เคยดูหนังโฆษณาชิ้นหนึ่ง จำไม่ได้ว่าเป็นเรื่องอะไร เนื้อเรื่องเกี่ยวกับ ชายหนุ่มที่ต้องคอยดูแลพ่อที่แก่เฒ่าและมีอาการขี้หลงขี้ลืมของตนเอง  ต้องคอยตอบคำถามเดิมซ้ำๆ เช่นมีนกมาเกาะใกล้ๆ พ่อก็จะถามว่านี่อะไร ชายคนนั้นก็ต้องตอบว่า นี่ นก จนรู้สึกรำคาญพ่อตนเอง ถึงกับตวาดด้วยเสียงอันดัง คนที่เป็นพ่อเมื่อถูกตวาดก็รู้สึกเศร้าใจ

   ภาพก็ตัดกลับไปที่ ชายหนุ่มคนนี้สมัยที่ยังเป็นเด็ก ที่คอยเฝ้าถามด้วยคำถามเดิมๆเช่นเดียวกัน  แต่คนที่เป็นพ่อก็ยินดีที่จะตอบ โดยไม่รู้สึกเบื่อหน่าย หรือโกรธเคืองกลัดกลุ้ม

ดูเรื่องสั้นเรื่องนี้จบลงก็รู้สึกสะเทือนใจ เพราะครั้งหนึ่งของชีวิตก็เคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้ การที่ต้องดูแลแม่ที่ชราที่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้ การที่ต้องตอบคำถามเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลับหวนนึกถึงยามที่ต้องคอยดูแลลูกเล็กๆต้องคอยตอบคำถามแบบเดิมๆเช่นเดียวกัน  แต่ไม่รู้สึกเบื่อหน่าย

 ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

 เพราะหน้าที่การดูแลลูก ฟูมฟักลูก มันเห็นอนาคต ที่เราคาดหวังเอาไว้ ว่าวันหนึ่งลูกจะเติบใหญ่ มีความเจริญรุ่งเรือง มันเป็นหน้าที่ ที่มีวันสิ้นสุด  หน้าที่ตรงนั้นเราเลยไม่รู้สึกว่าเป็น  ภาระ

 เพราะความหมายของคำว่า  ภาระ  คือ ของหนักที่ต้องนำไป

  ภาระนี้มีวันจบ มีผลตอบแทนคือความสุขใจของเราต่อหน้าที่นี้

 แต่การที่ต้องดูแลพ่อแม่ แล้วเกิดภาวะจิตใจที่หนักอึ้งเช่นนี้  มันเป็นสิ่งที่ไม่เห็นอนาคต เพราะเพียงรอวันที่เสื่อมโทรมไปเท่านั้น  ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะมีสิ้นสุดเมื่อไร  ไม่มีผลตอบแทนในการที่จะทำให้ดีขึ้น

อนาคตที่สามารถหวังกับอนาคตที่ไม่อาจหวัง  จึงทำให้สิ่งที่เป็นหน้าที่  กลายเป็นภาระขึ้นมา

 ถ้าเราตั้งสติให้มั่น  ว่า หน้าที่ของพ่อแม่ ที่มีต่อลูก คืออะไร

 ขอบเขตที่จะทำให้เพียงไหน กระทำเหตุนั้นด้วยปัจจัยเท่าที่สามารถให้ได้ โดยให้ดีที่สุดเต็มความสามารถ ด้วยพรหมวิหารธรรม   ผลจะออกมาเป็นอย่างไร ให้ยอมรับผลนั้น  มองโลกอย่างที่โลกเป็น  ไม่มองโลกอย่างที่เราอยากให้เป็น

เช่นกัน หน้าที่ของลูก ที่พึงปฏิบัติ ต่อพ่อแม่ที่ชรา คืออะไร ใช้หลักการเดียวกัน 

 เมื่อนั้น สิ่งที่เรียกว่าเป็น หน้าที่ ก็จะไม่เป็น ภาระ ที่เรารู้สึกว่าต้องมาแบกหาม

หลวงปู่ดุล เคยพูดว่า  คนเราทุกวันนี้ เป็นทุกข์เพราะความคิด

ความคิด นี้ เป็น มารหนึ่ง ในมารทั้งทั้งห้า ที่มากลุ้มรุมจิตใจ(อภิสังขารมาร  มารที่มาจากการปรุงแต่งของจิตใจ)

 คิดถึงอนาคตที่สวยหรู ลูกๆจะเติบโตเจริญทั้งทรัพย์ ยศ  ตนเองจะได้ที่พึ่ง ตนเองจะได้หมดภาระ อนาคตที่วางไว้มันคือ วิมาน

 คิดถึงอนาคตที่เหนื่อยยาก เมื่อไหร่พ่อแม่ตนเองจะกลับมาปกติ  ตนเองต้องลำบากอย่างนี้อีกนานแค่ไหน จะทอดทิ้งไม่ดูแล คนอื่นจะนินทาว่ากล่าว

 เพราะความคิดทั้งหมดนี้ จึงนำมาซึ่ง การที่ต้องตอบคำถามซ้ำๆแบบเดียวกัน แต่อันหนึ่งคือความสุขที่ได้ตอบ อีกอันคือความทุกข์ยามที่ต้องตอบ

 ทุกคนโดยมาก วันหนึ่งก็ต้องประสบกับเหตุการณ์เหล่านี้ จงมีสติ ที่จะพูดจะทำ เพราะขาดสติเมื่อไร สิ่งที่กระทำทางกายและวาจานั้น ย่อมนำมาซึ่งความทุกข์ ทั้งตนเองและผู้อื่น