วันนี้ขอเขียนเรื่องการให้ความรักกับลูกๆ การที่เรามีลูกสองคนแต่มีแม่เพียงคนเดียว  สิ่งที่แม่ต้องพึงระวังมากที่สุดคือ "ความรัก"ที่เรามีให้กับพวกเขา  ทำอย่างไรที่จะทำให้ลูกทั้งสองคนรับรู้ว่า  เราไม่ได้รักใครมากกว่าใคร ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากมากๆเพราะเป็นเรื่องของความรู้สึก  เป็นนามธรรม  ถ้าเราบอกเขาว่า "แม่รักลูกเท่ากัน" แต่สิ่งที่เราแสดงออกไปนั้นในความรู้สึกของพวกเขา  มันใช่อย่างที่เขาสัมผัสได้ ยากเหลือเกินค่ะ โบราณว่า "นิ้วมือของคนเรายังไม่เท่ากัน" แล้วแม่อย่างแม่หมีจะทำได้หรือ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เรามีลูกที่เป็นเด็กพิเศษ  การดูแลต้องใกล้ชิด ต้องใช้เวลาทุกนาทีอย่างมีคุณค่า  ทำอย่างไรที่จะให้พี่หมีใหญ่เข้าใจว่า  เขาคือคนสำคัญของแม่หมีเช่นกัน แม่หมีเคยพูดเสมอๆว่า จะไม่ทิ้งใครไว้เบื้องหลัง จะไม่ปล่อยให้ใครต้องโดดเดี่ยว

    แม่หมีพยายามปลูกฝังให้ลูกทั้งสองคนรักกัน  ดูแลและช่วยเหลือกัน  ให้เขามีกิจกรรมทำด้วยกันเสมอๆ ในตอนที่พี่หมีใหญ่อยู่ชั้นอนุบาล หมีน้อยยังอยู่ในท้อง  แม่หมีบอกเขาว่า  น้องที่เกิดมาใหม่จะมาเป็นเพื่อนกับลูก  น้องยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้  ยังเดินไม่ได้  ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่างเดียว  ลูกเป็นพี่ ลูกเก่งกว่าน้องมาก ลูกต้องช่วยแม่เลี้ยงน้องนะครับ เพราะแม่เลี้ยงน้องคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ และถึงจะมีน้อง แม่ก็ยังรักลูกเหมือนเดิม ไม่มีอะไรจะมาเปลี่ยนแปลงความรักที่แม่มีต่อลูกลงไปได้  บอกพี่หมีใหญ่ตั้งแต่น้องยังอยู่ในท้อง  ประมาณสร้างให้เขารู้สึกรักน้องและรอคอยที่จะเห็นน้องตัวน้อยที่จะมาเป็นเพื่อนเป็นคู่หูเป็นเพื่อนเล่น (พูดบ่อยๆแบบเอาให้ฝังในสมองไปเลย ) 

    พี่หมีใหญ่ถูกฝึกให้ชงนมให้น้อง ป้อนนมให้น้อง อุ้มน้อง(โดยมีแม่หมีคอยระวัง) คอยชมเชยเขาตลอดเวลาที่เขาทำสิ่งดีๆให้น้อง มีเรื่องที่น่าขำมากๆก็คือ  เมื่อเจ้าหมีน้อยอายุสักสองขวบน้ำหนักขึ้นพรวดพราดจนหมอบอกน้ำหนักขึ้นเร็วมาก คุณหมอถามแม่หมีว่าให้ลูกกินอะไร  แม่หมีก็บอกคุณหมอว่า  ก็ให้อาหารตามปกติที่เด็กในวัยนี้ควรจะกิน ไม่ได้มีอะไรพิเศษ  แต่พ่อหมีสังเกตว่าน้ำผลไม้กล่องเล็กๆที่เราซื้อมาให้พี่หมีใหญ่เป็นหีบนั้น  มันพร่องลงไปเร็วมาก ทั้งๆที่แม่หมีบอกให้ดื่มน้ำผลไม้ได้วันละ 1 กล่องเท่านั้น  ส่วนนอกนั้นพี่หมีใหญ่จะต้องดื่มนม ที่สุด....เราก็รู้ความจริง(เพราะคอยสังเกตพฤติกรรมของพี่ชาย) ทุกครั้งที่พี่หมีใหญ่หยิบน้ำผลไม้มาดื่ม  ก็จะหยิบอีกกล่องมาเผื่อน้อง เขาใช้กรรไกรตัดมุมกล่องน้ำผลไม้แล้วเทน้ำผลไม้ลงในขวดนม แล้วส่งให้เจ้าหมีน้อย เจ้าหมีน้อยก็ดูดน้ำผลไม้จากขวดนมอย่างเอร็ดอร่อย   แม่หมีจึงเรียกตัวมาถามจึงได้ความว่า ทำมานานแล้ว  น้องเห็นพี่ดูดน้ำผลไม้จากกล่อง  ก็เลยส่งให้น้องลองดูด น้องก็ชอบ แต่ถ้าแบ่งกันดื่ม ตัวเองก็ได้ดื่มนิดเดียว อย่ากระนั้นเลย.... หยิบมาให้น้องอีกกล่อง ใส่ขวดนมน้องจะได้นอนดูดสบายๆ  นั่นล่ะค่ะ....กว่าจะรู้สาเหตุ หมีน้อยก็ตัวอ้วนกลมจากน้ำผลไม้ที่มีส่วนผสมของน้ำตาล

   เมื่อน้องโตขึ้น เดินได้ วิ่งได้ แม้จะไม่ยอมพูด แต่ด้วยความเป็นเด็ก พี่น้องเขาก็สื่อกันได้ พี่หมีใหญ่เล่นอะไรก็จะชวนน้องเล่นด้วย  ยิ่งเมื่อหมีน้อยได้รับการวินิจฉัยจากหมอว่าเป็นอะไร แม่หมีก็เล่าให้พี่หมีใหญ่ฟังและเราก็ตกลงที่จะไม่ยอมให้หมีน้อยอยู่ในโลกของตนเอง  พี่หมีใหญ่ก็จะชวนน้องวิ่งเล่น เตะฟุตบอล ขี่จักรยาน ฯลฯ กิจกรรมนี้เองที่สร้างความผูกพันนี่และเชื่อมโยงให้พี่น้องรักกัน จนวันหนึ่งเมื่อพี่หมีใหญ่อยู่ชั้นมัธยม  เขาสังเกตเห็นว่า  แม่หมีเหนื่อยมากเพราะต้องดูแลทุกคนในครอบครัว  ทำงานบ้าน ทำอาหาร ดูแลการบ้านของเขา ไปรับไปส่งลูกๆเวลาไปโรงเรียน และก็ยังต้องดูแลน้องอีกด้วย เขาก็มาบอกกับแม่หมีว่า "แม่ครับ  แม่ไม่ต้องดูพิชญ์ก็ได้ พิชญ์สงสารแม่  แม่เหนื่อยมาก แม่ดูแลน้องเถอะ พิชญ์จะตั้งใจเรียน จะไม่ทำตัวมีปัญหา"  ค่ะ...ประโยคนั้นยังก้องอยู่ในหัวใจของแม่หมี น่ารักจริงๆ พี่ชายที่แสนดี  จำได้ว่าแม่หมีตอบเขาไปว่า "ขอบคุณลูกมากครับ แต่แม่ทำได้ แม่ดูแลทุกคนในบ้านได้ แม่ดูแลทั้งพ่อ ทั้งพิชญ์ทั้งน้องได้ แม่ไม่เหนื่อย ถ้าเหนื่อยแม่ก็จะนอนพัก แต่จะให้แม่ทิ้งพิชญ์แล้วไปดูแลน้องอย่างเดียว แม่ทำไม่ได้ เพราะแม่รักทุกคนเท่ากัน"

    ที่เล่ามาทั้งหมดนั้นใช่ว่าจะไม่มีปัญหา บางครั้งน้องก็เยอะ.... บางครั้งพี่ก็เยอะ....(อธิบายความหมายของคำว่า "เยอะ" เผื่อใครไม่เข้าใจมันหมายถึง "เรื่องมาก" นั่นเอง บางทีแม่เองก็เยอะ....5555) ปกติแล้วพี่น้องสองคนนี้เขาไม่เคยทะเลาะกันนะคะ   มีไม่เข้าใจกันบ้างแต่เขาก็จะมาเล่าให้ฟัง   แม่หมีก็ต้องเรียกพี่น้องมาคุยกัน มาปรับความเข้าใจกัน  บางทีปัญหาขี้ปะติ๋วมาก  แต่ไม่บอกกันก็เลยทำให้เข้าใจผิดกันใหญ่โต  บางทีพี่เขายิงมุขใส่น้อง  แกล้งทำเป็นเคืองหรือบางทีมีประชดน้องบ้าง   น้องก็เป็นตามประสาน้องซึ่งเป็นเด็กพิเศษ  จึงไม่รู้ ไม่เข้าใจว่าพี่เขาเล่นมุข แล้วบางทีเวลาทำอะไรผิด   พี่หมีใหญ่เขาก็ดุซึ่งก็ไม่ได้มากมายจะเป็นแนวสอนน้องเสียมากกว่า   แต่ด้วยสายตาที่ดุแล้วจริงจังก็เลยทำให้น้องกลัวไม่กล้าเข้าใกล้  จึงยิ่งถอยห่างไม่กล้าถามไม่กล้าคุย  แม่หมีจึงต้องคอยเป็นตัวกลาง คอยดูแลไม่ให้ปัญหาขี้ปะติ๋วนั้นตกค้างจนมันรวมตัวและกลายเป็นปัญหาก้อนใหญ่  ถามว่า เหนื่อยมั๊ย ก็เหนื่อยนะคะ แต่เราก็ต้องทำเพื่อแก้ไขปมปัญหานั้นออกไป  ให้เหลือแต่ความเข้าใจ เหลือความรักและความให้อภัย  ใครผิดคนนั้นต้องขอโทษ คนที่ได้รับคำขอโทษก็ต้องรู้จักให้อภัย  เขามีกันแค่สองพี่น้องเท่านั้น  อย่าไปรวมกับครอบครัวหรือญาติคนอื่นเลย ทุกคนต่างก็ต้องดูแลครอบครัวของตนเอง  ยิ่งในสังคมที่ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด นับวันความสัมพันธ์จะจางหายหลายคนมีความสัมพันธ์กับคนอื่นๆดีกว่าคนในครอบครัวของตัวเองหัวเราะสนุกสนานพูดดีพูดไพเราะกับคนนอกบ้าน แต่กับคนในครอบครัวของตัวเองกลับมีแต่เรื่องที่โต้แย้งกัน  ไม่เข้าใจกัน  แม่หมีและพ่อหมีใช่จะอยู่ค้ำฟ้า วันหนึ่งเราก็ต้องจากโลกนี้ไป  บางครั้งแม่หมีเคยถามเขาว่า "ถ้าลูกผิดใจกัน แล้วไม่คุยกัน แม่จะตายได้อย่างไร แม่มองมาจากข้างบนฟ้า  แม่จะมีความสุขมั๊ย  ให้นึกเสมอว่า สุดท้ายแล้ว ลูกก็ต้องอยู่ด้วยกัน คอยดูแลกันตลอดไป ตอนนี้แม่ยังมีชีวิตอยู่  แม่ดูแลหัวใจของลูกได้แม่รับฟังและแก้ปัญหาได้ แต่เมื่อแม่ไม่อยู่ลูกก็ต้องดูแลหัวใจของกันและกัน ต้องรักกัน เข้าใจมั๊ยครับ"

     มีสิ่งหนึ่งที่แม่หมีขอร้องพี่หมีใหญ่ว่า "แม่ให้พิชญ์สอนน้อง แนะนำน้อง หรือดุน้องได้หากน้องทำไม่ถูกแต่ลูกต้องอธิบายเหตุผลให้น้องฟัง  แม่ให้อำนาจในเรื่องเหล่านี้ไดัพราะลูกเป็นพี่  แต่แม่ไม่อนุญาติให้พิชญ์ทำโทษน้องตีน้องหรือใช้กำลังรุนแรงกับน้อง  ไม่ให้พูดหยาบคายในการพูดกับน้องไม่เช่นนั้นน้องก็จะจำและนำมาพูด  และถ้าคิดว่าจะต้องทำโทษต้องมาบอกแม่ก่อน   แล้วเราจะพิจารณาว่าสมควรที่จะทำโทษหรือไม่" ซึ่งทุกวันนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องที่ต้องลงโทษกัน  เพราะเมื่อคุยกันแล้วหมีน้อยเขาก็จะคิดเอง  ถ้าเขาผิดเขาก็จะขอโทษและก็จะไม่ทำสิ่งที่ผิดอีกเลย บ้านเราจึงนิยมที่จะพูดคุยกันเพื่อแก้ปัญหาความขัดแย้งกันมากกว่า  ทำให้ครอบครัวของเราไม่มีการทะเลาะกันเลย มีเหตุผลอย่างไรก็นำมาถกกันจนได้บทสรุปที่พอใจและเข้าใจกัน

    เหนื่อยนะคะกับตำแหน่งแม่  หน้าที่ที่หนักอึ้ง แต่แม่หมีก็เลือกแล้วที่จะทำหน้าที่นี้อย่างเต็มกำลังและเต็มใจ ไม่อยากให้พี่น้องไม่รักกัน  เฮ้อ....อยากได้สาวๆที่มีความเข้าใจ มีความรัก มีจิตวิทยาที่จะมาดูแลหัวใจสองหนุ่มนี้เหลือเกิน  หวังค่ะ...หวังว่าเขาทั้งสองจะมีครอบครัวที่อบอุ่น และรวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ที่น่ารัก ที่คอยช่วยเหลือกัน เคยเห็นนะคะบางครอบครัวที่เขามีสะใภ้หลายคนแต่เขาก็อยู่กันได้อย่างปรองดองกัน แม่หมีรออยู่ค่ะ....รับสมัครผู้ดูแลหัวใจสองหนุ่มนี้ แล้วแม่หมีจะรัก"ผู้ดูแลหัวใจ" ให้มากเท่ากับเป็นลูกของตัวเองเลย

    มาดูภาพดีกว่า

 พี่หมีใหญ่อุ้มน้องได้น่าหวาดเสียวมาก แต่ถ้าหลุดมือก็ไม่เป็นไรให้นั่งบนเบาะ แต่ก็ไม่เคยทำน้องหลุดมือเลยสักครั้งเพราะเขากลัวน้องเจ็บ อีกอย่างแม่หมีจะบอกเขาว่า"ถ้าแม่ไม่อยู่อย่าเพิ่งอุ้มน้องนะครับ" ไม่มีคำว่า "ห้ามอุ้ม" ให้อุ้มและให้ความมั่นใจกับพี่หมีใหญ่ว่า  เขามีความสามารถที่จะดูแลน้องตัวน้อยได้

  เวลาที่เขาเล่นอะไร  เขาก็จะคอยเรียกน้องให้ดูในสิ่งที่เขาเล่น  สอนน้อง  คุยกับน้องแม้ว่าน้องจะไม่พูดตอบโต้เขาเลยสักคำ

   หมอให้หมีน้อยฝึกขี่จักรยานเพื่อให้เท้าทั้งซ้ายและขวาได้ทำงานประสานกันซึ่งมีผลต่อสมอง แม่หมีไปซื้อจักรยานสามล้อคันเล็กๆมาให้แต่ก็ยังใช้เท้าถีบจักรยานเคลื่อนไปไม่ได้ จึงต้องไปซื้อรถแบบนี้มาให้หมีน้อยใช้เท้าขยับเพื่อให้รถเคลื่อน ส่วนพี่หมีใหญ่ก็จะคอยเรียกน้องให้ไถรถตามมา แบบไปไหนไปกัน หมีน้อยก็สนใจและรู้สึกสนุก

  วันที่ไปสยามพาราก้อน เจ้าหมีน้อยน่ารักมาก บอกให้ทำอะไรก็ทำ พี่หมีใหญ่เขาให้น้องเป็นนายแบบ น้องก็ทำตาม แต่ภาพนี้มาจากกล้องของแม่หมี กล้องคอมแพคธรรมดา

   พี่หมีใหญ่เขาเพิ่งถอยกล้องมาใหม่ เลยให้น้องเป็นนายแบบ สั่งอะไรได้หมด ส่วนแม่หมีเดินตามดูความน่ารักของสองพี่น้อง(มันน่ารักตรงไหน ตัวบั่กเอ้ก)

พี่ถ่ายรูปน้อง  ได้ยินเสียงสั่ง "ยืนตรงนี้  ทำหน้าหล่อๆ"  แม่หมีก็แอบถ่ายสองพี่น้อง ภาพมัวมาก

     พี่หมีใหญ่ "ทำท่าสู้กับปูยักษ์ด้วย"
     หมีน้อยตอบ "แบบไหนอ่ะ"
     พี่หมีใหญ่ "แบบปล่อยพลังก็ได้"

    พี่หมีใหญ่  "ซิดดิ๊กไปยืนกับจาพนม แล้วเลียนแบบจาพนมด้วย"
    หมีน้อย   "คร้าบ"

    แม่หมีเรียกเจ้าหมีน้อย "ซิดดิ๊กลูกมายืนข้างพี่หมีตัวนี้หน่อย เจอพวกเดียวกับพวกเราเลย พี่หมีบิ๊กเบิ้ม"
    หมีน้อย  "คร้าบ"

 ช่างภาพกับนายแบบจำเป็น

 สองพี่น้องหันมาเห็นแม่ถ่ายรูปพวกเค้า  เลยถ่ายสวนมาเลย  "ถ่ายรูปคุณแม่บ้าง"

     กินกลางวันกันแล้วรอบนึง แต่เดินกันจนบ่ายต้องหาของใส่ท้องอีกนิด จะว่านิดได้มั๊ยเพราะหมดกล่องเลย 555

     หนึ่งวันกับครอบครัวหมี วันนี้สมาชิกครอบครัวหายไปหนึ่งหน่วย ไปทำงานวันเสาร์และคงกลับดึก เพราะไปทำภารกิจเพื่อชาติ

     ความรัก ความผูกพันที่แม่หมีพยายามบ่มเพาะให้เกิดขึ้นในครอบครัวของเราควบคู่กับการให้ความรู้ ให้ลูกมีศิลธรรมจริยธรรมมีความสำนึกในสิ่งที่ถูกต้องและดีงาม  แม่หมีกำลังคิดว่าคำใดหนอที่จะเหมาะกับกระบวนการที่แม่หมีใช้เลี้ยงลูก ด้วยหัวใจ ด้วยความรัก  แม่หมีคิดออกแล้วค่ะ "มาตาภิวัฒน์" เริ่มต้นจากในบ้าน ในครอบครัว สู่สังคม สู่ชาติบ้านเมือง อยากให้ทุกครอบครัวบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ที่ดีงาม เพื่อให้เมล็ดพันธุ์นั้นทำให้ประเทศไทยน่าอยู่และงดงาม เมื่อครอบครัวตระหนักในหน้าที่ของตน ไม่เพิกเฉย  สอนให้ลูกหลานมีสำนึกที่ดี  หากประชาภิวัฒน์สำเร็จและได้รับการปฎิรูปโดยประชาชน  เพื่อประชาชน  เราจะมอบสิ่งดีๆให้กับลูกหลานของพวกเราทุกคน หวังสูงไปมั๊ยน้อ.....

  หมายเหตุ    อย่างที่เคยบอกว่าแม่หมีอาจหายไปโดยไม่ร่ำลา เพราะสุขภาพไม่อำนวยวันนี้ขึ้นมานั่งได้บ้างแต่ก็ไม่สามารถนั่งได้นานๆ จึงต้องขอโทษเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านเรื่อง แล้วไม่ได้เข้าไปนั่งอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆชาวบล็อกได้เหมือนเคย คิดถึงพวกเราทุกคนวันนี้จึงโพสท์ เรื่องที่เก็บไว้ในnotepad ขอโทษด้วยจริงๆ

                   แถมท้ายอีกนิดสำหรับพวกเราที่กำลังต่อสู้เพื่อชาติ  แม่หมีขอส่งกำลังใจให้ทุกๆคนนะคะ  ส่วนพ่อหมีก็ยังคงทำหน้าที่ของพลเมืองที่รู้สำนึกอย่างมุ่งมั่น  มะม่วงกำลังจะสุก  แม่หมีมูลข้าวเหนียวไม่เป็น  แต่วันใดที่มะม่วงหล่นจะไปซื้อข้าวเหนียวเจ้าอร่อยตรงบางรักมาฉลอง  สู้ๆค่ะ  อ้อ...ขอบคุณพรรคพวกชาวโอเคที่ไปชงกาแฟเพื่อชาติ ขอขอบคุณและขอคารวะในน้ำจิตน้ำใจ    ขอบคุณมือทุกมือที่ส่งเงินให้ลุงกำนัน  วันนี้ไม่ได้ไปรอลุงกำนันที่บางรักแต่ก็ฝากเงินให้พี่สาวซึ่งไปรอลุงกำนัน  ชาวนา...ที่รัก    คนไทยมวลมหาประชาชนรักพวกท่านนะคะ  เราจะไม่ทอดทิ้งกันแต่เราจะช่วยเหลือกัน สู้ๆนะคะ