ตั้งชื่อให้มันดูน่าตกใจไปอย่างนั้นเองค่ะ   ช่วงโควิดนี่แม่หมีไม่ค่อยไปไหนเลย นอกจากมีนัดหมอ   ซึ่งโรคของแม่หมีมันต้องการการดูแลอย่างต่อเนื่อง   ส่วนใหญ่คนมักจะไม่ไปหาตามนัด ถ้าโรคที่เป็นรอได้ แต่ของแม่หมีหมอต้องติดตามอาการและต้องได้รับยาตลอด   การไปโรงพยาบาลไม่น่ากลัว   ยิ่งช่วงแรกๆของการมีโควิด คนแทบไม่มีเลย โรงพยาบาลรัฐบาลยังพอมีบ้าง แต่รพ.เอกชนคนโหรงเหรงอ้างว้างมาก รพ.เป็นที่ที่สะอาดมากทั้งที่เดิมรักษาความสะอาดอยู่แล้ว   คนไปรพ. ก็เตรียมอุปกรณ์เพียบพร้อมประหนึ่งจะไปรบ  หน้ากากอนามัย  Face Shield  เจลแอลกอฮอลล์   ทั้งที่รพ.เขามีวางไว้หลายจุด  แบบอัตโนมัติเอามือไปแหย่ก็จะมีเซนเซอร์แล้วมันก็ปล่อยเจลออกมา  หรือก็จะมีขวดวางไว้ตรงจุดต่างๆ   คนไข้เขาก็ระวังตัวกันทั้งนั้นค่ะ   แต่ก็นั่นแหล่ะ เมื่อแม่หมีออกนอกบ้าน   กลับถึงบ้านก็อาบน้ำ  สระผม  เปลี่ยนชุดทันที  ใครจะว่ากลัวก็ให้เขาคิดไปเถอะ   แม่หมีตั้งรับและป้องกันตั้งแต่ต้นๆ เพราะเราไปดูหนังทุกเสาร์   เราก็ต้องป้องกันตัวเองอยู่แล้ว  ลูกๆก็เหมือนกัน  ของทุกอย่างที่เอาเข้าบ้าน  ล้างได้ล้าง  ถ้าล้างไม่ได้ก็เอาแอลกอฮอลล์เช็ด   แล้ววันที่แม่หมีอยู่บ้านทำอะไร  ถึงแม้จะป่วยขนาดที่หมอบ่นว่าอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไร   ถ้าเป็นอะไรใครจะพาไปโรงพยาบาล   ไม่เป็นไรค่ะบ้านอยู่ติดกับบ้านพี่ชาย   โทรตามพี่สะใภ้ได้  แต่ภารกิจงานบ้านอันไหนที่ทำไหวก็ยังคงทำ   เอาผ้าลงเครื่อง ตากผ้า ล้างจาน ฯลฯ ทำทุกอย่างราวกับไม่ใช่คนเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย   ขืนให้อยู่เฉยๆมันจะเครียดค่ะ   ไม่มีอะไรทำก็เอาน้ำยาฆ่าเชื้อบ้าง  แอลกอฮอลล์บ้าง  ทำความสะอาดในจุดที่เราคิดว่าคนในบ้านต้องจับต้อง   ทำจนคิดว่าตัวเองกลัวเกินเหตุไปหรือเปล่า   งานทุกอย่างในบ้านก็ช่วยกันทำเพราะไม่มีแม่บ้านแล้ว  ซึ่งก็เป็นข้อดีเพราะแกอาจจะนำเชื้อโควิดเข้ามาในบ้านเราได้เหมือนกัน  เพื่อนของแม่หมีหลายคนก็เลิกจ้างแม่บ้านด้วยเหตุผลโควิดนี่เหมือนกัน   ซึ่งในกรณีนี้มันดูใจร้ายแต่ทุกคนก็มีสิทธิที่จะกลัว  ส่วนแม่บ้านของแม่หมีแกลาออกตั้งแต่ยังไม่มีโควิด   แม่หมีจึงไม่ต้องรู้สึกผิดที่จะเลิกจ้างแม่บ้านเพราะแกลาออกเองด้วยความจำเป็นเพราะไปเลี้ยงหลาน

        ในช่วงแรกๆที่มีการล็อคดาวน์  หนังที่เคยดูทุกเสาร์ก็ไม่ได้ไป (อ้อ แต่มีเรื่องสุดท้ายที่ไปดูก่อนจะมีการล็อคดาวน์ ยังไม่ได้เขียนถึง) เลยต้องเปลี่ยนมาดูหนังเคเบิ้ลทีวีและ netflix   รู้สึกอึดอัดมาก  ห้างสรรพสินค้าก็ปิด  จะนั่งเขียนเรื่องอะไรในโอเคเนชั่นก็นึกไม่ออก   การรายงานสถานการณ์ของโควิด ก็เป็นเรื่องที่ทุกคนรับทราบอยู่แล้ว  เขียนอะไรที่ไม่ถนัดก็ไม่อยากเขียน ป่วย เซ็งเบื่อหน่าย  แต่ให้นั่งเฉยๆก็ไม่ใช่แม่หมี   ต้องค่อยๆปรับตัวกับการใช้ชีวิตแบบNew Normal แล้วเราก็เริ่มชิน   จากกังวลมากก็กังวลน้อยลง  เราตามข่าวตลอด   เราก็รู้ว่าประเทศไทยทำได้ดีในการรับมือกับโควิด  ต้องขอบคุณแพทย์ พยาบาล ลุงตู่และทุกๆคนที่เกี่ยวข้องรวมทั้งประชาชนคนไทยที่มีจิตสำนึก    การมีเคอร์ฟิวส์ทำให้เราสามารถดูแลการกระจายของโรค  การออกนโยบายต่างๆเพิ่อป้องกันโควิดจนได้รับการชื่นชมจากต่างประเทศ   จนตอนนี้เราเริ่มคลี่คลายผ่อนปรนในบางเรื่อง   แต่ก็นั่นแหล่ะ   พอผ่อนปรนทุกคนก็เริ่มการ์ดตก  แต่สำหรับครอบครัวเรายังกังวลว่า  มันจะมาอีกระลอกเหมือนคลื่นทสึนามิ  ที่น้ำลดหายไปจากชายหาดแล้วกลับมาอีกทีกับคลื่นยักษ์ที่กวาดทุกอย่างลงทะเล   ที่ผ่านมามันจะสูญเปล่า   ต้องมานับ 1 กันใหม่ และคราวนี้เราจะไม่มีเงินที่จะดูแลประชาชนเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว

          ในช่วงที่อยู่บ้านก็ดูหนังดูละครช่องปกติบ้าง จากเคเบิ้ลทีวีบ้าง Netflix บ้าง   บางทีก็ดูช่องยูทูปจากทีวี   พี่หมีใหญ่น่ะค่ะเขาแนะนำให้ดูช่องหนึ่งของยูทูปเบอร์ที่ใช้ชื่อว่า Grandpa Kitchen   ซึ่งเป็นเรื่องราวของชายชราชาวอินเดีย   อายุน่าจะเกือบ 80 ปีเห็นจะได้ เขาจะทำอาหารเยอะมาก ทำอาหารทุกครั้งก็จะทำแจกเด็ก แจกคนยากจนเกือบร้อยคนได้ แล้วให้เยอะด้วยค่ะ อาหารที่ทำมีทั้งอาหารอินเดียและอาหารฝรั่งเช่น พิซซ่า เบอร์เกอร์ ขนมเค๊ก ฯลฯ แกทำได้หมด   แล้วใช้ส่วนผสมที่ดีๆและราคาแพง ดูแกมีความสุขที่ได้ทำเช่นนี้  ช่างเป็นคนที่ใจดีจริงๆ  ถามว่ารายได้ที่ได้มามาจากไหน   จึงซื้อของมาทำอาหารแจก ลูกบอกน่าจะมีองค์กรหรือมีคนบริจาค และมีรายได้จากการที่มียอดวิวและมีการ Subscribe แม่หมีเห็นในสิ่งที่แกทำ ก็เลยกดสับตะไคร้ (Subscribe) ให้แก เสียดายจังตอนนี้แกถึงแก่กรรมลงแล้ว   งานศพของแกมีคนมามากมาย แกคงเป็นที่รักของผู้คน   ส่วนหลานชายที่เป็นลูกมือก็มาดำเนินการต่อในช่องยูทูป Grandpa Kitchen ก็ลองติดตามดูนะคะ จะสนับสนุนด้วยการSubscript ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดี คนจนจะได้มีของอร่อยๆกิน แม่หมีอยู่ใกล้ๆคงจะไปขอกินบ้างค่ะ

           ดูไปดูมาก็ให้นึกอยากกินอาหารอินเดีย  ไหนๆเขาก็ผ่อนปรนแล้ว เราออกไปช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจพ่อค้า และเป็นการช่วยเหลือ แม่หมีเลยชวนพี่หมีใหญ่ไปพาหุรัดกัน  เราจะตรงไปที่ร้านอาหารของชาวอินเดียเลย  กินเสร็จก็แวะซื้อขนมอินเดีย  แล้วกลับบ้าน  นี่คือการใช้ชีวิตแบบใหม่นิวนอร์มอล  คือ คิดไว้เลยว่าเราจะไปไหน ซื้ออะไร   ตรงดิ่วไปทำตามต้องการแล้วกลับบ้าน   ไม่มีการเอ้อระเหย แล้วอย่าลืมสแกน  "ไทยชนะ"  ก่อนเข้าห้าง  ออกจากห้างอย่าลืมcheck out ด้วยนะคะ   ไม่เช่นนั้นถ้าช่วงเวลานั้นมีคนเป็นโควิด  เราก็จะโดนตามตัวไปตรวจ

          มาดูรูป คนที่ดูทีวีแล้วอยากกินจนต้องรีบแต่งตัวออกจากบ้านเพื่อไปกินกลางวัน 555 บ้านอยู่สาทรแต่ถ่อไปกินถึงที่พาหุรัด  วิถีชีวิตคนป่วยค่ะ  ป่วยแบบหมอบอกจะอยู่หริอจะไปก็คงไม่นานนี้ล่ะค่ะ  ตอนนี้ก็เตรียมจัดบ้าน   มุสลิมต้องฝังภายใน 24 ชม.  ยังไงก็จัดบ้านเตรียมไว้  เปลี่ยนแอร์เครื่องใหม่  จัดโซฟาใหม่  เตรียมบ้านให้โล่งๆไว้วางบิดุ่น((เตียงเหล็กที่วางมัยยิต (ศพ) ซึ่งจะปรับเปลี่ยนเป็นที่อาบน้ำศพได้ด้วย ) ตอนนี้อยากทำอะไรทำ  อยากกินอะไรกิน   แต่ก็ต้องคุมเบาหวานกับความดันด้วย   เพราะอยากใช้เวลากับครอบครัวที่บ้านมากกว่ารพ. มุสลิมทุกคนน่าจะคิดแบบเดียวกับแม่หมีนะคะ  เราเกิดมาตามลิขิตของพระเจ้า   เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องกลับไปหาพระเจ้า ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้ค่ะ  แม่หมีจึงตระเตรียมไว้แต่เดี๋ยวนี้  จะได้ไม่ฉุกละหุก

          "อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก" เป็นคำอุทานของคนโบราณ มันต้องมีที่มา อีแป้นคือใคร ทำไมต้องวิ่งแจ้นเข้าตึกแขก เป็นคำอุทานของคนโบราณแม่หมีก็แจ้นไปแถวแขกอินเดียเขาเปิดร้านกัน อยู่ข้างๆห้างอินเดีย เอ็มโพเรียม แถบนั้นเขาเรียกลิตเติ้ลอินเดียค่ะ คราวนี้ไปเดินแถวนั้นไม่ได้แวะดูผ้าลูกไม้มาตัดชุดเลยค่ะ จะตัดทำไมอีกหน่อยก็ไม่ได้ใส่แล้วนี่นา

           มาดูภาพยั่วน้ำลายกันค่ะ

     ไปถีงร้านมีคนอินเดียนั่งอยู่ 2คน เราเลือกโต๊ะที่อยู่ห่างๆเขา เว้นระยะห่าง คนอินเดียแต่ไม่มีกลิ่นอินเดียเลยค่ะ สบายร้านสะอาดสะอ้าน ไม่เปิดแอร์ ฝาด้านนึงที่เคยเป็นกระจก น่าจะถูกถอดออก ใช้พัดลมแทน ไปถึงเราสั่งอาหารเลยค่ะ

        สั่งข้าวบริยานี (คล้ายข้าวหมกอิสลาม) แต่ไม่มีเนื้อสัตว์ คนอินเดียไม่กินหมู ไม่กินเนื้อสัตว์ บางพวกกินแต่ผัก บางพวกกินไก่ได้ สั่งโรตีมาสามแผ่น แกงสีส้มนั่นเครื่องเทศหอมมาก สีขาวๆคือชีสค่ะ ส่วนถ้วยสีดูคล้ำจะเป็นแกงผักใส่เครื่องเทศ เครื่องเทศต่างกัน แต่อร่อย เรียกไม่เป็น ใช้จิ้มๆเอา เชื่อใจได้ร้านนี้มีแต่ผัก เมื่อก่อนมาพาหุรัดบ่อยมาก มาซื้อผ้าแล้วก็กินอาหาร

     แก้วใบเล็กคือชาร้อนของแม่หมี รสกลมกล่อมนมล้วนๆ หอมเครื่องเทศ ส่วนแก้วสีขาวคือโยเกิร์ทปั่นกับมะม่วง เย็นชื่นใจ อร่อยค่ะ คนอินเดียไม่กินน้ำแข็งนะ ที่โน่นไม่กินน้ำแข็ง   น่าจะปั่นกับโยเกิร์ทแช่เย็นเจี๊ยบ พี่หมีใหญ่ไปอินเดียมา เขาบอกที่นั่นเวลาดื่มน้ำเขาไม่มีน้ำแข็งใส่แก้วมาให้ ที่ร้านนี้ก็เช่นกัน เสิรพแก้วกับน้ำเย็น

 ชาร้อน ร้อนมาก ต้องรอให้อุ่นค่ะ

        ขนมไม่รู้จักชื่อ   ถ้าบอกก็ลืมค่ะ รู้อย่างเดียวว่าทำจากนม เนย ถั่ว อัลมอนดื น้ำตาล แป้ง เป็นส่วนผสม เวลาทำใช้เวลาทำนานมากค่ะ  ต้องเคี่ยวจนงวด  ซื้อไปกินรับรองไม่ผิดหวัง  เทียบราคากับการทำถือว่าไม่แพงเลย

      รู้จักชื่อขนมลูกกลมๆสีน้ำตาลอย่างเดียวค่ะ กุหลาบจามุน แต่แขกมุสลิมเรียกกุหลาบยำบูคงฟังแล้วแผลงๆมา เพราะน่าจะเป็นของชาวอินเดีย

    เดินผ่านร้านนี้สามเหลี่ยมคือซาโมซา ใส้มันฝรั่งใส่เครื่องเทศ ซื้อมาฝากพ่อหมีกับหมีน้อย กลมเล็กๆคือผักชุบแป้งทอดกินกับน้าจิ้ม

        อันนี้เป็นขนมค่ะเรียก รัสมาลัย ทำจากนม แป้ง เครื่องเทศ น้ำตาล หวานไม่มาก อันนี้ลูกอนุญาตให้กินได้ เมื่อเช้าเจาะค่าน้ำตาล ไม่กระฉูดค่ะ

    กล่องขนมที่เราซื้อกลับบ้าน เขียนปัญจาบ เราก็งง ว่าปากีสถานก็มีชื่อเมือง ลูกเลยอธิบายว่า ปัญจาบคือพื้นที่กว้างใหญ่กินทั้งสองประเทศคืออินเดียและปากีสถาน 555 ไม่ต้องรู้มากเอาว่าเคยกินก่อนที่จะมาเป็นเบาหวาน นี่แหล่ะมูลเหตุของการเป็นเบาหวานของแม่หมี ไปพาหุรัดทีไรต้องแวะกิน แล้วซื้อกลับบ้าน

                                             ขนมที่ซื้อกลับบ้านค่ะ ได้แต่มองดูลูกๆกิน

         เอ็นทรี่นี้ของกินล้วนๆ ขอบอกเจริญพุงมาก พี่หมีใหญ่ติดใจเขาบอกที่นี่อร่อยกว่าร้านอินเดียแถวที่ทำงาน เขาเดาว่า เจ้าของร้านน่าจะเป็นอินเดียทางตอนใต้ รสชาติจัดจ้านมาก บอกลูกว่า ว่างๆวันไหนมากินกันใหม่  แต่มาวันธรรมดาแบบนี้ คนน้อยดี ไม่ต้องกังวลเรื่องโควิด อ้อคำว่า อร่อย ภาษาอินเดียต้องพูดว่า อ๊ะชัยร์!!