พระนิพนธ์ของสมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน) เล่มที่ชื่อว่า "รสแห่งความเมตตา ชุ่มเย็นยิ่งนัก" เป็นพระนิพนธ์ที่จับใจมากค่ะ อ่านได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำได้หลายๆรอบไม่มีเบื่อ เพราะมีหลายช่วงที่ชอบ หลายรสที่ชื่น

เช่นเรื่องการทำความดีที่จำไว้เพื่อตรวจตนไปด้วยนี้ ชอบจนอยากนำมาแบ่งปันกัน

ขอให้ฉ่ำเย็นในวันหยุดยาวอย่างนี้นะคะ

“วิธีตรวจใจตนเองว่า ทำความดีด้วยใจปราศจากเครื่องเศร้าหมอง คือ กิเลสโลภโกรธหลงหรือไม่ ก็คือ ให้ดูว่าเมื่อทำความดีนั้น ร้อนใจที่จะแย่งใครเขาทำหรือเปล่า กีดกันใครเขาหรือไม่ ฟุ้งซ่านวุ่นวายกะเก็งผลเลิศในการทำหรือเปล่า ต้องการจะทำทั้งๆที่ไม่สามารถจะทำได้ แล้วก็น้อยเนื้อต่ำใจหรือโกรธแค้นอาฆาตพยาบาทอุปสรรคหรือเปล่า ถ้าคำตอบปฏิเสธทั้งหมดก็นับว่าดี เป็นการทำดีอย่างมีกิเลสห่างไกลจิตใจพอสมควรแล้ว และถ้าพิจารณาใจตนเองเห็นความสว่างไสวสบายใจ เย็นใจ ในการทำความดีใดๆ ก็นับว่ามีกิเลสห่างไกลใจในขณะนั้นอย่างน่ายินดียิ่ง จะเป็นเหตุให้ผลอันเกิดจากกรรมดีนั้นบริสุทธิ์สะอาดสูงส่งจริง”

(หน้า ๖๒)

“เมื่อบุถุชนไม่สามารถทำตัวเราให้หายไปได้ ยังหวงแหนห่วงใยตัวเราอยู่ ของเราจึงต้องมีอยู่ด้วย ของเราจะหมดไปก็ต่อเมื่อตัวเราหมดไปเสียก่อน นี้เป็นธรรมดา ถ้ายังมีตัวเราของเราอยู่ ยังต้องกระทบกระทั่งอยู่ ยังหวงแหนรักษาตัวเราของเราไว้ ก็ควรอย่างยิ่งที่จะหวงแหนรักษาให้ถูกต้อง จะได้ไม่ต้องรับโทษทุกข์ของการมีตัวเราของเรามากเกินไปอย่างเดียว แต่มีโอกาสที่จะได้รับคุณประโยชน์บ้างจากการมีตัวเราของเรา นั่นก็คือ ต้องระวังรักษาปฏิบัติต่อตัวเราของเราให้ดี ให้เป็นตัวเราของเราที่ดี”

(หน้า ๖๒-๖๓)

“ผู้ปรารถนาให้ตนเองมีจิตใจสูง มีจิตใจดี มีจิตใจเย็นสบาย ไม่มีโทสะ ไม่มีพยาบาท ไม่มีอิจฉาริษยา ควรอบรมพรหมวิหารธรรมให้สมบูรณ์อย่าได้ว่างเว้น โอกาสที่จะแผ่เมตตามีอยู่ทุกเวลา มีสติระวังให้มีอุเบกขาไปพร้อมกันด้วย ก็จะเป็นพรหมวิหารธรรมที่ถูกต้องสมบูรณ์ บริบูรณ์ ที่จะให้คุณแก่เจ้าตัวเต็มที่ก่อนให้แก่ผู้อื่น”

(หน้า ๗๑)