สวัสดีชาว Blog ทุกคน

           จันทร์เจ้าเอ๋ยห่างหาบหน้าเว็บนี้ไปนานแสนนาน หลังจากเรียนปี 4 จบ เว็บนี้ก็ดูเป็นอดีตของฉันไปเลย วันนี้มีโอกาสได้เข้ามาเปิดหน้าเว็บนี้อีกครั้ง นึกนั่งพาสเวิร์ดอยู่นานว่า เอ...ฉันใช้ชื่ออะไรนะ รหัสมันคืออะไร สุดท้ายฉันก็นึกวออกว่าตัวตนของฉันคือ 'จันทร์เจ้าเอ๋ย'

            การกลับมาครั้งนี้รู้สึกอิ่มเองใจอยากบอกไม่ถูก แม้ว่างานตอนนี้จะกองอยู่เต็มโต๊ะ แต่ใจมันเรียกร้องให้ฉันอยากจะนั่งพิมพ์ข้อความเหล่านี้ให้ทุกคนได้อ่าน ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้เขียนอะไรที่อยากเขียน เขียนอะไรๆ ที่ฉันสบายใจ มีอิสระที่จะกดแป้นพิมพ์ตามใจคิด ขอบคุณที่มีพื้นที่เล็กๆ ตรงนี้ให้เป็นที่ผ่อนคลายอารมร์ให้ใครหลายคนที่รู้สึกอยากระบายให้ใครสักคน...ขอบคุณจริงๆ

          ที่ผ่านมาฉันทำงานเป็นนักเขียนประจำให้นิตยสารเกี่ยวกับเด็กเล่มหนึ่ง ฉันเป็นคนชอบเด็ก รักเด็กพอๆ กับนางสาวไทย แต่ทำงานได้ปีกว่า ไฟที่มีอยู่ล้นตัวท้วมๆ ของฉันมันก็มอดลง เพราะงานที่หนัก มีมากมาย จนฉันเริ่มเสียสุขภาพกาย + กับความเครียดที่ทำให้ฉันเองเสียสุขภาพจิต ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง ไม่มีเวลาให้กับคนที่รัก แม้แต่เวลานอนยังมีน้อย ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันมาถูกทางหรือไม่

         การเขียนเป็นสิ่งที่ฉันถนัดหรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกว่าถ้าฉันได้เขียนอะไรที่มันคือตัวตนตัวเอง เขียนจากความรู้สึกที่ฉันมี ฉันสนุก ฉันชอบ แต่ทุกวันนี้มันดูไม่ใช่เลย แต่ฉันก็ต้องอดทน และพยายามคิดว่านี่คืองาน เราทำงานเพื่อแลกกับเงิน พยายามจะจัดสรรเวลาให้มันมีเวลาพักผ่อนบ้าง แล้วฉันก็ยังพยายามต่อไป

        สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือกำลังใจ+เข้าใจ และหวังว่าพื้นที่ตรงนี้จะเป็นส่วนหนึ่งที่จันทร์เจ้าเอ๋ยจะพักพิงใจได้ เมื่อความมืดมาเยือน โปรดจำไว้ว่าบนท้องฟ้าที่อาจมีเมฆปกคลุมบดบังแสงจากพระจันทร์ พระจันทร์ก็ยังพยายามส่องแสงไม่เคยหยุดพัก แม้แต่ยามกลางวัน

จันทร์เจ้าเอ๋ยหวังว่าสักวันจะมีใครสักคนแหงนหน้ามองหาพระจันทร์ และคิดถึงฉันบ้างเท่านั้นเอง

ไว้มีเวลาจะเข้ามาคุยด้วยใหม่นะคะ วันนี้ขอทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่กองอยู่บนโต๊ะเสียก่อน....ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะคะ สู้สู้