บ้านเราอยู่รั้วเดียวกับที่ทำงาน กำแพงบ้านทางขวาจึงยาวมาก (แต่พวกเราจอดในบ้าน) ท้ายกำแพงเลยมีรถกระบะปริศนามาจอดอยู่ประจำ 2 คัน ตอนหลังได้ใจเพิ่มเป็น 3 คัน พอลองไปสืบดูจึงรู้ว่าเป็นของบ้านตึกแถวที่มีรถยุโรปหรูหลายคันกับกระบะอีกหลายคัน

       วันหนึ่งจู่ๆ เขาก็เอารถคอนเทนเนอร์เล็กมาจอดปิดประตูบ้านเรา (จอดแนบประตูมาก เปิดออกไปเหมือนเจอกำแพง) เราก็ออกไปโวยคนขับ แต่อีก 2 วันก็มาจอดปิดประตูอีก ทั้งที่ริมกำแพงก็ว่าง พอเราเข้าไปตบรถดังปังบอกให้ขยับออกไป คนขับกลับทำหน้ามึนถามว่า “ต้องขยับเหรอ” เราเลยฝากให้ไปบอกเจ้าของรถว่าให้รู้จักเกรงใจกันบ้าง คิดว่าคงจะหมดเรื่อง

       ปรากฏว่า ไม่กี่วันมีรถกระบะมาจอดปิดประตูบ้านอีกแล้ว พอออกไปโวย ผู้ชายท่าทางจะเป็นเซลส์ที่เช็คของในรถอยู่ ก็เดินมาขยับรถโดยไม่ขอโทษสักคำ จนเราต้องเดินตามไป

       เรา “พวกคุณจอดขวางหน้าบ้านชั้นเป็นครั้งที่ 3 แล้วนะ”

       เขา “สามครั้งอะไร มาพูดอะไรของคุณ  ผมเพิ่งมาจอดครั้งแรก”

       เรา “ครั้งแรก...ก็ใช่น่ะสิ เพราะพวกคุณเปลี่ยนหน้าวนกันมาจอดไง”

       เขา “แล้วคุณจะออกจากบ้านตอนนี้หรือไง...เห็นมั๊ย..ก็ยังไม่ออก”

       เรา “ชั้นจะออกตอนไหนคุณก็ไม่มีสิทธิมาจอดปิดประตูบ้านชั้นหรือบ้านใครทั้งนั้น” 

       เขา “คนอะไรไม่มีน้ำใจ ใจดำ”

       เรา “พูดมาได้ มาจอดกำแพงบ้านชั้น 3 คัน แถมมาสตาร์ทรถเสียงดังตั้งแต่มืดทุกคืน แค่นี้ก็แย่อยู่แล้ว ยังจะมาจอดปิดประตูบ้านอีก” (ตอนนั้นรถเขาจอดตรงกำแพงขวา 3 คัน ยังเหลือที่จอดอีก 1คัน แถมกำแพงซ้ายยังจอดได้อีก 1 คัน แต่ดันมาเลือกจอดปิดประตูบ้าน)

       เขา “ผมน่ะ...จอดหน้าบ้านหลังละหลายสิบล้านก็แค่บอกว่าขอจอดหน่อย ไม่เห็นเคยมีปัญหา” (ระหว่างเถียงกันเขาจะวนมาพูดคำนี้ถึงสามครั้ง)

       เรา “นี่คุณ...ถึงชั้นจะไม่ได้เป็นเศรษฐี แต่ชั้นมีสิทธิตรงนี้ แต่คุณน่ะไม่มี”

       เขา “คนอะไรไม่มีน้ำใจ รำคาญ”

       เรา “เฮ้ย...คุณนี่มันไร้สำนึกจริงๆ เกิดมาไม่เคยเจอ”

       เขา “ไปเลยไปเจ๊ ไปไกลๆ จะไปไหนก็ไปเลย”

       เรา “คุณนี่มันไม่มีสำนึกซะเลย...ไร้สำนึกแถมหน้าด้านอีก หน้าด้านๆ”

       ตอนนั้นบ้านตรงข้ามเริ่มออกมามอง...เราอายมาก...แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มีแววตาละอายหรือสำนึกผิดแม้แต่น้อยจริงๆ นี่ถ้าหมอนี่ไปจอดปิดบ้านที่มีคนป่วยคงยิ่งแย่ ฉุกเฉินขึ้นมาคงไม่ต้องออกกันพอดี

       หลังจากนั้นเราตัดสินใจว่าคงต้องไปที่บ้านเจ้าของรถพวกนี้ ก็กังวลว่าจะโดนรุม แต่เราคงโชคดี เพราะวันรุ่งขึ้นไม่มีรถมาจอดแล้ว แม้อีกสองวันถัดมาจะมาจอดตรงท้ายกำแพงครึ่งคัน (ทุกวันนี้เขาใช้วิธีจอดคร่อมรั้วบ้านเรากับรั้วบ้านข้างๆ...เจ้าเล่ห์เหลือเกิน) ก็ปล่อยไป เราเองก็กลัวเรื่องความปลอดภัยเพราะไปมีเรื่องกับคนนิสัยแย่ถึงสามคนเข้าแล้ว ถ้าโดนทำร้ายเข้าก็พึ่งพาอะไรตำรวจไม่ได้อยู่ดี