ไม่ต้องตกใจ  แม่หมีเขียนชื่อเอ็นทรี่ถูกต้องแน่นอนค่ะ   เรื่องของเรื่องคือ แม่หมีคุยกับลูกหมีสองคนเรื่องหลานของคนรู้จัก  เพิ่งเข้าเรียนประถม 1 เปิดเรียนมาเกือบสามสัปดาห์แล้ว  แต่ยังปรับตัวไม่ได้   ไม่มีเพื่อน  ไม่คุยกับใคร   สัปดาห์แรกนี่ไม่มีการเข้าห้องน้ำไม่ปัสสาวะ  บางวันไม่กินข้าวเพราะอาหารไม่ถูกปาก   ก็เข้าใจนะคะว่าโรงเรียนขนาดใหญ่มีนักเรียนมากมาย   และเด็กก็อยู่ชั้นประถมแล้วต้องสามารถดูแลตัวเองได้ในระดับนึง   ครูเขาจะมาใส่ใจอะไร   เพราะปกติแล้วเรื่องเหล่านี้ต้องถูกฝึกมาตั้งแต่เรียนอนุบาลแล้ว   เด็กบางคนเข้าเรียนเนิสเซอรี่มาก่อนก็ยิ่งมีความพร้อมมากขึ้น   แม่หมีได้ยินแล้วก็รู้สึกเป็นห่วงเด็กคนนี้   แต่อะนะ...แม่หมีก็เพียงได้แต่แนะนำว่า  แบบนี้ต้องไปปรึกษาคุณครูประจำชั้นแล้ว   แต่ถ้าแม่หมีพูดมากไปก็จะกลายเป็นเผือกเรื่องของเขาไป

      คุยกันกับลูกๆเรื่องนี้แล้ว  ก็เลยมาคุยถึงตอนที่เขายังเป็นเด็กอนุบาล  ลูกทั้งสองคนเรียนอนุบาลตั้งแต่สองขวบกว่าๆ  แต่เป็นโรงเรียนของญาติผู้พี่  วันแรกๆที่ไปส่งก็มีร้องไห้ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะร้องไห้   เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถูกทิ้งให้อยู่กับครู  ทั้งที่เราอธิบายก็แล้ว  พาไปให้เห็นโรงเรียนก็แล้ว  ได้เล่นเครื่องเล่นในสนามก็แล้ว   ตกลงกันเป็นอย่างดีว่าลูกต้องไปโรงเรียน   แต่พอถึงวันเข้าเรียนจริงกลับไม่ยอมเข้าใจอะไรทั้งนั้น   เรียกว่าต้องใช้คำว่า "แหกปากร้องไห้" กันเลยทีเดียว    ซึ่งแม่หมีก็เป็นครูทำไมจะไม่เข้าใจธรรมชาติของเด็ก   พอลูกร้องไห้ แม่หมีก็น้ำตาจะหยดตามไปด้วย   แต่นั่นแหล่ะค่ะถ้าเรายอมแพ้จูงลูกกลับบ้านเหมือนที่ผู้ปกครองบางคนทำ   ลูกก็ไม่มีโอกาสได้ปรับตัวกันเสียที   ไม่นานหรอกค่ะเด็กๆก็จะเรียนรู้และปรับตัวได้   แต่เวลาไปรับลูกก็ต้องไปให้ตรงเวลานะคะ   ไม่ใช่ไปล่าช้าจนเด็กคนอื่นเขาเริ่มทยอยกลับบ้านไปแล้ว    ลูกเราจะร้องไห้ค่ะเพราะคิดว่าพ่อแม่คงจะทิ้งเขา   แต่พอเรียนรู้ปรับตัวได้กลับกลายเป็นจะไม่ยอมกลับบ้านซะงั้น   เพราะอยู่โรงเรียนเพื่อนเยอะ

       หมีน้อยนี่ไปเรียนตั้งแต่ยังไม่ยอมพูด เพราะเขาเป็นออทิสติกและกว่าจะพูดได้ก็นานมาก   จนเราคิดว่าเขาจะไม่พูดเสียแล้ว   ซึ่งเราก็พาไปหาหมอไปเช็คทุกอย่างทั้งการได้ยิน  การฟัง คุณหมอบอกทุกอย่างปกติหมด   แต่ที่ไม่พูดก็เพราะเขาเป็นออทิสติก   เราก็ได้แต่รอ...และขอพรจากพระเจ้าขอให้เขาพูดได้ในสักวัน   เขาทำท่าจะพูด เปล่งเสียงมาเป็นคำๆแต่ไม่มีความหมาย   แล้วก็หยุดพูดไปเฉยๆ  โน่นแน่ะค่ะกว่าจะพูดได้ก็ล่อเข้าไปเกือบ 4 ขวบ  ยังไม่พูดแต่ 2 ขวบแล้ว  เราก็ต้องเอาไปโรงเรียนเพราะไม่มีคนเลี้ยง  หมีน้อยนี่วันแรกไม่ร้องไห้คงยังงงกับชีวิต   แต่วันต่อๆมาเริ่มร้องไห้  แถมพอแม่หมีหยิบชุดนักเรียนมานี่ร้องไห้เลย  แม่หมีไม่ยอมแพ้ค่ะ  ไม่ใส่ก็ไม่เป็นไร  นุ่งกางเกงในตัวเดียวพานั่งมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียน เอาเสื้อผ้า ถุงเท้ารองเท้าไปให้ครูใส่   ตอนนั้นยังทำงานค่ะ  จะเสียเวลารบกับหมีน้อยไม่ได้เดี๋ยวเราไปทำงานสาย   พอเขาปรับตัวได้เขาก็ยอมใส่เสื้อผ้า  ยอมไปโรงเรียน

       ย้อนมาที่ชื่อเอ็นทรี่ "เมื่อพี่หมีใหญ่โดนถีบ....." นั่นคือตอนที่พี่หมีใหญ่ย้ายมาจากรร.อนุบาลอนันตศานติศึกษา  มาเข้าเรียนที่รร.ทุ่งมหาเมฆ  ซึ่งเดิมอยู่ในสังกัดสปช. (สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ )  ตอนนี้สังกัดสพฐ.สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน   กระทรวงศึกษาธิการ  รร. ทุ่งมหาเมฆ เป็นโรงเรียนขนาดกลาง  เปิดสอนตั้งแต่อนุบาลจนถึง ป.6  แม่หมีตั้งใจให้เรียนที่นี่เพราะชอบหลักสูตรอนุบาลมีแนวการสอนแบบมอนเตสซอรี่ (Montessori Method) พัฒนาการสอนให้สัมพันธ์กับพัฒนาการความต้องการ ตามธรรมชาติของเด็กแต่ละคน  เด็กจะเข้าเรียนได้ต้องมีอายุ 4 ขวบเต็ม  (นั่นคือลูกๆจึงต้องไปเรียนที่อื่นตั้งแต่ 2 ขวบ ก็เพราะแม่หมีต้องทำงาน)  พี่หมีใหญ่มาจากรร.ที่สอนแบบเข้ม อายุ 3 ขวบกว่านี่อ่านหนังสือดรุณศึกษาได้แล้ว (ซึ่งแต่งโดยนักบวชคาทอลิกชาวฝรั่งเศส ฟ. ฮีแลร์ หรือ เจษฎาธิการฮีแลร์)  เราก็ไม่ใช่จะเร่งลูกหรอกค่ะ  แต่เป็นโรงเรียนของญาติผู้พี่  เราเลยไว้ใจ  แล้วผู้ปกครองก็ส่งลูกมาเรียนที่นี่เพื่อจะสอบเข้ารร.เอกชนชื่อดังแถวสาทร  แถวบางรัก  พอพี่หมีใหญ่มาเรียนที่ รร.ทุ่งมหาเมฆ เราก็ได้รับการร้องขอจากคุณครูว่า   ห้ามสอนให้ลูกอ่านหนังสือ แต่คุณพ่อคุณแม่จะต้องอ่านนิทานให้ลูกฟัง   สิ่งที่ลูกเรียนรู้มาให้เขาลืมไปเลย  ไม่ต้องอ่านต้องเขียน   และแม่หมีก็เห็นด้วยกับการเรียนแบบเตรียมความพร้อมทำให้ลูกๆมีความสุข   สนุกที่จะเรียนรู้และทำกิจกรรมต่างๆที่จะพัฒนาสมองของเขามากกว่าการที่จะอัดตัวหนังสือเข้าไปในสมองน้อยๆ  พี่หมีใหญ่และหมีน้อยจึงมีความสุขที่ได้เรียนในโรงเรียนนี้   เวลาไปโรงเรียนนี่ร้องเพลงงุ้งงิ้งๆตลอดทาง

       สัปดาห์แรกของการเรียนอนุบาล 1 ของรร.ทุ่งมหาเมฆ   แม่หมีสังเกตเห็นว่า เสื้อของพี่หมีใหญ่สะอาดมาก ไม่มีคราบเหงื่อไคล  แต่ก็เข้าใจได้ว่า  เวลาทำกิจกรรมเด็กๆต้องใส่ผ้ากันเปื้อน   แต่คอเสื้อนี่ขาวสะอาดเสื้อผ้าไม่เหม็นเหงื่อ  แม่หมีก็เริ่มกังวลแล้วค่ะ   นี่ลูกของชั้นไม่มีเพื่อนเลยหรือ  

               เลยต้องไปถามคุณครูว่า  "ครูขา  คุณแม่สังเกตเห็นว่าเสื้อลูกสะอาดมาก   ไม่ได้วิ่งเล่นกันกับเพื่อนเลยหรือ " 

                ครูตอบว่า  " เขายังไม่สนิทกันค่ะ  มีคุยบ้างแต่ยังไม่ชวนกันวิ่งเล่น  ครูก็กระตุ้นๆอยู่เหมือนกัน"   แม่หมีก็บอกครูว่า  อยากให้ลูกมีเพื่อนเยอะๆค่ะ

       พอสัปดาห์ที่สอง  แม่หมีไปรับพี่หมีใหญ่   แม่หมีหัวเราะก๊ากเลยค่ะ   กลางหลังพี่หมีใหญ่มีรอยบาทาจากรองเท้าของใครสักคน 

                 แม่หมีถามพี่หมีใหญ่ว่า   "นี่รอยเท้าใครครับ"
                 พี่หมีใหญ่ตอบว่า  " รอยเท้าเพื่อนครับ"
                 แม่หมีถามต่อ   " ทำไมถึงมาอยู่ที่กลางหลังล่ะครับ"
                 พี่หมีใหญ่บอก  "  เล่นต่อสู้กับเพื่อนครับ  สนุกมากๆเลย"

           แม่หมีดีใจมากค่ะ   มันต้องแบบนี้สิลูก  ไปเรียนหนังสือเสื้อมันจะขาวสะอาดได้ยังไง   มันต้องเลอะแบบนี้ถึงจะเรียกว่า   มีเพื่อนและปรับตัวได้แล้ว    วันรุ่งขึ้นรีบไปเล่าให้คุณครูฟัง    คุณครูบอกจะหาตัวคนทำรอยสกปรกมั๊ย  แม่หมีบอก  " ไม่ต้องไปหาหรอกค่ะคุณครู  มาเล่าให้ฟังเพราะดีใจว่าลูกมีเพื่อนเล่นแล้ว "  คุณครูอมยิ้มบอก เป็นผู้ปกครองที่ไม่เหมือนใครจริงๆ   และหลังจากนั้นก็จะมีเรื่องที่แม่ลูกคุยกันเสมอว่าแต่ละวัน ทำอะไรกันบ้าง 

                  จนกระทั่งวันหนึ่งพี่หมีใหญ่มาเล่าให้ฟังว่า  "แม่ครับที่โรงเรียนมีผีตานีด้วย" ไปเล่าให้คุณครูฟัง  คุณครูบอก  "เราเรียนเรื่อง "กล้วย"  กันค่ะ "  ( แค่เรื่อง กล้วย ก็เรียนกันเป็นเดือนๆค่ะ  เด็กๆรู้จักกล้วยทุกชนิด  ได้ชิมกล้วยทุกอย่าง รู้ทุกอย่างของกล้วยตั้งแต่ผลใบ  หัวปลี  หน่อกล้วย  เชือกกล้วย  ได้กินของกินที่ทำจากกล้วย  เช่น กล้วยบวดชี   กล้วยเชื่อม  ขนมกล้วย ฯลฯ ได้เอาใบตองมาทำอะไรหลายๆอย่าง  บังเอิญที่บ้านปลูกต้นกล้วย   เลยให้พ่อหมีทำม้าก้านกล้วยเป็น 10 ตัว  พร้อมดาบที่ทำจากก้านกล้วย  สนุกเขาล่ะ)  และจากการเรียนเรื่องกล้วย คุณครูพาเข้าแถวไปดูต้นกล้วย  แต่เขามาเล่าให้แม่หมีฟังเพราะครั้งหลังเขาแอบครูไปเพื่อจะไปจับผีตานีกัน   คุณครูบอกคงแอบไปตอนพัก  ปกติเด็กอนุบาลเขาจะไปไหนต้องไปเป็นแถวไปพร้อมๆกัน  แสดงว่าพี่หมีใหญ่กับเพื่อนๆแอบหนีครูไปจนได้   555  ลูกดิชั้น  ซนได้ใจแม่จริงๆ

            พอเราคุยกันเรื่องแอบไปดูดงกล้วยกับเพื่อนๆ  แม่หมีถามพี่หมีใหญ่ว่า " ปกติเด็กอนุบาลก็จะอยู่ในซีกด้านอนุบาลไม่ใช่เหรอ  ลูกข้ามไปฝั่งประถมได้ยังไง"
                   พี่หมีใหญ่ตอบ  " แม่ไม่รู้อะไร  การที่เด็กอนุบาลข้ามไปฝั่งประถม  มันเป็นการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่มาก  ต้องแอบ ต้องหลบ  ต้องระวังพวกพี่ๆ  มันยอดเยี่ยมมากเลยนะครับคุณแม่"

             5555 แม่หมีเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองค่ะว่า การข้ามไปเล่นในฝั่งประถม  คือการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่มากๆ  สุดยอดเลยลูกชั้น  มิน่าถึงชอบแบ๊คแพคไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียว
             สำหรับหมีน้อยการเดินตามผีเสื้อ  ไปทั่วโรงเรียนด้วยตัวคนเดียวคงไม่ใช่การผจญภัย  เพราะจะมีครูพี่เลี้ยงเดินตามห่างๆ  สำรวจโลกจนเบื่อแล้วพี่เลี้ยงก็จูงกลับห้อง      

           ประเด็นเรื่องหลานเพื่อนปรับตัวให้เข้ากับโรงเรียนไม่ได้  กลายเป็นหัวข้อให้แม่หมีมีเรื่องคุยกับลูก  และย้อนอดีตได้   บอกมาเสมอไม่ใช่เหรอคะว่า  แม่หมีมีความสุขที่อยู่ท่ามกลางลูกๆ   ครอบครัวเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมและดีต่อใจของแม่หมีค่ะ  อ้อ  ถ้าใครมีลูกหลานโปรดสังเกตด้วยนะคะว่า เขาสามารถปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆได้มั๊ย  เสื้อเลอะเทอะซักได้ค่ะ  ถ้ามันจะทำให้เขามึพัฒนาการที่ดีปล่อยให้เลอะเทอะบ้างก็ได้ค่ะ

                 เก็บมาเล่าโดย....
                         แม่หมี (แม่ที่ช่างเล่าจริงๆนะเนี่ย!!)

                                 
                หมายเหตุ   อ่านเรื่อง    โรงเรียนทุ่งมหาเมฆ....แหล่งเรียนรู้อันเป็นที่รักของหมีใหญ่และหมีน้อย

         คลิกได้เลยค่ะ