บันทึกในวันที่ความรู้สึกตกค้าง

            11 ปีที่ไม่ได้เดินเข้าทำเนียบรัฐบาลในฐานะนักข่าวติดตามนายกรัฐมนตรี ภาพตึกไทยคู่ฟ้ายังคงตั้งตระหง่านงามสง่าเหมือนเดิม สิ่งที่แปลกตาออกไปคือบริเวณโดยรอบ ซึ่งถูกใช้เป็นที่ชุมนุมของกลุ่มพันธมิตรฯยาวนานเกือบสามเดือน และผลจากการปรับปรุงสถานที่ ซึ่งมีการตัดต้นไม้ใหญ่ออกไปหมด ทำให้ทำเนียบรัฐบาลวันนี้ดูแห้งแล้ง เหมือนกับการเมืองที่เข้าสู่ช่วงวิกฤตมากขึ้น

                เพียงสัปดาห์แรกที่เหยียบพื้นที่นี้ หลังถูกอดีตนายกรัฐมนตรีที่ตอนนี้ยังไม่มีแผ่นดินอยู่ เขี่ยออกจากทำเนียบไปตั้งแต่สัปดาห์แรกที่ตามนายกฯ ฉันรู้สึกเศร้ามาก เศร้าเพราะสิ่งที่เห็นไม่ใช่ความเปลี่ยนแปลงในเรื่องสถานที่ หากเป็นความเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับสำนึกของสื่อที่พอสัมผัสแล้ว มันหนักหนาสาหัสในฐานะเคยเป็นนักข่าวทำเนียบจริง ๆ เพราะเมื่อสื่อไม่เป็นดวงตาให้ประชาชน ทุกอย่างก็เลยมืดบอดไป

เดี๋ยวนี้สิ่งที่นักข่าวกังวลเป็นอย่างยิ่งในสมอง กลายเป็นเรื่องว่าจะตกข่าวใครอย่างไรหรือไม่ และถ้าใครทำให้ตกข่าวคน ๆ นั้นก็จะถูกจับกลุ่มแอนตี้จากนักข่าวทรัมไดรพ์ ทั้งที่ความจริงสิ่งที่ควรอยู่ในสำนึกของคนในวิชาชีพนี้คือ “ทำอย่างไรให้ในวันนั้น ๆ สังคมได้รับรู้เรื่องราวที่ควรรับทราบมากที่สุด ความรู้สึกร่วมกับความทุกข์ของประชาชนดูจะไม่ปรากฏให้เห็น นอกจากการทำหน้าที่เหมือนบุรุษไปรษณีย์ส่งจดหมายไปตามหน้าซองหัวหนังสือพิมพ์และทีวีต่าง ๆ

ในฐานะนักข่าวฉันรู้สึกผิด  และคิดว่าคนในวิชาชีพนี้ควรกล่าวคำขอโทษประชาชนที่ปล่อยปละละเลยจนบ้านเมืองเกิดปัญหาบานปลายมาถึงขนาดนี้ เป็นเรื่องที่น่าอายเพราะสื่อยังทำประโยชน์ที่ควรทำได้ไม่เท่ากับสิ่งที่ประชาชนออกมาเคลื่อนไหว แม้ว่าการเคลื่อนไหวนั้นจะถูกบ้างผิดบ้าง แต่การจุดประกายให้ภาคประชาชนเกิดความเข้มแข็ง ก็ทำให้ฉันมองกลุ่มพันธมิตรฯอย่างเข้าใจมากกว่าจะจับผิด

ความบอบช้ำที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองเป็นสิ่งที่ทุกฝ่ายต้องร่วมกันรับผิดชอบโดยเฉพาะนักการเมือง แต่เราก็ยังไม่ได้เห็นความรับผิดชอบเหล่านั้น และไม่รู้ว่าในชีวิตที่เหลืออยู่จะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของบ้านเมืองไปในทางที่ดีขึ้นหรือไม่

เราคงคิดแทน ทำแทน คนอื่นไม่ได้ แต่ฉันแน่ใจว่าตลอดเวลาที่ยังทำหน้าที่อยู่ทำเนียบ ในส่วนของตัวเองจะทำให้ดีที่สุด เพื่อไม่ต้องรู้สึกผิดและขอโทษประชาชน