ว่าที่ร้อยโท เสกสรรค์ หลักบุญ หรือ บล็อกเกอร์ครูไทยใจเกินร้อย  

ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านห้วยปลากั้ง 

นรองเคยเห็นท่านกับรถประจำตำแหน่งคันนี้

ที่ขับขี่ผ่านลำห้วย ผ่านลำธาร  ผ่านถนนดินโคลน มานานมากแล้ว 

ได้รู้จักท่านครั้งแรกก็ที่โอเคเนชั่นแห่งนี้ ติดตามอ่านเรื่องราวของท่านจากหลายๆ เอ็นทรี่

โดยเฉพาะเรื่องนี้

 http://www.oknation.net/blog/print.php?id=744573

รู้สึกนับถือหัวใจ "นักสู้แห่งขุนเขา" คนนี้

ช่างอดทนและเสียสละ เพื่อเด็กๆ ได้มากมายเหลือเกิน

ทราบว่าท่านมีปัญหาเรื่องสุขภาพ

"หมอนรองกระดูกคอทับเส้นประสาท"

ด้วยสาเหตุจากการขับรถบนเส้นทางที่จะต้องพบกับการกระแทกมาเป็นเวลานาน

หลังจากได้เข้ารับการรักษา ปัจจุบันอาการดีขึ้นมากแล้ว

แต่ท่านก็ยังต้องขับมอเตอร์ไซด์ไปสอนเด็กๆ ทุกวัน

ทั้งขาไปและขากลับไม่ต่ำกว่า ๖๐ กม. 

.

.

.

หากโอกาสมีก็อยากจะช่วยเป็นกำลังใจ ช่วยสนับสนุนการทำงานของท่านบ้าง

เมื่อตอนต้นปีพี่ๆ ชาวโอเคเนชั่นไปเยี่ยมเยียนท่านที่โรงเรียนบ้านท่าตาฝั่ง

จึงได้ทราบว่า

ปัจจุบันท่านได้ย้ายมาดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการ

ที่โรงเรียนบ้านห้วยปลากั้ง

การปรับปรุงอาคารหลังเดิมให้เป็นห้องพยาบาลหรือห้องยาจึงได้เกิดขึ้นที่นี่

บริษัท ยูนีซัน จำกัด

มีความประสงค์ที่จะสนับสนุนทุนทรัพย์

ในการปรับปรุงอาคารพร้อมมอบเวชภัณฑ์ยารักษาโรค

ให้กับโรงเรียนบ้านห้วยปลากั้ง 

เพื่อเป็นประโยชน์ต่อเด็กนักเรียน คุณครู และชาวบ้านทุกคนบนพื้นที่แห่งนี้

 บ้านห้วยปลากั้ง ต. แม่เหาะ อ. แม่สะเรียง จ. แม่ฮ่องสอน

ด้วยระยะทาง ด้วยภาระกิจ

อีกประเด็นสำคัญ คือ จะต้องดำเนินการก่อสร้างให้เสร็จก่อนฤดูฝน

เมื่อเข้าสู่ฤดูฝนการเดินทางที่นี่จะลำบากมาก

นรองจึงได้แต่ประสานงานด้านทุนทรัพย์อยู่ทางกรุงเทพ

ด้านการก่อสร้าง ท่านผอ. รับเป็นธุระให้ทั้งหมด

ท่านเป็นผู้ควบคุมการก่อสร้างทุกอย่างด้วยตัวเองอย่างใกล้ชิดอยู่ที่โรงเรียน

พร้อมกับส่งภาพความคืบหน้าในการก่อสร้างให้ทราบเป็นระยะ

ด้วยพลังความสามัคคีและด้วยการร่วมแรงร่วมใจของคุณครูและชาวบ้าน

ใช้เวลาในการก่อสร้างไม่ถึง ๒๐ วันทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย

พาทุกท่านไปชมภาพบรรยากาศกันนะคะ

 เมื่อท่านผอ.เสกสรรค์ได้รับทุนทรัพย์ท่านก็เริ่มดำเนินการทันที  

วันที่ ๗ พฤษภาคม ๒๕๕๖

ท่านได้จัดหาวัสดุอุปกรณ์ไว้เรียบร้อย

ดูแลการก่อสร้างด้วยตนเอง

คุณครูที่นี่ทำทุกอย่างค่ะ สอนเด็ก ทำอาหาร ผสมปูน

ภาพห้องพยาบาลเริ่มชัดขึ้น

 

ใกล้จะถึงกำหนดวันส่งมอบ (๒๕ พฤษภาคม๒๕๕๖) แล้วค่ะ

และ

ในวันที่ ๒๔ พฤษภาคม ๒๕๕๖

นรองเป็นตัวแทน

บริษัท ยูนีซัน จำกัด

เดินทางไปส่งมอบห้องพยาบาลพร้อมเวชภัณฑ์ยาให้กับ

โรงเรียนบ้านห้วยปลากั้ง

ออกเดินทางจากกรุงเทพตอนหกโมงเช้า

มุ่งหน้าไปยัง จ. แม่ฮ่องสอน

วิ่งบนเส้นทาง 106 ( เถิน - ลี้ ) โค้งเยอะจริงๆ เป็นแบบนี้ตลอดเส้นทาง 

ไปถึง ที่ว่าการอำเภอฮอด ตอนบ่ายสองกว่าๆ เจอฝนพักนึง

สามโมงกว่าฟ้าเริ่มใส

พวกเรามุ่งหน้าไปทาง อ.แม่สะเรียง

มาถึง ต.แม่เหาะ ตอนบ่ายสามสี่สิบนาที

 ผอ.เสกสรรค์ บอกว่าให้รอสักครู่ท่านเอาของขึ้นไปให้ที่โรงเรียนและกำลังลงมารับ

(วันนี้ท่านเตรียมงานหลายอย่าง คงจะต้องขึ้นลงโรงเรียนหลายรอบ)

ฝั่งตรงข้ามจุดนัดพบเป็น โรงเรียนสังวาลย์วิทยา ค่ะ 

นี่เป็นครั้งแรกบนเส้นทางสายนี้เราจึงต้องกางแผนที่ตลอดเส้นทาง

และแล้วผู้นำทางที่แสนดี  "แผนที่ทางหลวงประเทศไทย" ก็พาเรามาถูกทาง

จากจุดนี้ขึ้นไปโรงเรียนห้วยปลากั้ง

ระยะทางเพียง ๑๙ กิโลเมตร แต่ใช้เวลา ๑ ชั่วโมง 

ไม่ธรรมดาใช่มั๊ยคะ ตามมาค่ะ

ผอ.เสกสรรค์ ขับนำทางอยู่ข้างหน้า

เส้นทางต่อไปนี้รถไม่สามารถวิ่งสวนทางกันได้ ท่านบอกว่าเมื่อตะกี้มีรถสิบล้อเข้าไปสองคัน

ผอ.จะคอยส่งสัญญาณให้ทราบ หากมีรถวิ่งออกมาเราจะต้องหยุดเพื่อหลบรถกันก่อน

จุดนี้ค่ะเราต้องหยุดรถ รอให้รถด้านในขับออกมาก่อน

ผอ. ท่านหยุดรถอีกครั้ง

ท่านบอกว่าตรงนี้ เป็นจุดที่สามารถรับสัญญาณโทรศัพท์ได้ 

ที่โรงเรียนไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ หากจะโทรก็ต้องขับรถออกมาโทรตรงบริเวณนี้

โทรกลับไปบอกทางบ้านว่าเหลือระยะทางอีก  ๑ กม. ก็จะถึงโรงเรียนแล้ว

อีกสักครูจะไม่สามารถติดต่อได้  แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เสร็จภาระกิจแล้วจะติดต่อกลับไป

รถโหลดต่ำ ทั้งของ ทั้งคน เจอหลุมแบบนี้

นรองต้องลงเดินก็เลยได้เก็บภาพบรรยากาศไปเรื่อยๆ

 ถึงแล้วค่ะ...บ้านห้วยปลากั้ง

เด็กๆ มายืนรอรับอยู่ที่ด้านหน้าโรงเรียน

ต้องขอชมว่าคุณครูปลูกฝังและอบรมเด็กๆ ได้ดีมากๆ

หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสทุกคน

ยกมือไหว้พร้อมกล่าวสวัสดีทุกครั้งเมื่อพบหน้ากัน

เด็กๆ ช่วยกันขนของ 

อาคารเด็กเล็กหลังนี้ถูกจัดเตรียมไว้เป็นที่พักสำหรับผู้มาเยือน

บรรยากาศเย็นสบายน่านอนมากๆ 

เด็กๆ ช่วยกันขนของเสร็จแล้วก็พากันเล่นฟุตบอล

ช่วงนี้กรุงเทพกำลังร้อนถึงร้อนมาก แต่ที่นี่อากาศเย็นกำลังพอดี

บันทึกไว้ในความทรงจำ "มิตรภาพไร้พรมแดน" เราได้มายืนถ่ายภาพร่วมกัน

บนพื้นที่สูงจากระดับน้ำทะเล ๙๒๐ เมตร

 ห้องพยาบาลสวยงามสมความตั้งใจ

 วันนี้ตรงกับวันพระใหญ่ นรองไม่ได้ไปเวียนเทียนที่วัด

แต่ได้มาปล่อยปลากั้งที่นี่

เพื่อร่วมอนุรักษ์พันธุ์ปลากั้งให้อยู่คู่กับหมู่บ้านห้วยปลากั้งตลอดไป

ขอขอบคุณท่าน ผอ.เสกสรรค์ มากค่ะ

 เหมือนจะรู้ว่าเค้าอยากจะเห็นหน้าปลากั้ง  เธอก็เลยกระโดดขึ้นมานอนเล่นให้เห็นใกล้ๆ

หน้าตาคล้ายปลาช่อนเลยค่ะ

ที่อาคารโรงอาหาร

คุณครูช่วยกันปรุงอาหารเตรียมการต้อนรับเป็นอย่างดี

อาหารอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ

โดยเฉพาะ "น้ำพริกอ่อง" อร่อยมากๆ

ขอขอบคุณท่านผอ. และคุณครูทุกท่านมากๆ ค่ะ

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว ก็เปิดหนังให้เด็กๆ ดูกันค่ะ

เด็กๆ นั่งดูหนัง

นรองนั่งคุยกับ ผอ.เสกสรรค์ ทำให้รู้จักกันมากขึ้น

รู้สึกนับถือน้ำใจของท่านจริงๆ

"...งานของครูเป็นงานพิเศษ ผิดแปลกกว่างานอื่นๆ กล่าวในแง่หนึ่งที่สำคัญ ก็คือว่า ครูจะหวังผลตอบแทน

เป็นยศศักดิ์ ความร่ำรวย หรือประโยชน์ทางวัตถุเป็นที่ตั้งไม่ได้ ผลได้ส่วนสำคัญจะเป็นผลทางใจ..."

(พระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในโอกาสที่คณะครูอาวุโสเข้าเฝ้าฯ วันที่ ๙ ตุลาคม ๒๕๑๖)

รู้สึกเห็นใจ "ท่าน ผอ. และ คุณครูทุกท่าน" มากๆ

วันนี้ท่านคงจะเหนื่อยกันทั้งวัน พอสามทุ่มพวกเราจึงขอตัวไปเข้ามุ้ง

บอกท่านว่าอีกสักพักพวกเราก็จะหลับกันแล้ว

ปิดเครื่องปั่นไฟได้เลย ไม่ต้องปั่นไฟทิ้งไว้ จะได้ประหยัดน้ำมันเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น

ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีประปา ไม่มีไฟฟ้า

บรรยากาศท่ามกลางขุนเขาในช่วงเวลากลางคืนช่างเงียบสนิทและมืดมิดจริงๆ

ลูกสาวชอบใจกับประสบการณ์ใหม่ ได้นอนในมุ้งฟังเสียงฝนตก

 คุณครูกางมุ้งเตรียมไว้ให้สองมุ้งบริเวณด้านขวาของห้อง

ฝกตกพรำๆ กับบรรยากาศมืดสนิทแบบนี้ ยุบรวมเหลือมุ้งเดียวก็พอค่ะ

หลังจากกราบหมอนสวดมนต์เสร็จแล้วก็พากันหลับไหล

แต่นรองมาตื่นเอาตอนประมาณห้าทุ่มเห็นจะได้

ตื่นเพราะเสียง...เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...ที่ค่อยๆ ลากยาวไปอย่างช้าๆ

เสียงหัวใจเต้นตึกตามมาพร้อมกับความสงสัยอยู่ในใจว่า...เสียงเอี๊ยดนั่นดังมาจากตรงไหนกันนะ

เมื่อไม่กล้าลืมตาก็ได้แต่นอนหลับตาสงสัยอยู่อย่างนั้น

เสียงเอี๊ยดนั่นเงียบไปสักพักแล้วล่ะ พยายามจะหลับต่อแต่ก็ไม่ยอมหลับ

ปกติจะนอนขี้เซาที่สุด แต่ทำไมคืนนี้เราต้องตื่นขึ้นมาคนเดียวด้วยหนอ

แถมยังจะหลับยากหลับเย็นอะไรเช่นนี้ ก็เลยต้องนอนหลับตาฟังเสียงฝนพรำอยู่อย่างนั้น

เลิกกังวลถึงเสียงเอี๊ยดนั่นแล้วล่ะ

 คิดถึงภาพเด็กๆ เล่นฟุตบอลที่สนามเมื่อตอนเย็น

เด็กบางคนมีรองเท้าใส่ บางคนก็ไม่มีใส่ บางคนก็แบ่งกันใส่คนละข้าง

ยังมีอีกหลายอย่างที่เด็กๆ ที่นี่ไม่มีโอกาสได้สัมผัสเหมือนเด็กๆ ที่ในเมือง

ยังนึกเสียดายเที่ยวนี้มีรถมาเพียงคันเดียวเอาของมาได้เพียงบางส่วนเท่านั้น

กลับไปจะขอรับบริจาครองเท้าจากเพื่อนๆ

ที่บ้านมีจักรยานของลูกอยู่สองคันไม่จำเป็นต้องปั่นไปไหน

ของเพื่อนมีจักรยานเสียอยู่สองคันจะไปขอมาให้พี่ๆ ทหารเรือช่วยซ่อมให้

ครั้งหน้าจะต้องมาอีกแน่นอน จะเอารองเท้ากับจักรยานมาให้เด็กๆ

พอคิดมาถึงตรงนี้...เสียง...เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...ค่อยๆ ลากยาวมาอีกแล้ว

อยากจะรู้เต็มทีล่ะว่าเสียงเอี๊ยดนั่นมันดังมาจากตรงไหน

ขืนนอนข่มตาหลับอยู่อย่างนี้ มีหวังพรุ่งนี้ตื่นสายแน่เรา

 ลืมตาสักทีเถอะ จะได้รู้กันไปเลย

...และ...

พอลืมตาก็ได้เห็นแสง

ในที่สุดก็รู้ว่าบานหน้าต่างไม่ได้ลงกลอน

พอลมพัดมาบานหน้าต่างก็เปิดออกพร้อมพาเสียงเอี๊ยดนั่นมาด้วย

แค่ลุกไปปิดหน้าต่างแล้วลงกลอนก็นอนต่อได้ล่ะ

แต่จะให้ลุกไปปิดหน้าต่างคนเดียวนะหรือ...ใครล่ะจะกล้า...ปลุกพี่ชายซิ...แค่นี้ก็จบ

.

.

.

ความสงสัยมักทำให้ใจกระวนกระวาย ด้วยเพราะเราคิดไปเอง โน่น นี่ นั่น สาระพัด

ทั้งที่ความจริงกับสิ่งที่เราคิดอาจจะเป็นคนละเรื่องกัน

แต่พอได้เปิดตาเปิดใจรับรู้ความจริง ความสงสัยก็หายไปใจเราก็สงบ

.

.

.

มองนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี

หน้าต่างได้ถูกปิดลงกลอนเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็จะได้หลับอย่างสนิทสักทีนะนรอง

พรุ่งนี้มีนัดกับท่าน ผอ. ตอนเจ็ดโมงเช้า ท่านจะพาไปเยี่ยมชม

"หย่อมบ้านห้วยหมากหนัง หย่อมบ้านผาแดงเหนือ ผาแดงกลางและผาแดงใต้"

จะต้องขับรถขึ้นเขาลงเขาข้ามเขาไปอีกหลายลูกเลยค่ะ

อาคารเรียนหลังใหม่ของโรงเรียนเคลื่อนที่ห้วยปลากั้งจะเป็นอย่างไร

"นักสู้แห่งขุนเขา"

จะพาเราไปดูเช้าวันรุ่งขึ้น คืนนี้ได้เวลาเข้านอนแล้ว

ฝันดี...ราตรีสวัสดิ์...นะคะ

(ติดตามชมในตอนต่อไปค่ะ)

 ขอขอบคุณ "โอเคเนชั่น" พื้นที่แห่งการเรียนรู้และแบ่งปัน 

  ขอขอบคุณ "พี่ชาลี" ค่ะ

ขอขอบคุณทุกท่าน

ที่แวะมาเยี่ยมชมและเป็นกำลังใจ 

 _/\_ ขอบคุณมากค่ะ _/\_