เดินออกมาจากลิตเติลอินเดีย ข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม ผ่านร้านตั้งจิบเซ้ง ร้านนี้ขายอุปกรณ์ทำขนมอบสารพัดชนิด  หากมีโอกาสได้ผ่านมา ผมมักจะแวะซื้อของร้านนี้ไปตุนไว้ทำขนมเสมอๆ   แม้ว่าจริงๆ แล้ว มีร้านเจ้าประจำอีกร้านหนึ่งอยู่ที่สะพานควาย   ถัดจากร้านนี้ไปอีกไม่เท่าไหร่ ก็เป็นร้านเซี่ยงไถ่ ซึ่งผลิต/ซ่อม/เปลี่ยนผ้าร่ม เก่าแก่มาก... เมื่อครั้งที่ร่มราคาถูกจากประเทศจีน ยังไม่เข้ามาตีตลาด เหมือนในปัจจุบัน ร้านนี้มีชื่อเสียงมาก กาลเวลาผ่านไป ร่มราคาถูกไร้รสนิยมได้กลบชื่อเสียงร้านนี้ไปจนแทบหมดสิ้น.. ไว้คราวหน้า ผมจะมาซื้อร่มพับไปไว้ใช้กันฝน และรำลึกความหลัง บ้าง...

จากนั้น  ผมก็เดินเลี้ยวขวา ที่หัวมุมถนน ถัดจากร้ายเซี่ยงไถ่ มุ่งหน้าไปทางเยาวราช มีเป้าหมายอยู่ที่วัดเล่งเน่ยยี่...  ((วัดมังกรกมลาวาส)

ที่จริงวัดนี้ เป็นอีกสถานที่หนึ่งซึ่งผมมักแวะเป็นประจำ จนช่วงหนึ่งแพ้ควันธูปอย่างรุนแรง เข้าไปข้างในตัวอาคารพระวิหารทีไร น้ำตาไหลไม่หยุดทุกครั้ง ต้องยอมแพ้ เดินไปเดินมาอยู่ด้านนอก    ภายในตัวอาคาร เขาห้ามถ่ายภาพ   ครั้งหนึ่งเมื่อราวๆ ปี 2550  ผมไม่รู้เรื่อง  จึงยกกล้องขึ้นถ่ายหน้าตาเฉย มีคนมาโบกมือห้าม  ก็ว่าง่ายครับ เก็บกล้องโดยดี แต่ว่าไม่ได้ ก่อนหน้านั้นกดชัตเตอร์ไปแล้ว  ดูภาพสิครับ

จากประตูวัดเล่งเน่ยยี่   เข้าไปประมาณ 50 เมตร ด้านซ้ายมือ เป็นที่บูชาอะไรสักอย่าง (หาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต พบว่าคือ ศาลแปะโฮ้ว เทียนเก้า )  ด้านหลังมีเจดีย์ทรงไทยองค์หนึ่ง ตั้งอยู่เกือบติดกำแพง ท่ามกลางเจดีย์ทรงจีนอื่นๆ 

ผมเคยเห็นเจดีย์องค์นี้มานานแล้ว แต่ไม่ได้สนใจอะไร เนื่องจากที่ตั้ง ดูเหมือนไม่ค่อยได้รับการเอาใจใส่  ปล่อยปละละเลยให้บริเวณรอบๆ ดูไม่สะอาด มีกลิ่นสกปรก ชอบกล.!


และมีข่าวว่า ทายาทได้เคยร้องขอให้กรมศิลปากรขึ้นทะเบียนเจดีย์องค์นี้เป็นโบราณสถาน แต่ถูกปฏิเสธ จึงได้นำเรื่องนี้ไปฟ้องศาลปกครอง ขอให้ทางวัดระงับการรื้อ แต่ศาลปกครองชั้นต้นยกฟ้อง ขณะนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนยื่นอุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุด  (กันยายน 2553)

ตามประวัติกล่าวกันว่า เจดีย์นี้บรรจุอัฐิของ "ฉี ยี่ กง" บรรพบุรุษของตระกูลจึงแย้มปิ่น และอีกหลายตระกูล เช่น หวั่งหลี, ล่ำซำ, อึ๊งภากรณ์ ฯลฯ ซึ่งอพยพจากประเทศจีน มาตั้งรกรากในเมืองไทยตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 4 โดยอ้างหลักฐานหลายประการ เช่น แผนที่โบราณแสดงจุดที่ตั้งเจดีย์ แผ่นหินจารึกหน้าเจดีย์ที่ระบุว่า บรรจุอัฐิของ ฉี ยี่ กง
ซึ่งตระกูลจึงแย้มปิ่นเชื่อว่า เป็นองค์ชายสอง แห่งราชวงศ์ชิง เป็นรัชทายาทที่ลี้ภัยมาอาศัยในแผ่นดินไทย

ตามหลักเกณฑ์แล้ว หากเจดีย์ มีอายุมากกว่า 100 ปีขึ้นไป กรมศิลปากรต้องขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานและอนุรักษ์ไว้ เรื่องนี้นักวิชาการด้านประวัติศาสตร์ นายเทพมนตรี ลิมปพยอม ได้กล่าวว่า การพิสูจน์ข้อเท็จจริง สามารถทำได้ด้วยการดูแผนที่โบราณของวัด ว่าคลอบคลุมถึงพื้นที่พระเจดีย์ด้วยหรือไม่  หากมีการเปลี่ยนเส้นแสดงพื้นที่ โบราณสถานภายหลังกรมศิลปากรก็ต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบ

นอกจากนี้ อาจารย์ศรีศักดิ์ วัลลิโภดม นักโบราณคดี กล่าวถึงกรณี กรมศิลปากรไม่ยอมขึ้นทะเบียนเจดีย์องค์นี้ว่า  มาตรฐานของกรมศิลปากรอาจคลาดเคลื่อนไปบ้าง ด้วยหลายปัจจัย แต่อยากให้มองกรณีนี้ด้วยมุมมองที่ว่าเจดีย์องค์นี้เป็นสมบัติของชุมชน เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของชุมชน ...เศร้า...


เมื่อเสร็จจากเดินสำรวจ และถ่ายภาพเจดีย์  ด้วยความโล่งใจ  ว่ายังไม่ได้รื้อ.... เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสี่โมงเย็นแล้ว ผมจึงตัดสินใจกลับบ้าน เมื่อเดินออกมาที่หน้าประตูวัด มองซ้ายมองขวา นึกขึ้นได้ว่าควรถ่ายภาพป้ายหน้าวัด ไว้เป็นหลักฐาน