“เฮ้ย....วันนี้แม่..ง แย่ชิบ อะไร ๆ ก็ไม่เป็นใจว่ะ dak แห้วแต่หัววันเลย เบื่อชิบ…”  ที่ต้องจุดๆๆๆๆ มิอาจขยายความต่อ ก็เพราะถ้อยคำที่เจ้าเพื่อนปากจัดมันพ่นออกมาล้วนแต่ไม่ผ่านกบว.ด้วยกันทั้งสิ้น หรือแม้กระทั่งถ้าอาจารย์แม่มาได้ยินก็คงสวดยับอัดแหลก โทษฐานขุดภาษาโบราณมาพูดโดยไร้ซึ่งเหตุผลอันควร ด้วยเหตุนี้ก็เลยต้องละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจ ไม่สามารถถ่ายทอดต่อได้ด้วยประการทั้งปวง ทำได้แค่แอบบ่นในใจว่า “กูก็ซวยไม่น้อยไปกว่ามึงหรอกวะ  ตื่นขึ้นมาขี้ตายังไม่ทันแห้งดัน เสื อก ต้องมารับรู้เรื่องห่วย ๆ ของมึงอีก ฮ่วย”

                จากความหงุดหงิดที่ถูกปลุกให้ตื่นจากนิทรารมย์ ทั้งที่ร่างกายยังไม่พร้อม  “โธ่ !! วันหยุดอะ อยากพัก ๆ เข้าใจกันมั่งไหมวะนี่”   ก็เลยทำให้ฟังเจ้าเพื่อนปากจัดบ่นแบบไม่เอ็นจอย และขาดการมีส่วนร่วมในเรื่องราวเลวร้ายของเพื่อนอย่างน่าตำหนิ ชะลอยมันจะรู้ตัวว่า เรื่องราวไม่ค่อยได้เข้าสู่รูหูของเพื่อนยากที่หวังจะพึ่งพิงทางด้านจิตใจสักเท่าไหร่  มันเลยนิ่งเงียบไปพักใหญ่ แต่ก็ยังไม่ยอมวางหู

                เออ!!! หมดเรื่องแล้วทำไมยังไม่ยอมวางหูวะ  กูจะได้นอนต่อ นึกกร่นด่ามันอยู่ในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป  เพราะถึงแม้จะเบื่อหน่ายเนื่องจากถูกปลุกให้ตื่นก่อนเวลาอันสมควร  แต่ก็รู้ดีว่าไม่ควรปล่อยทิ้งอารมณ์บูดของเพื่อน ให้มันต้องทนดมกลิ่นบูดนั้นเพียงลำพัง นิ้วหัวแม่โป้งจึงไม่กดวางสายทั้ง ๆ ที่ใจร่ำร้อง  แถมหัวก็ยังคล้อยตามเพราะอยากจะทิ้งตัวลงนอนบนฟูกเต็มที  แล้วจู่ ๆ แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยไอ้เพื่อนเวรที่โทรมาปลุกให้รับฟังเรื่องเน่า ๆ แต่เช้า ก็ดันวางหูไปเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรทิ้งให้เป็นปริศนาวันละคำบ้างเลย

                โอ!!! พระเจ้า  มันมามุขนี้เล่นเอามึน ไอ้ดวงตาที่ทำท่าจะหลับอยู่รอมร่อ  ดันเสือกตื่นตัวขึ้นมากะทันหัน  หัวอันหนักอึ้งที่พร้อมจะเค้งลงบนหมอนทุกวินาทีก็ดันตั้งเด่ สมองแล่นปรู๊ดปร๊าดขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน  สำนึกผิดชอบชั่วดีกลับมาทำหน้าที่ตามปกติ  ตามด้วยความรู้สึกผิดตะหงิด ๆ ที่ขาดความเอาใจใส่ต่อเพื่อนไปซักนิด  โดยเฉพาะในยามที่มันร้อนใจ

                “เอาไงดีวะ”  นึก ๆ ๆในใจ  ในที่สุดก็โทรกลับไปทั้ง ๆ ที่ขี้ฟันยังไม่ได้ถูกขจัดออก  “เฮ้ย  ไม่เป็นไรนะ ทำไมวางหูไปละ  ฉันก็กำลังฟังแกอยู่...”  ปลุกปลอบกันไปพักใหญ่ได้รับรู้เรื่องราวคับข้องใจของเพื่อนมาอีกกระบุง เราก็ไม่เก็บไว้หรอก  แบบว่ารับมาแล้วก็ทำหน้าที่เทศกิจกำจัดซะ  แค่นั้นอารมณ์บูด ๆ ของเพื่อนก็ดีขึ้น  แล้วเราก็พลอยรู้สึกดีไปด้วย

                “แกก็อย่าไปเครียดนักเลยวะ  ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้างสิจะได้พักผ่อน”   ได้รับคำแนะนำอย่างนี้ปลายสายทำท่ากะดี๊กะด๊า  แล้วขอคำมั่นสัญญาว่าต้องไปเป็นคู่ตะนาหงันท่องเที่ยวด้วยกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง  เรื่องราววันนั้นก็เลยจบลงด้วยดี

                วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก  กะประมาณว่านับจากวันที่ได้พูดคุยกะเพื่อนซี้ที่ไม่ค่อยจะได้ต่อสายกันเท่าไหร่  น่าจะสักสามเดือนเห็นจะได้ เจ้าเพื่อนเวรตะไลตัวดีก็โทรมาอีก  แหม!! แล้วมันนะ ช่างเลือกเวลาโทร  โอ้โฮ !!  เป็นช่วงเวลาไพรม์ไทม์ซะด้วย  แบบว่าโทรมาตอนที่ยุ่งจนหัวไม่วางหางไม่เว้น แล้วใครจะมีอารมณ์อยากคุยกับมันเนี่ยะ

                “เฮ้ย.... (มันเริ่มต้นกระบวนการทักทายด้วยภาษาโบราณตามแบบฉบับ) เมื่อเช้านะเว้ยอารมณ์ดีอยากดูตะวันขึ้นว่ะ  แต่ท้องฟ้ามันก็ดันปิด  แถมไอ้ท่อไอเสียเต็มบ้านเต็มเมือง มันก็ดันปกคลุมท้องฟ้าเสียยิ่งกว่าหมอกลงจัดอีกว่ะ  พอเดินไปอีกนิดหวังจะได้เห็นภาพต้นไม้สะท้อนจากเงาน้ำ  น้ำแม่..งดันเน่า เหม็นชิบ....”  มันยังร่ายยาวอีกหลายอย่างในเรื่องที่เราเห็นว่าไร้สาระเป็นที่ยิ่ง  โดยเฉพาะในขณะที่งานยุ่งจะตายห่าอย่างตอนนี้

                “นี่ มึงมีธุระแค่นี้ใช่ไหม  กูกำลังยุ่ง แค่นี้ก่อนนะ”  ด้วยความหงุดหงิดที่เพื่อนทำให้เสียเวลาอันมีค่าในยามที่ยุ่งเหลือหลาย  เลยทำให้ตวาดมันไปด้วยน้ำเสียงเขียวแป้ด  อีกแล้วมันนิ่งเงียบแต่ยังไม่ยอมวางหู  เออ !! มุขนี้ของมันทำเอาเราอึ้งไปได้ทุกทีเหมือนกัน 

                “ธุระกูยังไม่หมด  แค่อยากจะบอกว่า ที่พูดทั้งหมดน่ะ เพื่อเกริ่นนำชวนมึงไปต่างจังหวัดตะหาก”  มันทำเสียงอ่อย ๆ อาจเพราะคราวนี้รู้ตัวว่า  โทรมากวนเพื่อนเวลางาน 

“ก็ไปกันมาแล้วไงจะไปไหนอีก”  เราตอบกลับไปเล่นเอามันงง จนต้องถามกลับมาว่า  “เฮ้ยไปมาเมื่อไหร่วะ  ไม่ได้เจอกันมาตั้งสามเดือนแล้ว”

“ก็เมื่อกี๊ไง  มึงพากูไปถึงยะลาเลยนะ  นี่ถ้ามึงพูดต่อคงพากูไปถึงมาเลเซีย”  คราวนี้มันอึ้งบ้างแล้วก็วางหูไปเงียบ ๆ  เอ๊า เอาเข้าไปทิ้งความรู้สึกผิดไว้ให้กูอีกสิเนี่ยะ ไอ้เพื่อนรายำเอ๊ย  แต่ตอนนั้นไม่มีเวลาจะมานั่งปลุกปลอบ  แถมอารมณ์ก็คุกรุ่นเลยปล่อยมันไปไม่โทรกลับไปเคลียร์  โธ่ งานตรงหน้ายังเคลียร์ไม่เสร็จ  ถ้ามัวแต่ไปเคลียร์ใจกะเพื่อนมีหวังโดนซองขาวสิท่านผู้อ่าน 

แล้วหลังจากวันนั้นเรื่องราวในชีวิตก็ยุ่งเหยิงสิ้นดี  จนลืมไปเลยว่ายังมีเรื่องคาราคาซังอยู่กับเพื่อนคนนี้  กระทั่งในวันที่ปลอดโปร่งทั้งร่างกายและจิตใจถึงได้นึกขึ้นมาได้  แต่ก็ยังติดอยู่ที่ทิฐิว่า “ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า ทำไมต้องโทรไปคุยกับมันก่อนวะ  เดี๋ยวมันก็โทรมาเองแหละ  เพื่อนกันไม่ต่อก็ติดน่า”  คิดได้ดังนั้นจึงปล่อยให้วันเวลาชักนำมิตรภาพห่างไกลออกไปโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่งวันหนึ่ง  “เฮ้ย  แกรู้หรือเปล่าไอ้...มันเข้าโรงพยาบาล”  เพื่อนคนหนึ่งโทรมาส่งข่าวเจ้าเพื่อนเวรที่ชอบโทรมาผิดเวล่ำเวลา  “ฮ๊า  จริงเหรอ เออ รพ.อะไร...ได้ ๆ เดี๋ยวไปเยี่ยมมันเลยเนี่ยะ” 

ตลอดทางระหว่างนั่งรถไปเยี่ยมเพื่อนเวรที่โรงพยาบาล  ทำให้ได้นั่งทบทวนมิตรภาพระหว่างกันในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา  แม้ว่าจะไม่ค่อยได้พบหน้าค่าตากันมากนัก  แต่ทุกครั้งที่ได้พูดคุยก็สามารถกระชับช่องว่างความห่างในเรื่องของระยะเวลาให้ใกล้เข้ามาสนิทแนบเหมือนวันเวลาในอดีตได้ทุกครั้ง  ก็มันเป็นเพื่อนที่เรียกว่า “สนิท” ที่สุดก็ว่าได้  แล้วเราปล่อยให้มันทนทุกข์ตามลำพังได้ไงวะเนี่ยะ  “เป็นเพื่อนภาษาอะไรวะ”  ความรู้สึกส่วนดีด่าเข้าให้  “เพื่อนกันมันต้องต่อถึงติดสิ  เพราะถ้าไม่ต่อก็ไม่มีทางรู้ความเป็นไปของกันและกัน”

“เป็นไงไปวะ ถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล”  เราทักทายมันทันทีที่เห็นร่างเล็กนอนแบ็บอยู่บนเตียง  มันยิ้มแป้นแร้นแบบกว้างที่สุด  แสดงให้เห็นถึงความดีใจของเจ้าตัวที่ไม่คิดจะซ่อนเร้น  “ก็มันเครียดมากไป เลยลงกระเพาะทั้งที่กูก็ไม่หิว ปวดท้องชิบ...เลย”

“เครียดแล้วทำไมไม่โทรมาคุย” 

“ก็ไม่อยากกวน เห็นยุ่ง” มันตอบกลับปลายเสียงจับได้ว่าน้อยใจ  โถ !!น่าสงสาร  “เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจมีอะไรโทรมาได้ตลอดแหละแก...”

จากนั้นไม่กี่วันเจ้าเพื่อนเวรก็ออกจากโรงพยาบาล กลับมากะดี๊กะด๊าได้เหมือนเดิม ทำเอาเพื่อน ๆ พลอยโล่งใจไปด้วย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเช้ามืดของวันหยุด  โอพระเจ้า!!! ใครวะแม่..งโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา  “เฮ้ย กูเอง....” มันร่ายยาวตามประสา  วางหูกระแทกใส่มันซะดีไหมเนี่ยะ  แต่คงไม่ดีก็ไปอนุญาตมันแล้วว่าให้โทรมาได้ตลอด ตูหนอตูไม่น่าหลุดปากออกไปเล๊ยให้ตายสิ  “ก็เพื่อนกันต้องต่อถึงติดนี่จริงมั้ย  ว่าแต่ถ้ามันจะต่อให้ถูก    เวล่ำเวลากว่านี้จะดีกว่าเนอะ”  ท่านผู้อ่านว่ามะ  - __ -