..........การเป็นพระเจ้าแผ่นดินนั้น ต้องเป็น ๒๔ ชั่วโมง  พระองค์ทรงอยู่บนยอดปิรามิดของสังคม  แต่ปิรามิดในประเทศไทยนั้นเป็นปิรามิดหัวกลับ หมายความว่า พระองค์ท่านทรงอยู่ด้านล่าง เพื่อรองรับปัญหาทุก ๆ อย่างของประชาชน  และทรงตักเตือนบรรดาบุคคลที่ทำงานรับใช้เบื้องพระยุคลบาทในโครงการอันเนื่องพระราชดำริต่าง ๆ อยู่เสมอว่า

"ความทุกข์ของประชาชนนั้น รอไม่ได้"

..........สมเดจพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารีได้พระราชทานสัมภาษณ์ในหนังสือ "ในหลวงของเรา" ว่า เวลาที่ทรงพระสำราญคือเวลาที่เสด็จออกวางโครงการพัฒนาประเทศ  และเห็นว่าพระราชดำริคงจะมีประโยชน์ต่อประชาชน  ในเวลาที่เห็นผลจากโครงการต่าง ๆ อีกประการหนึ่ง สิ่งที่ทำให้ทรงพระสำราญ คือ การที่ได้ทอดพระเนตรเห็นประชาชนมีน้ำใจต่อท่าน  และประชาชนด้วยกัน  ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินจะมีส่วนช่วยพระองค์ท่านได้  โดยการช่วยตัวเองช่วยเพื่อนร่วมชาติคนอื่น ๆ มีความรักความสามัคคีกัน ทำตนเป็นพลเมืองดี เห็นแก่ชาติบ้านเมือง

..........วันที่ ๑๙ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๔๘๙ วันท่เราจะต้องจาก  พอถึงเวลาก็ลงจากรถพระที่นั่งพร้อมกับแม่  ลาเจ้านายฝ่ายใน ณ พระที่นั่งชั้นล่าง  แล้วก็ไปยังวัดพระแก้วเพื่อนมัสการลาพระแก้วมรกตและพระภิกษุสงฆ์  ลาเจ้านายฝ่ายหน้า  ลาข้าราชการทั้งไทยและฝรั่ง  แล้วก็ไปขึ้นรถยนต์  พอรถแล่นออกไปได้ไม่ถึง ๒๐๐ เมตร  มีหญิงคนหนึ่งเข้ามาหยุดรถแลวส่งกระป๋องให้เราคนละไบ  ราชองครักษ์ไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้น  บางทีจะเป็นลูกระเบิด !  เมื่อมาเปิดดูภายหลังปรากฏว่าเป็นทอฟฟี่ที่อร่อยมาก  ตามถนนผู้คนช่างมากมายเสียจริง ๆ  ที่ถนนราชดำเนินกลาง ราษฎรเข้ามาใกล้ชิดรถที่เรานั่ง  กลัวเหลือเกินว่าล้อรถของเราจะไปทับแข้งทับขาใครเข้าบ้าง  รถแล่นฝ่าฝูงชนไปได้อย่างช้าที่สุด ถึงวัดเบญจมบพิตรรถแล่นเร็วขึ้นขึ้นได้บ้าง  ตามทางที่ผ่านมาได้ยินเสียง ใครคนหนึ่งร้องขึ้นมาดัง ๆ ว่า "อย่าละทิ้งประชาชน" อยากจะร้องบอกเขาไปว่า "ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้า แล้วข้าพเจ้าจะละทิ้งอย่างไรได้"

..........ความตอนหนึ่งจาก บทพระราชนิพนธ์ "เมื่อข้าพเจ้าจากสยามมาสู่สวิตเซอร์แลนด์"

.........."เมื่อข้าพเจ้าเป็นนักเรียนอยู่ในยุโรป  ข้าพเจ้าไม่เคยตระหนักว่าประเทศของข้าพเจ้าคืออะไร  และเกี่ยวข้องกับข้าพเจ้าแค่ไหน  ไม่ทราบตราบจนกระทั่งข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะรักประชาชนของข้าพเจ้า  เมื่อได้ติดต่อกับเขาเหล่านั้น  ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าสำนึกในความรักอันมีค่ายิ่ง  ข้าพเจ้าไม่เป็นโรคคิดถึงบ้านที่จริงจังอะไรนัก  แต่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้โดยการทำงานที่นี่ว่า

ที่ของข้าพเจ้าในโลกนี้

คือการที่ได้อยู่ท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้า

นั่นคือคนไทยทั้งปวง"

..........ความตอนหนึ่งจาก พระราชหัตถเลขาที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีไปถึงพระสหายในต่างประเทศ ภายหลังจากที่เดส็จขึ้นครองสิริราชสมบัติ

..........ปี ๒๕๒๘ น้ำท่วมกรุงเทพมหานคร  ทำให้ประชาชนเดือดร้อนอย่างหนัก  พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงปวดพระทนต์  ทันตแพทย์จะถวายการรักษา  แต่พระองค์ทรงตรัสว่า

" รอไว้ก่อนนะ  ฉันทนได้

วันนี้ขอไปดูราษฎร  ช่วยแก้ไขปัญหาน้ำท่วมก่อน "

.........พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเป็นพระมหากษัตริย์ที่ทรงงานหนักมากที่สุดพระองค์หนึ่งของโลก  พระราชกรณียกิจของพระองค์มีมากมายทั้งในด้านการอนุรักษ์ฟื้นฟูทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม  ด้านการแพทย์และสาธารณสุข  ด้านการศึกษา  ด้านศาสนา  ด้านความม่ันคงของประเทศ  ด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ  ด้านศิลปวัฒนธรรม และอื่น ๆ อีกมากมาย  แต่พระราชกรณียกิจหลักของพระองค์ คือการยกระดับสภาพความเป็นอยู่และพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน

.........พระองค์ทรงตั้งพระราชหฤทัยอย่างแน่วแน่ทีจะทรงปฏิบัติพระราชภารกิจเพื่อความสุขของประชาชนชาวไทย และความเจริญรุ่งเรืองของประเทศชาติ  ทรงลำบากตรากตรำเสด็จ ฯ ไปทั้่วทุกหนทุกแห่งในพื้นที่ทุรกันดารท่ามกลางแสงแดดและสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย เพื่อทรงหาทางช่วยเหลือประชาชนที่ยากจนได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

" เสียสละเพื่อประโยชน์ส่วนรวม "