนนเห็นรถขายยากำลังตีโค้งลงมาจาก หน้าโรงงิ้ว ค่อยๆมุ่งมาทางสี่แยก ขึ้นโรงเรียน  โอ้โฮ ! เห็นเด็กรุ่นเดียวกัน วิ่งตามรถด้วยความดีใจ รถจะวิ่งช้าๆประกาศไปเรื่อยๆ

                            ทนไม่ไหวแล้วไปวิ่งไล่รถมั่งดีกว่า ก่อนไปตะโกนเรียกเพื่อน   " เฮ๊ย ไอ่คิด ไอ่หวัง ไปป่าวว๊ะข้าไปก่อนนะเว๊ย..." ไม่รู้มันตอบหรือเปล่า แต่เราวิ่งไปดักหน้ารถแล้ว รถวิ่งไปจอดสงบนิ่งในลานโรงเรียนเรียบร้อย พวกเด็กๆยืนออมุงดูด้วยความสนใจ พวกฉายหนังมากัน 3 คน เริ่มเอาจอหนังออกมาตั้ง ขึงจอกันอย่างเร่งด่วน

                                  ภาพ   :  Google

                                                                   ( รถหนังขายยา เมื่อ 40 ปีก่อน )

                            แม่ค้าที่รู้ข่าวก็เตรียมขนโต๊ะเก้าอี้มาจองที่ขายของกัน เตาฟืน เตาถ่าน ขนกันมาวุ่นวาย เตาแก๊ส  ไม่ต้องพูดถึงไม่รู้จัก ตะเกียงเจ้าพายุ ตะเกียงโป๊ะ ขนมากันเต็มอัตราศึก พวกฉายหนังเห็นแล้ว งง กันพักใหญ่ ร้านค้าก็จะมี ร้านโอเลี้ยง ร้านก๊วยเตี๋ยว กระเพราะปลา  ผลไม้ดอง  ร้านน้ำแข็งใส  น้ำแข็งทุบใส่น้ำหวาน

                            น้ำแข็งหลอดไม่มี น้ำแข็งป่นไม่ใช้ ใช้น้ำแข็ง เป็นมือเป็นกั๊ก เอาใส่ลังไม้ใหญ่ๆใช้ ขี้เลื่อยโปะ ข้างบนแล้วเอากระสอบป่านปิดอีกทีกันน้ำแข็งละลาย ตู้แช่เหมือนเดี๋ยวนี้ไม่มี  เวลาใช้ก็คุ้ยออกมาทีละก้อน  เอาน้ำล้างขี้เลื่อยซะก่อน   ร้านน้ำแข็งใสใช้ที่ใสมือ ร้านน้ำแข็งทุบจะมีลังเล็กๆใช้ไม้ตำเหมือนตำน้ำพริก เป็นเครื่องมือที่ดีที่สุด ในยุคนั้น

                            พอใกล้ค่ำพวกเด็กๆจะกลับไป  อาบน้ำ กินข้าว เตรียมตัวมาดูหนังกัน  ถ้าเป็นหนังขายยากลางแปลงพ่อแม่จะไม่ห้าม แต่ถ้าเป็นหนังโรงต้อง หนีไปดู กลับมาก็ โดนไม้เรียว  เราจึงชอบหนังกลางแปลงที่สุด เวลามาดูหนังสิ่งที่ขาดไม่ได้คือ เสื่อปูรองนั่ง ผ้าขนหนูผืนเล็กๆใว้ห่มกันหนาวตอนดึกๆ

                            ประมาณ 1 ทุ่มรถหนังจะฉาย หนังการ์ตูน ก่อน เพื่อเรียกร้องความสนใจ ได้ยินเสียงซาวด์หนังการ์ตูนดัง คว่อกแคว่กๆ  พี่สาวกะพี่ชายมันจะไปด้วย แต่ก็แต่งตัวอ้อยอิ่ง ไอ่เราก็ใจจะขาดอยากดูการ์ตูน " มัวช้าอยู่นั่นแหละ ผมไปรอที่โรงเรียนล่ะกัน " ไม่ต้องรอคำตอบ คว้าเสื่อม้วนใส่จั๊กกะแร้ได้ วิ่งหน้าตั้งไปก่อนละโว๊ย

                             พอไปถึงขนาดว่ารีบไปแล้วนะ ใครต่อใครไม่รู้มาปูเสื่อกันเต็มหน้าจอไปหมด ลูกเด็กเล็กแดง ไอ่ที่นั่งได้ก็นั่งดู ไอ่ที่ยังนั่งไม่ได้ก็ นอนดู ส่วนพวกผู้ใหญ่ที่ไม่ได้เอาเสื่อไปก็จะยืนดูโดยรอบ  ล้อมรถฉายหนังกับพวกปูเสื่ออีกที คนไม่รู้มาจากไหนเยอะแยะ แต่คนจีน ไม่นิยมดูหนังขายยา มีแต่มาขายของบ้างไม่กี่คน

                                       ภาพ  : Google

                                                                                       ( บรรยากาศดูหนังกลางแปลง )

                            ได้เวลาหนังเริ่มฉายเสียงคนพากย์ประกาศขึ้น " อ่าวหนังจะฉายแล้ว แม่ค้าช่วยพรางแสงไฟด้วย " เนื่องจากร้านค้าใช้ตะเกียงเจ้าพายุแสงเลยสว่างไปส่องจอ แม่ค้าก้ใช้กระดาษบังตะเกียงไม่ให้ไปส่องจอ พอจอมืดหนังก็เริ่มฉาย เครื่องฉายหนัง สมัยนั้นเป็นเครื่อง 16 ม.ม 

                             รถฉายหนังจะมี เครื่องปั่นไฟ มาด้วย ใช้น้ำมันใส่บางทีน้ำมันหมดต้องหยุดฉายไปหาซื้อน้ำมันก่อน พวกเด็กวัยรุ่นโตหน่อย อยากดูหนังเร็วๆ ก็อาสาไปซื้อให้  บางทีคนฉายเผลอฟิลม์หมดม้วน จอขาว อ่าวโห่กันอีก แต่ไม่ได้โมโหกันโห่เอาสนุกเฉยๆ คนฉายคงไม่กล้าโมโหหรอกเพราะคนดูเยอะกว่า 55+

                              หนัง 1 เรื่องจะมีประมาณ 6 ม้วน ทางรถขายยาจะ ฉายทีละ 2 ม้วน แล้วหยุดเพื่อขายยาซะทีนึง แล้วก็เป็นการปล่อยให้คนดูไปหาซื้อน้ำกินมั่ง ไปเยี่ยวมั่งก็แล้วแต่ การหยุดขายยาแต่ละครั้งใช้เวลาเกือบชั่วโมง เพราะต้องบอกสรรพคุณของสินค้าให้คนเข้าใจ ยุคนั้นไม่มีทีวี  มีดูกันไม่กี่บ้านและก็เป็นจอขาวดำ  สินค้าต่างๆคนจะรู้จักต่อเมื่อได้เห็นต่อหน้า

                              พอหยุดขายครบ 3 รอบหนังก็จบเรื่อง  ต่างคนต่างเก็บเสื่อพากันกลับบ้าน ทิ้งใว้แต่ขยะ เศษกระดาษ ถุงใส่ขนม รุ่งเช้าก็เป็นหน้าที่ของ ภารโรง  เก็บกวาดไม่หวัดไม่ไหว  คนดูไม่เหนื่อย คนเหนื่อยไม่ได้ดู  น่าเห็นใจ...

                              เป็นอันว่าจบเรื่องราวของ ชุมชนจีนโบราณ บ้านชากแง้ว...หนังขายยา ใว้เท่านี้ก่อนละกัน หน้าต่อไปจะเป็นเรื่องราวอะไรก็ติดตามได้นะครับ

                       ขอขอบคุณ Blogger ทุกท่านที่ติดตามอ่าน และให้กำลังใจ ด้วยดีเสมอมา

                                                              คนสองยุค2503