หลังจากเอนทรี่ก่อนนี้ เรื่อง  บทเรียนย่อๆ ของชีวิตลูกผู้ชายเพื่อสร้างชีวิต(Adventure Life) (คลิก http://www.oknation.net/blog/nn1234/2015/08/02/entry-1 ) ได้โพสต์  ผู้เขียน(จขบ.)ก็ได้พาลูกชายไปออกป่าอีกเป็นครั้งที่ 2 ห่างจากครั้งก่อนแค่เว้นวันเดียว ผลจากการออกป่าครั้งนี้ทำให้ผู้เขียนได้ “ความคิดที่ตกผลึก” และนำประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟัง

ด้วยทัศนะส่วนตัวหลายประการของผู้เขียน ผมไม่ได้ให้ลูกเรียนพิเศษ(ติว)มาแล้วตั้งแต่ ม.4 (ปัจจุบันเรียนชั้น ม.6 ร.ร.เตรียมอุดมศึกษา ภาคใต้)  ล่าสุดเขาเสนอว่า อยากไปลงเรียนวิชาแคลคูลัส ครอบครัวของเราก็ลงมติกันว่า ไม่ควรเรียนด้วยเหตุผลว่า ... (ไม่ขอบอกรายละเอียดครับ) โดยที่เราไม่กลัวว่าเพื่อนๆ ของเขาที่ไปเรียนจะได้คะแนนวิชาแคลคูลัสดีกว่า หรือได้ที่เรียนต่อดีกว่า  

เพราะผมเชื่อว่า ผมเอาลูกของผมอยู่ โดยเฉพาะประเด็นที่ผมเชื่อว่าถ้าลูกไปเรียนพิเศษ-ลูกจะสูญเสียอะไรบางอย่าง เพราะแม้แต่ในระบบการเรียนของโรงเรียนก็ให้แก่เด็กไม่ได้

(ภาพ เขาเลือกพื้นที่หุงหาอาหาร ผมตำหนิคำเดียวว่า คราวหน้าหาที่โล่งๆ กว่านี้นะ)

(เขามั่นใจกว่าครั้งก่อน จึงหุงข้าวด้วยหม้อทหาร หม้อทรงลึกเป็นสี่เหลี่ยม ทำให้ข้าวสุกยากกว่าหม้อปากกว้างหรือทรงกลม)

(ภาพ เริ่มปรุงอาหารทำกับข้าว)

ผมเชื่อว่า ลูกของผมผลการเรียนระดับนี้ เขามีอนาคตพอไปได้  เด็กส่วนใหญ่มีผลการเรียนระดับกลางๆ  ทั้งๆ ที่พ่อแม่เคี่ยวเข็ญลงทุนลงแรงต่างๆ มากมายเพื่อให้เด็กได้รู้สึกทัดเทียมเพื่อนๆ  ในขณะที่ผมกลับคิดว่า การเรียนระดับนี้ อย่าไปลงทุนลงแรงอะไรให้มากไปกว่านี้ มาลงทุนลงแรงกับการเคี่ยวเข็ญดูแลพฤติกรรมลูกจะดีกว่า

ผมเชื่อว่า สมัยนี้ มหาวิทยาลัยต่างๆ ซึ่งมีหลักสูตรมากมายก่ายกอง มีที่เรียนมากพอที่จะรองรับเด็กระดับปานกลางนั้นได้เกือบครบทุกคน

ผมเชื่อว่า ปริญญาสมัยนี้เรียนเมื่อไรก็เรียนได้ โอกาสมีขึ้นตลอดเวลาที่ใครก็ตามที่นึกอยากจะเรียนตอนไหนเวลาไหนก็ได้  แต่มีไม่มากคนนักที่ได้ทำงานตามที่เรียนจบในสาขานั้นจริงๆ เพราะระบบการศึกษาและโลกของการทำงานของบ้านเราไม่ได้สอดคล้องต้องกัน เช่น เรียนหมอแต่ก็ได้ไปขับเครื่องบิน เรียนจบวิศวะแต่มาทำงานการเงิน ฯลฯ ผมจึงมองว่า เป็นความล้มเหลวของระบบการศึกษาในเมืองไทย ก็มีอย่างเสียที่ไหน โอกาสงานมีไม่ถึง 10 ตำแหน่งทั้งกระทรวงทบวงกรม แต่สถาบันการศึกษาและกระทรวงศึกษาธิการก็อนุมัติให้เปิดการเรียนการสอนได้ นี่จึงเป็นประเด็นสำคัญที่ทำให้เมืองไทยมีบัณฑิตที่ไม่ได้ทำงานตรงกับตำแหน่งเป็นเสียส่วนใหญ่ และผมก็เชื่อว่า ลักษณะแบบนี้มีมากกว่า 70 % ของบัณฑิตที่จบปริญญาตรี

ผมไม่ได้คาดหวังจากความเป็นตัวตนของเขาอย่างเลอเลิศอันใด แต่ถ้าหากเขาทำได้เหนือกว่าที่คาดหวัง เขาก็ย่อมเป็น "อภิชาตบุตร"
ยุคสมัยเปลี่ยนแปลงไปมาก เด็กๆ อาจจะอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เรียนรู้จากโลกออนไลน์ได้  แต่เขาจะไม่ได้อะไรที่เป็นทักษะ เพราะเขาอยู่แต่กับโลกเสมือนจริง เขาอาจจะกลายเป็นคนแบบกระต่ายตื่นตูมเมื่อต้องเจอกับเหตุการณ์จริง  แต่ในโลกแห่งความจริงเขาอาจจะจัดการกับปัญหาไม่ได้

ผมยังเชื่ออีกว่า การลงทุนลงแรงลงเงินให้ลูกไปเรียนพิเศษนั้น "ลูกของผม"จะไม่สามารถทำข้อสอบได้คะแนนเพิ่มขึ้นอย่างคุ้มค่าเงินที่จ่ายลงไป เพราะผมรู้จักตัวของเขาดี ผมจึงบอกว่าให้ตั้งใจเรียนในห้องเรียน ค้นคว้าเรียนเพิ่มเติมเอาเอง
ผมรู้หรือกะระยะทิศทางของอนาคตของลูกได้ดี  

ผมจึงเหมือนนายท้ายเรือที่รู้ระยะทางและกำลังของฝีพาย

(ภาพ ผมบอกให้เขาตัดไม้ข่มนาม เพื่อไว้ตีงู เวลาเดินเข้าไปในป่า)

ผมยังให้เขาได้เรียนรู้วิชาต่างๆ จากผมเอง ทั้งวิชางานช่างไม้-ช่างปูน วิชาการเกษตรปลูกต้นไม้เลี้ยงสัตว์ที่มีอยู่รอบๆ บ้าน เรามีทั้งเป็ดและไก่  ให้เขาได้ทำงานบ้านงานเรือน ทำอาหารทำกับข้าว(เก่งแล้ว) งานเสื้อผ้า ผมก็ได้ออกกำลังกายและเรียนรู้ไปพร้อมๆ กับเขาอีกด้วย

ส่วนลูกสาวของผมก็ไม่ได้แตกต่างกันนัก เราเคยฝึกอาชีพแม่ค้าให้เขาในสมัยที่ครอบครัวยังปักหลักทำมาหากินอยู่ที่ กทม. เช่นว่า พาเขาไปขายของที่สวนจัตุจักร 
ผมยังเชื่ออีกว่า แม้หากเขาไม่มีงานทำ การออกมาค้าขายก็จะไม่ทำให้เขารู้สึกเคอะเขิน ..... เป็นต้น

ผมรู้สึกเสียดายโอกาสทอง  ถ้าหากเรามีโอกาสไปเดินป่า หรือไปพักแรม เช่นไปช่วยงานพ่อแม่ผู้ปกครอง บางทีก็ไปใช้ชีวิตอยู่กับญาติๆ เพื่อที่จะได้เรียนรู้การช่วยเหลือตนเองให้อยู่รอดในสภาวะที่สิ่งแวดล้อมถูกจำกัดในสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ

และ....จะไม่มีใครคอยเอาอกเอาใจเหมือนพ่อแม่อีกแล้ว
ลองให้เขาได้ละมือและสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์หรือเกมส์เสียบ้าง  ละจากคลื่นสัญญาณการสื่อสารในโทรศัพท์มือถือ ละจากทีวี ตู้เย็น แอร์ สิ่งอำนวยความสะดวกสบายที่มีอยู่ในบ้าน 

แรกๆ ใหม่ๆ ...เขาอาจจะรู้สึกอึดอัด ขัดใจ ไม่สบายเนื้อสบายตัว หรือต่อต้าน  แต่ถ้าพ่อแม่ผู้ปกครองลองไม่ต้องคาดหวังว่าจะเกิดอะไรขึ้นในสภาพที่อยู่กลางป่าเขาลำเนาไพร โดยที่เราไม่ต้องออกแบบชีวิตให้มากนัก เอา"พร๊อพ"ต่างๆ ออกจากตัวเขาให้หมด  ดูเขาอยู่ห่างๆ ก็พอ

เพียงอย่าให้เขาตกอยู่ในอันตราย เช่น ตกน้ำตกท่า เรื่องฟืนไฟ มีดอาวุธมีคม เป็นต้น คุณก็จะได้ประสบการณ์และสร้างคนใหม่ให้แก่ตัวเขา

ผมจึงพยายามสร้างสิ่งแวดล้อมรอบตัวให้แก่ลูกๆ อย่างไม่มีสิ้นสุด เพื่อ ....... สิ่งเหล่านี้

 เส้นทางนี้ .... กลับบ้าน

...................................................

ปล. แต่ทว่า ใครอย่าริ(บ้า)ทำตามผมทั้งหมดนะครับ มันขึ้นอยู่อยู่ที่บริบทของท่าน และลูกของท่าน  ผมไม่รับประกันได้ทั้งหมด แต่เชื่อว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี

ถ้าไม่ดีขึ้น แสดงว่าพื้นฐานของท่านยังไม่แน่นดีพอครับ