หลายคนที่อ่านเรื่องราวของหมีน้อย   ถ้าติดตามอ่านกันมาอย่างต่อเนื่องจะเข้าใจและรับรู้ถึงความยากลำบากของการปรับเปลี่ยนหมีน้อยให้มีพฤติกรรมอย่างที่เราเห็น   แต่ผู้ที่เข้ามาอ่านใหม่ๆเพิ่งเริ่มอ่านหรือได้เจอกับหมีน้อยก็อาจจะบอกว่า  หมีน้อยไม่ได้เป็นเด็กพิเศษก็ดูเหมือนคนปกติธรรมดา  บางคนอาจคิดไปถึงว่าแม่หมีนี่น่ะของจริงหรือเปล่า   เมื่อก่อนเหนื่อยนะคะที่จะต้องชี้แจงต้องอธิบาย   แต่ตอนนี้แม่หมีมองในมุมมองใหม่   ยิ่งเขาไม่เห็นข้อบกพร่องของหมีน้อย  นั่นคือผลสำเร็จของความพยายามของแม่หมีที่ทำมาตลอดตั้งแต่หมีน้อยถูกวินิจฉัยจากหมอว่า  เป็นออทิสติก

         หลายคนที่มีบุตรหลานเป็นเด็กพิเศษส่งอีเมลล์มาขอคำปรึกษา   ญาติหรือเพื่อนของแม่หมีบางคนที่มีเพื่อนหรือคนรู้จักมีลูกหลานเป็นออทิสติก ก็โทรมาคุยกับแม่หมี   เพื่อขออนุญาติให้เบอร์โทรของแม่หมีเพื่อให้คนที่เขารู้จักโทรมาขอคำปรึกษา   แม่หมีก็อนุญาติและยินดีที่จะให้คำแนะนำ   แต่สิ่งที่แม่หมีถามคำแรกคือ   ลูกของคุณมีอาการเช่นไร  และเมื่อเล่าให้แม่หมีฟัง  แม่หมีจะบอกกับเขาเหล่านั้นว่า  " คุณต้องพาลูกไปพบแพทย์เพื่อให้แพทย์วินิจฉัย   เพราะถ้าจะให้แม่หมีบอกว่าลูกคุณเป็นอะไรแม่หมีบอกไม่ได้ค่ะ   แล้วเด็กพิเศษก็มีมากมายทั้งออทิสติก  แอสเพอร์เกอร์  สมาธิสั้น  ไฮเปอร์แอ๊คทีฟ   แอลดี ฯลฯ  การที่จะฟังจากคำพูดแล้วให้บอก   แม่หมีไม่สามารถค่ะ  แม่หมีไม่ใช่คุณหมอค่ะ  แค่ให้คำแนะนำได้บ้างเท่านั้นเอง"   เรื่องแบบนี้แม้กระทั่งคุณหมอเองการที่จะลงความเห็นว่า  เด็กเป็นอะไรก็ยังต้องใช้เวลา  พ่อแม่ต้องบอกอาการ ต้องพาเด็กไปให้คุณหมอสัมภาษณ์  ไปให้สังเกตอาการตามกรรมวิธีของหมอ   ถ้าวินิจฉัยไม่ตรงกับโรค   การรักษาก็จะไปแบบผิดทิศทางไปเลย   แล้วต้องย้อนกลับมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่   การบอกเล่าเพียงอย่างเดียวแล้วบอกว่าเป็นอะไรนั่นบอกไม่ได้หรอกค่ะ

         บางคนแม่หมีฟังอาการแล้วก็ให้คำแนะนำไปว่า  "ต้องรีบไปหาหมอนะคะ  หมอเขาจะดูแลและให้คำแนะนำที่ถูกต้อง  ยิ่งปล่อยให้นานวันก็จะยิ่งแก้ไขยาก " 

               เขาก็ตอบมาว่า  " ไม่มีเวลา "  เรื่องไม่มีเวลาอันนี้แม่หมีก็เข้าใจ   แม่หมีในตอนนั้นก็ทำงานเต็มเวลาเหมือนกัน

               จึงย้อนถามไปว่า " คุณรักลูกมั๊ย "

               เขาตอบว่า  "รัก " 

               แม่หมีบอก  " ถ้าคุณบอกว่ารักลูกแต่คุณไม่จัดสรรเวลาพาลูกไปหาหมอ   ในอนาคตคุณก็จะได้ลูกที่จะทำให้คุณเสียใจแล้วมานึกย้อนว่า  ทำไมไม่จัดสรรเวลาเพื่อไปพบหมอเพื่อไปรักษาอย่างถูกต้อง  แล้วคุณจะต้องดูแลเขาไปจนตลอดชีวิตเพราะเขาไม่สามารถดูแลหรือช่วยเหลือตัวเองได้  แล้วถ้าคุณไม่อยู่แล้วใครจะดูแลลูกที่คุณบอกว่ารักล่ะคะ "

               แม่หมีก็มีครอบครัว  มีพ่อแม่ที่ต้องดูแล  มีลูกที่เป็นเด็กปกติ  มีสามี  ที่ต้องการเวลาจากแม่หมีเหมือนกัน   เมื่อแม่หมีตัดสินใจที่จะไม่ทิ้งใครสักคน   เราก็ต้องทำให้ได้แม้ว่า  จะต้องสละเวลาที่ทำให้ตัวเองมีความสุข  แม่หมีก็ยินดีทำ

        บางคนบอก  "ไม่มีเงิน"  อันนี้แม่หมีบอกได้เลยว่า  ไปโรงพยาบาลของรัฐเลยค่ะ  แค่มีบัตรทองเขาก็รักษาให้แล้ว  ขอให้เป็นโรงพยาบาลที่มีแผนกจิดเวชเถอะ  แล้วถ้าหมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคจริง  ทางโรงพยาบาลเขาก็จะออกใบรับรองให้ไปทำบัตรคนพิการ  นอกจากจะรักษาฟรีแล้วยังได้สิทธิ์ในเรื่องต่างๆ  โดยเฉพาะถ้าเป็นเด็กผู้ชาย  เมื่อถึงเวลาที่ต้องเกณฑ์ทหารก็จะไม่มีหมายเรียกตัวให้ไปเกณฑ์ทหาร   เพราะระบบมันจะขึ้นว่าเป็นคนพิการ  แม่หมีก็ไม่ได้อยากให้ลูกได้บัตรคนพิการ  แต่ทางโรงพยาบาลที่เรารับการรักษาเขาจะต้องให้เราไปทำบัตรขึ้นทะเบียนเป็นคนพิการ  เราก็เก็บบัตรนั้นไว้ที่บ้าน   ไม่ได้เอาไปโชว์ใครก็ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ   ดังนั้นเรื่องบอกไม่มีเงินจะเสียค่ารักษาตัดไปได้เลย   แต่ถ้าหมอวินิจฉัยให้มีทำอะไรเป็นพิเศษอันนี้ก็คงต้องคุยกับหมอดูเอง  (จำเอ็นทรี่เรื่อง หมีน้อยไปเกณฑ์ทหารได้มั๊ยคะ   ไม่มีหมายเรียกตัวแต่หมีน้อยอยากมีโมเม้นท์เกณฑ์ทหารเหมือนเพื่อนๆ  เราเลยต้องไปขอร้องสัสดีให้ส่งหมายเรียกไปที่บ้านแล้วก็ต้องไปรพ.พระมงกุฏฯ  เพื่อขอใบรับรองแพทย์  เล่นเอาพ่อหมีต้องลางานพาหมีน้อยไป   แล้วก็ไปนั่งลุ้นหมีน้อยเกณฑ์ทหารอีก   ก็ลูกอยากเกณฑ์ทหารเหมือนเพื่อน  เราก็จัดให้  แม้มันจะยุ่งยากเราก็เต็มใจทำเพื่อหมีน้อย   ขอบคุณสัสดีมากค่ะที่เข้าใจเรา)

         บางคนทำตามคำแนะนำพาลูกไปหาหมอ  แต่พอไปหาหมอแล้ว  หมอให้กลับมาทำอะไรก็ไม่ทำตามคำแนะนำนั้น  พระเจ้าช่วย!!  อยากจะถามว่า  แล้วไปทำไมให้มันเสียเวลา  คือไปแล้วก็ต้องกลับมาทำตาม   ทีเป็นหวัดไปหาหมอ  หมอให้ยามากิน  เราก็กินยาอาการหวัดก็หาย   แล้วนี่ไปฟังคำแนะนำจากหมอแล้วกลับมาก็ปล่อยตามสบายเหมือนเดิม  ไม่ได้ทำตามคำแนะนำของหมอสักอย่าง  แล้วอาการมันจะดีขึ้นมั๊ยเนี่ย  

               พอแม่หมีโทรไปถามว่า  "หมอว่าไงบ้างคะ"

               เขาก็บอกว่า "หมอแนะนำให้ทำเยอะแยะ  ให้ปรับโน่น  ฝึกนี่นั่น  ยากจัง ทำไม่ได้  ไม่มีเวลา "   ตอบมาแบบนี้  ก็ เอวัง  ด้วยประการทั้งปวง   แล้วลูกจะดีขึ้นมั๊ยเนี่ย!!!!

         บางคนขยันค่ะ  ขยันโทรมาคุยมาถาม  แต่พอเราย้อนถามกลับไปว่า  " ได้ผลก้าวหน้าอะไรมั๊ย "   ตอบมาว่า  " ไม่ก้าวหน้าเลย   หมอให้ยามากินให้นิ่ง  ก็ไม่ยอมกิน  ก็เลยไม่รู้จะทำยังไง"  

              แม่หมีคิดในใจ  " เออ  แล้วเป็นพ่อเป็นแม่ทำไมไม่บังคับลูก   ถ้ารู้ว่ามันเป็นผลดีก็ต้องหาวิธีให้เด็กกินให้ได้ " 

              บางคนไลน์มาบอก  "ทำไงดีอาการหนักขึ้นทุกวัน "  รายนี้คุยกันมาตั้งแต่ลูกยังเป็นเด็ก  ตอนนี้เริ่มจะเข้าวัยรุ่นแล้ว  ที่มันหนักข้อก็เพราะปล่อยเวลามาเนิ่นนาน   จนฮอร์โมนวัยรุ่นเริ่มออกฤทธิ์แล้ว 

         ก็นี่ไงคะที่แม่หมีบอกว่า  ครอบครัวน่ะสำคัญ   พ่อแม่ญาติพี่น้องต้องช่วยกัน  คนในบ้านต้องร่วมมือร่วมใจกัน  ตั้งเป้าหมายว่า  มันต้องได้  มันต้องสำเร็จ  แล้วทุ่มเทหาหนทาง  หาวิธีการต่างๆนานา  เรามีหมอคอยชี้แนะ  ยิ่งเป็นเด็กรุ่นนี้สบายมากแค่เปิดคอมพ์  เสริชเข้าไปข้อมูลต่างๆก็มีให้อ่านมากมาย  เลิกเถอะค่ะ  เลิกนึกถึงแต่ตัวเอง   หันมามองเจ้าตัวต้นเรื่องที่นั่งตาแป๋ว   รอคอยคนมานำพาเขาออกมาสู่เส้นทางสว่างไสว   แม้กระทั่งลูกของคุณที่ปกติ  แต่คุณปล่อยให้เขามีพฤติกรรมที่ก้าวร้าว  แล้วคุณเพิกเฉยโดยไม่แก้ไขไม่พาไปหาหมอ   คุณนั่นแหล่ะที่กำลังสร้างอสุรกายให้เข้าไปอยู่ในสังคมและทำให้คนดีๆเขาเป็นอันตราย   ช่วยกันหน่อยเถอะค่ะ   การทำร้ายโลกด้วยฝีมือมนุษย์ที่ชอบพูดๆกันก็ว่าน่ารังเกียจแล้ว   แต่การทำร้ายสังคมโดยการไม่ใส่ใจลูกหลานของคุณเองปล่อยให้ลูกหลานเติบโตขึ้นไปทำร้ายสังคมเป้นภาระกับสังคม   แม่หมีว่ามันน่ารังเกียจและดูราวกับคุณขาดความรับผิดชอบในมนุษย์ที่คุณทำให้เขาเกิดมาอย่างสิ้นเชิง

       วันนี้ขอพูดเรื่องที่อัดอั้นตันใจมากๆ  แล้วถ้าใครคิดว่าหมีน้อยไม่เป็นเด็กพิเศษ  ก็ลองเดินเข้าไปถามที่โรงพยาบาลยุวประสารทฯได้เลยค่ะ   หมีน้อยน่าจะเป็นคนไข้คนหนึ่งที่ทางโรงพยาบาลน่าจะภาคภูมิใจกับพัฒนาการของเขา   ถ้าพานั่งไทม์แมชชีนของโดราเอมอนได้ก็ดีสิคะ   จะได้พาย้อนเวลากลับไปดูเจ้าหมีน้อยตัวกลมที่แม่หมีรักสุดหัวใจว่ามีพฤติกรรมที่เหมือนมนุษย์มนาเขาซะที่ไหน   พ่อแม่และครอบครัวของเราพยายามอย่างเต็มที่   เมื่อวานได้รับข่าวดีค่ะ  หมีน้อยที่เหลืออีกสองวิชาและถ้าผ่านก็จะได้รับปริญญา   ตอนนี้ผลการสอบออกมาวิชาหนึ่งแล้วค่ะและได้ A เสียด้วยสิคะ   มาลุ้นต่ออีกวิชานึงค่ะ

             บันทึกโดย

                 แม่หมี  ( แม่ผู้อยากมีไม้วิเศษเสกให้  พ่อแม่ที่อุตส่าห์โทรมาปรึกษาแต่ไม่ทำอะไรเลย  กลับไปทำตามคำแนะนำของหมอ  จริงๆนะเนี่ย..)

           ขอบคุณภาพน่ารักๆของ  คุณศรีปุรำ มณีปุรำ  จาก  http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=vannessa&month=06-12-2008&group=20&gblog=18 ที่ทำให้เอ็นทรี่นี้ดูน่ารักมากขึ้นค่ะ