เป็นเช้าที่แดดอ่อนอุ่น  หลังจากมีฝนพรำๆ ช่วงเช้ามาหลายวันแล้ว

ดูเหมือนดอกบัวจะชื่นอกชื่นใจกันยกใหญ่  ราวกลับอวดแสดงความสุขด้วยการแย้มกลีบบาน

ได้น้ำฝนก็รู้สึกเย็นชื่นใจ  ได้แดดอ่อน ๆ บ้างก็รู้สึกกระปรี่กระเปร่า  ^______^

พอชรีจไม่ใช่คนที่มีความรู้เรื่องการถ่ายภาพมากนัก และโดยส่วนใหญ่ก็ใช้แต่มือถือถ่ายมาโดยตลอด

บางรูปเบลอ ไม่ชัด บางรูปขอบแหว่งไม่ครบองค์ประกอบ  บางรูปมืดดำแสงน้อยไปบ้าง และอีกจะเยอะแยะของความผิดพลาด

ในขณะที่มุมเดียวกัน สถานที่เดียวกัน  เราได้เห็นจากภาพของผู้ถ่ายท่านอื่น  แล้วให้รู้สึกว่าภาพเหล่านั้นช่างสวยจัง  ถ่ายได้ยอดเยี่ยมเลย

สำหรับพอชรีจแล้ว ภาพของผู้อื่นที่ถ่ายมาอย่างสมบูรณ์ เป็นแรงผลักดัน คือเราต้องพยายามให้มากขึ้น  ศึกษาวิธีให้มากขึ้น  แต่บางทีก็มีนึกขำๆ ตัวเองนะคะ   เออ...ถ่ายเบี้ยวก็ได้เนอะ  หน้าชัดหลังเบลอ  ทำไมเบลอทั้งรูป  ทำไมกลีบแหว่ง แสงดำมาเลย เก่งนะเนี่ยเรา......5555

บางทีก็ต้องให้กำลังตัวเองกันบ้างค่ะ  แล้วก็จดจำลักษณะการถ่ายของผู้อื่นไว้ เพื่อปรับแนวของเรา  ไม่งั้น ดอกไม้ไม่ครบทุกกลีบค่ะ  เพราะมัวแต่ถ่ายตามความชอบของเราเองทั้งหมด  จนลืมว่าเมื่อชอบแล้วก็ต้องทำให้ดีด้วย   

แต่อย่างไรก็แล้วแต่  พอชรีจตีความหมายของการถ่ายภาพว่าความสุขค่ะ  ความสุขของเราแต่ละคนไม่เหมือนกัน มีไม่เท่ากัน  ดังนั้น ภาพที่พอชรีจถ่าย ถึงแม้ไม่สวยจนที่เป็นถูกใจของใคร  แต่ในขณะตอนที่กำลังถ่ายภาพพอชรีจมีความสุขกับการปรับโฟกัส  กับการหาแสง กับการหามุม ถ่ายซ้ำ ๆ เอียงหมุนซ้าย หมุนขวา ปรับใกล้ ปรับไกล  จนกว่าจะได้ภาพที่ตัวเองรู้สึกว่าพอใจ นั่นคือความสุขของพอชรีจค่ะ

เฉกเช่นเดียวกันกับภาพสวย ๆ ของผู้ถ่ายท่านอื่น ๆ ผู้ถ่ายก็คงรู้สึกเช่นเดียวกับพอชรีจ  คือมีความสุขกับการได้ถ่ายภาพ คงรู้สึกพอใจกับผลงานของตัวเองเช่นกัน และก็คงต้องผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนานมาแล้วแน่นอน  จนภาพเป็นภาพที่สมบูรณ์ได้แบบนั้น

แม้รูปที่ออกมาจะต่างกันโดยสิ้นเชิง  แต่ผู้ถ่ายท่านอื่นและพอชรีจ ก็มีความสุขเหมือน ๆ กัน ใช่ไหมคะ

เปรียบได้ถูกไหมคะเนี่ย ^^

ฝึกฝนต่อไป พอชรีจเอย  สู้ ๆ

พอชรีจ