คำพังเพยไทยโบราณบอกสิ่งที่ควรทำในบางกาลว่า “ไปลา มาไหว้”

ดิฉันมาสู่เวบ oknation นี้ โดยไม่ได้ไหว้ ไม่ได้แนะนำตัวค่ะ คือ พอเริ่มเขียนก็เล่าเรื่องราวที่อยากเล่าเลย  โดยเริ่มเขียนบล็อกเมื่อวันที่ ๑๗ ตุลาคม ๒๕๕๑

มีบางช่วงที่ค่อนข้างห่างการเขียน เพราะใช้เวลาไปกับการเรียนภาบาลี จนในที่สุดก็สอบผ่านประโยค ๓ มาอย่างทุลักทุเล จนเมื่อสอบประโยค ๔ ไม่ผ่าน ดิฉันจึงละจากการศึกษาภาษาบาลีมาเขียนบล็อกต่อ

ครั้นพอดิฉันคัดลอกพระคาถาจากพระไตรปิฎกบาลีควบคู่กับการแปลเป็นไทย รวบรวมไว้เพื่อท่องสอนตน

ยิ่งคัด ก็ยิ่งเห็นความงามของภาษา ของพุทธพจน์ ของพระคาถา จนอยากรื้อฟื้นการศึกษาภาษาบาลีของตนขึ้นมาใหม่ 

เช้าวันนี้  หยิบหนังสือที่เคยใช้ หนังสือที่หาได้และบังเอิญได้ขึ้นมาตั้งเรียงกัน

สองเล่มนี้ เป็นแบบเรียนพื้นฐานที่นักเรียนบาลีเรียนกัน  เปิดซ้ำๆจนหนังสือโป่งแล้ว

สองเล่มนี้ เล่มขวามือได้จากศูนย์หนังสือวัดมหาธาตุเมื่อประมาณเจ็ดปีที่แล้ว เป็นเล่มที่สอง ซื้อทั้งๆที่ไม่มีเล่มที่หนึ่งที่คู่กัน ส่วนเล่มที่หนึ่งทางซ้ายมือ น้องหญิงที่เรียนบาลีมาก่อนยกให้ในอีกห้าปีต่อมา เลยพลอยได้ครบชุดโดยบังเอิญ

และน้องท่านนี้เอง เป็นอุบาสิกาคนแรกของจังหวัดชลบุรีที่ได้รับพัดเปรียญจากการศึกษา

เล่มนี้ได้เพราะไปติดต่อสอบถามการเรียนบาลีที่สถาบันบาฬีศึกษาพุทธโฆส  จุฬาลงกรณาชวิทยาลัย จังหวัดนครปฐม โดยผู้ช่วยศาสตราจารย์ เวทย์ บรรณกรกุล ผู้แต่งหนังสือ ได้เมตตามอบให้แบบให้เปล่า

เล่มนี้ได้มาจากมูลนิธิมหามกุฏราชวิทยาลัย อ่านแล้วนับถือน้ำใจอาจารย์ผู้แต่ง คือ รองศาสตราจารย์ ดร.สุภาภรณ์ ณ บางช้าง ท่านแต่งหนังสือเล่มใหญ่ขนาดนี้แล้วยกลิขสิทธิ์ให้มูลนิธิแบบให้เปล่า ท่านทำเพียงเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่การศึกษาเพียงอย่างเดียว

เมื่อเห็นหนังสือทั้งหมด จึงตัดสินใจค่ะ ว่าคงต้องห่างหายไปจากการเขียนสัก(หลาย)ครู่ เพราะด้วยเวลาเพียง ๒๔ ชั่วโมงที่มีในแต่ละวัน คงไม่สามารถใช้กับสิ่งที่อยากทำ ที่ต้องทำ ที่ควรทำ ได้ทั้งหมด

เพราะไม่สามารถบอกได้ว่าจะได้กลับมาเขียนบล็อกอีกหรือไม่ อนาคตจะเป็นอย่างไร จึงขอไหว้อำลาทุกท่านในวันนี้ก่อน  เผื่อว่าหากได้ล่วงเกินท่านใดไปทั้งทางกาย วาจา ใจ จะได้กราบขออภัย

และหวังว่าจะได้รับการอดโทษให้

จากทุกท่านนะคะ