.

.

ปีนี้อากาศหนาวได้ใจจริง ๆ ครับ

หนาวจนสามารถกลบความร้อนรุ่มทางการเมืองได้อย่างสนิท

มีรึ ? นักเดินทางที่ชอบท้าความหนาวอย่าง "มะอึก..มะยง"  จะปล่อยให้โอกาสเช่นนี้ผ่านไปอย่างไร้ความหมาย

หนาวนี้  ผมมีโอกาสสัมผัสความหนาวมาแล้วในหลาย ๆ สถานที่

เชียงใหม่...ลำปาง...กาญจนบุรี...หัวหิน...

และหมาด ๆ  "มะอึก..มะยง.." ไปเมืองน่านครับ...

.

ในอดีต..ผมเคยไปประชุมที่เมืองน่านมา ๑ ครั้ง  เมื่อ ๑๐ กว่าปีที่แล้ว  ส่วนแม่มะยง  เป็นครั้งแรกที่ได้ไปเยือนเมืองน่าน

ทริปนี้เราสองคนเดินทางกลางวันด้วยรถสมบัติทัวร์  สาย "กรุงเทพมหานคร - ทุ่งช้าง"  สะดวกสบายทุกอย่างครับ

.

เราออกจากบริษัทสมบัติทัวร์ฯย่านวิภาวดีรังสิต ๙ โมงเช้า  ถึงจังหวัดน่านตะวันตกดินพอดีครับ

.

.

จุดหมายปลายทางในการเดินทางวันแรก  อยู่ที่อำเภอปัว  และถึงเมืองปัว ๒ ทุ่มกว่า ๆ 

ขณะที่รอญาติให้มารับไปที่พัก  แม่มะยงชวนผมหากาแฟดื่มสักแก้ว  เพื่อลดอาการร่างกายโยกคลอนที่ได้รับมาทั้งวัน

ตัวอำเภอปัว  ถนนหนทางกว้างขวาง สว่างไสวด้วยแสงไฟ  

ลบความรู้สึกที่ผมวาดภาพไว้จนหมดสิ้นเลยครับ

แถมคืนนี้  มีถนนคนเดินซะด้วย  ผมจึงตั้งใจว่า  จะขอเดินชมซะหน่อย

.

.

แม่มะยง  เข้าไปสั่งกาแฟในร้านกาแฟร้านหนึ่ง  ตั้งอยู่หัวมุมถนน  

ผมเดินถ่ายรูปปัวยามราตรีอีก ๓-๔ ภาพ  และตามเข้าไปในร้าน

เห็นเจ้าของร้านอยู่ในชุดสบาย ๆ กำลังชงกาแฟให้แม่มะยง  

เธอหันมายิ้มให้กับผม  และทักทาย

"คุณมะอึกใช่ไหมค่ะ ?"

ผมตกใจก่อนที่จะตอบว่า

"ใช่ครับ  รู้จักผมด้วยหรือครับ?"

"ค่ะ...ติดตามอ่านเรื่องราวในโอเคเนชั่นเป็นประจำค่ะ  และอ่านเรื่องของคุณมะอึกทุกเรื่องค่ะ"

.

โอว์  พระเจ้า...เดินทางมาไกลถึงขนาดนี้  ยังมีคนรู้จักอีก  

ผมแอบภูมิใจเล็ก ๆ นะครับนี่...

เธอชื่อ "เฟาะ" เป็นชาวเขาเผ่าเย้า  แต่มาใช้ชีวิตในตัวอำเภอ

 เปิดร้านขายกาแฟเล็ก ๆ บรรยากาศน่านั่งมากครับ

.

 "เฟาะ" ยังเป็นเจ้าของร้านจำหน่ายเครื่องเงิน ชื่อร้าน "บ้านช่างเงิน"  อยู่ติดกับร้านกาแฟนั่นแหละครับ

ใครผ่านไปเมืองปัว  แวะเยี่ยมชมได้นะครับ

ถึงตอนนี้  ผมนึกได้ถึงคำขวัญเมืองปัว เขามีอยู่ว่า

"ถิ่นผู้กล้าพญาผานอง  ท่องอุทยานภูคา  ผ้าทอไทยลื้อ  เลื่องลือเครื่องเงิน"

.

.

คุยกับ "เฟาะ" พอหอมปากหอมคอ  ญาติของแม่มะยงเดินทางมาถึงพอดี  

แต่ก่อนจะเข้าที่พัก  ผมขอเดิน "เตียวก่องล่องกาด" ตามที่ตั้งใจไว้ดีกว่า

มีเจตนาจะเดินดูบรรยากาศทั่ว ๆ ไป  และอยากเดินถ่ายรูปด้วย

.

.

แม่มะยง  ผู้หมวดแอ๋วผู้เป็นน้องสาวแม่มะยง  และ "อ้อม"หลานสาว

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมไม่รบกวนบรรยายภาพให้ท่านเกิดรำคาญนะครับ  ให้ภาพเล่าเรื่องดีกว่า

คืนนี้  ผมถ่ายภาพได้ไม่สวยงามนัก  ไม่ได้ใช้แฟลต  ไม่ได้ใช้ขาตั้งกล้อง  กดชัตเตอร์ไปเรื่อย ๆ ตามที่สายตามองเห็น

แต่เมื่อกลับมาดูอีกครั้ง  ภาพเหล่านั้นสามารถบอกกล่าวเรื่องราวต่าง ๆ ได้มากมาย

.

.

ดึกพอสมควร  ผมและแม่มะยงเดินทางเข้าที่พัก  อยู่ห่างออกไปจากตัวอำเภออีกหลายกิโลเมตร

อากาศหนาวเย็นมากครับ  ผมเพียงล้างหน้าล้างตา  และทำความสะอาดร่างกายเท่าที่ควรจะทำเท่านั้น

และสอดตัวเองเข้าถุงนอนที่ถือติดมือไปด้วย  หลับตาพักผ่อนร่างกายทันที

ไม่ได้อ่อนเพลียอะไรมากมายหรอกครับ  แต่ผมอยากจะออมแรงไว้สำหรับท่องเที่ยวไปตามที่ต่าง ๆ ในจังหวัดน่าน

โปรแกรมที่วางไว้ในวันพรุ่งนี้  

ผมจะตามหา "ดอกชมพูภูคา" ให้เจอครับ

.