เพื่อน..คือคนแปลกหน้าคนแรก...ที่ทำให้เรารู้จักความรัก

นอกเหนือจากคนในครอบครัว..ที่เรารักกันมาตั้งแต่เกิด

เพื่อน..โผล่หัวมาตอนโต...เป็นใครไม่รู้..แล้วจู่ๆ

วันหนึ่งเราก็รักมันได้

ฉันมองความรักเพื่อน..เป็นความรักที่น่าเคารพยกย่อง

แต่ต้องเป็นเพื่อนแท้ด้วยนะ..เพื่อน..จะรักกันแบบพอดีๆ

ไม่หวง..ไม่หึง.ไม่ต้องการอะไรตอบแทน..เรารักกันสบายๆ

มีปัญหาปรึกษากัน.มีเรื่องเดือดร้อนช่วยกัน..

มีอะไรไม่สบายใจปรับทุกข์กัน

แต่ในขณะเดียวกันต่างคนต่างก็มีโลกเป็นของตัวเอง

เธอมีแฟนฉันไม่ว่า..เธอสนุกของเธอไป..

เราต่างยินดีในความสุขของกันและกัน

ไม่ต้องมาเจอกัน...ก็ยังห่วงกัน..ยังคิดถึงกัน

ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอยู่เสมอ

ถ้ามั่นใจว่าเจอเพื่อนแท้แล้ว..เชื่อเถอะว่า..

ไม่ว่าเราจะห่างกันอย่างไร..

เราจะคิดถึงกัน

และเราจะไม่มีวันเลิกคบกัน..

เพราะเธอไปมีเพื่อนใหม่..

ต่างฝ่ายต่างมีเพื่อนใหม่..ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้...

มันเป็นความรักที่ไม่มีเงื่อนไข

คนบางคนบอกว่า..คุยกับเพื่อนได้ทุกเรื่อง..

แต่คุยกับแฟน..กับพ่อแม่ได้บางเรื่อง

นี่แหละ..ที่มันเป็นความรักที่ประหลาด...แต่งดงาม

มันมีความเข้าใจ.. ไว้ใจ ..เชื่อใจ..ในจุดสมดุล