คืนแห่งฤดูหนาวที่หนาวเหน็บเข้ามาเยือนอีกแล้ว และปีนี้ดูเหมือนจะโหดร้ายยิ่งกว่าทุกปี เด็กหญิงฐานะยากจนคนหนึ่งกำลังนั่งปรนนิบัติไข้คุณตาผู้แก่ชราของตนเอง น้ำตาของเธออาบนองทั้งสองแก้มด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัวอย่างสุดที่จะประมาณ เพราะ...คุณตา... เป็นญาติคนสุดท้ายของเธอที่เหลืออยู่...

            ตา-หลานคู่นี้ อยู่กันเพียงลำพังมานานแล้ว...นานนับตั้งแต่เด็กหญิงจำความได้ ทั้งสองไม่มีเงินซื้อยา จึงหาได้แต่เพียงสมุนไพร นำมาต้มประทังการรักษาเท่านั้น แม้เด็กหญิงจะนั่งสะอึกสะอื้น หากมือก็ยังหมั่นอุตส่าห์ถือผ้า นำไปเช็ดเลือดที่ศีรษะของคุณตาที่นอนหายใจโรยรินคล้ายคนหมดสติอย่างไม่หยุดหย่อน... คุณตาบาดเจ็บเพราะถูกทหารจอมรีดไถรุมทำร้ายเมื่อช่วงตอนเย็น... เมื่อไม่มีเงินให้ เหล่าทหารจึงโกรธและทำร้ายคุณตาของเธอ

            เธอสูดจมูก...ร่ำไห้เบา ๆ ในใจก็นึกภาวนา อย่าให้โชคชะตาโหดร้ายกับเธอไปมากกว่านี้เลย...

ยามนี้...ถ้าใครเดินผ่านกระท่อมปลายนาเก่า ๆ ผุพังหลังนี้ แสงตะเกียงสลัวจากด้านในก็จะสะท้อนภาพของเด็กน้อยให้เห็น... เห็นแล้วคงอดเวทนามิได้...

            หลังจากพระอาทิตย์สาดแสงอ่อนมาจับที่ของฟ้าของเช้าวันใหม่ คุณตาก็ได้ลาจากโลกนี้ไปอย่างเงียบ ๆ โดยมิได้ร่ำลาเด็กหญิงตัวน้อย ๆ ผู้สวมเสื้อผ้าเก่ามีแต่รอยปะที่ผลอยหลับ นอนคุดคู้อยู่ข้าง ๆ กายคุณตา...ไว้เพียงลำพัง