.

.

เมื่อบ่ายวันเสาร์ (๗ กันยายน ๒๕๕๖)  ผมเดินทางไปพัทยา  

ก็ไม่มีธุระปะปังอะไรหรอกครับ  นั่งรถไปเที่ยวเฉย ๆ กับญาติแม่มะยงซึ่งเดินทางมาจากจังหวัดน่าน

แม้จะออกจากพัทยาดึกพอสมควรแล้ว  เด็ก ๆ ที่เดินทางด้วยกัน เรียกร้องว่าอยากจะแวะบางแสนอีกสักจุดหนึ่ง  

.

ผมห่างเหินกับบางแสนมานานพอสมควร  ด้วยเหตุผลหลายประการครับ

มีความรู้สึกว่า  ผมเคยไปเที่ยวบางแสนบ่อย ๆ สมัยเป็นหนุ่ม ๆ 

มีความรู้สึกว่า  วันนี้..บางแสนไม่มีความเป็นธรรมชาติในแบบอย่างที่ผมต้องการ

มีความรู้สึกว่า  วันนี้..บางแสนจอแจเกินไปสำหรับคนวัยผม

มีความรู้สึกว่า  เก้าอี้ผ้าใบและร่มกันแดดที่บางแสน  ทำให้ผมอึดอัด

.

ลูก ๆ เคยขออนุญาตไปเที่ยวบางแสนตอนกลางคืนกับเพื่อน ๆ บ่อย ๆ  ผมอนุญาตและไม่เคยรู้สึกเป็นกังวลกับการไปบางแสนของลูก ๆ 

เคยมีเพื่อน ๆ มาชักชวนให้ไปนั่งดื่มกินที่ชายหาดบางแสนอยู่บ่อย ๆ แต่ผมปฏิเสธอย่างนุ่มนวลทุก ๆ ครั้ง

.

.

.

คืนนั้น  เมื่อผมไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้  ผมจึงได้เห็นบางแสนยามราตรีอีกครั้งหนึ่งครับ

.

.ร่มเงาต้นมะพร้าวชายหาดพัทยา ดูขรึม ๆ เงียบ ๆ 

.

.

.ร่มกันแดด  ถูกหุบเก็บพักผ่อนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

.

.

.แม่ค้า  แบกคานหาบบนบ่าเดินขายไปตามหาดทราย

.

.

.เด็กน้อย  เพลิดเพลินกับการจับหอยจับปู

.

.

.แม่ค้าพ่อค้า  นั่งพักรอผู้มาซื้อสินค้าในหาบอย่างเหนื่อยอ่อน

.

.

.รถขายปลาหมึกย่าง  ขับลงมาจอดปิ้งให้บริการถึงริมหาด  ส่งกลิ่นหอมโชยไปทั่ว

.

.

.กิจกรรมจุดพลุ  มีให้เห็นให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ 

.

.

.สีสรรค์แปลก ๆ พอมีให้เห็นมากมายครับ

.

.

.ลอยโคม..ขึ้นในท้องฟ้า  มีอยู่ตลอดชายหาด

.

.

.ดูสงบกว่ากลางวันมากนะครับ

.

.

.ผู้คนนั่งพักผ่อนปล่อยอารมณ์สบาย ๆ 

.

.

.มะอึก..มะยง สักภาพ

.

.

.มะอึก..มะยง..อีกสักภาพ

.

.

นาฬิกาบอกเวลาวันใหม่แล้ว  ถือว่าได้เวลาพอสมควร ควรจะกลับกันเสียที

เมื่อออกมาถึงถนนริมชายหาด  ผมพยายามที่จะไม่หันไปมองวัยรุ่นที่อยู่บนรถจักรยานยนต์  หรืออยู่บนรถยนต์

มีลักษณะอาการหลาย ๆ อย่างบ่งบอกว่า  เวลาแห่งการโชว์รถซิ่งของเขามาถึงแล้ว

.

.

.

ขณะเดินทางกลับ  เด็กหลายคนอ่อนเพลียและหลับ  ยกเว้นคนขับรถและผม

ผมนั่งนึกถึงเพลงที่ครูสุเทพ ขับร้องไว้....

...จากเธอที่บางแสน....

@@

.

@..ท้องฟ้าราตรี  มีดวงจันทรา  ดาราล้อมอยู่

อร่ามงามหรู  ดาวนั้นเคียงจันทร์อยู่ ลอยฟ้าดูอำไพ

ลมหวนชวนชื่น (ฮัม...) คืนนั้นจำได้

เมื่อไปบางแสน ถึงแดนสวาท ที่หาดค่ำคืน

@..ท้องฟ้าราตรี มีเธอเคียงกาย มีทรายและคลื่น

จากเธอทนฝืน ใจฉันครวญสะอื้น คืนนั้นยังชื่นบาน

สวรรค์ลอยผ่าน (ฮัม...) วิมานลอยหาย

แต่เหลือรอยทราย สลายลอยลม ฉันตรมอุรา

.

.

.

ชีวิตในวัยนี้ของผม  ผมจะประคับประคองอารมณ์ให้อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  

ผมไม่อยากจะคิดถึงอดีตที่ผ่าน ๆ มาให้วุ่นวายว้าวุ่นใจ

หลาย ๆ ครั้งที่ผมมักจะเผลอใจไปบ้าง  บางครั้งผมก็จะระงับยับยั้งไว้ได้ทันที

แต่มีบางครั้ง  ผมไม่อยากระงับ  คงปล่อยใจให้ล่องลอยไปช้า ๆ และกลับเข้าสู่อดีตกาลบ้าง

แม่มะยง...เธอไม่รู้หรอกครับ...เพราะเธอหลับปุ๋ยไปเลยพร้อมกับเด็ก ๆ 

.