ปีปลาย...ลมหนาวจากดอยสูงพัดมาเยือนกรุงเทพฯ ขณะที่ภาคใต้ตอนล่างมีข่าวลมฝนพัดกระหน่ำ
เป็นระลอกสอง ผมหมายใจว่าจะกลับบ้าน จัดแจงเร่งงาน หาเงินค่าน้ำมันรถ ชักชวนพี่สาว
กะเจ้าลูกชาย ให้ช่วยขับรถกลับไปเยี่ยมคุณตา คุณยาย ที่บ้านเกาะ...บ้านเกิด

คุณยายคงจะดูข่าวทีวี มีฝนตกน้ำท่วมอำเภอโดยรอบจังหวัดพัทลุง รีบออกปากขอ...ด้วยคงเป็นห่วง

"ยังไม่ต้องกลับลงมาก็ได้นะลูก ฝนตกน้ำท่วม ถนนหนทางจะลำบาก
ที่บ้านน้ำก็ยังไม่ท่วมมากนัก ค่อยหลบลงมาตอนสงกรานต์ ก็แล้วกัน"

วันอุโบสถ คุณยายจะแต่งชุดขาว ถือศีล ๘ ครับ

เพื่อความสบายใจของคุณยาย และสบายกระเป๋าเงินที่ต้องจ่ายค่าน้ำมันรถ :-)
เป็นอันว่ายกเลิกภารกิจ ขับรถล่องใต้ อยู่ยามสั่งลาส่งท้ายปีเก่า ฉลองปีใหม่ ในกรุงเทพฯ
ด้วยความรู้สึกหวิวๆ ที่ผมสัมผัสได้...

ปีเก่าผ่านไป...
ปีใหม่ผ่านมา...
เวลาชีวิต กำลังเดินทาง
เช่น นั้น เอง !?

หนึ่ง มกราคม...การจะเริ่มต้นสิ่งดีๆในชีวิต คงต้องเริ่มต้นจาก การทำสิ่งที่ยังตกค้างอยูในใจให้สำเร็จ
จัดแจงเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ลาแล้วนะบางกอก ไปบอกรักบ้านนอกแบบ เซอร์ไพรส์ คุณยาย

รถทัวร์สายใต้จึงมีที่นั่งเหลือเฟือ ยามเมื่อใครๆแข่งกันออกเดินทางล่องใต้ ไปตั้งแต่ปลายปีแล้ว...

ครัวคุณสาหร่าย คุณสาหร่าย จังหวัดชุมพร...เคยได้ยินไหมครับเพลงฮิตลูกทุ่งรอบดึกๆ
ครัวคุณสาหร่าย เหมือนจะผูกขาดอาหารรถทัวร์สายใต้ !?

รถทัวร์สายใต้ ได้ชื่อว่าเลี้ยงอาหารดี กว่าสายไหนๆ แต่ให้เวลากินแป๊บเดียว
อาหารปักษ์ใต้ ไม่ใช่ข้าวต้มนะๆ จะได้โซ้ยเอาๆแบบรีบๆ
(ไม่อยากให้บวกค่าอาหาร ไว้ในค่ารถทัวร์เลย เป็นเงินกินเปล่า เพราะบางคนก็ไม่ได้ทานอาหารที่จัดไว้ให้)

ปากยูน หม้ายน้อง...ปากยูน หม้ายน้อง...นั่งรถตู้เดินทางต่อไป

เก๋าๆมากๆ รสบัส ปากพะยูน-พัทลุง ยังคงวิ่งอยู่ ขอแอ๊ค! สักภาพนะครับโซเฟอร์

การได้แบกเป้สะพายหลัง...นั่งรถโดยสารกลับบ้านลุยเดี่ยว ก็ดีเหมือนกันได้แวะดูนั่น...ดูนี่
ถ่ายโน่น...ถ่ายนั่น ไปเรื่อยเปื่อย ไปเรื่อยๆให้ถึงเป้าหมาย ไปช้าๆ เห็นชัดเจน...

เป็นความสุขของการเดินทาง บนเส้นทางที่คุ้นเคย... กรุงเทพฯ-หาดใหญ่-ปากพะยูน-เกาะหมาก
สุดแผ่นดิน ถิ่นกำเนิด รัก ณ บ้านแหลมกรวด ริมทะเลสาบพัทลุง-สงขลา
ณ ที่นี่ เราถอยไปไหนไม่ได้อีกแล้ว...(ถอยไปอีกก็ลงเล :-) :-) :-)

ท่าเรืออำเภอปากพะยูน จุดชมวิวทะเลสาบ

บ้านหลังนั้น คงเหลือไว้เป็นอนุสรณ์ เมื่อตอนพายุดีเปรสชัน ถล่มปักษ์ใต้

อยากนั่งเรือหางยาว กลับบ้านเกาะ แต่ไม่มีวิ่งแล้ว

หาซื้อผลไม้ไปฝากคุณยายๆ แบ่งปันรายได้สู่ชุมชน (ส้มเดินทางไกล แพงจัง:-)

ต่อรถสองแถว ข้ามเกาะไปอีกไม่ใกล้...ไม่ไกล

แหลงกันเพลิน โลกใคร หลานใคร? จนลืมอุดหนุนปลาแห้ง

ฝนตก แดดออก...นกกระจอกบินกลับรัง หนุ่มชาวเกาะใส่เสื้อ ออกเรือไปหาปลา เสียงฝนดัง
เปาะ...แปะๆ กระทบหลังคาสังกะสี แมวคราว กระโดดตะคลุบจิ้งจก บนหลังคากระเบื้อง
สายลมเย็นพัดผ่าน ตับจาก ริมนอกชาน...ฯ

มันคือบรรยากาศแห่งความสุข คลุกเคล้าความทรงจำ ซุกซ่อนความห่วงใย "เรินรักริมเล" หลังเก่า
มันเก่าจนเกินกว่าที่จะต้านทานกับลมฝน...

ผมยังคงเฝ้าฝันทั้งกลางวัน ฝันกลางคืน โดยเฉพาะวันที่ ๑๖ กับวันที่ ๑ นั้น จะฝันเฟื่อง! เป็นพิเศษ!

"ถูกหวยรางวัลใหญ่สักครั้งเถ๊อะ! จะได้มีเงินทุนไปสร้างบ้านใหม่ให้คุณยาย"...!?

คุณยาย กำลังสำรวจพื้นที่ หมดหน้าฝนแล้ว จะปลูกอะไรต่อดี

ผักสวนครัวสารพัด โดนน้ำท่วมเปื่อยตาย ไปตั้งแต่รอบแรกแล้วล่ะครับ
เหลือไว้เพียง "ผักสวนครัวในปี๊บ" อันเป็นภูมิวิถีคนริมเล
(ที่จริงผมอยากมาดูระดับน้ำท่วมใต้ถุนบ้าน เสียดายน้องน้ำ ไม่ยอมอยู่รอ :-)

ไก่เถื่อนเหอ...ขันเทือนทั้งบ้าน ลูกบาวขี้คร้าน นอนให้แม่ปลุก...นอนซุกความเย็นอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบาง
ผมยังคงสงสัยว่า ไก่ชนใต้ถุนบ้าน มันแสนรู้โมงยามได้อย่างไร ?

ผมยังคงสงสัยต่ออีกว่า ระหว่าง...ความหนาวสะท้าน กับความเย็นยะเยือก มันต่างกันเช่นไร ?
คงจะดีนะหากจะมีกองคาราวานไหนๆ สนใจผ่านมาแจกผ้าห่มน้ำใจ ให้คนริมเลบ้างหนอ...

พยากรณ์อากาศ บ้านเกาะในวันนี้ มีเมฆฝนเป็นหลายหย่อม

พระจันทร์ทรงกลด งดงามมาก (แต่ซูมมาได้ชัดแค่นี้แหละ:-)

หนมครก กะ กาแคว ยามเช้า

อย่างที่ผมเคยเขียนไว้หลายๆครั้ง...และขอเล่าให้เห็นภาพกันอีกสักครั้ง...
"เกาะหมาก" และเกาะอื่นๆรายรอบนั้น อยู่กลางทะเลสาบสงขลา-พัทลุง เมื่อฝนตกชุกจนน้ำท่วม
ในพื้นที่รายรอบ ก็จะพอได้เป็นข่าวบ้าง ครั้นเมื่อน้ำฝนลดลงไป ข่าวนั้นก็เงียบหายตาม
คนปลายน้ำบนเกาะ ก็เหมือนอยู่ในแอ่งกระทะรับน้ำ ที่ระบายลงสู่ทะเลสาบ

กลายเป็น "พื้นที่ตกสำรวจ" ที่ชาวบ้านต้องปรับวิถีชีวิตเป็นคนครึ่งบกครึ่งน้ำ นานนับเดือน
จนกว่า ปากทะเลสาบสงขลา จะผันน้ำไหลออกสู่ทะเลอ่าวไทย...

พื้นที่แห่งความทรงจำ ที่ผมยกให้เป็นมุมที่สวยที่สุด ของแหลมกรวด
(ภาพเหลือ เมื่อสงกรานต์ ยกมาเทียบให้เห็นกับตอนน้ำหนุนครับ)

สาหร่าย ไว้สับๆให้หมู ไก่

เมื่อน้ำท่วมทุ่ง นาข้าวก็หายไป

ธรรมชาติมันแปรปรวน...จนเกินกว่าที่มนุษย์ จะจัดการกับลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลาได้ลงตัว...
ทุกวันนี้ผมสัมผัสได้ว่าพื้นที่รอบๆเกาะ โดยเฉพาะฝั่งแหลมกรวด ซึ่งเป็นพื่นที่ราบชุมชนริมเลดั้งเดิม
น้ำยังคงท่วมขังตลอดทั้งปี จนพื้นที่นาข้าว กลายเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำ ไปโดยปริยาย

ใครที่พอมีที่ดินเชิงเขา ก็ย้ายขึ้นไปปลูกบ้านใหม่อยู่ ปลูกยางพาราทำสวน ส่วนใครที่ไม่มีที่ดินเชิงเขา
ก็ยังคงอยู่ริมเลเพียงไม่กี่หลัง ที่ยังคงบอกเล่าวิถีคนริมเล อยู่กับน้ำท่วม...อบอุ่นด้วยน้ำใจ

หนึ่งในหลังนั้นคือบ้านของป้า ที่ผมเคยอยู่เมื่อวัยเด็ก กับภาพเดิมๆ มุมเดิมๆ ที่ไปเยี่ยมเยือนในช่วง
ที่น้ำกำลังจะลดลงแล้ว ลุยน้ำถ่ายมาให้ชม กันพอสังเขปครับ...

ลุยน้ำ ไปเยี่ยมบ้านน้ำท่วม ที่ตกสำรวจ !?

เสาไม้เคี่ยม ยืนหยัด เรินริมเล มากว่าร้อยปี คงมีให้เห็นเป็นหลังสุดท้าย

สวนครัวลอยฟ้า กลายเป็นสวนครัวลอยน้ำ

ว่าเอ้...ว่าเห้..."ออกเลก็หม้ายได้ปลา ทำนาก็หม้ายได้ข้าว ปลูกยางก็หม้ายได้ราคา"
ผู้เฒ่าผู้แก่เฝ้าร้อง "เพลงบอก" ลูกหลานชาวเกาะแหลมกรวด ในวันนี้ จึงต้องออกจากบ้านเกาะ
ไปเสาะหางานทำ ห่างไกลจากบ้านเกิด เหลือไว้เพียงผู้สูงวัย และเด็กๆที่เฝ้ารอ...

ในขณะที่บางอาชีพก็รวยเอาๆ ด้วยผลประโยชน์จากขุมทรัพย์น้ำลายรังนก บนเกาะกลางทะเลสาบฯ
หากจะเจียดเวลาสักนิด มาเดินสำรวจน้ำท่วม เยี่ยมเยือน เจียดงบประมาณมาช่วย เยียวยา
ชาวบ้านที่ยังหลงเหลืออยู่ริมเล ก็คงจะดี พอมีกำลังใจ...

"นักการเมืองท้องถิ่น ก็เหมือนๆกับนักการเมืองระดับชาติหมันแหล๊ะ!
ไม่ถึงเวลาลงเลือกตั้ง เค้าก็คงไม่มาให้เห็นหน้าหร๊อก!?"

เสียงผู้เฒ่าผู้แก่ เฝ้าบ่นอยู่ในใจ แต่ผมกลับได้ยิน และเห็นภาพชัดเจน!?

ปั่นจักรยานไปดูที่นาให้คุณยาย...เห็นแล้วใจหาย :-(

เกาะสี่เกาะห้า ขุมทรัพย์ลึกลับ กลางทะเลสาบ

ใต้ถุนบ้าน อิน คอนเสิร์ต กับนักดนตรีแห่งบ้านเกาะแหลมกรวด

ชักรูปหมู่ กล่อนกลับ ตา ยาย ป้า ยังแข็งแรงสบายดีครับ

แล้วผมจะกลับมา เส้นทางสู่บ้านเกิดอีกครั้งๆ และอีกครั้ง

ทริปล่องใต้...ปีใหม่ ๒๕๕๘ นี้ อยู่นานหลายวัน เก็บภาพบันทึกมามากมาย
คงจะได้นำมาเขียนบล็อกอีกหลายๆเรื่อง เป็นเรื่องที่มีความสุขที่ได้เขียน
แบ่งปันภาพความสุขแบบบ้านๆ ให้เพื่อนๆและคุณผู้อ่านได้รับชม
แบ่งปันภาพความคิดถึง ให้น้องๆหลานๆ ที่จากบ้านเกิดมาเหมือนผมได้มาแล...

และ...หากน้องๆชาวแหลมกรวด ผ่านโลกออนไลน์เข้ามาอ่าน ก็อย่าลืมถิ่นกำเนิด กันนะครับๆ

กลับ แหลมกรวด บ้านเรา...รักรออยู่
สู่อ้อมใจของบ้านเก่า
สู่ลำเนาของบ้านเกิด...ฯ

. . . ะ๑ . . .

...ขอบคุณบทเพลงไพเราะ "กลับบ้านเรา" ต้นฉบับ ปั่น ไพบูลย์เกียรติ เขียวแก้ว...
กลับบ้านเรา : บอย Peacemaker (ขอบคุณคลิป : kenji2520)
กลับบ้านเรา : วงมะลิ (ขอบคุณคลิป : เส้นขนานที่ 38)

ปล. คุณยาย ฝากอวยพรปีใหม่ มาให้เพื่อนๆและคุณผู้อ่านด้วยนะครับ^^

ความสุขของการเดินทาง ไม่ว่าครั้งไหนๆ และที่ใดๆ
ก็คงไม่มีความสุขใจเท่า ทุกๆครั้งที่เราได้ออกเดินทางกลับสู่บ้านเกิด