พงศาวดารพม่าเขียนไว้ว่า......

เมื่อพระเจ้าอโนรธาเริ่มมีความเลื่อมใสในพุทธศาสนา

และมีแนวคิดในการฟื้นฟูพุทธศาสนา แต่ในพม่าไม่มีพระไตรปิฏก

จึงให้ไปขอจากมอญ แต่พระเจ้ามะนูหะหรือพระเจ้ากรุงสะเทิม

ไม่ยอมให้ พระเจ้าอโนรธาทรงพระพิโรธและยกทัพใหญ่

พยายามโจมตีหลายครั้งไม่สำเร็จ ซึ่งเรื่องนี้โหรได้ทูลว่า

เป็นเพราะมีปีศาจแขกมาปกป้องรักษาเมืองอยู่

ต่อมามีแขกเดินเร็ว (ไม่ทราบว่าแขกเดินเร็วหมายถึงอะไร

ในพางศาวดารพม่าเขียนไว้อย่างนั้นค่ะ – ป้ารุ)

มาทูลว่า พระเจ้ากรุงสะเทิมได้ฆ่าพี่ชายของตนแล้วฝังกระดูก

ไว้ทุกทิศ หากขุดขึ้นมาได้ จะโจมตีเมืองสำเร็จ แล้วแขกเดินเร็ว

ก็รับอาสาไปขุด และเนื่องจากเป็นกระดูกที่ลงเวทย์มนต์ไว้

จึงต้องนำไปทิ้งมหาสมุทร ซึ่งขณะที่ทิ้งลงไปนั้น

“.....มีน้ำเดือดสูงพ้นน้ำขึ้นมาเพียงยอดตาล.....”

ในที่สุดกองทัพของพระเจ้าอโนรธาก็เข้าเมือง และจับพระเจ้ามะนูหะได้

สร้างวังให้อยู่ และมีผู้ดูแล  พระเจ้ามะนูหะทรงเห็นแล้วว่า

อย่างไรพระองค์คงไม่สามารถเอาบ้านเรือนคืนได้

จึงทรงหันมาบำรุงพระพุทธศาสนา และสร้างเจดีย์วิหารมะนูหะ

รวมทั้งพระพุทธรูปปางปรินิพพานที่ใหญ่ที่สุดในโลกไว้ที่วัดนั้นด้วย

พระเจ้าอโนรธานำพระไตรปิฏก และ พระเกศาธาตุกลับพุกาม

สร้างเจดีย์ชเวสันดอขึ้นบนเนินเขา (ราวปี พ.ศ. 1600)

และบรรจุพระเกศาธาตุที่นำมาจากเมืองสะเทิมไว้ ณ ที่นั้น

.

เอาล่ะค่ะ ฟังไป เดินไป ในที่สุดเราก็ขึ้นมาถึงบนเจดีย์ชเวสันดอแล้ว

แสงแดดเริ่มอ่อนลง

ระหว่างรอพระอาทิตย์ตก มองไปรอบ ๆ กลางดงเจดีย์

พลันสายตาก็มองเห็น....ลุงกิ๊...นักเขียนรูปใจดีแห่ง oknation

อ้าว....ไม่ใช่ค่ะ เป็นหนุ่มพม่าที่มาใช้สถานที่บนยอดเจดีย์ชเวสันดอ

วาดภาพดงเจดีย์ สวยทีเดียวค่ะ

จากตรงนี้ก็ผ่อนคลายด้วยการชมพระอาทิตย์ตกไปพร้อม ๆ กันนะคะ

ส่งท้ายด้วยรูปผู้นำชมที่กำลังนั่ง (หอบ) สบาย ๆ

แล้วคิดว่าตอนต่อไปจะพาทุกท่านไปไหนกันดี