ปมสุดท้ายของไหมเย็บแผลผูกเสร็จเรียบร้อย หลังการตัดแต่งเหงือกในช่องปาก

ร่างที่นอนนิ่งๆขณะรักษาอยู่ก็สั่นสะท้าน พร้อมน้ำตาไหลรินลงมาอาบข้างแก้ม

อาการกลัวและเกร็งที่เก็บอั้นไว้ระหว่างนั้น ดูราวจะทะลักทะล้นออกมาจนหมดสิ้น

"หนูกลัวมาก" เธอสารภาพ

"นอนไม่สนิทมาหลายคืน เพราะกลัวเจ็บ"

"ตกลง เจ็บเหมือนที่คิดไม๊"ผมถาม

"ไม่ค่ะ"

"หนูรู้ไม๊ คนเราโดยมากทุกข์ใจเพราะความคิด"

เธอพยักหน้า แต่ตัวยังสั่นไม่หาย อาการเช่นนี้อาจทำให้เป็นลมหน้ามืดได้ เพราะช่วงที่เธอเกร็ง ระบบหลอดเลือดจะหดตัวเพราะเป็นกลไกธรรมชาติในการป้องกันตนเอง

แต่พอผ่านภารกิจนั้น ระบบหลอดเลือดจะคลายตัวลง

ความดันจะตกฮวบฮาบ นี่เป็นสาเหตุที่คนไข้ส่วนมากหน้ามืดเป็นลม

ผมรู้ตอนนี้ความคิดเธอ วิ่งส่ายวุ่นวายไปหมด ไม่อยู่กับเนื้อตัว ลมหายใจที่สั้นที่ถี่ ทำให้ระดับออกซิเจนต่ำ

"ตอนนี้หนูทำอะไรอยู่"ผมชวนเธอคุย

"หนู เรียนอยู่ค่ะ"

ผมหัวเราะแล้วถามใหม่"คิดดูดีๆ ตอนนี้หนูทำอะไรอยู่"

"หนู มาตัดเหงือกค่ะ"

"ลองคิดให้ใกล้เข้ามา หนูทำอะไรอยู่ตอนนี้"

"หนูนอนบนเตียง ค่ะ"

"หนูมีความรู้สึกของร่างกายยังไง ตอนนี้ที่ตัวสัมผัสกับเบาะที่นอน"ผมถามต่อ

เธอเริ่มสังเกตุ การสัมผัสกายตนเอง

"เอาละ ยังไม่ต้องตอบ เพราะความรู้สึกนั้นบางครั้งยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด แต่หนูรู้สึกได้"

เธอพยักหน้า

"คราวนี้ หมอจะถามใหม่นะ ตอนนี้หนูทำอะไรอยู่ "

เธอนิ่งไปนาน ผมเลยชี้ไปที่จมูกผมให้เธอดู

"อ๋อ หายใจค่ะ"เธอรีบตอบ

ผมหัวเราะออกมา

"ตอนนี้หนูเข้าใจแล้วนะ ว่าปัจจุบันที่เกิดขึ้นจริง คือเรากำลังหายใจเข้าหายใจออก 

อย่างอื่นเป็นอดีตบ้าง เป็นอนาคตตบ้าง ที่ไม่มีจริงในปัจจุบัน"ผมเริ่มจูงเธอมาที่นี่เดี๋ยวนี้

"หนูเข้าใจแล้วนะ ว่าคนเรามักทุกข์ใจเพราะความคิด

ทุกข์กายก็ส่วนหนึ่ง ซึ่งอาจผ่านมาแล้วผ่านไป แต่ความคิดในอดีตในอนาคต ต่างหากที่คอยหลอกเราไม่มีวันจบ

หมอผ่าเหงือกให้หนูไปแล้ว จบไปแล้ว แต่หนูยังไม่ยอมจบ

ยังคิดยังกังวลกับสิ่งที่ล่วงไปแล้ว จนกระทั่งหนูยังตอบหมอไม่ได้ว่า แท้จริงปัจจุบันหนูทำอะไรอยู่"

ท่าทางเธอสนใจ และอาการสั่นแทบไม่เหลือ

"เอาละ หนูลองหายใจทั่วท้องเข้าออกช้าๆ และสลัดความคิดทุกอย่างออกไป กำหนดการรู้ที่ลมผ่านจมูกเข้าออก เท่านั้น ตอนนี้ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา ก็ไม่สนใจ  ลองดู"

ผมปล่อยให้เธออยู่อย่างนั้นระยะหนึ่ง โดยไม่แทรกแซง

นั่งเฝ้าดูเฉยๆ ร่างกายเธอหายสั่น สีหน้าดีขึ้น

สักพักเธอยิ้มออก

ผมบอกเธอว่า ทุกครั้งยามที่เราทุกข์ใจ ขอให้กลับมาที่กายเรานี้ รับรู้สิ่งที่เกิดจริงๆ สิ่งที่เกิดจริงที่ไม่ต้องหาที่ไหน

ก็คือลมหายใจนี่เอง  แรกๆจะอยู่กับมันแค่ไม่ถึงนาที แต่เราต้องคอยดึงคอยจับ เพราะใจเราชอบวิ่งไปหาสิ่งนอกตัว  ค่อยๆฝึกไป  สิ่งเหล่านี้ จะช่วยให้เราสามารถมีความสงบในโลกที่มีแต่เรื่องวุ่นๆได้ไม่มากก็น้อย

"หนูพอรู้วิธี รับมือกับความทุกข์ใจบ้างแล้วนะ  รับรู้เฉยๆ กับคิดนั่นคิดนี่  พอแยกออกบ้างนะ"

เธอพยักหน้า และยกมือไหว้ผม