เมื่อวันที่ ๓๐ พ.ย. ที่ผ่านมาเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเมื่อรุ่งเช้าผมตื่นนอนตามปกติกำลังจะเตรียมตัวมาทำงาน ในขณะที่รอภรรยาที่เข้าห้องน้ำอยู่ เธอก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา หน้าตาตื่นบอกผมว่ามีน้ำไหลออกมา ไม่ใช่ฉี่นะเธอมีเลือดออกมาด้วยแต่ไม่ปวดท้อง ผมเลยโทรตามน้องอีกคนที่กำลังเตรียมตัวไปทำงานเช่นกัน เพื่อนำส่งโรงพยาบาล ซึ่งในตอนเช้าจะไม่ค่อยมีผู้คนในโรงพยาบาลสักเท่าไรนัก

  มีทหารพยาบาลนำรถเข็นเข้ามานำส่งที่ห้องรอคลอด ส่วนผมไปยื่นเรื่องที่ช่องประวัติ สักพักก็มานั่งรอที่หน้าห้อง นานพอดูจากช่วง ๖ โมงเช้าจนถึง ๑๐ โมงเช้าคุณหมอชาตินักรบ ที่เป็นหมอฝากท้องก็เข้ามาหาผม บอกว่าต้องทำการผ่าตัดเพราะเอาเด็กออกเพราะคุณแม่ความดันไม่ลดลงเลย บวกกับสภาวะครรภ์เป็นพิษด้วย ผมบอกว่าขึ้นอยู่กับคุณหมอแล้วหล่ะครับ แล้วหมอก็หายไป

  ผมมารอที่ห้องพักฟื้นคนไข้เพราะคุณหมอประสานงานไว้แล้วเตรียมห้องพักฟื้นที่เป็นห้องพิเศษไว้รอเรียบร้อย ประมาณเกือบเที่ยงพยาบาลก็นำตัวคุณแม่มาที่ห้องพักฟื้น ส่วนคุณลูกยังอยู่ที่ห้องอภิบาลเด็ก หลังจากจัดการเรื่องต่างๆของคุณแม่เสร็จแล้ว ผมก็ลงไปที่ห้องอภิบาลเด็กเพื่อดูหน้าลูก ตอนนั้นทราบแล้วว่าได้ลูกชาย(ซึ่งผมมั่นใจอยู่ก่อนแล้ว...ไม่ได้ตรวจดูเพศเด็กในขณะตั้งครรภ์ครับ) ไปกดกริ่งเรียกเจ้าหน้ที่ที่ห้องนั้นครับเพื่อขอดูเด็ก ตอนนั้นความรู้สึกหลายๆอย่างประดังขึ้นมาอธิบายไม่ถูกครับว่ามันเป็นยังไง ทั้งตื่นเต้น ทั้งกังวล เอ..หน้าตาจะเหมือนใครนะ สมบูรณ์หรือเปล่า....

  พอเจ้าหน้าที่เข็นเด็กชายหน้าตาจิ้มลิ้มออกมา ผมอ่านดูที่ป้ายที่กะบะใส่เด็ก ที่ข้อมือ ข้อเท้า เขาระบุว่า ด.ช. บน ............... ตอนแรกก็งงๆว่า ทำไมชื่อลูกเราเป็น บน ไปได้ เจ้าหน้าที่ก็ยิ้มมองหน้าเราขำๆบอกว่า คำว่า บน ก็คือ บุตรนาง..... ค่ะ เจ้าหน้าที่เขาใช้ตัวย่อ  เราก็เลยถึงบางอ้อ..ทั้นที

  คืนแรกเขายังไม่เอาตัวลูกมาส่งเพราะคุณแม่ยังเจ็บแผลอยู่ ให้คุณแม่ได้พักผ่อนเต็มที่ก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะได้พักเพราะพยาบาลเดินเข้าๆออกๆห้องพักแทบจะทุกๆ ๒ ชั่วโมงเลยที่เดียวครับ รุ่งเช้าคุณหมอเจ้าของไข้ก็มาตรวจอีกรอบแล้วบอกจะนำตัวลูกมาส่งแล้วนะ ........

  เอาล่ะสิ.....ทำไงดี คุณแม่มือใหม่แถมเจ็บแผล คุณพ่อก็มือใหม่....ทำไงดีวะ...เอ้า....เป็นไงเป็นกัน ..ครับคุณหมอนำมาส่งได้เลยครับ  แต่หลังจากนั้นก็โทรหาคนโน้น คนนี้ ให้วุ่นไปหมดเพราะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เก้ๆกังๆ..มือไม้สั่นไปหมดเลยครับ

นี่คืออุ้มแรกของคุณพ่อ(ได้อุ้มก่อนคุณแม่เพราะคุณแม่ยังเจ็บแผลอยู่มาก) นี่ลูกของเราเองนะ...ไม่น่าเชื่อ..แต่นี่คือเรื่องจริงครับ..อุ้มยังไม่ค่อยถนัดนัก กลัวลูกจะเจ็บ..กลัวลูกจะหล่น.....กลัวไปสารพัดครับ.. แต่ลงเอยว่าคืนนั้นทั้งคืน คนที่เลี้ยงเจ้าตัวเล็กก็คือคุณพ่อมือใหม่คนนี้นี่เอง

ปล. รายงานตัวครับ

ผมชื่อ ด.ช.ธีภพ  นามแสน

เกิดวัน ศุกร์ ที่ ๓๐ พฤษจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๐

นน.แรกคลอด ๒,๙๕๐ กรัม

ความยาว ๕๐ เซ็นติเมตร